อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 20/2 วันที่ 18 เม.ย. 57
“ผมพยายามแล้วนะครับคุณเขม คนที่บ้านเขาก็ไม่มีใครรู้เลยว่าคุณสุไปทำงานที่ไหน? ส่วนคุณเอื้อผมก็โทรไปถามแล้ว คุณเอื้อก็ไม่ทราบเหมือนกัน”
“เพื่อนหล่ะ เขาไม่มีเพื่อนเลยหรือไง ลองไปตามกับเพื่อนๆเขาดูสิ”
วิบูลย์อ้อมแอ้ม
“คุณแม่คุณสุบอกว่า คุณสุไม่ค่อยมีเพื่อน ตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ติดต่อใครเลย คนที่ไป
มาหาสู่มากที่สุดตอนนี้ก็มีแต่คุณเกนหล่ะครับ”
เขมชาติบ่นกับตัวเองเบาๆ “หายไปไหนของเขานะ”
วิบูลย์ตั้งข้อสังเกต
“ที่จริงผมก็แปลกใจมากนะครับที่อยู่ๆ คุณสุก็หายไปแบบนี้ เพราะปกติเขาจะเป็นคนรัก และห่วง
ลูกๆ มากไม่ค่อยจะทิ้งให้ห่างตัว แต่อยู่ๆก็ไปทำงานต่างจังหวัด ทิ้งลูกไว้กับพ่อแม่ ผมว่ามันแปลกมากๆ”
เขมชาติฟังแล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาทันที ก่อนจะหันมาถามแววตากระตือรือร้น
“ลูกวิบูลย์รู้หรือเปล่าว่าไก่ กับ ไข่ เรียนอยู่โรงเรียนอะไร?”
เขมชาติมาดักรอไก่กับไข่ที่สนามเด็กเล่น ภายในโรงเรียน เมื่อพบคู่แฝด ก็รีบยิงคำถามด้วยสีหน้า
เคร่งเครียด
“ไก่ครับ ไข่ครับ ฟังอาเขมนะครับ ไก่ กับ ไข่รู้มั้ยครับว่าตอนนี้แม่หนูเล็กไปไหน?”
ไก่ รีบโพล่งออกมา “รู้ครับ”
เขมชาติตาวาว “แม่หนูเล็กไปไหนครับ ?”
“ไปทำงานครับ”
เขมชาติ พยายามยิ้ม แล้วถามต่อ
“แล้วไปทำงานที่ไหนครับ ที่จังหวัดอะไร แม่หนูเล็กบอกหรือเปล่าครับ”
ไข่รีบบอก “แม่หนูเล็กไม่บอก คุณตาคุณยายบอก”
เขมชาติชะงัก แล้วบ่นกับตัวเอง
“นั่นไง ว่าแล้ว คนที่บ้านต้องช่วยกันปิดบังแน่ๆ คุณตา คุณยายบอกว่าจังหวัดอะไรครับ?”
ไข่ตอบประสาซื่อ “จังหวัดต่าง”
เขมชาติตื่นเต้น “หะ? จังหวัดตาก?”
ไข่ส่ายหน้า
“ไม่ใช่ จังหวัดต่าง”
ไก่ หันมาบอกแฝดผู้น้อง
“ไม่ใช่จังหวัดต่าง แต่เป็น ต่างจังหวัด”
“เออใช่ แม่หนูเล็กทำงานต่างจังหวัดครับ”
เขมชาติถอนใจ แต่ก็ยังไม่เลิกความพยายาม
“แล้วที่ต่างจังหวัดเนี่ย รู้มั้ยครับว่าจังหวัดอะไร?”
ไก่กับ ไข่ มองหน้ากัน แล้วก็งงๆ ไข่หันมาถาม
“ต่างจังหวัดแปลว่าไรครับ?”
เขมชาติแทบจะหมดหวัง แต่ยังพยายามต่อไป
“ต่างจังหวัดก็คือ จังหวัดอื่นที่ไม่ใช่กรุงเทพ เวลาเราเดินทางไป ต้องขับรถ หรือนั่งรถไปนานๆ นาน
มากกว่าสองชั่วโมง”
ไก่ กับ ไข่ หันมามองหน้ากันอีก แล้วก็กระซิบกระซาบปรึกษากัน เขมชาติยื่นหน้าเข้ามา
“ซุบซิบอะไรกัน?”
