อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 27/2 วันที่ 27 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 27/2 วันที่ 27 เม.ย. 57

สุริยงนั่งมองเอกสารที่ทนายนำส่งมาให้ ถึงกับน้ำตาซึม อัมพิการีบอธิบายต่อ
“ตอนนี้ไก่ ไข่ ได้ครอบครองหุ้นตามที่คุณพ่อต้องการและระบุไว้ในมรดกเป็นที่เรียบร้อยนะ ฉันจะให้ฝ่ายบัญชีและ กฎหมายทำเรื่องสั่งจ่ายเงินปันผลย้อนหลัง

เริ่มนับตั้งแต่วันที่คุณพ่อสิ้นจนถึงปัจจุบัน และจ่ายให้อีกทุกๆเดือน นับจากนี้เป็น ต้นไป เธอก็เอาไว้ใช้จ่ายเป็นค่าเลี้ยงดูไก่กับไข่ก็แล้วกัน”
สุริยงรู้สึกตื้นตันใจจนแทบพูดไม่ออก “ขอบคุณมากค่ะ”

“ฉันนะสิที่จะต้องขอบคุณเธอ ที่ช่วยดูแลไก่ ไข่ เป็นอย่างดี ทั้งที่เด็กสองนั้นก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆของเธอ”
“ถึงจะไม่ใช่โดยสายเลือด แต่ไก่ กับ ไข่ ก็เป็นเหมือนลูกดิฉัน ขอบคุณที่คุณอัมพิกาเมตตาเด็กทั้งสอง
คนดิฉันคิดว่า ถ้าท่านเจ้าสัวยังมีชีวิตอยู่ ท่านจะมีความสุขมากที่สุด”
อัมพิกาพยักหน้าเห็นด้วยอย่างจริงใจ น้ำตาคลอๆ
“นับจากนี้ไปเป็นต้นฉันจะช่วยเธอดูแลไก่ กับ ไข่ ในฐานะของพี่สาว และเธอก็ขอให้คิดว่าฉันเป็นพี่สาวเธอคนนึงนะ”
อัมพิกายิ้มด้วยความจริงใจ และเมตตา สุริยงน้ำตาคลอซึ้งใจ
“ขอบพระคุณมากค่ะ “

