อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 22/4 วันที่ 20 เม.ย. 57
ทีมคนถ่ายวิดีโอช่วยกันยกซุ้มดอกไม้ขึ้น วิบูลย์และชนะช่วยกันพยุงเขมชาติที่หมดสติ สุริยงค่อยๆยันตัวขึ้น งงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นสมคิดหันมาพูดกับคุณพจน์
“เดี๋ยวผมพาคุณเขมไปโรงพยาบาลก่อนนะครับ สลบไปเลย ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง”
วิบูลย์เสนอตัว “ผมไปด้วย”
จากนั้นทั้งสองคน ก็เดินตามเจ้าหน้าที่ ที่พาตัวเขมชาติออกไป
“คุณสุ เป็นยังไงบ้างครับ ? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
“ไม่ค่ะ คุณเกนหลงหล่ะคะ”
คุณพจน์เดินตรงเข้ามาหาสุริยง “ไม่ต้องห่วงเกน คุณช่วยดูแลความเรียบร้อยข้างนอกก็แล้วกัน ต้อง
ขอโทษสำหรับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนะครับ ระหว่างนี้ผมขอเชิญทุกท่านรับประทานอาหารด้านนอกก่อนนะครับ ขอบคุณ
มากครับ”
คุณพจน์มองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความหนักใจ .แล้วก็เดินไปหาญาติผู้ใหญ่ที่จับกลุ่มคุยกันด้วยความ
ตกใจ
ฮันนี่ เดินนำไก่ กับไข่มาหาชนะ กับสุริยง
“น้าสุคคะ น้าสุเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? เจ็บมั้ยคะ?”
“ไม่ค่ะ ขอบใจมากจ้ะ”
จากนั้นก็หันมาพูดกับชนะ “สุฝากคุณชนะพาเด็กๆ ไปหาขนมทานข้างนอกนะคะ สุขอตัวไปดูแลแขก
ท่านอื่นก่อน เรียบร้อยแล้วจะรีบตามไป”
“ครับ ไปครับเด็กๆ หิวกันหรือยัง?”
ไก่ กับไข่ และฮันนี่พูดขึ้นพร้อกัน “หิวแล้วค่ะ / ครับ”
ชนะพาเด็กๆ เดินออกไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองสุริยง ด้วยแววตาค้างๆ คาๆ ในใจ แล้วก็เดิน
ออกไป
สุริยงมองรอบๆด้วยความไม่สบายใจอย่างแรง ทันใดนั้นเสียงอรทัยก็ดังขึ้น
“เธอคงจะภูมิใจหล่ะสิ ที่ทำให้งานหมั้นของคนอื่นเขาพังยับเยินขนาดนี้”
สุริยงหันมาเผชิญหน้ากับอรทัย และวนิตา ที่เดินเข้ามาอย่างตั้งใจหาเรื่องเต็มที่
วนิตาเบะปากก่อนจะพูดเหยียด
“ภาพตอนที่เขมชาติพุ่งตัวเข้ามาช่วยเธอ แทนคู่หมั้นตัวเอง ยังติดตาฉันอยู่เลย ไม่ใช่แค่ฉันนะ คงจะ
ติดตาติดใจคนทั้งงาน เดี๋ยวคงได้มีข่าวเม้าท์ออกมาแน่ๆ”
สุริยงมองหน้าอรทัยกับวนิตา อยากจะเถียงใจจะขาด แต่น้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออก
อรทัย ลอยหน้า ปั้นเสียงเป็นคนดี
“สงสารก็แต่เกนหลง เลี้ยงงูพิษไว้ใกล้ตัว สุดท้ายก็โดนแว้งกัดปางตาย”
วนิตาพลอยผสมโรง “แต่ก็แอบสมน้ำหน้านะ เราพยายามเตือนก็ไม่ฟัง ทำเป็นมั่นใจ สุดท้ายผู้หญิง
เพอร์เฟคแสนดี ก็ต้องพ่ายแพ้มารยาแม่หม้ายใจกล้าหน้าเงิน”
อรทัยกับวนิตาหัวเราะด้วยความพอใจ แล้วก็เดินอย่างไปอย่างสะใจ
สุริยงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม คำพูดของทั้งสองคนแทงใจดำอย่างแรง พลางมองไปรอบๆ งานที่เลอะเทอะ
