อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 16/5 วันที่ 14 เม.ย. 57
หน้าโรงแรมที่พักที่ซูริค สุริยงเดินออกมาในชุดสบายๆ เก๋ๆ ก่อนที่จะมายืนมาหยุดที่หน้าโรงแรมพลางมองหาเขมชาติ สักพัก พนักงานโรงแรมวิ่งออกมาพร้อมกับกระดาษโน้ต
“คุณสุริยงใช่มั้ยครับ?”
สุริยง หันมาตอบ “ค่ะ”
“มีคนฝากข้อความให้คุณครับ”
สุริยงรับมา “ขอบคุณค่ะ”
“ยินดีครับ”
พนักงานเดินกลับไป สุริยงเอากระดาษมาเปิดดู เห็นเป็นลายมือเขมชาติ วาดเส้นแผนที่น่ารักๆ
สุริยงยิ้มๆ
สุริยงยิ้ม รู้สึกสนุก ที่ได้ทำสิ่งที่ไม่เคยทำมานานแล้ว พลางมองดูแผนที่แล้วเงยหน้าเดินไปตามทางใน
แผนที่
สุริยงเดินไปตามทางเดินเล็กๆ สวยๆ เก๋ๆ เดินไป ดูแผนที่ไป เข้าซอกโน้น ออกซอยนี้ ด้วยความสนุก
ตื่นเต้น
และในที่สุด สุริยงก็เดินมาจุดนัดหมาย ที่ในแผนที่เห็นเป็นรูปดาว สุริยงเงยหน้าขึ้นมา เห็นประตู
ให้เปิดเข้าไป สุริยงเดินเข้าไปช้าๆ และเมื่อเห็นสิ่งที่รออยู่ก็ยิ้มกว้างออกมาด้วยความพอใจ
เขมชาติยืนอยู่ในมุมหนึ่ง ข้างๆมีผ้าปูพื้นเก๋ๆ จัดอย่างเรียบง่าย มีหมอนสีๆ หลายใบ วางอยู่ให้
ความรู้สึกสบายๆ น่าเอนหลังนอนเป็นอย่างยิ่ง
สุริยงเดินมามองดูที่นั่งแล้วก็ยิ้ม
เขมชาติยิ้ม
“เซอร์ไพรส์มั้ย?”
“ก็นิดนึง อย่างน้อยก็ไม่เหมือนอย่างที่คิด”
เขมชาติทำตาเจ้าเล่ห์ “ยังมีเซอร์ไพรส์กว่านี้”
สุริยงหลิ่วตา ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่ในใจก็อยากรู้ เขมชาติผายมือมาที่ผ้าที่ปูไว้
“เชิญครับ”
สุริยงยกเท้าขึ้นจะถอดรองเท้า เขมชาติส่งมือมาประคองเอว
“ผมถอดให้” เขมชาติเอียงหน้ามากระซิบที่ข้างหู พลางถอดรองเท้าให้สุริยงทั้งสองข้างอย่างนุ่มนวล
จนเธอสะท้านเบาๆ เขมชาติหันมายิ้มอบอุ่น และส่งมือให้สุริยงจับเป็นหลักก่อนจะเดินก้าวเข้ามานั่งบนผ้า พลาง
มองวิวตรงหน้าด้วยความสบายใจ
เขมชาติรินน้ำแล้วส่งให้ สุริยงรับมา เขมชาติยื่นแก้วมาชน
“สำหรับการรอคอยที่ยาวนาน และช่วงเวลาดีๆ ก่อนการจากลา”
เขมชาติพยายามตีหน้าเศร้าเรียกความน่าสงสาร ก่อนจะย้ำว่างานนี้ไม่ยืดเยื้อ
สุริยงชะงักคิดนิดหนึ่ง ก่อนที่จะสลัดความคิดนั้นทิ้ง พลางทำตามความรู้สึกของตัวเอง สุริยงยื่นแก้ว
มาชนกับแก้วของเขมชาติ แล้วดื่มพร้อมกัน เขมชาติยิ้มพอใจ
“วดี ผมเตรียมอาหารสุดพิเศษไว้ให้คุณด้วยนะ”
เขมชาติหันไปหยิบชามแบบมีฝาปิดที่เตรียมไว้ใน ตะกร้า
“นี่ครับ เปิดดู”
