อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 15 วันที่ 12 เม.ย. 57
สุริยงพูดกับเกนหลงอย่างหนักแน่น จริงใจ และปราศจากความลังเล เมื่อฟังคำยืนยันของสุริยง ความอึดอัดที่มีอยู่ในใจของเกนหลง ก็ค่อยๆ ถูกบรรเทาลงไป“ขอบคุณคุณสุมากนะคะ เกนจะลองคิดดูเกนเป็นลูกคนเดียว เวลามีปัญหาไม่รู้จะปรึกษาใคร คุณสุ
เป็นเหมือนพี่สาวของเกน ขอบคุณคุณสุอีกครั้งสำหรับทุกๆอย่าง”
สุริยงฟังแล้วสะท้อนใจ ตอกย้ำความรู้สึกผิดขึ้นมาเป็นทวีคูณ
“เมื่อคืนเด็กบอกว่าเช้านี้อยากจะเล่นน้ำกันก่อนกลับ เดี๋ยวเกนไปดูให้พนักงานเตรียมเครื่องเล่นไว้ให้เด็กๆก่อนนะคะ จะได้สนุกกันให้เต็มที่”
“ขอบคุณมากค่ะ”
คล้อยหลังสุริยง เขมชาติ ก็เดินออกมา และเมื่อมองเห็นแหวนดอกไม้ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ เขมชาติมอง
ด้วยความโกรธและไม่เข้าใจ !!
สุริยงคุยโทรศัพท์กับเอื้อ ในขณะที่ไก่กับไข่ และฮันนี่เล่นน้ำอยู่กับชนะอย่างสนุกสนาน
“คุณเอื้อใกล้จะถึงแล้วเหรอคะ? ค่ะๆ แล้วเจอกันค่ะ”
สุริยงวางสาย แล้วหันมาทางคู่แฝด
“ไก่ ไข่ ครับขึ้นได้แล้วครับ จะได้อาบน้ำ ทานข้าว เตรียมตัวกลับ พี่เอื้อใกล้จะมาถึงแล้ว”
“ไก่ขออีก 15 นาทีนะครับ” ไก่ต่อรอง
“คุณแม่ให้แค่ 10 นาทีค่ะ “
“โหย” คู่แฝดเริ่มงอแง
ชนะ หันมาบอกกับเด็กๆ
“ 10 ก็ 10 ดีกว่าไม่ได้เลยนะ”
เด็กๆ พยักหน้า สุริยงยิ้มๆ ที่เด็กๆฟังชนะ
“คุณแม่ไปรอที่ห้องนะคะ 10 นาทีเจอกันนะครับ”
ไก่กับ ไข่ รับคำ หน้าจ๋อยๆ “ครับ”
สุริยงยิ้มๆ แล้วก็เดินไป ชนะมองตามตาละห้อย ฮันนี่เห็นก็มากระแซะ
“วันนี้เหลือเวลาอีกไม่มากนะคะคุณพ่อแต่ไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวฮันนี่ช่วยคุณพ่อเองค่ะ”
ฮันนี่ยิ้มเจ้าเล่ห์
สุริยงอยู่ในชุดเสื้อคลุม หยิบเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ พลันก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น สุริยงเดินมาดูด้วย
ความแปลกใจ ได้ยินเสียงพนักงานดังมาจากหน้าห้อง
“Room Service ค่ะ คุณเกนหลงให้นำอาหารเช้ามาเสิร์ฟค่ะ”
สุริยงเดินมาเปิดประตูด้วยความวางใจ จากนั้นพนักงาน ก็เข้ามาจัดอาหารไว้บนโต๊ะ และเข็นออกไป
สุริยงยิ้มส่ง และเดินมาดูอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ
พนักงานเปิดประตูและเข็นรถออกไป ขณะที่ประตูกำลังจะปิด มือเขมชาติก็แทรกเข้ามาจับไว้...
สุริยงกำลังหยิบผลไม้เข้าปาก เสียงเขมชาติดังขึ้น
“ผมเจอโดยบังเอิญ คุณลืมมันใช่มั้ย?”
