อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 23/2 วันที่ 20 เม.ย. 57
“พ่อดีใจที่แม่ไม่ท้อเพื่อตอบแทนบุญคุณของเจ้าสัว เราจะต้องดูแลคุณอัมพิกาอย่างดีที่สุด”นภายิ้มรับ
“จ้ะพ่อ” พลางหันมามองอัมพิกา เห็นว่าผ้าห่มเลื่อนมากองอยู่ที่เอว นภาขยับผ้าห่มห่มให้อย่างแผ่ว
เบา
“พ่อดูอุณภูมิแอร์หน่อยสิ มันเท่าไหร่ ? แม่ว่าหนาวไปนะปรับให้คุณเขาหน่อยมั้ย?”
อาทิตย์กดเพิ่มอุณหภูมิให้แล้วทั้งสองคนก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ
ในขณะที่อัมพิกาค่อยๆ ลืมตา เริ่มรู้สึกสับสนกับการได้รับรู้ท่าทีของคนบ้านสุริยง ที่เธอตั้งแง่รังเกียจมาตลอด
“เขมชาติไม่มาทำงาน?”
วิบูลย์พยักหน้า
“ครับ ตั้งแต่งานหมั้นคุณเขมไม่เข้าออฟฟิศเลยครับ ผมพยายามติดต่อแต่คุณเขมปิดโทรศัพท์ โทรไปที่บ้านก็ไม่รับ”
เอื้อท่าทางเคร่งเครียด วิบูลย์ตัดสอนใจถามตรงๆ
“คุณเอื้อ มีเรื่องด่วนหรือเปล่าครับ”
เอื้อหันมา “ไม่ด่วน แต่สำคัญ ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณเขมชาติ เรื่องเกนหลง”
สมคิด คิดและตัดสินใ.จเดินเข้าไปหาเอื้อ พูดด้วยความมั่นใจ
“คุณเขมอยู่ที่บ้าน ถ้าต้องการพบจริงๆ ผมจะพาไปเองครับ”
พลางลุ้นรอคำตอบของเอื้อ
และก็เป็นจริงตามที่สมคิดสันนิษฐาน เมื่อสมคิด และเอื้อ มาถึงบ้านของเขมชาติ ก็พบเจ้าของบ้านนอนคว่ำอยู่บนเตียงแน่นิ่ง เหมือนคนสิ้นแล้วซึ่งทุกสิ่ง สมคิดเดินไปข้างเตียง
“คุณเขมครับ”
เขมชาติยังนิ่ง
“คุณเขม”
เขมชาติ ยังนอนนิ่ง ไม่หันกลับมา แต่ออกคำสั่ง “ ออกไป”
สมคิดอึกอัก “แต่ว่า”
เขมชาติ ตวาดเสียงดัง “บอกให้ออกไป”
ทันใดนั้น เอื้อก็พูดแทรกขึ้นมาเลย
“ผมออกไปตอนนี้ไม่ได้ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
เสียงของเอื้อ ทำเอาเขมชาติชะงัก และรีบลุกขึ้นพรวดมา
“คุณเอื้อ”
แล้วทั้งคู่ก็เผชิญหน้ากัน ในขณะที่สมคิดเดินเลี่ยงออกมายืนรอที่หน้าห้อง
“ขอโทษนะครับคุณเขม มันถึงเวลาที่ความจริงจะต้องถูกเปิดเผยสักที”
เอื้อยืนมองภาพคู่ของเขมชาติ และสุริยง ที่ติดไว้เต็มผนัง อย่างคาดไม่ถึง เขมชาติยืนหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ
“ นี่มันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“มหาวิทยาลัย ผมกับวดีเราคบกันแล้วเขาก็ทิ้งผมไปแต่งงานกับพ่อคุณ”
เอื้อช็อก พลางหันมองเขมชาติ
“เกนเคยรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”
เขมชาติส่ายหน้า ไม่กล้าพูด
เอื้อโกรธ “ทำไมไม่บอก”
“ไม่มีใครรับเรื่องแบบนี้ได้”
“ผมก็รับไม่ได้ คุณพยายามจะดึงหนูเล็กกลับคืนแต่ก็ยื้อเกนหลงไว้ จนทุกอย่างมันบานปลาย พังไม่เป็นท่า แล้วตอนนี้ก็เก็บตัวเหมือนคนไม่มีความรับผิดชอบ”
เอื้อปรายตามองสภาพของเขมชาติด้วยความสมเพช
“ขี้ขลาด คุณขี้ขลาดกว่าที่ผมคิดไว้มาก”
“ใช่ ผมขี้ขลาด ผมทำให้ผู้หญิงสองคนต้องเสียใจ ผมผิดไปแล้ว”
เอื้อจ้องหน้าเขมชาติอย่างเอาเรื่อง
“รู้สึกผิด แต่ไม่ทำอะไร ? แล้วจะช่วยอะไรให้มันดีขึ้น?”