และเกลื่อนไปด้วยซากดอกไม้ที่หล่นกระจัดกระจาย และแขกที่จับกลุ่มมองมาที่เธออย่างไม่เป็นมิตร รวมทั้งคุณพจน์
สุริยงรู้สึกผิดอย่างแรง พลางปรายตามองเข้าไปในบ้าน ในใจคิดเป็นห่วงเกนหลง
เกนหลงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้กลางห้อง หัวใจเต้นอย่างเหนื่อยอ่อน สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นช่างบีบหัวใจเหลือเกิน น้ำตาของเกนหลงไหลไม่หยุด
ภาพที่เห็นเขมชาติกับสุริยงทะเลาะกันย้อนเข้ามา เหมือนละครที่ฉายวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เกนหลงร้องไห้ออกมา ทุกอย่างคลี่คลายออกมาแล้ว เป็นความจริงที่แสนจะเจ็บปวด
เอื้อเปิดประตูเข้ามา และมองเกนหลงด้วยความสงสารจับใจ เกนหลงค่อยๆหันมาพอเห็นเอื้อเท่านั้นก็ปล่อยโฮออกมา
“พี่เอื้อ”
เกนหลงลุกขึ้นและวิ่งมากอดเอื้อเหมือนเด็กที่วิ่งเข้าหาคนที่ตัวเองไว้ใจและปล่อยความรู้สึกทุกอย่างออกมา เกนหลงร้องไห้อย่างหนัก ในอ้อมกอดของเอื้อ ที่กอดเธอไว้ ด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
เกนหลงพูดปนสะอื้น
“เกนรู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้ว ก่อนเริ่มงาน เขา เขามาทะเลาะกันตรงนี้ แล้วเขาก็พูดทุกอย่าง”
พูดทุกอย่างที่เกนสงสัย เขาสองคน เขารักกันค่ะพี่เอื้อ เขาสองคนรักกัน เขมรักคุณสุ เขมไม่ได้รักเกน เขมเขาไม่ได้รัก
เกน”
เกนหลง ร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของเอื้อ เอื้อหลับตาอยากจะพูดมากมาย แต่สุดท้ายก็พูดได้แค่ว่า
“ร้องไปเลย ร้องออกมาให้หมด พี่จะอยู่เช็ดน้ำตาให้เราเอง”
เกนหลงปล่อยโฮ หนักกว่าเดิม ยิ่งเกนหลงร้องหนัก เอื้อก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น ทั้งสองคนถ่ายเทความรู้สึก
ให้กันและกันอย่างลึกซึ้งและสวยงาม
เอื้อและเกนหลงยืนกอดกันท่ามกลางความเศร้า ความเสียใจ ความสงสาร และความรักที่เด่นชัดแม้
ทั้งสองคนจะไม่รู้ตัวก็ตาม
เขมชาติ ที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้น ในขณะที่สมคิด วิบูลย์ ที่คุยกับหมอ ไม่มีใครเห็นว่าเขมชาติฟื้นแล้ว
“ผลเอกซเรย์ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ไม่มีเลือดออก ไม่มีรอยแตก แต่ถ้าคนไข้ฟื้นแล้วมีอาการวิงเวียน
หรือแน่นหน้าอก ต้องรีบพามาหาหมอทันทีนะครับ”
สมคิดรับคำ “ครับ ผมจะดูแลอย่างใกล้ชิดที่สุดครับ”
“สำหรับวันนี้ ถ้าคนไข้รู้สึกตัวแล้วจะกลับเลยก็ได้นะครับ ไม่มีอะไรแล้ว”
“ขอบคุณมากครับ”
เมื่อหมอเดินออกไป เขมชาติก็เอ่ยคำถามแรก
“งาน งานหมั้น งานหมั้นเป็นยังไงบ้าง”
สมคิดกับวิบูลย์รีบหันมา
“คุณเขม คุณเขมรู้สึกตัวแล้ว” วิบูลย์รีบวิ่งมาดูอาการ
“คุณเกน คุณเกนอยู่ที่ไหน?”