ไก่ ไข่ หันมา แล้วก็ตอบ
“บ้านพี่ฮันนี่”
ไข่รีบถามต่อ “เป็นต่างจังหวัดหรือเปล่าครับ?”
เขมชาติเริ่มเอะใจ “ทำไมต้องเป็นบ้านพี่ฮันนี่?” พลางรอคำตอบด้วยความตื่นเต้น
วิบูลย์ถามเขมชาติทางโทรศัพท์ด้วยความแปลกใจ
“แล้วฮันนี่เป็นใครครับ?”
ในขณะที่เขมชาติยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าโรงเรียน
“ฮันนี่ไม่สำคัญ แต่ผมต้องการเบอร์ติดต่อ พ่อของเด็กที่ชื่อชนะ เป็นสถาปนิกที่ออกแบบโรงแรมของ
อาพจน์ ไก่ ไข่ บอกว่า ยัยเด็กฮันนี่บอกว่าสุริยงทำงานอยู่กับพ่อเขา”
วิบูลย์ตาวาว
“หะ? จริงเหรอครับ งั้นได้ๆครับ คุณเขมต้องการเบอร์โทรศัพท์ของบริษัทคุณชนะ พ่อฮันนี่นะครับ
เดี๋ยวผมติดต่อขอจากเลขาของคุณพจน์ให้เดี๋ยวนี้เลยครับ”
วิบูลย์รีบวางสายและหาเบอร์เลขาพจน์ก่อนจะรีบกดโทรทันที
ในขณะที่เขมชาติวางสายไปด้วยความร้อนใจ พลางเดินไปมาเหมือนคนอยู่ไม่ติดที่ อารมณ์หึงหวง
พุ่งพล่าน
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ คุณจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไปหาผู้ชายคนใหม่ได้ง่ายๆอย่างนี้ได้ยังไง ไม่
จริง มันต้องไม่เป็นความจริง”
พลันเสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้น เขมชาติรีบเปิดดู
“เบอร์ออฟฟิศของคุณชนะ”
ชนะยื่นแฟ้มส่งให้สุริยง ทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่ในห้องทำงานของชนะภายในรีสอร์ท โดยมีฮันนี่นั่งทำ
การบ้านอยู่ที่โต๊ะเล็กข้างๆ ชนะ
“นี่เป็น Promotion ของปีหน้าว่ามีอะไรอยากจะปรับเปลี่ยนหรือเปล่า คุณสุลองดูนะครับ”
สุริยงรับคำ “ค่ะ”
พนักงานเดินมาตาม “คุณชนะคะ คุณวิชัยมาแล้วค่ะ”
“ครับ เดี๋ยวผมไป” พลางหันมาพูดกับสุริยง “ผู้รับเหมาน่ะครับ ผมเรียกมาต่อเติมบ้านริมทะเลที่เรา
รับสร้างให้ลูกค้า เดี๋ยวผมต้องออกไปไซท์ คงจะกลับเย็นๆ ถ้ามีอะไรด่วนโทรหาผมได้นะครับ”
ฮันนี่รีบแทรกทันที
“ฮันนี่จะช่วยดูแลน้าสุให้เองค่ะ คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ”
ชนะ สุริยงต่างเอ็นดูในความช่างเจรจาของฮันนี่
“โอเคครับ คนเก่งของคุณพ่อ งั้นคุณพ่อฝากน้าสุเค้าด้วยนะครับ” พลางยกมือลูบหัวฮันนี่ ก่อนที่จะหันมายิ้มให้สุริยงแล้วเดินไป
ฮันนี่รีบหันมา บอกสุริยง
“ถ้าน้าสุไม่เข้าใจอะไร ถามฮันนี่ได้นะคะ ฮันนี่คุยกับคุณลูกค้าบ่อยค่ะ แล้วก็ดูพี่ๆพนักงานทำงาน
ทุกวัน”
สุริยงยิ้มอย่างเอ็นดูสุดๆ
“ขอบใจมากจ้ะ เดี๋ยวน้าสุไปห้องน้ำแป๊บนึงนะคะ”
สุริยงวางเอกสารแล้วเดินออกไป ฮันนี่ยิ้ม พลางก้มหน้าทำการบ้านต่อ สักพักโทรศัพท์ในห้องทำงาน
ของชนะดังขึ้น ฮันนี่วางมือจากการบ้านแล้วเดินไปรับ
“สวัสดีค่ะ”
เขมชาติชะงักกึก แล้วก็ปั้นเสียงดุ
“ออฟฟิศคุณชนะใช่มั้ย?”
