อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 20/3 วันที่ 18 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 20/3 วันที่ 18 เม.ย. 57

เอื้อฟังแล้วก็หัวเราะออกมา “เออจริง”
“พี่เอื้อคะ ชุดไทยที่จะให้เกนมาลองวันนี้ เป็นของใครเหรอคะ?”
เอื้อพาเกนหลงเดินเข้าไปในบ้านทรงไทย

“เป็นของคุณยายน้อย น้องสาวของคุณยายพี่เอง พอเกนโทรมาถามพี่เรื่องที่อยากได้ชุดหมั้นเป็นผ้า
ไทยโบราณ พี่ก็นึกถึงคุณยายน้อยขึ้นมาเลย คุณยายสะสมผ้าเก่าไว้เยอะ ถ้าถูกใจน่าจะยืมของท่านมาได้ ท่านใจดี
มาก”
เอื้อพูดด้วยความมั่นใจ เกนหลงยิ้มรับด้วยความสบายใจ

คุณยายน้อย ที่เอื้อพูดถึง เป็นสตรีสูงวัย หน้านิ่งๆ ดูหยิ่งๆ อย่างผู้ดี แต่แฝงไว้ด้วยความเมตตา
ยายน้อยมองเกนหลงอย่างพิจารณา เกนหลงนั่งตัวลีบ กระซิบถามเอื้อ
“คุณยายใจดีแน่นะคะ”
เอื้อยังไม่ทันตอบ เสียงยายน้อยก็ดังขึ้นอย่างมีพลัง
“นี่เหรอ เกนหลง ลูกสาวคุณพจน์ พงษ์สุภา หน้าตาสวยเหมือนแม่”
เกนหลงตาวาว “คุณยายรู้จักคุณแม่เกนด้วยเหรอคะ?”
“รู้จักดีทั้งพ่อทั้งแม่ พ่อเราเป็นคนดี รักเดียวใจเดียว ภรรยาเสียไปตั้งแต่นานแล้วไม่เคยคิดจะมีคน
ใหม่ ไม่เหมือนพ่อของคนนี้”
พลางหันมาทางเอื้อ เอื้อสะดุ้ง
“คนนึงไป คนใหม่มา คนใหม่ไปอีก คราวนี้เอาเมียคราวลูกซะเลย”
เอื้อสะดุ้งรีบเข้ามาบีบนวดเอาใจ
“คุณยายน้อยครับ ผมว่าเราอย่าไปพูดถึงคุณพ่อเลยครับ เรากลับมาที่เรื่องผ้าที่ผมเรียนไปทาง
โทรศัพท์ดีกว่าครับ นะครับ นะ”
เอื้อยิ้มอ้อนคุณยาย เกนหลงเห็นแล้วก็ยิ้มตาม ที่ได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเอื้อ ที่ต่างจากที่เคย
ยายน้อยรีบบอก
“ก็ได้” แล้วหันมาทางเกนหลง “เห็นเอื้อบอกว่าจะหมั้นเหรอ? กับใคร? กับเอื้อหรือเปล่า?”
ทั้งเอื้อและเกนหลงสะดุ้ง
เอื้อรีบปฎิเสธ “เอ้ย ไม่ใช่ครับ เกนเขาหมั้นกับแฟนเขาครับ ไม่ใช่ผม”
ยายน้อยหันมาทางเกนหลง
“เฮ่อ เสียดาย”
เอื้อเขินจนทำหน้าไม่ถูก เกนหลงก็ยิ้มอายๆพอกัน ยายน้อยตัดบท
“แต่ ไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร เอื้อพามาถึงที่นี่ แสดงว่าต้องเป็นคนสำคัญ คนสำคัญของหลานคนโปรดของ
ยาย ก็ต้องเป็นคนสำคัญของยายด้วย”
ยายน้อยโอบเอื้อด้วยความรัก เป็นภาพที่น่ารักมาก เกนหลงมองแล้วยิ้มออกมาด้วยความอบอุ่น
“ไป ไปดูผ้ากัน ยายมีสไบงามๆหลายผืน ไปเลือกดูว่าชอบผืนไหน”
ยายน้อยยิ้มอย่างเมตตา ความดุที่แรกเห็น หายไปจนหมดสิ้น เอื้อประคองยายน้อยอย่างอ่อนโยน
พลางเดินนำไป เกนหลงมองตามแล้วก็ยิ้มถูกใจไม่เคยเห็นเอื้อในมุมนี้มาก่อน