สุริยงสะดุ้งเฮือกหันมา เขมชาติชูแหวนขึ้น และถามเสียงเคืองๆ
“เปล่าค่ะ ดิฉันตั้งใจถอดวางไว้ตรงนั้น เผื่อจะมีคนอยากได้”
เขมชาติ หน้าเข้ม
“ใส่มาตั้งนาน ทำไมเพิ่งจะมาถอดวันนี้ หรือว่าเจอคนใหม่ที่น่าสนใจกว่าแล้ว เลยรีบเขี่ยของเก่าทิ้ง
นิสัยเดิม เหมือนที่เคยทำ”
“ฉันจะถอดแหวนเพราะอะไร มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ คนที่คุณควรจะสนใจคือผู้หญิงที่คุณกำลังจะ
แต่งงานด้วย ไม่ใช่ฉัน”
เขมชาติสะอึก ไม่นึกว่าสุริยงจะพูดเรื่องแต่งงานของตัวเองขึ้นมา
เอื้ออยู่ในชุดลำลอง สวมแว่นดำเดินเข้ามาที่หน้าโรงแรม พนักงานยกมือไหว้ต้อนรับอย่างนอบน้อม
เอื้อยิ้มให้ และเปิดมือถือดูเบอร์ห้อง ที่สุริยงส่งมาบอก
“ ห้อง 209”
เขมชาติพูดเสียงเหยียด
“ผมรู้แล้ว...ที่แท้ก็ทำเป็นถอดแหวน เพื่อเรียกร้องความสนใจนี่เอง”
สุริยงสวนกลับ
“ ฉันไม่ได้ต้องการความสนใจจากคุณ”
“ถ้าคุณไม่ต้องการ ถ้าคุณไม่แคร์ผม เมื่อคืนคุณคงจะไม่ร่วมมือกับผมโกหกคุณเกน คุณไม่บอกความ
จริงที่เกิดขึ้น เพราะคุณไม่ต้องการให้เกนหลงรู้ว่า ระหว่างเราสองคน มันเกิดอะไรขึ้น”
สุริยงค่อยๆถอยมาทางโต๊ะอาหาร เขมชาติได้ทีรุกต่อ
“การที่ผมจะแต่งงานกับเกนหลง ไม่ได้แปลว่า ผมจะแคร์คุณไม่ได้ และการที่ผมแคร์คุณ ก็ไม่ได้แปลว่า
ผมกำลังทำผิดกับเขา”
เขมชาติรุกเข้ามาใกล้ จนสุริยงเริ่มหลังชนโต๊ะอาหาร ถอยไม่ได้
“วดี สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้ผมรู้ว่า คุณยังต้องการผม”
สิ้นคำเขมชาติ สุริยงที่เริ่มทนไม่ได้ไหว ก็หันมาคว้าขวดนมที่วางอยู่ มาสาดใส่หน้าอย่างแรง
เขมชาติชะงักกึก หลับตาแทบไม่ทัน
“ตื่นได้แล้ว อย่าฝันไปคนเดียว ถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้คุณเข้าใจว่าฉัน “ต้องการ” คุณ ต้อง
ขอโทษด้วย ที่ทำให้เข้าใจผิด ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น”
เขมชาติปาดน้ำนมออกจากหน้า ความแค้นปะทุขึ้นมาในใจ
“ผมไม่เชื่อ”
พลางจะเดินเข้าหา สุริยงยกขวดน้ำ เตรียมฟาด
“อย่าเข้ามานะ ฉันไม่ยั้งมือแน่”
เขมชาติมองสุริยงแล้วก็ชะงัก เมื่อเห็นว่าเอาจริง ก็เริ่มอ่อนลง
“ถ้าคุณไม่เคยคิดก็ไม่เห็นต้องทำร้ายจิตใจด้วยการถอดแหวนทิ้งไว้แบบนี้ คุณเคยบอกเอง มันก็แค่
แหวน จะใส่หรือถอด ก็ไม่สำคัญ งั้นก็ใส่มันต่อไปเหมือนที่เคยทำ ก็คงจะไม่เป็นไร แต่ถ้าคุณไม่ใส่ ผมจะคิดว่าคุณ
ต้องการเรียกร้องความสนใจจากผม”
สุริยงเชิดหน้าไม่สนใจ เขมชาติวัดใจ
“ผมจะวางมันไว้ตรงนี้ ตัดสินใจเอาเองว่าคุณจะใส่หรือไม่ใส่”
เขมชาติพูดจบก็หันหลังเดินไปที่ประตู. พอเปิดประตูออกมา ก็เจอ “เอื้อ” ยืน ต่างคนต่างอึ้ง
เอื้อมองสภาพเขมชาติที่ยังมีคราบน้ำนมเลอะเทอะ ด้านหลังสุริยงเดินมาในชุดเสื้อคลุม..สุริยงก็อึ้ง
“คุณเอื้อ”
เอื้อ หันมาทางเขมชาติ
“ คุณทำอะไรหนูเล็ก?”
“เขาต่างหากที่เป็นคนทำผม..ผมแค่เข้ามาสั่งงาน ตอนเขากำลังจัดโต๊ะอาหารรอเด็กๆ แล้วเดินยังไงก็
ไม่รู้ ล้มทำนมหกใส่ผมเลอะเทอะไปหมด ผมต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบเลย”
เอื้อมองหน้าสุริยง สุริยงหลบตา ไม่เถียง ไม่โต้ตอบ
เขมชาติหันมาทางสุริยง
“งานที่ผมสั่ง ทำให้เรียบร้อยด้วย อย่าลืม” พูดพลางปรายตามาที่แหวน แล้วก็หันหลังเดินออกไป
เอื้อมองสุริยง สุริยงหลบตาวูบ
“ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ เด็กๆมาจะได้รีบกลับ”
สุริยงเดินเลี่ยงไป เอื้อสัมผัสได้ถึงความไม่ปกติ พลางหันไปมองเขมชาติอีกครั้ง แล้วเดินตามไปทันที
เขมชาติเดินเอามือเช็ดหน้า เช็ดตัว ด้วยความหงุดหงิด
“คุณเขม ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย”
เอื้อตะโกนไล่มาทางด้านหลัง เขมชาติชะงักเท้าหยุด ในใจนึกระแวงนิดๆ หากก็ปั้นหน้าให้ปกติ ก่อน
จะหันมายิ้มรับ
“ครับ?”
