อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17/2 วันที่ 14 เม.ย. 57
“ซูริคไม่ใช่เมืองเล็กๆ ถ้าเราตามหาแบบมั่วๆ คงไม่ได้เจอง่ายๆ คิดไว้หรือเปล่าว่าจะไปตามหาที่ไหน ?”
“เกนจะไปตามตารางนัดหมายของคุณสุ ถ้าเขาสองคนอยู่ด้วยกันจริงๆ เจอคุณสุ ก็ต้องเจอเขม”
เกนหลงหน้าเครียด เอื้อเห็นแล้วทั้งสงสารเกนหลง ทั้งเป็นห่วงสุริยง
“โอเค แล้วเรามีตารางงานของหนูเล็กหรือเปล่า?”
“ตอนนี้ไม่มี แต่เกนรู้ว่าจะหาได้จากใคร?”
เกนหลงคิดถึงสมคิด
สมคิดรับสายจากเกนหลง พลางระล่ำระลักถาม
“เกนต้องการตารางงานที่สวิสของคุณสุค่ะ”
สมคิดปราดสายตาไปเห็นแฟ้มงานเขียนว่าตารางนัดหมายที่สวิส
“เอ่อ...เอ่อ...คุณเกนจะเอาไปทำอะไรเหรอครับ ?”
เกนหลงพยายามทำเสียงปกติ
“คือ เกนเคลียร์ธุระเสร็จเร็ว ก็เลยได้มาสวิสก่อนกำหนด เลยอยากจะเจอคุณสุ เผื่อจะช่วยงานอะไร
ได้บ้าง แต่เกนติดต่อมือถือคุณสุไม่ได้ ก็เลยอยากได้ตารางงาน จะได้ตามไปหาถูก”
สมคิดอึ้ง พลางคิดว่าจะทำอย่างไรดี
“เอ่อ...”
“คุณสมคิดส่งตารางงานของคุณสุให้เกนหน่อยนะคะ”
“เอ่อ ได้ครับ” สมคิดตอบอย่างลืมตัว แต่เมื่อนึกถึงได้ ก็รีบเปลี่ยนคำตอบ “เอ่อ ไม่ได้ครับ”
เกนหลงขมวดคิ้ว
“ทำไมคะ?”
“คือ พอดีผมไม่มีน่ะครับ เพราะคุณสุแพลนของเธอเอง แล้วก็ไปเองผมก็ไม่ได้ถามไว้ซะด้วย ไม่
รู้ว่าเธอเก็บเอกสารไว้ที่ไหน”
สมคิดรีบหาทางเอาตัวรอด
“เอาอย่างนี้นะครับ ผมจะไปหาให้ ถ้าหาเจอ จะรีบส่งให้คุณเกนทันที”
“ขอบคุณมากค่ะ งั้นเกนจะรอข่าวจากคุณสมคิดนะคะ สวัสดีค่ะ”
“คะ ครับๆ สวัสดีครับ”
สมคิดวางสายไปด้วยความไม่สบายใจ และรู้สึกผิด
“เฮ่อ คุณเขมนะคุณเขม โยนเผือกร้อนมาให้ผมจนได้ ทำไงหล่ะ ถ้าคุณเกนได้ตารางงานคุณสุ มีหวัง
ความแตกแน่ เฮ่อ คุณเกนครับ ผมขอโทษนะครับผมบอกไม่ได้จริงๆ”
สมคิดตัดสินใจเปิดลิ้นชัก และยัดแฟ้มไว้ในลิ้นชักก่อนจะปิดไว้อย่างแน่นหนา พลางถอนหายใจ
อย่างหนักด้วยความไม่สบายใจ
เกนหลงวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ พลางเอามือกุมขมับ หน้าเครียด เอื้อเดินมาพร้อมถาดกาแฟหนึ่งแก้ว
โกโก้หนึ่งแก้ว และขนมปัง 2-3 ชิ้น
ทันทีที่เห็นอาการของเกนหลง เอื้อก็รีบวางถาด แล้วจับมือที่กุมขมับอยู่ออก
“สำเร็จหรือเปล่า ?”