ยายน้อยลองเอาผ้าสไบ ผ้านุ่ง และเครื่องประดับ มาให้เกนหลงเลือกลองหลายต่อหลายชุด เกนหลง
คุยกับยายน้อยอย่างนอบน้อม สดใส สมกับที่ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี เอื้อได้แต่นั่งมองเกนหลงแล้วก็ยิ้มไม่รู้ตัว
จนกระทั่งยายน้อยหันมาทางเอื้อ
“เอื้อ”
เอื้อสะดุ้ง แล้วรีบขานรับ “ครับ”
“มานี่เลย มัวแต่นั่งยิ้มอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเอาชุดผู้ชายไปลอง”
ยายน้อยหันมาทางคนรับใช้ที่ถือชุดของผู้ชายอยู่ข้างๆ พลางบอกต่อ
“แล้วมายืนคู่กับหนูเกนหลงเขาหน่อย ดูสิว่าจะเข้ากันหรือเปล่า”
เอื้อหน้าเหรอ “ผมเนี่ยนะครับ จะดีเหรอครับ”
“ก็คู่หมั้นเขาไม่ว่าง หนูเกนหลงก็บอกว่าตัวพอๆกัน ไม่ต่างกันมาก เราก็มาลองเป็นตุ๊กตาให้ดูหน่อย
เผื่อหนูเกนหลงจะเปลี่ยนใจ”
ยายน้อยยิ้ม ในขณะที่เอื้อได้แต่สะดุ้งนิดๆ แล้วก็ส่ายหน้า ก่อนที่หันไปมองชุดไทยที่อยู่ตรงหน้า
และเมื่อทั้งเกนหลง และเอื้อแต่งองค์ทรงชุดไทยครบเครื่อง ต่างคนต่างมองกันด้วยความอึ้ง
“พี่เอื้อเท่มากเลยค่ะ เหมือนคุณชายทะลุมิติออกมาเลย”
เอื้อยิ้มเขิน “เกนก็สวยมาก”
“ขอบคุณค่ะ”
เสียงยายน้อยดังขึ้น
“ทั้งสองคน หันมา แล้วยิ้ม”
เกนหลง กับ เอื้อ หันไป เห็นยายน้อยตั้งท่าถ่ายรูปโดยใช้ไอแพด ที่ใส่เคส มีเพชรระยิบระยับ พลาง
กำกับท่าทาง
“ชิดๆ กันหน่อย ชิดอีก ชิดอีก นั่นแหละดี ยิ้ม”
เอื้อกับเกนหลงขยับเข้ามาใกล้กันแล้วก็ยิ้ม ต่างคนต่างเขิน หายใจไม่ทั่วท้อง
ภาพที่ปรากฏในไอแพดของยายน้อย คือภาพคู่ของคนสองคนที่เหมาะสมกันมาก
“ยายขอเอารูปไปโพสต์ในเฟซบุคยายหน่อยนะ ไปสร้างกระแส เพื่อนๆที่พยายามจะยัดเยียด
ลูกหลานมาให้เป็นแฟนตาเอื้อจะได้เต้นผาง เช็คข่าวกันให้วุ่น”

