อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 26 วันที่ 25 เม.ย. 57
เขมชาติใจหาย เศร้าวูบขึ้นมา ก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หมดแรงในขณะที่สุริยงขับรถแล่นมาจอดที่หน้าบ้านพัก พลางตกใจชะงักกึกเมื่อมองไปเห็นรถเขมชาติ
“เขมชาติ”
เขมชาติหันมาตามเสียงรถ เห็นรถสุริยงจอดอยู่ ตื่นเต้นตาวาวด้วยความดีใจ
“วดี”
แล้วก็รีบลุกพรวดรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังช้ากว่าสุริยง ที่ใส่เกียร์ถอยหลังทันที เร่งเครื่องจะหนี เขมชาติหน้าเสีย เร่งฝีเท้า
“วดีอย่าเพิ่งไป วดี หยุดก่อน”
“บ้าจริงๆ”
เขมชาติวิ่งมาถึงรถ ตบที่กระจก พยายามหาทางที่จะเปิดรถ
“วดี ลงมาคุยกันก่อน วดี”
สุริยงถอยหน้า ถอยหลังได้สำเร็จ ก็รีบใส่เกียร์เดินหน้า และกำลังจะพุ่งรถออกไป เขมชาติตัดสินใจวิ่งมาขวางหน้ารถไว้เลย สุริยงตกใจชะงัก เขมชาติก็โพล่งออกมาเลย
“ถ้าคุณอยากให้ลูกกำพร้าพ่อ ก็ชนเลย “
สุริยงสะอึกสะดุ้งตกใจ แต่ก็ยังฝืนทำเข้มแข็ง ทำเสียงดัง ไม่ยอมรับความจริง
“เพ้อเจ้อ ลูกอะไร ที่นี่ไม่มีลูกของใครทั้งนั้น”
เขมชาติรีบสวนกลับ
“ไม่จริง มีลูกของเราอยู่ในท้องคุณ คุณชนะบอกว่าคุณมีอาการแพ้ท้อง และถ้าคุณท้อง พ่อของเด็ก
ก็ต้องเป็นผม”
“หลงตัวเอง ถ้าฉันท้องจริงๆ อาจจะเป็นผู้ชายคนอื่นก็ได้ ไม่ใช่คุณ”
“คุณไม่ใช่ผู้หญิงที่จะนอนกับผู้ชายได้ง่ายๆ ขนาดแต่งงานกับเจ้าสัวคุณยังไม่มีอะไรกับเขาเลย”
สุริยงชะงักกึก เขมชาติรีบพูดต่อ
“คุณเอื้อบอกความจริงหมดแล้ว คุณแต่งงานเพื่อตอบแทนบุญคุณ และเพื่อได้รับสิทธิ์ในการดูแลไก่
ไข่ คุณไม่ได้แต่งงานเพื่อเงิน และตลอดเวลาที่แต่งงานคุณกับเจ้าสัวไม่เคยมีอะไรกัน ผมขอโทษนะวดี ขอโทษที่
เข้าใจผิดคุณผิดมาตลอด ขอโทษที่ไม่รู้จักคุณดีพอ ผมขอโทษ”
เขมชาติมองหน้าสุริยง ด้วยแววตาน่าสงสาร
“ผมยอมรับที่ผ่านมาผมมองคุณผิดไป แต่สำหรับตอนนี้ผมมั่นใจ คุณไม่ใช่ผู้หญิงที่จะนอนกับใครก็
ได้คุณจะยอมกับคนที่รักเท่านั้นและผู้ชายคนนั้นก็คือผม”
เขมชาติพูดตรงๆ ด้วยความมั่นใจ และแทงใจดำสุริยงอย่างจัง หากเธอไม่ยอมรับ แต่กลับเร่งเครื่อง
ใส่ จนเขมชาติผงะถอย ด้วยความตกใจ
“เอ้ย”
สุริยงเหยียบเบรกในระยะประชิด
“ทุเรศ กล้าพูดออกมาได้ ไม่อายปาก เลิกพล่ามแล้วก็ยอมรับความจริงได้แล้ว ฉันไม่ได้รักคุณ ฉัน
