อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17/5 วันที่ 15 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17/5 วันที่ 15 เม.ย. 57

“คุณเขมก็ระวัง อย่าให้มันซับซ้อนจนคุณเองหาทางออกไม่เจอก็แล้วกัน”
เขมชาติสะอึก สุริยงเดินมาทาวงด้านหลัง มองซ้ายมองขวากำลังหาอยู่เ ขมชาติปรายตาไปเห็น รีบ
ตัดบท
“แค่นี้ก่อนนะ ถ้ามีอะไรคืบหน้าฝากข้อความบอกผมได้เลย”

“ได้ครับ”
สมคิดวางสายไป แล้วก็ถอนใจเบาๆ “เฮ่อ”
ในขณะที่เขมชาติวางสาย แล้วคิด แววตามีลังเลนิดๆ จากคำเตือนของสมคิด
ธรรมชาติยามนี้ช่างสวยงามหลือเกิน สุริยงยืนมองอย่างสุขใจ และเมื่อสายลมเย็นพัดมาเบาๆ

สุริยงรีบหยิบผ้าพันคอที่เอื้อให้ มาคลุมไหล่ไว้ แล้วก็ยืนชมวิวด้วยความสบายใจ เขมชาติยืนมองด้วยแววตาอ่อน
ลง แต่แล้วด้านมืดก็ผุดขึ้นมา เมื่อฉุกคิดถึงภาพตอนที่สุริยงเย่อหยิ่งใส่ ทำเหมือนไม่ใยดี และย้อนกลับไปตอนโดนบอก
เลิก
แววตาของเขมชาติแข็งขึ้น และบอกกับตัวเองเบาๆ
“ถอยกลับไม่ได้ ต้องไปให้ถึงเท่านั้น”
เขมชาติหลับตาลงหนึ่งอึดใจ ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วก็ยิ้มอย่างเป็นมิตร เพื่อดำเนินไปตามแผน
“วดี”
สุริยงหันมาเห็นเขมชาติก็ยิ้มให้ และเดินเข้าไปหา สุริยงยืนยิ้มด้วยจริงใจ ไม่รู้เลยว่ากำลังอยู่ในเกมที่
แสนโหดร้ายของคนที่เธอไว้ใจ

อีกด้านหนึ่งเอื้อกับเกนหลงยืนอยู่ด้านหน้าทางขึ้นติสลิส เกนหลงหน้าเครียดพร้อมพุ่งชนทุกขณะ เอื้อ
หันมามอง
“เกนอยากรออยู่ข้างล่างหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ เกนอยากเห็นกับตา ว่าสองคนนั้นเขามาที่นี่ทำไม? ทั้งๆที่ไม่ได้อยู่ในแพลนงาน ออกนอก
เส้นทางมาขนาดนี้ คงต้องเป็นโปรแกรมพิเศษมากๆ”
เอื้อรีบปลอบใจ
“ใจเย็นๆ พี่ยังไม่ได้บอกสักคำว่าหนูเล็กจะอยู่กับเขมชาติที่นี่ พี่บอกแค่ว่าหนูเล็กโทรจากที่นี่กลับ
ประเทศไทย บางทีหนูเล็กอาจจะมาคนเดียวก็ได้ อย่าลืมสิ เรายังไม่มีหลักฐานว่าเขมชาติมาที่นี่ เรารู้แค่ว่าเขายกเลิก
นัดที่อิตาลี่แค่นั้นเอง เขาอาจจะไปที่อื่นก็ได้”
“พี่เอื้อไม่ต้องพยายามแก้ตัวให้สองคนนั้นหรอกค่ะ เกนพยายามคิดทุกอย่างแล้ว พี่เอื้อก็รู้ว่าเกนเป็น
คนมองโลกในแง่ดีมากขนาดไหน ดีจนบางครั้ง กลายเป็นคนโง่ โดยไม่รู้ตัว”
เกนหลงอารมณ์ขึ้นจนเก็บไม่อยู่
“พอกันที เกนจะไม่สร้างโลกสวยหลอกตัวเองอีกต่อไปเลย ถ้าความจริงมัน เลว ร้ายก็ต้องไปเจอ จะ
ได้จบๆกันไป”
พูดจบเกนหลงก็รีบพุ่งไปที่ทางขึ้นด้วยความอารมณ์ที่กรุ่นได้ที่ เอื้อมองตามด้วยความหวั่นใจ แล้วก็รีบ
เดินตามไปทันที