เขมชาติร้องเรียกหาเกนหลง ด้วยความรู้สึกผิดลึกๆ ในใจ
วิบูลย์อึกอัก สมคิดจึงพูดแทรกขึ้น
“เดี๋ยวผมคุยกับคุณเขมเอง คุณวิบูลย์ช่วยไปเคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายให้หน่อยนะ ถ้าเรียบร้อยแล้วก็ให้รถมารอรับ จะได้พาคุณเขมกลับไปพักต่อที่บ้าน”
วิบูลย์รับคำ ก่อนที่จะเดินออกไป สมคิดหันมาทางเขมชาติ แล้วก็ถอนใจ “เฮ่อ”
เขมชาติพูดด้วยความตกใจ
“คุณอาพจน์สั่งระงับงานหมั้นวันนี้?”
“ก็คุณสลบกลางงาน พวกผมก็ต้องพามาโรงพยาบาล ถ้าไม่ระงับจะให้คุณเกนหมั้นกับใครล่ะครับ?”
เขมชาติรู้สึกเป็นห่วงเกนหลงอย่างมาก
“ถ้าข่าวนี้ออกไป คุณเกนจะต้องเสียหาย ผมจะไปหาคุณเกน”
เขมชาติจะลุกไปแต่สมคิดรีบจับไว้
“เดี๋ยวครับ ผมว่าก่อนที่คุณจะไป คุณควรจะหาคำตอบให้ได้ก่อนว่าคุณจะไปทำไม คุณพุ่งเข้าไปช่วย
ผู้หญิงอื่น แทนที่จะช่วยคู่หมั้นของตัวเอง ใครๆก็เห็นกันทั้งงาน และตอนนี้คุณจะกลับไปหาคุณเกน คุณจะไปพูด
อะไรกับเธอ”
เขมชาติสะอึก สมคิดพูดต่อ
“จะขอนัดวันหมั้นใหม่ ขอหมั้นแบบกันเอง และไปจัดใหญ่ในงานฉลองสมรส หรือจะไปแก้ตัวอะไรอีก
ที่ผ่านมาคุณเอาตัวรอดมาได้ทุกครั้ง เพราะคุณเกนเธออาจจะแค่สงสัย ไม่เห็นกับตา แต่ครั้งนี้ เธอเห็นเต็มสองตา ถ้า
คุณจะแก้ตัว คิดดูให้ดีๆนะครับ ว่าจะแก้แล้วหลุด หรือ ยิ่งแก้ยิ่งมัดตัวเองแน่นขึ้นไปอีก”
เขมชาติฉุกคิด สติเริ่มกลับมา สมคิดเห็นเขมชาติสงบแล้วก็นั่งลงข้างๆ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่มีประโยชน์ถ้าคุณเขมจะไปแบบไม่รู้ใจตัวเอง จะยิ่งทำให้ปัญหาบานปลายมาก ที่ผ่านมา ผม
พยายามเตือนให้คุณเขมตัดใจ แต่มันก็ไม่สำเร็จ ตอนนี้ผมขอแนะนำให้คุณถามใจตัวเอง คุณจะเลือกใคร ก่อนที่จะ
เดินไปข้างหน้า อย่าปล่อยให้ความไม่รู้ทำร้ายตัวเอง และคนรอบข้างอีกเลยครับ”
เขมชาตินิ่ง ยอมรับโดยไม่โต้แย้ง และเริ่มคิดหนัก
รถชนะมาจอดเทียบหน้าบล้านสุริยง ในขณะที่เด็กน้อยทั้งสามคนนอนหลับเรียงกันในรถด้วยความอ่อนเพลีย
“ขอบคุณคุณชนะที่มาส่ง เดี๋ยวสุไปตามชื่นมาช่วยอุ้มไก่ กับไข่ เข้าบ้าน รอสักครู่นะคะ”
สุริยงลงจากรถไป ชนะมองตาม แล้วก็ตัดสินใจลงตามไป
“คุณสุครับ เดี๋ยวก่อนครับ ผมมีเรื่องคาใจนิดหน่อยครับคือ เอ่อ ผมค่อนข้างแปลกใจที่วันนี้คุณ
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 22/4 วันที่ 20 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3