อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17/4 วันที่ 14 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17/4 วันที่ 14 เม.ย. 57

พูดจบเขมชาติก็วางกระเป๋า แล้วก็ถอดเสื้อแจ็คเก็ต เหลือแค่เสื้อยืดตัวเดียว สุริยงเดินถอยไป ถอด
เสื้อคลุมออก แล้วยืนมอง เขมชาติมองไปรอบๆ แล้วก็เอาเรือเป่าลมมาปูที่พื้น จากนั้นก็หันมาหยิบผ้าพันคอของ

ตัวเองในกระเป๋า ก่อนที่จะก็เดินมาหาสุริยง พลางเอื้อมมือมาหยิบเสื้อคลุม ที่สุริยงคล้องไว้ที่แขน แล้วเอาเสื้อคลุม
มาปูบนเรือ จากนั้นก็จัดเอากระเป๋ามาวางไว้เหมือนเป็นหมอน แล้วก็หันมาทางสุริยง

“เรียบร้อยแล้วครับคุณผู้หญิง”
สุริยงมองแล้วก็ยิ้ม
“หรูมาก ไม่แพ้โรงแรมเลยจริงๆ”
เขมชาติหัวเราะออกมาเบาๆ รู้ว่าสุริยงแอบประชด สุริยงเห็นแล้วก็หัวเราะตาม บรรยากาศใน
กระท่อมหลังเล็กๆ เต็มไปด้วยความสุข
สุริยงเดินมานั่งลงบนที่นอน ถอดรองเท้าเตรียมนอน เขมชาติรีบตามมา เห็นสุริยงกำลังจะนอนก็ชวน
คุย
“เห็นแล้วก็นึกถึงคืนที่เราไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันครั้งแรก จำได้หรือเปล่า? คืนนั้นคุณทำอะไร?”
สุริยงชะงัก ยังคงจดจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้อย่างแม่นยำ
สุริยง จำได้ว่าครั้งนั้น เธอวางหมอนใบที่หนึ่งไว้ตรงกลางเตียง ตามด้วยหมอนใบที่สอง และใบที่สาม
ในขณะที่เธอกับ เขมชาตินั่งบนเตียง คนละข้างกับหมอน
“วดี ทำอะไร? ก่อกำแพงเมืองจีนเหรอ?”
สุริยง วางหมอนใบที่สี่แล้วก็เงยหน้าตอบ
“เพื่อความปลอดภัย”
เขมชาติกอดอก

“นี่ ผมบอกไว้ก่อนนะ ผู้ชายอย่างเขมชาติ ถ้าไม่มีคำว่า “ค่ะ” หลุดออกมาจากปากผู้หญิง อย่า
หวังเลยว่าผมจะยอม ถึงผมจะเป็นผู้ชาย ผมก็รักนวลสงวนตัวเหมือนกันนะครับ”
สุริยงหมั่นไส้เอาหมอนปาใส่หน้าอย่างแรง
เขมชาติร้องเสียงหลง “โอ้ย”
“หมั่นไส้ พูดมากกว่านี้จะไล่ออกไปนอนข้างนอก”
เขมชาติหัวเราะ ที่กวนประสาทสุริยงได้

สุริยงตอบหน้านิ่ง ๆ แต่แอบกวน
“เสียดาย ที่นี่ไม่มีหมอน ไม่งั้นจะเอามาก่อกำแพงเมืองจีน”
เขมชาติหันขวับมา “คุณจำได้ด้วย”
สุริยงยิ้มๆ ไม่พูดอะไรต่อ เขมชาติรีบถามต่อ
“แล้วจำได้หรือเปล่าว่าคืนนั้น สรุปแล้ว มันจบลงยังไง?”
สุริยงชะงักคิดถึงภาพที่ตัวเองนอนจับมือกับเขมชาติ มือของทั้งสองคนถูกวางไว้บนหมอน เขมชาติ
จับมือสุริยง และนอนหลับไปอย่างมีความสุข