ทั้งเกลียด และ รังเกียจ ไม่อยากอยู่ใกล้ ฉันถึงได้หนีมาถึงที่นี่ ยังจะหน้าด้านตามมาอีก”
เขมชาติไม่ยอมแพ้
“วดี คุณเลิกทิฐิสักทีได้มั้ย ตอนนี้ใครๆ เขาก็รู้ความจริงและยกโทษให้ผมกันหมดแล้ว ขนาดคุณเอื้อ คุณชนะ เขายังยอมเปิดทางให้ผม เหลือแต่คุณคนเดียว วดี บอกผมหน่อยได้มั้ย ผมต้องทำ
ยังไงคุณถึงจะยอมยกโทษให้ผม คุณบอกมาเลย ผมยอมทำทุกอย่าง”
เขมชาติพยายามเว้าวอน สุริยงมองหน้า แล้วก็ตัดสินใจ ลงจากรถ เขมชาติใจชื้น
สุริยงลงมายืนข้างรถ แล้วบอกเสียงแข็ง
“แน่ใจนะ ถ้าฉันบอกแล้วจะยอมทำจริงๆ”
“จริงๆ บอกมาเลย จะให้ผมทำอะไร” เขมชาติยิ้มอย่างมีหวัง
“กลับไป แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
เขมชาติสะอึก หน้าเสีย แล้วก็อึกๆอักๆทำหน้าไม่ถูก
“ เอ่อ ผมยอมทำได้ทุกอย่าง แต่ข้อนี้ข้อเดียวที่ผมทำไม่ได้”
สุริยงย้อน
“ทำไม่ได้แล้วพูดทำไมว่าทำได้ทุกอย่าง คุณมันคนเจ้าเล่ห์ กลับกลอก เพราะคุณเป็นคนแบบนี้ ฉันถึงไม่เชื่อคำพูดคุณ และไม่ยอมยกโทษให้”
“แต่ที่ผมไปไม่ได้ เพราะผมเป็นห่วง อยู่คนเดียวกลางป่าแบบนี้ได้ยังไง คุณก็รู้ว่าคุณไม่ใช่ตัวคนเดียวเหมือนเมื่อก่อน เกิดเป็นอะไรขึ้นมา ลูกจะพลอยเป็นอันตรายไปด้วย”
สุริยงสวนเสียงเข้ม
“ฉันบอกแล้วไงว่า ไม่มีลูกใครทั้งนั้น ฉันไม่ได้ท้อง”
“ผมไม่เชื่อจนกว่าคุณจะยอมไปหาหมอ และตรวจให้รู้กันไปเลยว่าคุณไม่ได้ท้อง”
“ฉันไม่ไป”
“คุณไม่ไป ผมก็ไม่กลับ”
เขมชาติกับสุริยงประสานสายตาอย่างไม่มีใครยอมใคร สุริยงตัดบท
“ตามใจ อยากอยู่ก็อยู่ไป แต่อย่าเข้ามาใกล้ฉัน และอย่ามายุ่งกับฉัน”
สุริยงเดินมาเปิดประตูรถด้านหลัง และหยิบถุงของที่ซื้อมาจากตลาดออกมา มีผัก ผลไม้ และ แผง
ไข่ เขมชาติรีบเข้าไปช่วย
“ผมช่วย” พลางพุ่งเข้ามาหยิบถุงของ
“ไม่ต้อง อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อย”
“ ผมอยากช่วย คนกำลังท้องกำลังไส้ ถือของหนักมันไม่ดี”
สุริยงได้ยินคำว่าท้องแล้วยิ่งโมโหเกิดบันดาลโทสะ ก่อนที่จะพลิกถาดไข่ในมือใส่หน้าเขมชาติเลย ไข่แตกใส่
เขมชาติเลอะไปทั้งตัว
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน และไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำดี ความดีที่แฝงไว้ด้วยมารยา มันทำ