เกนหลงส่ายหน้า
“คุณสมคิดไม่มี แต่บอกว่าจะหาให้ ถ้าเจอจะรีบส่งมาทันที”
“โอเค งั้นระหว่างรอ ก็นี่โกโก้ร้อนกับขนมปังรองท้อง”
เกนหลงส่ายหน้า “เกนไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องทาน ตั้งแต่ออกจากประเทศไทย พี่ไม่เห็นเกนทานอะไรเลย เดี๋ยวก็เป็นลมกันพอดี”
“ท้องไส้มันปั่นป่วน เกนทานไม่ลง”
เกนหลงพูดพลางเลื่อนถาดออก เอื้อส่ายหน้าแล้วก็ดึงถาดมา หั่นขนมปัง ใช้ช้อนส้อมจิ้ม แล้วยื่นมา
ที่ปากเกนหลง เกนหลงส่ายหน้า เอื้อเอามาทิ่มที่ปากอีกเหมือนยั่ว เกนหลงก็ส่ายหน้าอีก เอื้อเลยเอามือมาบีบปาก
เกนหลงให้อ้าออก เกนหลงตกใจ จับมือเอื้อออกจากหน้าตัวเอง
“พี่เอื้อจะมาบังคับเกนแบบเด็กไม่ได้นะคะ เกนโตแล้ว “ เกนหลงพูดทั้งที่มือยังจับมือเอื้ออยู่
“ถ้าโตแล้วจริงๆ ก็ควรจะรู้ว่าร่างกายต้องการอาหาร ถึงไม่หิว ก็ต้องทาน ก่อนที่จะย่ำแย่ไปทั้ง
ร่างกาย ทั้งจิตใจ ที่มันเครียดอยู่แล้ว จะยิ่งเครียดหนักเข้าไปอีก”
เกนหลงเริ่มจะได้สติกลับมา เอื้อพูดต่อ
“ถ้าเกนไม่กินก็กลับบ้าน ไม่ต้องตามหาแล้ว เตือนอะไรก็ไม่ฟัง ถ้าดื้อแบบนี้พี่รับผิดชอบไม่ไหว
ถ้าเกนเป็นอะไรไป พี่คงมองหน้าคุณอาไม่ติด เอายังไง จะกินหรือจะกลับ”
น้ำเสียงของเอื้อ ทั้งดุ ทั้งเข้ม อย่างที่เกนหลงไม่เคยเจอ
“กินก็ได้”
เกนหลงเสียงอ่อย พลางเอามือเอื้อที่มีส้อมจิ้มขนมปังที่ตัวเองจับอยู่ยื่นเข้ามาที่หน้าตัวเอง แล้วก็กิน
ขนมปัง
เกนหลงปล่อยมือเอื้อ แล้วก็เคี้ยวด้วยความจำใจ เอื้อหั่นชิ้นต่อไปแล้วก็ป้อนอีก เกนหลงก็ยอมกินแต่
โดยดีเอื้อส่งโกโก้ให้ เกนหลงรับมา ยกดื่ม พลางปรายมองอยู่ที่โทรศัพท์รอสมคิดอย่างใจจดจ่อ เอื้อเห็นแล้วก็สงสาร
สมคิดนั่งกดส่งข้อความหาเขมชาติ
“คุณเกนถึงซูริคแล้วถ้าคุณเขมได้ข้อความรีบโทร.กลับผมด้วย”
สมคิดกดส่งข้อความแล้วก็ถอนใจ..
“เฮ่อ คุณเขมนะคุณเขมหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ”
สมคิดบ่นด้วยความไม่เข้าใจ และเป็นห่วง
เขมชาติพาสุริยงเดินทางมาถึงยอดเขาติสลิส ในเมืองแองเกิลเบิร์ก ทั้งสองคนเงยหน้ามองขึ้นไป
เขมชาติหันมาพูดด้วยความมั่นใจ
“นี่คือยอดเขาติสลิส เป็นยอดเขาที่มีหิมะตลอดปี ผมเคยมาตอนเปิดโรงงานใหม่ๆ ต้องมาหาลูกค้า
แถวนี้ ก็เลยได้แวะมาเที่ยว ข้างบนนอกจากวิวจะสวยแล้ว ยังมีอะไรสนุกๆให้เล่นอีกเยอะเลย”
“บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่ชอบเล่นสกี”
สุริยงรีบออกตัว
“ใครบอกว่าผมจะพาไปเล่นสกี มีอย่างอื่นที่สนุกกว่านั้นเยอะ “
สุริยงขมวดคิ้ว “อะไร?”
“อยากรู้ต้องขึ้นไปดูเอง”
เขมชาติยิ้มกริ่ม แล้วจับข้อมือพาสุริยงไปเลย
เขมชาติพาสุริยงขึ้นกระเช้าขั้นที่ 1 ซึ่งเป็นกระเช้าเล็ก ขึ้นไปถึงสถานี Tr?bsee ที่มีทะเลสาป สุริยง
จะเดินออกเขมชาติจับมือไว้ และพาขึ้นกระเช้าต่อไปชั้นที่ 2 แล้วก็ต่อขึ้นไปชั้นที่ 3 ก่อนที่จะคว้าข้อมือพาเดินไปต่อ
อีกเล็กน้อย
“นี่จะพาฉันไปไหนเนี่ย?”
