อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17/3 วันที่ 14 เม.ย. 57
เอื้อกับเกนหลงเดินตามหาสุริยงกับ เขมชาติตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ เกนหลงหน้าค่อนข้างเครียดขรึม พลางกวาดสายตามองหาด้วยความร้อนใจ ในขณะที่เอื้อเดินประกบ ทั้งคอยมองหา และมองเกนหลงด้วย
ความเป็นห่วง
ส่วนอีกด้านหนึ่งเขมชาติ และสุริยง กำลังเล่นหิมะกันอย่างสนุกสนานที่ลาน Balancerและ Slide
tubes เขมชาติและสุริยงหัวเราะปลดปล่อยเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง
ช่างเป็นภาพที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
โทรศัพท์มือถือที่ว่างอยู่อีกมุมหนึ่งของบ้าน
สุริยงยืนอยู่ที่เคาท์เตอร์รอคนรับสาย อาทิตย์ปิดเครื่องปั่น เสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา
“ใครโทรมาดึกๆดื่นๆ”
นภาดูนาฬิกา แล้วสันนิษฐาน “หนูเล็กหรือเปล่าพ่อ?”
อาทิตย์พยักหน่าเห็นด้วย
“เออใช่ ใช่ แล้วโทรศัพท์อยู่ไหนหล่ะเนี่ย”
อาทิตย์รีบเดินเข้าไปในบ้าน หาโทรศัพท์มือถือด้วยความรีบร้อน
ในขณะที่สุริยงยืนอยู่ที่เดิมรอสักพัก ดูนาฬิกาแล้วพูดกับตัวเอง
“สงสัยจะนอนกันหมดแล้วมั้ง”
อาทิตย์เดินมาถึงโทรศัพท์หยิบมา แต่ยังไม่ทันจะกดรับ สุริยงวางสาย ก็วางหูไปเสียก่อน
“อ้าว วางไปซะแล้ว”
อาทิตย์ส่ายหน้าเสียดาย พลางกดดูเบอร์
“เบอร์จากเมืองนอก สงสัยจะเป็นหนูเล็กจริงๆด้วย”
อีกมุมหนึ่ง เขมชาติกดเช็คอ่านข้อความที่สมคิดส่งมา
“เกนหลงอยู่ซูริค”
เขมชาติ กำลังคิด ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี จังหวะเดียวกับที่เจ้าหน้าที่เข้ามาบอก
“กระเช้าเที่ยวสุดท้ายจะออกอีกครึ่งชั่วโมงนะครับ”
“กระเช้าเที่ยวสุดท้าย”
เขมชาติยิ้มกรุ้มกริ่ม เมื่อคิดแผนร้ายได้
“อยากไปเดินเล่น?”
สุริยง ที่เพิ่งเดินเข้ามา ถามด้วยความแปลกใจ
“ใช่ เขาบอกว่าด้านโน้น เป็นป่าที่สวยมากเลยนะ แล้วก็มีโบสถ์เล็กๆ โรแมนติกมาก ผมอยากไปดู”
“แล้วจะกลับมาทันกระเช้าเที่ยวสุดท้ายหรือเปล่า ?”
