อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 16 วันที่ 13 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 16 วันที่ 13 เม.ย. 57

“รอด้วยสิ” แล้วก็เดินท่าเป็ดตามไป คนมอง หัวเราะ แล้วก็ถ่ายรูปกันใหญ่
สุริยงอายมาก รีบหันมาแล้วก็คว้าแขนเขมชาติลากเดินไปอย่างเร็ว เขมชาติต้องจำยอมเลิกทำท่า
เป็ดแล้วก็หัวเราะชอบใจ

“คุณนี่มันบ้าจริงๆ” สุริยงพูดแล้วก็ขำๆ
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้น สุริยงชะงักหันไปตามเสียง เห็นเขมชาติใช้มือถือถ่ายรูปสุริยงแล้วก็ยิ้ม
“นี่ไง หน้าตอนคุณมีความสุข ทำหน้าแบบนี้บ่อยๆนะครับ ผมจะได้มีความสุขเวลาที่กลับมาคิดถึง
ช่วงเวลานี้ของเรา”

เขมชาติยิ้มดีใจ สุริยงเห็นรอยยิ้มของเขมชาติก็อายนิดๆ พลางปล่อยมือจากเขมชาติ แต่ฝ่ายหลังไม่
ยอม ซ้ำยังเปลี่ยนมาเป็นคนจับแทน
“มีร้านน่ารักอยู่ตรงนั้น ไปดูกัน”

เขมชาติจับมือสุริยงเดินไปเลยแบบเนียนๆ สุริยงไม่ทันจะยื้อหยุด เลยต้องเดินไปตามแรงจูง
รถตู้อัมพิกาแล่นเข้ามาจอที่หน้าแคมป์สไตล์แอดเวนเจอร์ด พอประตูเปิด ไก่กับไข่ ก็รีบวิ่งลงมาด้วย
ความร่าเริง

“เย้ ถึงแล้ว ๆ”
ไก่หันมาบอกกับเกนหลงที่กำลังลงจากรถตามมา “ไก่อยากเล่นขี่ม้า”
ไข่เอาบ้าง “ไข่จะเล่นขี่เรือ”
แล้วคู่แฝดก็เถียงกัน
“ขี่ม้า”
“ขี่เรือ”
เกนหลงรีบตัดบท “เดี๋ยวพี่เกนจะให้ทำทั้งสองอย่างเลยค่ะ โอเคมั้ย?”
ไก่ กับไข่พูดพร้อมกัน “โอเคครับ” พลางหัวเราะเสียงใส
“ดีมาก งั้นเดี๋ยวเราไปดูที่นอนกันก่อนนะ คืนนี้เราเราจะนอนแคมป์”
“เย้ นอนแคมป์ๆ”
ไก่กับไข่ร้องเป็นเพลงแล้วก็เต้นไปมา

เกนหลงมองเด็กๆด้วยความเอ็นดู อัมพิกาลงจากรถตามมา มีคนรถกางร่มให้ อรทัยโพกผ้า ส่วน
วนิตาใส่หมวกปีกกว้าง สีเข้ากับชุด ทั้งสามคนทำหน้าเอือมระอาเต็มทน
เกนหลงหันมาทางอัมพิกา
“เดี๋ยวเราไปดูที่พักกันนะคะ เกนจองให้นอนที่เดียวกันหมด พี่อัม คุณอร กับเด็กๆจะได้มีเวลาทำความ
รู้จักกันอย่างเต็มที่”
อัมพิกายิ้มแห้งๆ “จ้ะ”
จากนั้นเกนหลงเดินจูงมือไก่กับไข่ไปอย่างร่าเริง วนิตารีบหันขวับมา
“นี่เราต้องนอนกับไอ้เด็กสองคนนี้จริงๆเหรอคะ”
อรทัยรีบเสริม
“นั่นสิคะพี่อัม แค่นั่งรถมาด้วยกันห้าชั่วโมง หูอรแทบจะตึง มันทั้งพูด ทั้งถามไม่หยุดปากเลย ถ้าอร
ต้องนอนกับไอ้ลิงสองตัวนี้จริงๆ ไมเกรนขึ้นแน่”
“เอาน่า นอนแค่คืนเดียว คงไม่หนักหนา บางทีห้องมันอาจจะใหญ่ให้เธอสองคนมีที่หายใจหายคอก็
ได้ อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้”
อัมพิกาพูดปลอบใจน้องสาว และปลอบใจตัวเองไปพร้อมๆ กัน