ฮันนี่รู้สึกว่าเสียงคุ้นๆ
“ใช่ค่ะ ไม่ทราบต้องการพูดกับใครคะ?”
เขมชาติใจเต้นระทึก
“ฉันต้องการพูดกับสุริยง”
ฮันนี่ชะงักนิด ๆ แล้วพูดกับตัวเองเบาๆ
“เสียงนี้” พลางคิดถึงตอนที่เขมชาติอยู่ที่โรงแรมริมทะเล และเรียกสุริยงเสียงดุ ฮันนี่กลัวว่าเขมชาติ
จะพาตัวสุริยงกลับไป จึงตัดสินใจโกหก “ที่นี่ไม่มีคนชื่อสุริยงค่ะ แค่นี้นะคะ”
เขมชาติรีบเรียกไว้
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งวาง”
ฮันนี่กำลังจะวาง สุริยงเดินมาพอดี
“น้องฮันนี่ จะเที่ยงแล้วหิวหรือยังคะ?”
ฮันนี่สะดุ้ง ในขณะที่เขมชาติอึ้ง จำเสียงได้
“วดี”
ฮันนี่วางหูทันที แล้วก็รีบหันมายิ้มแหะๆ
สุริยงงง “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ไม่มีค่ะ พอดีเขาโทรผิดน่ะค่ะ ฮันนี่หิวแล้วค่ะ เราไปทานข้าวกันดีกว่าค่ะน้าสุ ทานแล้วฮันนี่ขอเอา
การบ้านไปนั่งทำงานที่ห้องทำงานน้าสุนะคะ”
“ได้ค่ะ”
สุริยงพยักหน้า เชื่อตามที่ฮันนี่บอกอย่างไม่ติดใจสงสัย จากนั้นทั้งสองคนจูงมือกันเดินออกไป
ฮันนี่แอบปรายตามามองโทรศัพท์ แล้วถอนหายใจโล่งอก
เขมชาติตาวาวด้วยความหึง และแค้นใจสุดๆ พลางกำโทรศัพท์แน่น
“หนีไปหาเป้าหมายใหม่จริงๆด้วย อย่าคิดนะว่าจะหนีพ้น”
เขมชาติรีบกดโทรศัพท์โทร.หาวิบูลย์ และออกคำสั่งเสียงเข้ม
“วิบูลย์ หาที่อยู่ของเบอร์โทรศัพท์เมื่อกี๊ เอาเป็นแผนที่อย่างละเอียดเลยนะ หาได้แล้วรีบส่งมาให้ผม
ด่วนที่สุด”
เขมชาติสั่งเสียงเข้ม แววตาเอาเรื่อง!
เอื้อหันมาถามเกนหลงด้วยความแปลกใจปนไม่พอใจ
“เขมชาติติดประชุมมาลองชุดไม่ได้”
ทั้งคู่กำลังยืนคุยอยู่ในสวน ด้านหลังเป็นบ้านทรงไทยที่ซ่อนตัวอยู่ในดงต้นไม้ บรรยากาศร่มรื่น
“ค่ะ เขมเขาบอกว่าพยายามจะเคลียร์งานให้เรียบร้อย ก่อนจะถึงวันหมั้น แล้วเขาก็เห็นว่า เกนมีพี่
เอื้อมาเป็นเพื่อน ก็เลยไม่ห่วง”
เอื้อมองหน้าเกนหลงด้วยความเห็นใจ
“เรานี่เป็นแม่พระจริงๆ พร้อมจะเข้าใจทุกคน โดยเฉพาะคนอย่างเขมชาติ ที่บางทีพี่ไม่เข้าใจเขาเลย
จริงๆ”
เกนหลงหัวเราะ
“งั้นพี่เอื้อก็คงจะเป็นพ่อพระเหมือนกัน ที่พร้อมจะเข้าใจทุกคน โดยเฉพาะเกน ที่บางครั้งก็ไม่เข้าใจ
ตัวเอง”
เอื้อฟังแล้วก็หัวเราะออกมา “เออจริง”
“พี่เอื้อคะ ชุดไทยที่จะให้เกนมาลองวันนี้ เป็นของใครเหรอคะ?”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 20/2 วันที่ 18 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3