“ทันสิ ผมเช็คตารางแล้ว ไปเดินเล่นไม่นานหรอกนะ ผมอยากพาคุณไปดูโบสถ์ ในรูปสวยมาก “
สุริยงคิดๆ แล้วก็พยักหน้า เขมชาติยิ้มดีใจ แล้วก็รีบจูงมือไป
“ไป จะได้รีบกลับมาให้ทันกระเช้าเที่ยวสุดท้าย”
เขมชาติพูดไปยิ้มไปเหมือนจะกลับมาทันแน่ๆ ในขณะที่ในใจไม่คิดจะกลับมา
เขมชาติเดินอยู่กับสุริยง พลางชวนคุยต่างๆนานา สุริยงฟังไปเดินไป เพลินๆ พาลนึกถึงเหตุการณ์
สมัยที่ทั้งคู่เป็นแฟนกัน
สุริยงมองเขมชาติ แล้วก็ยิ้ม รู้สึกปลอดภัย และไม่เอะใจสักนิดว่าเวลาล่วงเลยมานานขนาดไหนแล้ว
เขมชาติทำเป็นมองไปรอบๆ แล้วก็เดาๆ อย่างมั่นใจ
“ผมว่าโบสถ์น่าจะไปทางโน้นนะ เดินไหวมั้ย? เดินต่ออีกหน่อยนะ ผมว่าอีกแป๊บนึงก็น่าจะถึงแล้ว”
แล้วเขมชาติ ก็พาสุริยงเดินเข้าไปในป่าลึก
พนักงานประจำโรงแรม ยื่นกุญแจห้องให้เอื้อ พลางอธิบายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“นี่เป็นการ์ด และ บัตรรับประทานอาหารเช้า”
เอื้อรับมา “ขอบคุณครับ” พลางมองด้วยความงุนงง “แค่ห้องเดียว ? “
“ใช่ครับ”
เอื้อหันไปมองเกนหลงที่ยืนหมดสภาพอยู่ใกล้ๆ
เขมชาติยืนอยู่กลางป่ากับสุริยง แล้วทำทีเป็นแกล้งบ่นอย่างหงุดหงิด
“เอ๊ะ ทำไมยังไม่เห็นโบสถ์อีกนะ ที่ผมอ่านเขาบอกว่าเดินมาแค่ครึ่งชั่วโมงก็เจอ สงสัยผมจะพา
คุณหลงทางแล้วเนี่ย?”
สุริยงดูนาฬิกาแล้วตกใจ
“สองทุ่ม”
เขมชาติแกล้งทำเป็นตกใจไปด้วย
“สองทุ่มจริงๆด้วย นี่เราเดินมาชั่วโมงกว่าแล้วเหรอเนี่ย ? กว่าเดินกลับไปก็อีกชั่วโมง แบบนี้ก็ไม่ทัน
กระเช้าลงเขาแน่ๆ ผมขอโทษนะวดี”
“ไม่เป็นไรฉันก็เดินเพลินเหมือนกัน ก็ผิดทั้งคู่”
เขมชาติยิ้มรับ สุริยงพูดต่อ
“แล้วเราจะทำยังไงต่อ?”
เขมชาติทำเป็นคิด
“ผมนึกออกแล้ว”
ห้องพักอย่างหรูถูกเปิดเข้ามา พนักงานหิ้วกระเป๋าเข้ามาส่ง
“ขอบคุณมาก”
เอื้อเดินนำเกนหลงเข้ามาในห้อง
“พี่ต้องขอโทษด้วย เลขาพี่คงจะเข้าใจผิดเรื่องการจองห้อง เลยจองไว้แค่ห้องเดียว ห้องอื่นๆก็ดันมา
เต็มซะอีก แน่ใจนะว่าไม่อยากไปลองหาโรงแรมอื่น”
เกนหลงส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรค่ะ เกนไม่ไหวแล้ว”
พูดพลางทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง มีกระเป๋าสะพายวางไว้ข้างตัว
“งั้นเกนก็นอนบนเตียงนะ พี่นอนที่โซฟาเอง”
เกนหลงพยักหน้าเหนื่อย “ขอบคุณค่ะ” พลางเปิดกระเป๋าหยิบอุปกรณ์ล้างเครื่องสำอางค์
ออกมาแบบเหนื่อยๆ
เอื้อดูนาฬิกา
“พี่จะลองโทรหาหนูเล็กอีกที เผื่อจะติด เกนก็ตามสบายนะ”
“ค่ะ”
เอื้อมองสภาพเกนหลงที่ดูหมดแรงด้วยความสงสาร แล้วก็หันไปกดโทรศัพท์ พลางรอสัญญาณ
ตอบรับ แต่ไม่มีอีก เอื้อถอนใจแล้วก็เดินกลับมาที่เกนหลง แล้วก็ชะงักกึก ที่เห็นเกนหลงนั่งหลับคอพับอยู่ที่โซฟา ใน
มือยังมีสำลีและขวดเช็ดเครื่องสำอางอยู่ในมือ