ภายในกระโจมที่พัก มีเตียงวางเรียงกันเป็นแถวอยู่ภายในกระโจมเดียวกัน ไก่กับไข่ตาวาวด้วย
ความตื่นเต้น
“ว้าว”
จากนั้นก็กระโดดขึ้นเตียงโน้นไปเตียงนี้ แล้วก็หัวเราะกันคิกคัก เกนหลงยืนยิ้มดีใจที่เด็กๆ มีความสุข
ในขณะที่อัมพิกา อรทัย และวนิตายืนอึ้ง
เกนหลงหันมาทางอัมพิกา
“คืนนี้ต้องสนุกแน่ๆเลยค่ะ”
อัมพิกา หน้าเสีย แต่พยายามฝืนยิ้ม “ค่ะ ต้องสนุกแน่ๆ”
อรทัย กัดฟัน แล้วหันมาพูดกับอัมพิกา
“อรไม่ได้ตีตนไปก่อนไข้นะคะ แต่ห้องนี้ไม่ไหวจริงๆ”
อัมพิกากัดฟัน พูดตอบเบาๆ ได้ยินกันสองคน
“ถ้าไม่อยากอยู่ ก็รีบตีสนิทกับไอ้เด็กสองคนนี้ให้ได้โดยเร็วที่สุด”
อัมพิกาออกคำสั่งผ่านไรฟัน อรทัยมองด้วยความเซ็ง

ในขณะที่เกนหลงมองเด็กๆด้วยความเอ็นดู ส่วนวนิตา ก็มองเกนหลงด้วยความหมั่นไส้ แอบมี
ความคิดร้ายๆ แฝงอยู่

สุริยงกับเขมชาติเดินเล่นอยู่ตามถนนสวยงามในซูริค เขมชาติแอบถ่ายรูปสุริยงในตอนเผลอหลายรูป
ถ่ายแล้วก็เอามาให้ดู แล้วก็ฉวยโอกาสโอบสุริยงเข้ามาและถ่ายคู่กันแบบแนบชิด จนสุริยงเริ่มรู้สึกตัวว่าใกล้ชิดเกินไป
สุริยงดูนาฬิกา
“หมดเวลาเล่นสนุกแล้วค่ะ ใกล้ถึงเวลาประชุมแล้ว”
เขมชาติ ทำท่าตะเบ๊ะ “ครับผม”
สุริยงรีบแจกแจง
“ฉันรายงานในฐานะเลขานะคะ ไม่ใช่เจ้านาย อีกอย่างไหนๆคุณก็มาประชุมเองแล้ว” พลางดึงเอกสาร
ออกมาจากกระเป๋า “จัดการเองนะคะ”
“ได้เลยครับ ผมลุยเอง คุณเก็บแรงไว้สำหรับกิจกรรมหลังเลิกงานก็พอ”
สุริยงขมวดคิ้ว กิจกรรมอะไร? เขมชาติอ้าปากกำลังจะพูดต่อ ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
สุริยงหยิบมาดู เขมชาติแอบปรายตามอง เห็นที่หน้าจอขึ้นชื่อ “เอื้อ”
สุริยงกดรับ โดยไม่สนใจเขมชาติที่พูดค้างอยู่
“สวัสดีค่ะคุณเอื้อ” เดินเลี่ยงไปคุยอีกทาง “การเดินทางเรียบร้อยดีค่ะ ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ”
เขมชาติมองตาม แววตาเคืองๆ ที่โดนขัดจังหวะ