“เดี๋ยวก็รู้”
เขมชาติพาสุริยงเดินฝ่าหิมะไปด้วยความกระตือรือร้น
สุริยงมองดูเด็กฝรั่ง เล่นเครื่องเล่นไหลลงมาจากลานสโลปอย่างเร็ว พลางส่งเสียงกรี๊ดด้วยความสนุกสนาน แล้วก็หันหลังให้เลยจะเดินหนี เขมชาติคว้าข้อมือไว้
“จะไปไหน?”
สุริยง หันกลับมา “ ไปนั่งรอ อยากเล่นก็เล่นไปคนเดียวก็แล้วกัน”
เขมชาติรีบดึงไว้
“เอ้ย ไม่ได้ ผมไม่ได้อยากเล่นคนเดียว ผมอยากจะเล่นกับคุณ”
“แต่ฉัน ไม่กล้าเล่น”
“จะเล่นไม่เล่น” เขมชาติทำเสียงขู่
“ไม่เล่น”
“เล่นไม่เล่น”
“ไม่”
สุริยงตอบด้วยความมั่นใจ
สุริยงนั่งอยู่แถวหน้าในถาดที่ต่อกันเป็นแถวๆ พลางส่งเสียงร้องกรี๊ดด้วยความหวาดเสียว ในขณะที่
เขมชาตินั่งประกบอยู่ด้านหลังคอยบังคับทิศทางอย่างชำนาญ
“ระวังๆ ซ้ายๆๆๆ ขวาๆๆๆ”
เขมชาติหัวเราะชอบใจ พลางยิ่งแกล้งสุริยงด้วยความสนุก สุริยงร้องลั่นด้วยความตื่นเต้น
- ทั้งสุริยงและเขมชาติ เหมือนได้ย้อนกลับไปเล่นกันเหมือนเป็นแฟนกัน ตอนอยู่มหาวิทยาลัย ทั้งแววตา และการแสดงออก ดูสนิทสนม และไม่มีการวางฟอร์มใส่กันเหมือนที่ผ่านมา
ในขณะที่เกนหลงกับเอื้อนั่งอยู่ที่เดิม พลางคุยโทรศัพท์ ด้วยสีหน้ากังวล
“คุณสมคิดยังหาตารางงานไม่เจอเหรอคะ? ถ้าคุณสมคิดเจอแล้ว รบกวนส่งให้เกนด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ”
เกนหลงวางสายไป แล้วตัดสินใจบอกกับเอื้อ
“เกนไม่นั่งรอเฉยๆแล้วนะคะ เกนจะออกไปเดินตามหา ถ้าพี่เอื้อไม่อยากไป นั่งรออยู่ตรงนี้ก็ได้ค่ะ”
เอื้อมองหน้าเกนหลง
“จากประเทศไทยพี่ยังไม่ปล่อยให้เกนมาคนเดียวเลย เดินแค่นี้พี่จะปล่อยได้ยังไง ไปไหนไปกัน”
เอื้อรีบลุกตาม เกนหลงมองเอื้อด้วยความตื้นตัน แล้วก็ถามตรงๆ
“พี่เอื้อ เกนขอถามตรงๆนะคะ พี่เอื้อเคยสงสัยในความสัมพันธ์ของเขมกับคุณสุบ้างหรือเปล่า? หรือ
ว่าที่พี่เอื้อดีกับเกน เพราะรู้สึกผิดที่รู้แต่ไม่เคยบอกเรื่องนี้”
เอื้อหันมาตอบ ด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“พี่ไม่ได้มาด้วยความรู้สึกผิด แต่พี่มาด้วยความเป็นห่วง ห่วงทั้งเกน และห่วงทั้งหนูเล็ก ถ้าเขาสอง
คนอยู่ที่นี่ด้วยกันจริงๆ พี่เชื่อว่ามันไม่ใช่ความตั้งใจของหนูเล็กแน่นอน”
เกนหลงมองหน้าเอื้อ เห็นแววตาหนักแน่น และมั่นใจในตัวสุริยง เกนหลงเบี่ยงตาหลบ แล้วตอบกลับ
เสียงแข็ง
“ตอนนี้เกนไม่เชื่อใครทั้งนั้น ไม่ว่าเขาจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ถ้ามันเกิดขึ้นแล้ว มันคือความสมัคร
ใจของทั้งสองฝ่าย และทั้งสองคนต้องรับผิดชอบ”
เกนหลงสรุปด้วยความคุกรุ่น แล้วก็เดินหน้าบึ้งตึงออกไปตามหาทันที เอื้อมองตาม ทั้งเห็นใจและ
เป็นห่วง
เอื้อกับเกนหลงเดินตามหาสุริยงกับ เขมชาติตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ เกนหลงหน้าค่อนข้างเครียด
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17/2 วันที่ 14 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3