ในขณะที่เขมชาติกับสุริยงนั่งอยู่ที่มุมระเบียงของร้านอาหารริมทะเลสาป โดยไม่ได้รู้เลยว่าอะไร
กำลังจะเกิดขึ้น
สุริยงวางผ้าพันคอที่เอื้อทำให้ไว้ที่เก้าอี้ข้างกระเป๋า เขมชาตินั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองหน้าสุริยงแล้วก็ยิ้ม
อย่างมีความสุข
“ไม่อยากลงไปจากที่นี่เลย อยากติดอยู่บนนี้ตลอดไป”
สุริยง มองหน้า แล้วตอบแบบกวนๆ “อยู่ไปคนเดียวนะคะ”
เขมชาติหัวเราะ
“นี่แหละ เสน่ห์อีกอย่างของคุณ ที่ผู้หญิงคนอื่นไม่มี”
สุริยงทำหน้างงๆ เขมชาติรีบเฉลย
“คุณไม่ยอมผม ที่ไม่เห็นด้วย คุณก็จะแย้งขึ้นมา ทำให้ผมเห็นมุมมองที่ต่างไป มีคุณอยู่ข้างๆ ทำให้ผม
มองสิ่งต่างๆได้ลึกขึ้น”
เขมชาติจงใจปั้นคำเยินยอด้วยถ้อยคำที่ฉลาด ไม่เจาะจงจนดูไม่จริงใจ และใช้ความจริงสร้างความ
ประทับใจ สุริยงฟังแล้วรู้สึกดี
“ เสียดาย วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่คุณจะอยู่ข้างๆผม”
เขมชาติเสียงเศร้าขึ้นมาทันทีสุริยงสะอึก ลึกๆ แล้วแอบใจหายเหมือนกัน แต่พยายามไม่แสดงความ
เศร้าออกมา
“ไม่มีฉัน คุณก็มีคุณเกน เธอทำได้ดีกว่าฉันแน่ค่ะ”
“ผมรู้ คุณเกนเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกอย่าง แต่เธอก็แทนที่คุณไม่ได้ ไม่ได้จริง ๆ”
เขมชาติพูดด้วยความจริงใจ เพราะลึกๆ แล้ว ก็รู้สึกเช่นนี้จริงๆ สุริยงมองหน้าเขมชาติสัมผัสได้ถึง
ความจริงนั้น จนต้องเบี่ยงสายตาหนี ไม่อยากจะรู้สึก แต่ก็ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้

ในขณะเดียวกันเกนหลงกับเอื้อ ก็กำลังขึ้นกระเช้ากำลังมุ่งขึ้นไปบนยอดเขา และทันทีที่กระเช้าเข้ามา
เทียบท่า เกนหลงรีบลง ใจเต้นระทึก

สุริยงดูนาฬิกาแล้วตัดบท
“ฉันว่าเรารีบลงไปเถอะค่ะ ใกล้เวลาที่ฉันนัดให้รถมารับแล้ว เดี๋ยวจะไปไม่ทันนัดลูกค้า”
พูดพลางขยับลุกขึ้น เขมชาติจับแขนไว้
“วดี”
สุริยงหันมา เขมชาติพูดต่อ
“ก่อนไป ผมขอร้องอะไรอย่างนึงได้มั้ย”
“อะไรคะ?”
“วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเราสองคน ผมขอให้วันนี้มีแต่คุณกับผมแค่สองคน ไม่พูดถึงคนอื่น ได้หรือ
เปล่า?”
สุริยงครุ่นคิด เขมชาติรอคำตอบ
ในขณะที่ทางด้านหลัง เอื้อกับเกนหลงเดินเข้ามาในร้านอาหาร พลางมองไปรอบๆ เกนหลงยืน
กวาดสายตาอยู่ในร้าน เอื้อเดินแยกออกไปอีกมุม

เขมชาติรอคำตอบ แล้วสุริยงก็พยักหน้า
“ค่ะ”
เขมชาติยิ้มกว้าง “ผมก็จะไม่พูดถึงคนอื่นเหมือนกัน”
เกนหลงหันมามองอีกทาง บังเอิญมีแก๊งสกี ดินมาเป็นกลุ่มบังเขมชาติกับสุริยง พอดี เกนหลงมอง
ผ่านไป แล้วก็หันหลังกลับมาอีกรอบ แก๊งสกีผ่านไปแล้ว เกนหลงชะงัก เอะใจหันมาอีกที
เขมชาติกับสุริยงก็หายไปแล้ว

เขมชาติพาสุริยงเดินออกมาจากร้าน ตรงไปที่ทางขึ้นกระเช้า ตรงด้านที่เอื้อยืนอยู่ ซึ่งเจ้าหน้าที่ กำลัง
เอาป้ายพื้นเปียกมากั้นไว้
“พื้นตรงนี้ลื่นนะครับ เชิญเดินอ้อมไปทางโน้นครับ”
สุริยงกับเขมชาติพยักหน้ารับรู้ และเดินไปอีกทาง สุริยงก้าวพลาดจะลื่น เขมชาติดึงแขนไว้
“ระวัง”