เอื้อเดินไป คุยโทรศัพท์ไป ด้วยความเป็นห่วง จนเข้ามาในบ้านของสุริยง
“ได้ข้อความผมหรือเปล่า?”
สุริยงตอบมาทางปลายสาย “ได้ค่ะ”
“ไม่เห็นตอบกลับเลย ผมเป็นห่วงรู้หรือเปล่า?”
สุริยงตอบกลับด้วยความเกรงใจอย่างแรง พยายามชวนคุยไม่ให้ซึ้งมาก
“หนูเล็กโตแล้วนะคะ ไม่ได้เดินทางคนเดียวเป็นครั้งแรกสักหน่อย ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ”
เขมชาติทำเป็นเดินตามมาไม่ใกล้มาก แต่แอบฟัง พลางชักสีหน้าไม่พอใจ
เอื้อยิ้มๆ ที่โดนดักคอ
“ผมรู้ แต่ก็อดห่วงไม่ได้ แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่ครับ ? พบลูกค้าเรียบร้อยดีมั้ย?”
สุริยงพยายามพูดอ้อมๆ
“ทุกอย่างก็เรียบร้อยดีค่ะ กำลังจะไปพบลูกค้าคนที่สอง”
เขมชาติยังแอบฟังอยู่
“งั้นผมไม่กวนแล้ว อ้อ นี่ผมแวะมาหาไก่กับ ไข่ ว่าจะไปนั่งเล่นกับเด็กๆ ไปเรื่อยๆ เอาไว้ค่ำๆ ผมโทร
หานะ เผื่อหนูเล็กเลิกงานแล้ว จะได้คุยกับนายสองคน”
“ดีเลยค่ะ หนูเล็กก็คิดถึงอยู่เหมือนกัน คุณเอื้อเข้าไปในบ้าน เจอไก่ กับ ไข่ ฝากบอกว่าแม่หนูเล็กคิดถึง
นะคะ แล้วคืนนี้โทรคุยกัน”
เขมชาติสะดุ้ง
“แย่แล้ว เดี๋ยวหนูเล็กรู้ว่าไก่กับไข่ไปแคมป์ ให้โทรหาไม่ได้”
เอื้อยิ้มรับ
“ได้ครับ เดี๋ยวคุยกัน เอ่อ หนูเล็ก”
“คะ?”
“เสร็จงานแล้วรีบกลับมานะ ผมคิดถึง”
สุริยงยิ้มรับด้วยความเขินบวกความเกรงใจ
“คืนนี้คุยกันครับ”
เขมชาติปรายตามอง รอยยิ้มนี้ ขัดตามาก

สุริยงรับคำก่อนจะวางสาย ในขณะที่เอื้อวางสายแล้วก็ยิ้ม ทว่าเป็นรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความหนักใจ
อยู่ลึกๆ
สุริยงเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าสะพาย เขมชาติ ที่เดินตามมาด้านหลัง มองตาม พลางครุ่นคิด
สุริยงหันมาพร้อมกับพูดขึ้น
“พร้อมแล้วค่ะ”
เขมชาติรีบเบนสายตามามองหน้า
“ครับ ผมก็พร้อมแล้ว”
จากนั้นก็เดินเข้ามาหา พร้อมกับยื่นมือมาที่กระเป๋าถือของสุริยงแบบเนียนๆ
“ผมช่วยถือให้”
สุริยงจะคว้าคืน “ไม่เป็นไรค่ะ”
“ไม่เป็นไรได้ยังไงกระเป๋าหนักจะแย่ มีแต่เอกสารประชุม เดี๋ยวผมถือให้เอง รีบไปเถอะ เดี๋ยวสาย”
เขมชาติคว้ากระเป๋าสุริยงมาถือ อีกมือก็จูงมือรีบเดินไปแบบเนียนๆ ฝายหลังรีบเดินไปตามแรง
สายตาของเขมชาติแอบมองมาที่มือโทรศัพท์มือถือของสุริยงที่ใส่อยู่ในช่องหน้าของกระเป๋า

เอื้อถามย้ำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“พี่อัม กับ อรเนี่ยนะ พาไก่ กับ ไข่ไปเที่ยว”
นภา กับ อาทิตย์ ถึงกับอึ้ง เพราะนึกไม่ถึงว่าเอื้อจะตกใจขนาดนี้
“ค่ะนี่คุณเอื้อไม่ทราบเลยเหรอคะ?”
เอื้อส่ายหน้า “ไม่ครับ ผมไม่รู้เรื่องเลย พี่อัมกับอรไม่เห็นพูดอะไรสักคำ”
“แล้วคุณเกนหลงล่ะครับ ไม่ได้บอกเหมือนกันเหรอครับ?”
อาทิตย์ย้อนถาม เล่นเอาเอื้อยิ่งงงหนัก

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 16 วันที่ 13 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3