เขมชาตินิ่งจุก จนพูดไม่ออก เอื้อส่ายหน้า ถามตรงๆ
“แล้วคุณจะทำยังไงต่อ”
“ผมไม่รู้” เขมชาติตอบอย่างคนอับจนหนทางเอื้อส่ายหน้ อารมณ์เริ่มโกรธขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะยิงประโยคคำถาม ที่ต้องการคำตอบจากปากของเขมชาติ
“ตอนนี้คุณรักใคร?”
เขมชาติมองเอื้อด้วยความสับสน ทั้งที่มีคำตอบอยู่ในใจ แต่การพูดออกมาช่างยากลำบาก
“ผม ผมรู้แค่ว่าที่ผ่านมา ผมไม่เคยลืม สุริยาวดี”
จบประโยคของเขมชาติ เอื้อเหวี่ยงหมัดเข้าที่หน้าเขมชาติอย่างจัง จนถึงกับร่วงลงไปกองกับพื้น สมคิด ที่ยืนรออยู่หน้าห้อง ได้ยินเสียงโครมคราม รีบหันขวับไปทันที
“คุณเขม”
เขมชาตินอนกองอยู่ที่พื้น ไม่ต่อสู้ เอื้อเดินมาพูดด้วยความโกรธ
“สำหรับคำตอบที่ขี้ขลาดที่สุด ไม่กล้าแม้แต่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง สมควรแล้วที่จะต้องนอน
หมดสภาพอยู่แบบนี้”
เขมชาติสะอึกกับคำของเอื้อที่กระแทกใจอย่างจัง
“ถ้าไม่มีความกล้า อย่ามายุ่งกับหนูเล็ก และเกนหลงอีก ผู้หญิงสองคนนี้มีค่ามากกว่าจะโดนผู้ชายอย่างคุณทำร้าย”
พูดจบ เอื้อก็เดินออกไปทันที ในขจณะที่สมคิดรีบเข้าไปดูเขมชาติ
“คุณเขม”
เขมชาตินอนนิ่งยกมือขึ้นห้าม ไม่ให้สมคิดเข้ามาใกล้
“ออกไป”
“คุณเขม”
“ออกไป”
สมคิดรับคำ ไม่พูดอะไรต่อ แล้วตัดใจเดินออกไปตามคำสั่ง ทิ้งเขมชาติที่ดิ่งลึกจมไปกับความผิดของตนเองเพียงลำพัง น้ำตาไหลลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างช้า ๆ
คุณพจน์รับโทรศัพท์จากเอื้อ พลางย้อนถามกลับไปทางปลายสาย
“จะไปตามหาเกน?”
เอื้อคุยโทรศัพท์อยู่หน้าบ้านเขมชาติ สีหน้ามุ่งมั่น
“ผมรู้ความจริงทุกอย่าง แล้วก็รู้ว่าทำไมเกนถึงต้องไป คุณอาครับ ถ้าคุณอาไว้ใจผม บอกผมได้ไหม
ครับว่าเกนหลงอยู่ที่ไหน?”