สุริยงหน้าแดงซ่าน แอบอายนิดๆ ยามนี้ทั้งคู่ก็นอนอยู่ในตำแหน่งใกล้เคียงกับอดีต ต่างกันก็เพียงแต่
ไม่มีหมอนวางขวางอยู่
เขมชาติค่อยๆขยับมือมาวางอยู่ตรงกลาง แล้วก็พูดเสียงเศร้าๆ
“น่าเสียดาย ผมคงทำได้แค่นี้ วันนี้มันไม่ใช่วันนั้น ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีทางกลับไปเหมือนเดิม”
เขมชาติทำหน้าเศร้าๆ สุริยงมองแล้วก็สงสารจับใจ พลางคิดถึงเหตุการณ์ตอนที่นอนจับมือกัน
ในอดีต สุริยงและเขมชาตินอนยิ้มอย่างมีความสุข
สุริยงคิด จนสุดท้ายตัดสินใจยื่นมือตัวเองออกไป และจับมือเขมชาติไว้ เขมชาติอึ้ง ถึงจะเป็นแผน
แต่ก็อดตื่นเต้น จนใจเต้นแรงไม่ได้ พลางมองหน้าสุริยง คิดไม่ถึงว่าสุริยงจะยอมจับมือ
และในวินาทีนั้น เขมชาติก็ดึงมือสุริยงเข้ามาและกอดสุริยงไว้อย่างตั้งใจ สุริยงตกใจนิดๆ
“เขม”
เขมชาติกอดไว้ และกระซิบเสียงแผ่ว
“ไม่ต้องห่วง ผู้ชายอย่างเขมชาติ ถ้าไม่มีคำว่า “ค่ะ” หลุดออกมาจากปากผู้หญิง อย่าหวังเลยว่าผม
จะยอม”
สุริยงรีบพูดต่อ “ฉันรู้ว่าคุณรักนวลสงวนตัว”
แล้วทั้งสองคนก็ขำกันออกมาพร้อมกัน ก่อนที่เสียงหัวเราะจะจางหายไป เหลือไว้เพียงความ
เงียบที่อบอุ่น สองคนมองหน้ากัน เยื่อใยของความรัก ความคิดถึงที่ถูกเก็บกักไว้ แสดงออกอย่างชัดเจนในสายตา
ในจังหวะนั้นเองเขมชาติก็ค่อยๆเลื่อนริมฝีปากเข้ามาใกล้ใบหน้าของสุริยง ลมหายใจอุ่นๆ ละใบหน้า
สุริยงหลับตา แต่แล้วสติสุดท้ายก็ยั้งไว้ สุริยงเบี่ยงหน้าหลบเป็นการปฎิเสธ
เขมชาติชะงัก และเลื่อนใบหน้าออกมา กระซิบที่หู
“ฝันดีนะวดี”
สุริยงไม่ตอบอะไร แต่ยิ้มนิดๆ ดีใจที่เขมชาติเข้าใจ และยั้งไว้ได้เหมือนกัน
“ฝันดีค่ะ”

แล้วทั้งคู่ก็นอนจับมือกันเหมือนในอดีต เป็นภาพที่สวยงามและอบอุ่น จนเขมชาติเอง ยังถึงกับลืม
เรื่องแก้แค้นไปชั่วขณะ
เกนหลงสะดุ้งตื่นขึ้นมา พลางมองไปรอบๆ ห้องอย่างงงๆ
“มานอนตรงนี้ได้ยังไง?”
เกนหลงมองซ้ายมองขวา หันไปเห็นหน้าตัวเองในกระจก พลางจับหน้าตัวเองที่สะอาด หมดจด
ปราศจากเครื่องสำอาง มองไปที่โต๊ะหัวเตียงเห็นอุปกรณ์ล้างหน้าที่ถือค้างไว้เมื่อคืน ข้างๆขวดมีกระดาษโน้ตลายมือ
เอื้อวางอยู่ เกนหลงหยิบมาอ่าน
“พี่อยู่ที่สวนหน้าโรงแรม อาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะนะครับ พี่ให้ทางโรงแรมจัดดอกไม้มาให้ เผื่อจะทำ
ให้สดชื่นขึ้น เอื้อ”
เกนหลงหันไปเห็นอาหารเช้าของโรงแรมวางไว้อย่างสวยงาม ก่อนที่จะเดินลงจากเตียงไปที่โต๊ะอาหาร
พลางหยิบดอกไม้ช่องามขึ้นมาดู กลิ่นสดชื่นของดอกไม้ทำให้เกนหลงยิ้มออกมานิดๆที่มุมปาก รู้สึกดีขึ้นมาจริงๆ
เกนหลงเริ่มรู้สึกซึ้งใจกับความใส่ใจของเอื้อเพิ่มมากขึ้น พอคิดถึงเอื้อ ก็คิดถึงสุริยง แล้วก็พาลเศร้า
“พี่เอื้อน่ารักขนาดนี้ ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคุณสุถึงทำแบบนี้กับพี่เอื้อได้”
เกนหลงคิดถึงสุริยงด้วยความไม่เข้าใจ และขัดเคืองใจอยู่ในที