เอื้อชะงักกึก “คนไทย” พลางรีบหันหาต้นเสียง แต่แถวนั้นมีแต่ฝรั่ง
เขมชาติกับสุริยงเดินลงบันไดมาด้านล่าง ในขณะที่เอื้อยืนอยู่ข้างบน และกำลังจะเดินผ่านบริเวณที่
พื้นลื่นมาด้านที่เขมชาติอยู่ แต่เจ้าหน้าที่ห้ามไว้
“เข้ามาไม่ได้ครับ อันตราย เดินเข้าไปด้านใน แล้วออกทางประตูโน้นครับ”
เอื้อพยักหน้ารับ แล้วรีบวิ่งเข้าร้านไป เพื่อจะออกอีกทาง ไปตามเสียง ครั้นเอื้อเดินเข้าด้านใน สุริยงกับ
เขมชาติ ก็เดินออกมา และเดินตรงไปที่ทางลงกระเช้า ทันทีที่สุริยงกับเขมชาติเดินเข้ากระเช้า เกนหลงก็เดินออกมา
จากอีกประตู พลางมองซ้ายมองขวา ในใจร้อนรุ่ม
เอื้อเดินพรวดออกมาบริเวณที่เขมชาติกับสุริยงนั่งอยู่ตอนแรก พลางกำลังจะเดินไปตามเสียงที่ได้ยิน
แต่ก็ต้องชะงักกึก เมื่อหันไปที่โต๊ะที่สุริยงนั่ง และห็นผ้าพันคอที่เอื้อทำให้วางอยู่ที่เก้าอี้
เอื้อเดินไปหยิบแววตาแอบเศร้า เกนหลงเดินมาสมทบ เห็นผ้าพันคอในมือ
“นี่มันผ้าพันคอที่พี่เอื้อทำให้คุณสุนี่คะ”
เอื้อพยักหน้า แทนคำตอบ เกนหลงแววตาแข็งขึ้น มองไปข้างหน้า แล้วรีบสรุป
“แสดงว่าคุณสุอยู่บนนี้จริงๆ ต้องอยู่ที่ไหนสักแห่ง”
เกนหลงมองไปรอบๆ แล้วก็พุ่งไปที่ริมทะเลส่าป
เอื้อมองผ้าพันคออีกครั้ง ลึกๆแอบเจ็บที่ถูกลืม ก่อนจะเก็บผ้าใส่กระเป๋าและเดินตามเกนหลงไป

เกนหลงวิ่งเข้ามามองไปรอบๆ ทะเลสาปด้วยใจร้อนรุ่ม พลางมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เจอ กำลังจะหัน
หลังจะวิ่งไปอีกทาง ทันใดนั้นเสียงเอื้อก็ดังขึ้น
“เกน”
เกนหลงหันไป เห็นเอื้อเดินจูงจักรยานมาสองคัน ท่ามกลางแสงแดดเปรี้ยง

เอื้อกับเกนหลงขี่จักรยานไปตามมุมต่างๆของทะเลสาบด้วยความร้อนใจ เกนหลงปั่นอย่างสุดกำลัง
ด้วยอารมณ์ ที่ตึงเครียด เอื้อปั่นตามและคอยมองดูด้วยความเป็นห่วง
ในขณะที่เขมชาติกับสุริยงเดินออกมาอย่างสบายใจ พลางพากันเดินไปที่รถลึมูซีนที่จอดรออยู่ และ
ขึ้นรถออกจากติสลิสไป

เกนหลงปั่นอย่างไม่คิดชีวิต จนเหนื่อยหอบ พลางจอดคิด เอื้อขี่ตามมาจอดเทียบ เกนหลงหันมาบอก
เอื้อ
“เกนจะขึ้นไปดูบนลานสกีข้างบน เกนเคยมาเล่นสกีที่นี่สองสามครั้ง บางทีสองคนนั้นอาจจะอยู่
ข้างบนก็ได้”
เกนหลงพูดจบก็ปั่นไปต่อ เอื้อมองตามเกนหลงแล้วก็ทั้งสงสาร ทั้งเป็นห่วง จากนั้นก็ขี่จักรยานตาม
เกนหลงไป

ที่หน้าโรงแรมหรูของเมืองลูเซิร์น เขมชาติและ สุริยงเดินเคียงกันมาในชุดทำงานเท่ๆ ทั้งคู่ดูเหมาะสม
กันมาก สุริยงรีบรายงานอย่างคล่องแคล่ว
“คุณสมภพรออยู่ที่ล็อบบี้ กับมิสเตอร์คริสเตียนซีอีโอของโรงแรม ฉันเตรียมลายผ้า ราคาและแบบ
แปลนทั้งหมดไว้แล้ว”
เขมชาติพยักหน้ารับทราบ และเอามือแตะที่กระเป๋าเสื้อสูทเหมือนหาอะไรบางอย่าง.สุริยรีบส่งปากกา
ให้อย่างรู้ใจ
“นี่ค่ะ เมื่อกี๊คุณลืมไว้บนโต๊ะ”
เขมชาติหันมายิ้มประทับใจ “รู้ใจผมจริงๆ”
สุริยงยิ้มรับ ก่อนที่จะเดินเคียงกันเข้าไปในล็อบบี้ เห็นสมภพนั่งอยู่กับลูกค้าต่างชาติ
สมภพ ยิ้มทักทาย “คุณเขมชาติทางนี้ครับ”

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17/5 วันที่ 15 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3