คุณพจน์สีหน้าลังเล พลางคิดหนัก
ชนะพาสุริยงเข้ามาที่มุมเบเกอรี่ภายในรีสอร์ท ในขณะที่พนักงานกำลังทำงานกันอย่างกระตือรือร้น
“วันนี้สุให้บาริสต้าจัดกาแฟยี่ห้อใหม่ที่จะนำมาเพิ่มในเมนูให้คุณชนะลองชิมดูค่ะ”
สุริยงเดินเข้ามาแล้วชะงักกับกลิ่นกาแฟ ที่อวลอยู่ในอากาศ แต่ยังพยายามอดทน พนักงานเอากาแฟทดลองชิมมาวางตรงหน้าสุริยงกับชนะ
ชนะหยิบขึ้นมาดมกลิ่น
“หอมดีนะครับ อืม คุณสุลองชิมสิครับ”
สุริยงรู้สึกเหม็นแต่ยังฝืนได้อยู่ จนเมื่อยกแก้วขึ้นมาใกล้จมูก กลิ่นกาแฟทำให้สุริยงสุดจะกลั้นไว้ได้
สุริยงเกิดอาการคลื่นไส้อย่างรุนแรงรีบวิ่งออกไป
ชนะตกใจ
“คุณสุ คุณสุ”
สุริยงวิ่งมาอาเจียนในห้องน้ำ ชนะวิ่งตามเข้ามายืนรอที่หน้าห้องด้วยความเป็นห่วง ครู่เดียวสุริยงก็เดินออกมา ท่าทางเพลียๆ
“คุณสุ เป็นอะไรครับ”
“เวียนหัวน่ะค่ะ พอได้กลิ่นกาแฟก็คลื่นไส้”
ชนะเริ่มคิด
“กลิ่นกาแฟ ผมว่ามันก็กลิ่นปกตินะครับ แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง อยากไปหาหมอไหมครับ ผมพาไป”
“ไม่เป็นไรค่ะ สงสัยเมื่อเช้าจะกินอาหารเช้าช้าไปหน่อย ท้องว่างๆ ก็เลยคลื่นไส้” พลางตั้งท่าจะอาเจียน แล้วก็วิ่งเข้า
อาเจียนอีกรอบ สักพักเดินออกมาหน้าตาซีดกว่าเดิม
ชนะพูดด้วยความเป็นห่วง “ ผมว่าคุณสุไปพักเถอะครับ วันนี้ไม่ต้องทำงานแล้ว”
สุริยงปฎิเสธ
“อุ๊ยไม่ต้องหรอกค่ะ สุไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“ไปเถอะครับ พักสักหน่อย ดีขึ้นแล้วค่อยกลับมาทำงาน”
สุริยงตั้งท่าจะไม่ยอม ชนะรีบย้ำ
“ไปเถอะครับ ผมอนุญาต”
“งั้นก็ขอบคุณค่ะ”
สุริยงยิ้มให้ชนะ แล้วเดินกลับไปที่ห้อง ชนะมองตามด้วยความเป็นห่วง
เกนหลงใช้มือเกาะแง่งหินและปีนผาจนถึงจุดสูงสุดที่เป็นเป้าหมาย ใบหน้าที่ชื้นด้วยเหงื่อ ดูเข้มแข็ง
ขึ้น ก่อนที่จะโรยตัวลงมาที่จุดเริ่มต้นที่ตีนผาอีกครั้ง จากนั้นก็ปลดเซฟ หากเมื่อหันกลับมา ก็ต้องงชะงักที่เห็นเอื้อ
ในสภาพใส่เชิ้ต คลายเนคไทหลวมๆ ใส่แว่นดำเท่ๆ ดูแปลกแยกกับการแต่งกายของคนที่จะมาปีนผา
“พี่เอื้อ มาได้ยังไงคะ ?”
เอื้อไม่ตอบ แต่ย้อนถาม “มายังไง มันไม่สำคัญเท่าเราจะกลับกับพี่ได้หรือยัง?”
เกนหลงชะงัก
“เกนยังไม่กลับหรอกค่ะ” พยายามฝืนทำเป็นร่าเริง
“เกนกำลังสนุกเลยค่ะพี่เอื้อ พี่เอื้อรู้ไหมคะ การปีนหน้าผา มันต้องระมัดระวังและต้องใช้สมาธิอย่างมาก เวลาปีนเกนจะไม่ต้องคิดเรื่องอื่น นอกจากเราจะต้องเลือกที่จะจับหินก้อนไหน จะต้องจับยังไงถึงจะดึงตัวเราขึ้นไปได้ เราต้องมองไปข้างหน้าเพื่อหาเส้นทางที่จะพาเราไปสู่จุดสูงสุดได้อย่างปลอดภัย มันอาจจะลำบากระหว่างทาง แต่พอขึ้นไปถึงข้างบน มันฟินสุดๆ เลยค่ะ”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 23/2 วันที่ 20 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3