ยายน้อยพูดพลางหัวเราะคิกคักอย่างชอบอกชอบใจ
เกนหลงกับเอื้อหันมามองหน้าเหวอๆ
“คุณยายพี่เอื้อแอบแซ่บนะคะ”
แล้วทั้งสองคนก็ขำกันอย่างมีความสุข ยายน้อยเห็นพอดี ก็รีบยกไอแพดขึ้นมากดถ่ายอีกหลายภาพ
ล้วนเป็นภาพที่ดูเป็นธรรมชาติและเหมาะสมกันอย่างยิ่ง
ยายน้อยมองเกนหลงด้วยความเสียดาย

เขมชาติขับรถด้วยความเร็วไปตามถนน ด้วยสีหน้า และแววตากรุ่นไปด้วยความโกรธ ที่หน้าจอ
โทรศัพท์มีแผนที่ทางไปรีสอร์ทชนะ ที่วิบูลย์ส่งมาให้ถูกเปิดไว้อยู่
เพียงไม่นาน รถเขมชาติก็เข้ามามาจอดเทียบหนี้สอร์ทของชนะ เขมชาติลงจากรถอย่างเร็วมอง
สำรวจไปรอบๆบริเวณด้วยความ รู้สึกไม่ชอบใจ
เขมชาติมาที่เคาน์เตอร์ต้อนรับที่อยู่ด้านหน้าทางเข้ารีสอร์ท
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
“ผมต้องการพบสุริยง” เขมชาติบอกจุดประสงค์
“คุณสุริยง อ๋อต้องการพบผู้จัดการใช่มั้ยคะ”
“ผู้จัดการ?” เขมชาติทวนประโยค
“ค่ะ คุณสุริยงเป็นผู้จัดการของที่นี่ค่ะ ไม่ทราบว่าใช่สุริยงเดียวกันหรือเปล่าคะ?”
“นั่นแหละ คนเดียวกันผมมีธุระสำคัญจะมาคุยกับเขา ให้เขารีบมาพบผมด่วน”
พนักงานรีบถามต่อ
“จะให้เรียนผู้จัดการว่าใครมาขอพบคะ?”
เขมชาตินิ่งอย่างพยายามใช้ความคิด