เขมชาติส่งให้ สุริยงรับมาเปิดฝาออก เห็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำ มีปลากระป๋อโแปะหน้า หน้าตา
น่าทาน
“บะหมี่ต้มยำปลากระป๋อง”
เขมชาติ พูดต่อ “เส้นแข็งๆ แบบที่คุณชอบ”
สุริยงหันมามองหน้าเขมชาติ ชื่นชมที่จำได้
“ไม่ได้ทานมานานมาก ครั้งสุดท้ายก็ตอนไปค่ายมหาลัยปีสุดท้าย”
เขมชาติยิ้ม
“ผมก็เหมือนกัน หลังจากนั้นพอคุณหายไป ผมก็ไม่กล้าทำ ไม่กล้าเห็นมัน แต่วันนี้เป็นวันพิเศษของ
เรา มีคุณอยู่ด้วย ผมก็เลยคิดถึงมันขึ้นมา”
สุริยงมองด้วยความประทับใจ
“รีบทานกันดีกว่า ก่อนเส้นจะนิ่ม”
สุริยงพยักหน้า เขมชาติส่งตะเกียบ ช้อนให้ อย่างรู้ใจ สุริยงใช้ตะเกียบคีบบะหมี่เข้าปากอย่างมี
ความสุข และเป็นตัวของตัวเองอย่างเต็มที่
เขมชาติกินไป ชวนคุยไป
“คุณจำต้นกำเนิดของมันได้มั้ย?”
สุริยงตอบสวนทันที
“ค่ายวันเด็กสระบุรี”
เขมชาติยกนิ้วให้ “สุดยอด” สุริยงพูดต่อ
“ตอนที่ออกค่าย อาหารหมดทุกอย่าง ไม่เหลืออะไรเลย ข้าวก็หมด เหลือแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป กับ
ปลากระป๋อง”
เขมชาติเสริม
“คุณก็เลยเอาบะหมี่มาต้ม ใส่เครื่องต้มยำ แล้วก็ใส่ปลากระป๋อง มันอร่อยมาก กินกันเกลี้ยงเร็วมาก
สุดยอดเลยอ่ะ ตั้งแต่นั้นมาจังหวะคับขันพวกเรา ไม่มีเงิน ไม่มีเวลา ก็ต้อง”
แล้วทั้งคู่ก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน “บะหมี่ต้มยำปลากระป๋อง”
พูดจบทั้งสุริยงและเขมชาติก็ขำพร้อมกัน สุริยงดูผ่อนคลาย และเป็นธรรมชาติขึ้นมากกว่าตอน
กลางวัน
“ผมดีใจจริงๆ ที่คุณจำมันได้”
สุริยงชะงักนิดๆ
“ผมคิดว่า จะมีแค่ผมคนเดียวที่ไม่ลืมมัน “พูดพลางมองชามบะหมี่ “ผมยังจำตอนที่ผมอ่านหนังสือ
สอบอย่างหนัก”
เขมชาติเริ่มดึงสุริยงเข้ามาความทรงจำในอดีต ตอนอยู่มหาวิทยาลัยปีสุดท้าย ขณะที่เขมชาติกำลัง
อ่านหนังสืออย่างหนัก เสียงเคาะประตูดัง เขมชาติเดินไปเปิด เห็นสุริยงยืนอยู่พร้อมชามบะหมี่
“วันนี้มาอ่านหนังสือกับเพื่อนที่หอ เดาว่าเขมคงยังไม่นอน เลยทำมาให้ ทานซะจะได้มีแรงอ่าน
หนังสือต่อ”
“ขอบคุณมากครับ”
เขมชาติยิ้มด้วยความซาบซึ้ง สุริยงยิ้มรับ
เขมชาติพูดต่อด้วยความซาบซึ้งใจ
“คุณเป็นคนทำให้ผมเรียนจบมาได้ ไม่ใช่แค่ทำบะหมี่เท่านั้น”
สุริยงยิ้มๆ เขมชาติมองหน้าแววตาซึ้ง
“ผมยังไม่เคยลืม ค่าหน่วยกิตเทอมสุดท้ายหลังจากการตายของพ่อแม่ผม”
เขมชาตินึกย้อนถึงตอนที่กำลังขนของออกจากหอ ทั้งที่ยังอยู่ในชุดไว้ทุกข์ แต่ต้องชะงักเพราะสุริยง
ยืนอยู่
“จะไปไหน?”