สุริยงเดินออกมาพร้อมกับซองเอกสารในมือ ด้วยความรู้สึกโล่งอกเป็นอย่างมาก ที่ได้จัดการเรื่องมรดกของคู่แฝดไก่กับไข่เป็นที่เรียบร้อยสมความตั้งใจ แต่ก็ยังครุ่นคิดเรื่องของตัวเอง ทันใดนั้นเสียงเอื้อก็ดังขึ้น
“หนูเล็ก หนูเล็ก”
สุริยงหันไป เห็นเอื้อยืนอยู่หน้าตาเครียด สุริยงชะงัก นึกไว้ในใจว่าต้องพูดเรื่องเขมชาติแน่ๆ
“คุณเอื้อทำหน้าแบบนี้ คงไม่ได้มายินดีกับหนูเล็กเรื่องมรดกไก่กับไข่ใช่มั้ยคะ”
“เรื่องนั้นผมไม่ห่วงแล้ว เพราะพี่อัมเขาทำในสิ่งที่ควรทำไปแล้ว ตอนนี้ผมห่วงเรื่องหนูเล็กมากกว่า
ทำไมไม่ทำในสิ่งที่ควรทำ ไปถึงคลินิก แล้วทำไมไม่ยอมตรวจ”
สุริยงหน้าตึง “ใครเป็นคนมาฟ้องคุณเอื้อ ?”
ทันใดนั้นเสียงเขมชาติก็ดังขึ้น
“ผมเอง”
สุริยงหันไปตามเสียง เห็นเขมชาติยืนหน้าเข้มอยู่ เอื้อมองสองคนแล้วก็ค่อยๆถอยห่างออกไป
“ยังมีหน้ามาให้ฉันเห็นอีกเหรอ คนไม่รักษาสัญญา”
“ ผมไม่รักษาสัญญา เพราะคุณผิดสัญญา”
“ ฉันไม่รักษายังไง?”
“ก็คุณไม่ยอมตรวจ”
“ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะไปตรวจ จำได้หรือเปล่าว่าฉันพูดว่าอะไร?”
เขมชาติอึ้ง คิดย้อนถึงคำพูดของสุริยง
“ถ้าฉันไปหาหมอ และหมอบอกว่าไม่ท้อง คุณจะออกไปจากชีวิตฉันหรือเปล่า”
เขมชาติอึ้งหนักกว่าเดิม สุริยงถามย้อน
“แล้ววันนี้ฉันไปหาหมอหรือเปล่า ?”
เขมชาติเสียงอ่อย “ไป”
“แล้วหมอบอกคุณหรือเปล่าว่าฉันไม่ได้ท้อง”
“บอก”
“นั่นไงเป็นไปตามคำสัญญาทุกอย่าง เพราะฉะนั้น.คุณต้องออกไปจากชีวิตฉัน”
เขมชาติอึ้งๆ สุริยงจ้องหน้าแบบไม่ยอมแพ้ ในขณะที่เอื้อแอบฟังอยู่อีกมุมหนึ่ง พลางครุ่นคิดตาม
“แต่คุณไม่ได้ตรวจ และคุณก็ไม่ได้มีประจำเดือน คุณแค่หลอกหมอ มุกตื้นๆแบบนั้น ทำไมผมจะไม่
รู้”
เขมชาติไม่ยอมลดละ
“รู้แล้วไง จะหาข้ออ้างไม่ทำตามสัญญาหรือไงหะ?”
“ก็คุณเจ้าเล่ห์ คุณหลอกผม หลอกให้ผมสัญญา คุณวางแผนไว้ทั้งหมด เพราะฉะนั้นผมขอยกเลิก
สัญญา ถือว่าทุกอย่างเป็นโมฆะ”
คำพูดของเขมชาติเข้าทางสุริยงอย่างจัง
“แล้วทีคุณหลอกฉัน วางแผนทุกอย่างตั้งแต่ประเทศไทย ยันสวิส ฉันจะขอยกเลิกอะไรได้บ้าง ฉันจะ
เรียกอะไรคืนมาได้บ้าง หะ? ตอบมาสิ”
เขมชาติอึ้ง สุริยงเอื้อมมือไปผลักไหล่
“ตอบมา ฉันจะถือว่าทุกอย่างเป็นโมฆะ และขอสิ่งที่ฉันเสียไปคืนมาได้มั้ย ?”
สุริยงกัดฟันกรอด ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทั้งแค้น
“อย่าเอาคำว่าโดนหลอกมาเป็นข้ออ้างในการไม่ทำตามสัญญา เพราะฉันเคยโดนคุณหลอกมา
มากกว่านี้ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่จะพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่า คุณเป็นคนรักษาคำพูด ทำตามสัญญา อย่ามาให้ฉันเห็นหน้า
อีก”

พูดจบ สุริยงก็หันหลังไปอย่างเย็นชา เขมชาติผวายื่นมือออกไปจะเข้าไปห้าม แต่คำพูดของสุริยง
และคำสัญญาที่ตัวเองพูดไว้ รั้งไม่ให้ตามไป
“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่จะพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่า คุณเป็นคนรักษาคำพูด”
เขมชาติค่อยๆลดมือลง ยืนอึ้งเหมือนคนหมดแรง และจำยอมต้องปล่อยให้สุริยงเดินจากไป
สุริยงเดินมาตามทาง มุ่งหน้าออกจากบ้านรัตนชาติ ทันใดนั้นมีมือหนึ่งยื่นมาจับแขนไว้ สุริยงหันมา
“จะกลับบ้านใช่มั้ย? เดี๋ยวผมไปส่ง”
สุริยงโล่งอก ที่ไม่ใช่เขมชาติ หากเป็นเอื้อ จากนั้นเอื้อก็พาสุริยงขึ้นไป แล้วขับออกจากบ้านไป
เขมชาติมองเอื้อกับสุริยงจากไปแล้วก็สะท้อนใจ พลางเริ่มจะถอดใจ