เมื่อสองคนหันมาเผชิญหน้ากัน. เอื้อพยายามเรียบเรียงคำพูดในหัว แล้วก็พูดออกมาอย่างสุขุม
“มันอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ที่ผมไม่ควรจะเข้าไปยุ่ง แต่ตอนนี้ ผมไม่ยุ่งคงไม่ได้ เพราะคุณ
พจน์ พ่อเกนหลงเรียกผมเข้าไปสอบถามเรื่องของคุณกับหนูเล็ก”
เขมชาติตอบกลับ อย่างย่ามใจ
“ผมทราบแล้ว ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คุณบอกคุณอา ระหว่างผมกับสุริยงไม่มีอะไร
มากไปกว่าเจ้านายและลูกน้อง”
“ใช่ ผมตอบแบบนั้นจริง แต่ผมโกหก”
เขมชาติสะอึก เอื้อพูดต่อ
“ผมโกหกเพื่อปกป้องหนูเล็ก เกนหลง และ คุณ แต่ในความเป็นจริงผมคิดว่า..ระหว่างคุณกับหนู
เล็ก มันมีอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น และผมมั่นใจว่า หนูเล็กไม่ได้เป็นคนเริ่ม”
เขมชาติเชิดหน้าอย่างไม่พอใจ หากก็พยายามระงับไว้ ไม่พูดให้ตัวเองเสีย พยายามรักษาท่าทีทั้งที่ใน
ใจร้อนรน
“ผมไม่ใช่คนชอบพูดโกหก หรือพูดแก้ตัวไปเรื่อยเปื่อยจนสุดท้าย คำโกหกกลับมามัดตัวเองจนดิ้นไม่
หลุด เพราะฉะนั้นคราวหน้าถ้าคุณพจน์เรียกผมไปถามเรื่องนี้อีก ผมคงต้องบอกความจริง”
สองคนประสานสายตากัน อย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่เอื้อจะสรุป
“ ถ้าคุณไม่อยากเดือดร้อน กรุณาอย่ามาสร้างความเดือดร้อนให้คนของผม”
เอื้อพูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้เขมชาติยืนกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ เหมือนโดนทวงบุญคุณและ
ขู่ทับอยู่ในที
สุริยงแต่งตัวให้ไก่ ไข่ ทุกคนพร้อมเดินทาง พนักงานมาช่วยขนของ และ ห้องทั้งห้องก็เงียบไม่มีคน
ประตูห้องเปิดทิ้งไว้ เขมชาติเดินเข้ามา เห็นแหวนดอกไม้วางอยู่ที่เดิม พลางหยิบแหวนขึ้นมากำไว้
ชนะกับฮันนี่ เดินมาลาสุริยง และไก่กับไข่ ในขณะที่เกนหลงยืนอยู่ข้างๆ
ชนะหน้าจ๋อยๆ “น่าเสียดายที่คุณสุ มีคนไปส่งแล้ว”
ชนะเหลือบมองไปทางเอื้อที่คุยมือถือ และจอดรถรออยู่ห่างออกไป เกนหลงตอบแทน
“พี่เอื้อ เป็นพี่ชายของสองคนนี้น่ะค่ะ ตามศักดิ์ก็เป็นลูกเลี้ยงของคุณสุ”
ชนะฟังแล้วค่อยสบายใจ ความหวังเริ่มกลับมาอีกครั้ง
“ลูกเลี้ยง อ๋อ โอเคครับ ไม่น่าเชื่อคุณสุจะมีลูกเลี้ยงโตขนาดนี้”
สุริยงยิ้มๆ แทนคำตอบ ฮันนี่มองหน้าพ่อที่ยังเขินๆไม่กล้าทำอะไรต่อ แล้วก็รีบเดินเข้ามาจับแขน
“น้าสุคะ ฮันนี่จะขอเบอร์โทรศัพท์ของน้าสุไว้ได้มั้ยคะ ทั้งเบอร์บ้าน แล้วก็เบอร์ส่วนตัว อีเมลล์ วอทส์
แอพ ไอจี เฟซบุ๊ค ขอหมดเลยนะคะ เผื่อฮันนี่คิดถึงไก่ กับไข่ จะได้เอาไว้ติดต่อกัน”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 15 วันที่ 12 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3