ในขณะที่เอื้อ ที่นั่งอยู่ที่สวนสวยมุมหนึ่งของโรงแรม พยายามต่อโทรศัพท์หาสุริยง แต่ก็ไม่สามารถ
ติดต่อได้เช่นเคย เอื้อกดวาง แล้วก็กดโทรไปที่บ้านสุริยง อาทิตย์เป็นผู้รับสาย
“สวัสดีครับ อ้อ คุณเอื้อ สวัสดีครับ นายไก่ นายไข่ เพิ่งจะออกไปตลาดกับคุณยายเมื่อกี๊นี้เองครับ
กลับมาแล้วจะให้โทรกลับมั้ยครับ?”
เอื้อรีบบอก
“ไม่เป็นไรครับ คือผมจะโทรมาถามข่าวคราวของหนูเล็กน่ะครับ พอดีผมติดต่อมือถือหนูเล็กไม่ได้
เลยครับ ก็เลยเป็นห่วง”
“อ๋อ หนูเล็กโทร.มาบอกว่า โทรศัพท์มือถือหายครับ จะติดต่อไม่ได้”
เอื้อรีบถาม
“มือถือหาย แล้วหนูเล็กโทรมาบอกเมื่อไหร่? เขาบอกหรือเปล่าว่าโทร.จากที่ไหนครับ?”
“วันแรกก็โทร.มาจากที่โรงแรมครับ รู้สึกจะเป็นโรงแรมที่ซูริค” อาทิตย์ตอบตามความจริง
“แล้ววันนี้ได้โทรมาหรือยังครับ?”
อาทิตย์คิดๆ แล้วก็ตอบ
“ยังเลยครับ ยังไม่ได้ข่าวเลย อ้อ แต่เมื่อคืนนี้มีเบอร์แปลกๆ โทรเข้ามือถือ แต่อารับไม่ทัน เป็นเบอร์
จากต่างประเทศ ก็เลยเดาว่าน่าจะเป็นหนูเล็ก” พลางหันไปหยิบโทรศัพท์มาดู
เอื้อตาโต รีบถามทันที
“คุณอายังเก็บเบอร์ไว้หรือเปล่าครับ?”
“เก็บไว้ครับ”
เอื้อยิ้มดีใจ
“คุณอาบอกเบอร์มาให้ผมหน่อยนะครับ ครับ ขอบคุณมากครับ”
เอื้อรีบวางสายไป ดูเบอร์โทรศัพท์ในกระดาษอย่างมีความหวัง แล้วก็รีบกดโทรออกทันที สักครู่ก็มี
เสียงทางปลายสายตอบกลับมา
“ สวัสดีครับ ติสลิส สกีรีสอร์ท มีอะไรให้รับใช้ครับ?”
เอื้อชะงักนิดๆ
“ติสลิส? ติสลิสที่แองเกิลเบิร์กใช่มั้ยครับ?”
เอื้อถามกลับด้วยความแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าสุริยงจะอยู่ต่างเมือง

เขมชาติยืนคุยโทรศัพท์อยู่มุมหนึ่งด้วยความหวาดระแวงเล็กๆ คุยไป มองซ้ายมองขวาไปด้วย
“คุณสมคิด มีอะไรคืบหน้าหรือเปล่า?”
ในขณะที่อีกด้านหนึ่ง สมคิดนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องทำงาน
“ไม่มีเลยครับ วันนี้คุณเกนเงียบหายไปเลย ไม่โทรตามตารางงานของคุณสุเหมือนเมื่อวาน ไม่รู้ว่าเป็น
ยังไงบ้าง มื่อวานตอนที่คุณเกนโทรมาน้ำเสียงร้อนใจมากๆ”
เขมชาติสีหน้าหนักใจ เข้าใจ แต่ต้องใจแข็ง
“ผมรู้ แต่อีกไม่นานทุกอย่างก็จะเรียบร้อย ตอนนั้นคุณเกนก็จะเลิกร้อนใจไปเอง”
สมคิดพูดตรงๆ
“คุณเขม ผมพูดตรงๆเลยนะ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เหมือนกำลังช่วยผู้ร้ายทำผิด”
เขมชาติสวนกลับมาทันที
“ผมไม่ใช่ผู้ร้าย”
สมคิดชะงัก เขมชาติรีบปกป้องตัวเอง
“และผมไม่ได้กำลังทำผิด สิ่งที่ผมทำมันคือความถูกต้อง พูดไปคุณสมคิดก็ไม่เข้าใจ เรื่องนี้มัน
ซับซ้อนกว่าที่คนอื่นเห็น”
เขมชาติหลุดพูดความรู้สึกออกมา เพราะในใจตอนนี้ก็พลุ่งพล่านไม่น้อย ดีชั่วตีกันอยู่ในตัว สมคิดฟัง
และเตือนสติอย่างนุ่มนวล
“คุณเขมก็ระวัง อย่าให้มันซับซ้อนจนคุณเองหาทางออกไม่เจอก็แล้วกัน”
เขมชาติสะอึก สุริยงเดินมาทาวงด้านหลัง มองซ้ายมองขวากำลังหาอยู่เ ขมชาติปรายตาไปเห็น รีบ
ตัดบท

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17/4 วันที่ 14 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3