อะไรฉันไม่ได้อีกต่อไป ฉันขอย้ำ ฉันไม่ได้ท้อง ต่อให้ของหนักกว่านี้ ฉันก็ถือเองได้”
จากนั้นก็รีบกระชากถุงของ แล้วเดินเข้าบ้าน เขมชาติได้แต่ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม
สุริยงเดินพรวดเข้ามาในบ้าน วางของ แล้วก็ยืนครุ่นคิดด้วยความหงุดหงิด คำพูดของเขมชาติลอย
วนเวียนในความคิด
“คุณเอื้อบอกความจริงหมดแล้ว คุณแต่งงานเพื่อตอบแทนบุญคุณ และเพื่อได้รับสิทธิ์ในการดูแลไก่
ไข่ คุณไม่ได้แต่งงานเพื่อเงิน ผมขอโทษนะวดี ขอโทษที่เข้าใจผิดมาตลอด ขอโทษที่ไม่รู้จักคุณดีพอ ผมขอโทษ”
ภาพความประทับใจที่สวิส กับข้อความในจดหมายของเขมชาติ วนเวียนอยู่ในความคิด จนสับสน
ปนเปไปหมด
สุริยงตาแข็งขึ้นมาทันที
“มันจะไม่มีวันนั้น ฉันจะไม่โง่เชื่อคำพูดของคุณอีกต่อไป”
จากนั้นก็ไล่ปิดล็อคหน้าต่าง ประตู ทุกบานในบ้าน เขมชาติถอนหายใจ
เช้าวันรุ่งขึ้นที่บ้านรัตนชาติ ในขณะที่อัมพิกาเดินลงมาจากบันได พลางมองไปรอบๆ บ้านที่เงียบสงัด
“อาหารเช้าเตรียมพร้อมแล้วค่ะ”
คนรับใช้รีบปราดเข้ามารายงาน
อัมพิกาพยักหน้า พลางถาม
“คุณอรหล่ะ?”
“คุณอรมีเพื่อนมารับออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”
อัมพิกาส่ายหน้า “ไม่ว่าจะเช้า จะค่ำ ไม่เคยอยู่บ้านให้เห็นหน้า” ก่อนที่จะเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร ที่มี
อาหารเช้า จัดวางไว้อย่างสวยงาม ทั้งข้าวแช่ ที่จัดแต่งอย่างพิถีพิถัน และขนมไทยจัดเป็นจานรองด้วยใบตอง
อัมพิกามองด้วยความพอใจ
“บ้านโน้นจัดมาหล่ะสิ”
“ค่ะ พอดีวันก่อนคุณท่านเปรยว่าอยากทานข้าวแช่ หนูก็เลยบอก คุณนภาก็จัดมาให้ค่ะ”
อัมพิกาพยักหน้าพอใจ กำลังจะตักข้าวแช่เข้าปาก พลางหันไปเห็นภาพวาดของไก่ ไข่ ที่วางอยู่ที่
โต๊ะ แถวๆนั้น
อัมพิกาชะงัก มองรูปพี่น้อง 5 คนจับมือกัน แล้วก็คิดถึงไก่กับไข่ จากนั้นก็หันมาสั่งคนรับใช้
“โทร.ไปถามบ้านโน้นสิ ว่าไก่ ไข่ เลิกเรียนกี่โมง แล้วจะกลับมาถึงบ้านกี่โมง ฉันจะส่งคนรถไปรับ
เด็กๆ มาเล่นกับฉันที่นี่”
“ค่ะ” คนรับใช้รับคำแล้วก็เดินไป
อัมพิกาหันมามองรูปอีกครั้งแล้วก็ยิ้ม
ในขณะที่เอื้อกำลังอยู่กับเกนหลงในห้องซ้อมเต้น ตามลำพังสองต่อสอง
“ลองชุดสำหรับสอบเต้นรำ” เอื้อถามด้วยความแปลกใจ