“ก็ว่าจะไปหางานทำ”
สุริยงรีบท้วง
“แต่ยังเหลืออีกเทอมนึงนะ”
“กำลังจะไปดร๊อป”
“ดร๊อบทำไม?”
สุริยงข้องใจ
“วดีก็รู้ พ่อแม่ผมเขาเพิ่งเสียไป ตอนนี้ผมก็ต้องหาค่าเล่าเรียนเอง เทอมนี้ผมอาจจะหาไม่ทัน ดร็อปไว้
ก่อน พร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยมาเรียนต่อ”
“งั้นก็มาเรียนต่อได้เลย นี่ค่าหน่วยกิต”
สุริยงยื่นซองให้ เขมชาติมองอย่างงงๆ
“วดี”
สุริยงยัดซองใส่มือเขมชาติ
“รับไปไม่ต้องคิดมาก เงินของเราเอง เราไม่ได้ไปขอ หรือไปยืมใครมา เราเต็มใจให้ เราอยากช่วย แต่
เขมต้องตั้งใจเรียนนะ พ่อแม่ที่จากไปจะได้ไม่ห่วง”
เขมชาติน้ำตาแทบร่วง เงยหน้ามองสุริยง แล้วก็พูดไม่ออก ได้แต่ดึงสุริยงมากอดด้วยความรัก
“ขอบคุณมากวดี ขอบคุณมาก”
สุริยงยิ้มนิดๆ ด้วยความสบายใจ ที่เขมชาติยอมรับเงิน และฮึดสู้
สุริยงมองเขมชาติ เหตุการณ์ทุกอย่างยังคงกระจ่างในความรู้สึก และฉายชัดออกมาทางแววตา
เขมชาติได้โอกาสหันมาหยอด
“คิดถึงอดีตแล้วก็อยากกลับไป แล้วก็หยุดเวลาไปแค่นั้น”
เขมชาติพูดพลางมองหน้าสุริยง ที่มองกลับมา และโดยไม่ต้องพูด แต่ก็ดูออกว่าคิดเหมือนกัน
“เหมือนกับตอนนี้. ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ ไม่อยากให้มันผ่านไปเลย”
สุริยงสะท้านเข้าไปในใจ เพราะในใจนั้นคิดไม่ต่างกัน แววตาเขมชาติเป็นประกาย เมื่อสัมผัส
ได้ถึงความอ่อนลงของสุริยง
สมคิดถามวิบูลย์ด้วยความตกใจ
“คุณเกนโทร.มาถามเรื่องคุณสุกับคุณเขม?”
“ใช่ครับ คุณเกนถามว่าผมเคยไปรับลูกคุณสุมาเล่นน้ำที่บ้านคุณเขมหรือเปล่า? ผมก็บอกว่าเคยครั้ง
เดียว ตอนที่คุณเกนหลงสั่ง”
สมคิด รีบถาม
“แล้วคุณเกนว่ายังไง?”
“ก็ทำเสียงแปลกๆ เหมือนไม่รู้เรื่อง ผมว่าคงลืม” วิบูลย์มองโลกในแง่ดี
สมคิดฟังแล้วอึ้งๆ พลางคิดๆ “คุณเกนโทรมาตอนไหน?”
“ก่อนผมจะเดินมาหาคุณสมคิด แล้วแกยังถามอีกว่าคุณเขมให้ผมดูแลคุณสุเรื่องอะไรอีกบ้าง ผม
แปลกใจจริงๆ ทำไมอยู่ๆถึงอยากรู้เรื่องนี้ขึ้นมา”
วิบูลย์เริ่มเอะใจขึ้นมาบ้าง ในขณะที่สมคิด คิดตาม เริ่มกังวล วิบูลย์เริมตั้งข้อสังเกตต่อ
“เออ อีกอย่างที่ผมสงสัย คุณเขมบอกว่าจะไปอิตาลี่กับคุณเกนไม่ใช่เหรอครับ แต่ตอนที่คุยกัน
เหมือนคุณเกนยังอยู่ที่ประเทศไทยอยู่เลย ทำไมไม่ได้ไปอิตาลี่กับคุณเขม”
สมคิดยิ่งฟังยิ่งเครียด ในใจคิดย้อนไปถึงตอนที่เกนหลงโทรหา
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 16/5 วันที่ 14 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3