เอื้อยิ้มนิดๆ ด้วยความเอ็นดู แล้วเดินมาอุ้มเกนหลงมาวางไว้บนเตียงอย่างนุ่มนวล พลางหยิบสำลี
ออกมาจากมือของเกนหลง พลางตัดสินใจเทครีมใส่สำลี และเช็ดเครื่องสำอางให้อย่างแผ่วเบา จากนั้นก็หยิบ
ผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำอุ่นในห้องน้ำแล้วเช็ดหน้าให้เกนหลงอีกครั้งจนแน่ใจว่าสะอาด แล้วก็เช็ดมือ เช็ดแขนให้อย่าง
สุภาพ ก่อนที่จะหันมาถอดรองเท้า และจัดท่านอนให้สบายๆ
เกนหลงนอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อย เอื้อเดินถอยมานั่งที่โซฟามองเกนหลงแล้วก็สงสาร
เอื้อยืนอยู่ที่ระเบียงในห้องพักที่โรงแรม พยายามกดโทรศัพท์หาสุริยง ทว่าก็ติดต่อไม่ได้อีกตาม
เคย
เอื้อถอนหายใจอย่างเหนื่อย และหนักใจ พลางเดินกลับมาที่ห้องนอน ได้ยินเสียงเกนหลงละเมอ
“เขมทำไม ทำไม ทำไมต้องโกหก ทำไม”
เกนหลงงึมๆ งำๆ แล้วก็นอนหลับต่อ คิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความเครียด เอื้อเดินมาแล้วค่อยๆ ใช้
มือคลายคิ้วที่ขมวดเข้าหากันอย่างอ่อนโยน พลางมองหน้าเกนหลงด้วยความสงสาร
เขมชาติ พาสุริยงมาถึงกระท่อมริมทะเลสาป เป็นกระท่อมที่มองไม่เห็นเมือง ไม่เห็นโรงแรม
“ถึงแล้ว ที่พักของเราคืนนี้?”
สุริยงมองหน้า “ถามจริง?”
“จริงครับ เพราะตอนนี้เห็นฟ้าสว่างๆ แต่มันก็เกือบสามทุ่มแล้ว กว่าจะเดินกลับไปที่รีสอร์ทก็เป็น
ชั่วโมง ผมกลัวว่า ถ้าฟ้ามืดระหว่างทางที่เราเดินกลับ จะยิ่งแย่ ผมเห็นรูปบ้านหลังนี้ในอินเตอร์เน็ต มีนักท่องเที่ยวที่
เดินป่า แวะมาพักอยู่บ้าง”
สุริยง พยักหน้ารับรู้ “ถ้ามีคนเคยมาพักได้ เราก็น่าจะพักได้”
เขมชาติยิ้ม พอใจ
“เราลองเข้าไปดูข้างในกันนะ”
สุริยงพยักหน้า เขมชาติเดินนำเข้าไป แล้วก็แอบยิ้มพอใจที่สุริยงยินยอม
ภายในบ้านพักไม่มีอะไรตกแต่งเลย เป็นบ้านไม้โล่งๆ มีอุปกรณ์เดินป่า หรืออุปกรณ์ช่วยชีวิตวางอยู่
บ้าง สุริยงเดินตามเข้ามา กวาดสายตามองไปรอบๆ
“พอจะนอนได้มั้ย?” เขมชาติหันมาถาม
“ก็ดีกว่านอนในป่า”
“คุณนี่ก็แปลกนะ บางเรื่องก็ทำตัวให้เข้าใจย้าก ยาก แต่บางเรื่องก็ง่ายจนน่าแปลกใจ”
สุริยงยิ้ม
“แล้วแต่สถานการณ์มั้งคะ แค่ผิดโปรแกรมท่องเที่ยว ไม่ได้นอนโรงแรมตามที่แพลนไว้ก็แค่นั้น ไม่ใช่
เรื่องใหญ่”
เขมชาติซ่อนสีหน้าพอใจไว้ “โอเคเยี่ยม งั้นผมจะเนรมิตที่นี่ให้หรูไม่แพ้โรงแรมจริงๆเลย”
สุริยงมองไปรอบๆ
“ที่นี่เนี่ยนะ?”
“คอยดูก็แล้วกัน”
พูดจบเขมชาติก็วางกระเป๋า แล้วก็ถอดเสื้อแจ็คเก็ต เหลือแค่เสื้อยืดตัวเดียว สุริยงเดินถอยไป ถอด
เสื้อคลุมออก แล้วยืนมอง เขมชาติมองไปรอบๆ แล้วก็เอาเรือเป่าลมมาปูที่พื้น จากนั้นก็หันมาหยิบผ้าพันคอของ
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17/3 วันที่ 14 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3