สุริยงถามพนักงานอย่างแปลกใจ
“คุณเอื้อมาขอพบฉัน”
ฮันนี่ ที่กำลังนั่งตรงข้ามกำลังทำการบ้าน เงยหน้าจาก
“คุณเอื้อ?”
พลางคิดถึงหน้าของเอื้อที่เจอที่โรงแรม
“คุณเอื้อ พี่ของไก่ ไข่ ใช่มั้ยคะ?”
“ใช่ค่ะ” จากนั้นก็หันมาพูดกับพนักงาน “คุณเอื้อรออยู่ที่ไหนเหรอจ๊ะ?”
“บอกว่าจะรอคุณสุอยู่ที่ตรงหน้าหาดค่ะ”
“ขอบใจมากนะ”
พนักงานเดินออกไป สุริยงลุกขึ้นกำลังจะไป ฮันนี่คิด ๆ แล้วก็บ่นๆ
“หรือว่าคนชื่อเอื้อมาเอาตัวน้าสุกลับไปกรุงเทพ ไม่ได้นะ” พลางก็นึกได้ “น้าสุคะ อย่าเพิ่งไปค่ะ”
สุริยงหันมา ฮันนี่รีบหยิบสมุดการบ้านที่วางตรงหน้าแล้ววิ่งเอาไปให้สุริยง
“น้าสุตรวจการบ้านหน้านี้ให้ฮันนี่ก่อนนะคะ เดี๋ยวฮันนี่ไปบอกให้คุณเอื้อรอน้าสุเองค่ะ”
ฮันนี่พูดจบ ยัดการบ้านให้สุริยง แล้วก็วิ่งออกไปเลย ทิ้งให้สุริยงยืนหร้าเหวออยู่ที่เดิม
เขมชาติมองๆไปรอบบริเวณของรีสอร์ท แล้วก็เบ้หน้าด้วยความริษยา
“รีสอร์ทใหญ่แบบนี้เอง ถึงได้รีบหอบผ้า หอบผ่อน หนีตามมาอยู่ด้วย ทิ้งลูกๆ ทิ้งพ่อ ทิ้งแม่ มาแทบ
ไม่ทัน”
เขมชาติมัวแต่ยืนสำรวจรอบตัว ไม่ทันสังเกตเห็นว่าฮันนี่เดินก้าวฉับๆๆมาทางด้านหลัง แล้วฮันนี่ก็
ชะงักกึก เพราะผู้ชายที่ยืนหันหลังอยู่ไม่ใช่เอื้อ
“ไม่ใช่คุณเอื้อนี่”
เขมชาติได้ยินเสียง หันขวับมาพอดี
“นายหน้ายักษ์”
เขมชาติมองฮันนี่ ด้วยความที่เกลียดเด็กเป็นทุนเดิม เลยตะคอกถามเสียงขุ่น
“ใครหน้ายักษ์? ไม่มีใครสอนหรือไง? ว่าต้องยกมือไหว้ สวัสดีทักทายผู้ใหญ่”
ฮันนี่ ลอยหน้า ลอยตา
“ฮันนี่ไหว้เฉพาะผู้ใหญ่ที่เป็นคนดีค่ะ และผู้ใหญ่ที่ดีต้องไม่โกหก? เอาชื่อคนอื่นมาเป็นชื่อตัวเอง”
เขมชาติยื่นหน้าต่อล้อต่อเถียง
“เด็กที่ดี ก็ไม่ควรจะโกหกเหมือนกัน ไหนบอกว่าสุริยงไม่อยู่ที่นี่ไง?”
ทันใดนั้นเสียงสุริยงก็ดังขึ้นมา
“ฉันเป็นคนบอกให้ฮันนี่พูดแบบนั้นเอง”
เขมชาติหันไปตามเสียงสุริยงทันที ฮันนี่รีบหันมาบอกสุริยง
“น้าสุรีบเข้าไปเถอะค่ะ เขาโกหกน้าสุ เขาต้องคิดไม่ดีกับน้าสุแน่ๆเลยค่ะเดี๋ยวฮันนี่จัดการให้เอง”
สุริยงหันมาบอกกับฮันนี่
“น้องฮันนี่คะ เข้าไปในบ้านก่อนนะคะ”
“แต่น้าสุคะ” ฮันนี่อิดออด
“นะคะ”
ฮันนี่จำยอมต้องรับคำ “ค่ะ” พลางมองหน้าเขมชาติอีกที ไม่ค่อยถูกชะตา แล้วก็จำใจต้องเดินกลับ
เข้าบ้านไป

สุริยงยืนเผชิญหน้ากับเขมชาติตามลำพัง สุริยงหน้าเชิด ขบริมฝีปากแน่น
ในขณะที่ฮันนี่เดินเข้ามาในรีสอร์ท ยังครุ่นคิดๆ แล้วก็รีบเดินไปที่โทรศัพท์ กดโทร หาชนะ
“คุณพ่อคะ ตอนนี้คุณพ่ออยู่ที่ไหนแล้วคะ?”

เขมชาติเปิดฉากอาละวาดทันที
“ทำไมมาอยู่ที่นี่?”
สุริยงเชิดหน้า แล้วสวนกลับ
“ฉันต้องถามคุณมากกว่า ว่ามาทำอะไรที่นี่ ? ระหว่างฉันกับคุณ ไม่มีเรื่องต้องพูด ต้องคุย หรือ
แม้แต่จะต้องมาเห็นหน้ากันอีก อย่ามายุ่งกับฉัน เข้ามาทางไหน เชิญออกไปทางนั้น”
เขมชาติอึ้งๆ พยายามหาทางกล่อม เสียงอ่อนลง
“โอเค คุณกำลังโกรธผม”
สุริยงสวนทันที
“ไม่ได้โกรธ แต่เกลียด เกลียดทุกอย่างที่เป็นคุณ ฉันเคยบอกคุณไปแล้วถ้าโง่ หรือบ้า ก็น่าจะคิดได้

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 20/3 วันที่ 18 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3