สุริยงนิ่งเงียบอยู่ในรถเอื้อ แล้วก็ตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“หนูเล็กจะไปอยู่สวิสแบบไม่มีกำหนดกลับ”
เอื้อถามด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินเจตนาของสุริยง ระหว่างที่นั่งคุยกันในสวนหน้าบ้านสุริยง
“หนูเล็กอยากจะพัก พักให้หายเหนื่อย ไม่รู้เมื่อไหร่จะหาย ก็เลยยังไม่อยากคิดเวลากลับ”
“จะไปกับใคร?”
“ไปคนเดียวค่ะ” สุริยงย้ำหนักแน่น
“ไม่จริง หนูเล็กจะไปกับลูกใช่มั้ย ? ลูกในท้อง”
สุริยงหันมามองหน้าเอื้อ ไม่ตอบ แต่แววตา ไม่ปฎิเสธ
“คุณโกหกเขมชาติไม่ได้ คุณก็โกหกผมไม่ได้เหมือนกัน ที่หนูเล็กจะไป เพราะตั้งใจจะแอบไปคลอด
ลูก และเลี้ยงลูกคนเดียว ไม่อยากให้เขมชาติรู้เรื่องลูกใช่หรือเปล่า?”
สุริยงเงียบ เอื้อคาดคั้น
“ถ้าไม่ตอบ ผมจะไม่ยอมรับสิทธิ์ในการดูแลไก่กับไข่”
สุริยงตัดสินใจตอบตามตรง “ คนอย่างเขมชาติ ทำได้ทุกอย่าง เพื่อให้ได้สิ่งที่เขาต้องการ ตอนนี้เขา
ไม่เหลือใคร เขาถึงต้องการลูก ที่เขาพยายามทำดีทุกอย่าง ทำเป็นยอม ทำเป็นห่วงใย มันไม่จริง มันก็เป็นแค่ละคร
ที่ทำให้เราตายใจ เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ ก็ถีบเรากลับสู่ความเป็นจริง เมื่อไหร่ที่เขาได้ลูกไป เขาก็จะกลับมาเป็น
เขมชาติคนเดิม หนูเล็กเคยหลงไปกับภาพมายาที่เขาสร้างขึ้นมาครั้งนึงแล้ว จะไม่ยอมหลงเชื่ออีกเป็นครั้งที่สอง”
เอื้อฟังแล้วก็เข้าใจ เห็นใจ ก่อนจะถามย้ำอีกที
“หนูเล็กคิดว่า การไปสวิสมันจะแก้ปัญหาได้จริงๆเหรอ?”
“ถึงไม่ได้ หนูเล็กก็จะไป ไปตายเอาดาบหน้ายังจะดีซะกว่า ไม่อยากอยู่ให้เขามาสร้างความวุ่นวาย
มากไปกว่านี้”
เมื่อเห็นว่าสุริยงยืนยันหนักแน่น เอื้อก็ตัดสินใจ
“ถ้ายืนยันว่าจะไป ผมไปด้วย ผมจะให้เลขารีบหาตั๋วเครื่องบินให้ก็แล้วกัน หนูเล็กพร้อมไปเมื่อไหร่
ก็บอก”
สุริยงสูดลมหายใจลึกๆ แล้วรีบตอบทันที
“พร้อมค่ะ หนูเล็กพร้อมไปตั้งแต่ตอนนี้ และอยากไปให้เร็วที่สุด”
เอื้อมองหน้าสุริยงอีกที เห็นแววมุ่งมั่น ก็พยักหน้า ทว่าในใจยังคงครุ่นคิด ด้วยไม่แน่ใจกับการ
ตัดสินใจครั้งนี้เท่าไรนัก