“ใช่ค่ะ คุณครูบอกว่าจะมีคะแนนพิเศษสำหรับชุดที่ถูกใจด้วยนะคะ เกนเลือกไว้บางชุดแล้ว เดี๋ยว
เกนจะไปลอง ให้พี่เอื้อช่วยแสดงความเห็นนะคะ”
“โอเคได้ จัดมาเลย” ตอบพลางเดินไปนั่งรอ จากนั้นเกนหลงก็ลองชุดมาให้เอื้อดูหลายชุด ทั้งชุดสี
ดำแอบเซ็กซี่ ชุดสีแดงเพลิง แต่ทุกชุดก็ล้วนไม่ผ่านการพิจารณาจากเอื้อ จนมาถึงชุดสีขาว ที่ดูน่ารัก สมวัย
“โอเค ชุดนี้ ผ่าน”
เกนหลงยิ้ม “ใจตรงกับเกนเลย เกนก็ชอบชุดนี้ที่สุดค่ะ”
“เกนได้ชุดสำหรับใส่สอบแล้ว แล้วของพี่หล่ะ? จะให้พี่ใส่ชุดไหน?”
เกนหลงเลิกคิ้ว “หือ ? พี่เอื้อจะมาสอบด้วยเหรอคะ?”
“อ้าว พี่ก็มาเรียนกับเกนตั้งหลายครั้ง แล้วพี่ก็ไปจ้างครูมาสอนเองเป็นการส่วนตัว แล้วเกนจะไม่เต้น
กับพี่ได้ยังไง”
เกนหลง ถึงกับอึ้ง “พี่เอื้อ จ้างครูมาสอนเป็นการส่วนตัว ถามจริง”
เอื้อยิ้มเจ้าเล่ห์ “เรื่องแบบนี้พูดเฉยๆไม่เชื่อ ต้องพิสูจน์”
เอื้อหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วก็กดเปิดเพลงจากโทรศัพท์ พลางลุกขึ้น ก่อนที่จะดึงเกนหลงมาแนบ
ตัว เกนหลงหัวเราะ กับท่าทางขึงขังของเอื้อ
จากนั้นเอื้อก็เริ่มเต้นนำ เกนหลงเต้นตามเอื้ออย่างลื่นไหล และเข้าขากัน
เอื้อมองเกนหลงแล้วก็ยิ้มมีความสุขสงบอย่างที่ไม่เคยเป็น ทั้งสองคนเต้นจนจบเพลง นักเรียนคนอื่นที่เดินเข้ามายืนดูอยู่ปรบมือกันเกรียว
เกนหลงกับเอื้อหันมายิ้มรับ
“เชื่อหรือยังว่าพี่จริงจัง”
“เชื่อแล้วค่ะ จากคนที่ไม่ชอบเต้นรำ ทำได้ขนาดนี้ สุดยอดมากค่ะ”
“เป็นเพราะเกนนั่นแหละ ที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตพี่”
เอื้อพูดยิ้มๆ ด้วยคำง่ายๆ แต่สะท้านใจเกนหลงอย่างแรง. จนต้องยิ้มแก้เขิน
“หวังว่าจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นนะคะ”
“ ดีสิ ดีมากด้วย เออ แล้วตกลง พี่พอจะเป็นคู่เต้นในการสอบได้หรือเปล่า”
“ได้สิคะ ได้อย่างดีเยี่ยมเลยค่ะ ถ้าได้คู่กับพี่เอื้อต้องผ่านแน่ๆ ขอบคุณค่ะ”
เกนหลงเผลอตัวโผเข้ามากอดเอื้ออย่างแน่นด้วยความดีใจ เอื้อชะงักนิดๆ รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาแว่บ
หนึ่ง พลางค่อยๆกอดตอบอย่างนุ่มนวล
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 26 วันที่ 25 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3