ทางด้านเขมชาติ ก็กำลังนั่งเศร้าอยู่ที่มุมหนึ่งในสวนบ้านเกนหลง เกนหลงเดินมา และนั่งลงข้างๆ
“เกนทราบเรื่องระหว่างคุณกับคุณสุแล้วนะคะ กลุ้มใจ นอนไม่หลับหล่ะสิ ถึงได้มาแต่เช้า”
“ผมขอโทษ จริงๆผมไม่ควรจะมาที่นี่อีก แต่ผมไม่รู้จะไประบายกับใครจริงๆ”
เกนหลงยิ้มให้เขมชาติอย่างจริงใจ
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย เกนบอกแล้วไงว่าเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องคิดมาก”
เขมชาติใจชื้น
“ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก”
เกนหลงถามต่อ
“แล้วจะทำยังไงต่อ ? ตอนนี้คุณสุเขายื่นคำขาดไม่ให้ไปเจอ เขมทำได้หรือเปล่า?”
“ไม่ได้ ก็ต้องได้ เพื่อความปลอดภัยของวดีกับลูก ผมรู้ที่เขาไม่ยอมรับเรื่องท้อง เพราะไม่ไว้ใจผม
และถ้าผมยังขืนดื้อดึง ตามตื๊อ เอาชนะเขาต่อไป สุดท้ายคนที่จะได้รับอันตรายที่สุดก็คือลูก มันคงถึงเวลาที่ผมจะต้อง
หยุด และยอมรับในการตัดสินใจของวดี”
เกนหลงมองด้วยความเห็นใจ เขมชาติระบายต่อ
“ผมมาลองคิดดู ผมเห็นแก่ตัวมาตลอด ผมทำทุกอย่างก็เพื่อตัวเอง แม้แต่การที่ผมพยายามตามง้อ
วดี ก็เพื่อทำให้เขายอมยกโทษ ผมจะได้มีความสุขที่ได้อยู่กับเขา อยู่กับลูก ทั้งๆทีเขาอาจจะไม่ได้อยากอยู่กับผมเลย”
เกนหลงฟังแล้วก็พูดไม่ออก เขมชาติตัดสินใจ
“ผมตัดสินใจแล้ว นับจากนี้ไป ผมจะทำตามความต้องการของวดี หยุดที่จะตามตื๊อ สร้างความไม่
สบายใจให้กับเขา ผมยอมที่จะเดินออกไปจากชีวิตเขา เพื่อให้เขาได้ก้าวเดินไปข้างหน้า บางทีเขาอาจจะได้เจอผู้ชาย
ที่ดีกว่าผม ผู้ชายที่คอยดูแล เป็นห่วง และจริงใจกับเขา อย่างคุณเอื้อ”
เกนหลงชะงักกึก ใจหายวาบ “พี่เอื้อ?”
“ใช่ คุณเอื้อเป็นห่วงและดูแลวดีด้วยความจริงใจมาตลอด แต่เพราะผมเข้ามา เขาถึงยอมถอย แต่
ตอนนี้ผมยอมที่จะถอย เพื่อให้เขาเข้ามาได้อย่างเต็มตัว คุณเอื้อคือคนที่เหมาะสมที่จะอยู่เคียงข้างกับวดีมากกว่าผม”
เขมชาติพูดระบายตามความรู้สึก แต่หารู้ไม่ว่าคนฟังจิตใจร้อนรนวูบวาบ
เกนหลงนั่งอึ้ง เครียดขึ้นมาทันทีเอื้อคิดแบบนั้นจริงเหรอ?

กระเป๋าเดินทางหรู ถูกยกมาวางเรียงที่หน้าบ้าน อรทัยเดินมา และเตรียมตัวจะออกไป อัมพิการีบ
เดินมาถาม
“อร จะไปไหน? แล้วขนอะไรไปเยอะแยะ”
“อรจะไปอยู่เมกาสักพักค่ะ”
“สักพักนานแค่ไหน?”
“ไม่มีกำหนดกลับ” น้ำเสียงของอรทัยบ่งบอกว่าไม่ได้กำลังพูดเล่น
“หะ? ไม่มีกำหนดกลับ นี่เราจะทิ้งพี่ ทิ้งงาน ทิ้งทุกอย่างไปง่ายๆอย่างนี้เหรอ”

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 27/2 วันที่ 27 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3