อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18/5 วันที่ 16 เม.ย. 57
ในขณะที่เขมชาติยืนอยู่ในชุดพร้อมเดินทาง พลางเดินมามองสุริยงที่นอนอยู่ ก่อนที่จะเอื้อมมือมาเหมือนจะลูบผมแต่เอื้อมเลยไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่โต๊ะหัวเตียงข้างสุริยง พอหยิบมาแล้วก็กดส่งข้อความทันที
ที่หน้าจอขึ้นชื่อ “เกนหลง”
เขมชาติหันมามองสุริยงอีกครั้ง แววตาของเขมชาติค่อยๆเปลี่ยนไป รอยยิ้มร้ายๆ ปรากฎที่มุมปาก
ด้วยความสะใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เสียงข้อความเข้าโทรศัพท์เกนหลง เกนหลงหยิบมาเปิดอ่านแบบไม่ได้คาดหวังอะไร แต่พอเห็นชื่อปุ๊บ
ก็ชะงัก
เอื้อแปลกใจ
“มีอะไร?”
“เขมส่งข้อความมาค่ะ บอกว่ารอเกนอยู่ที่ซูริค ทุกเรื่องที่เกนสงสัย เขาพร้อมจะให้คำตอบ”
“แล้วเราจะไปหรือเปล่า?”
เกนหลง ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
“ไปค่ะ เกนก็อยากรู้เหมือนกัน เขาจะตอบว่ายังไง”
เกนหลงเชิดหน้าอย่างไม่กลัวความจริง เอื้อมองแล้วก็พยักหน้ารับรู้
“พี่เอาใจช่วยอยู่ห่างๆก็แล้วกัน พรุ่งนี้เกนไปซูริค พี่ขอแวะไปดูบ้านของคุณพ่อ ถ้ามีอะไรก็โทรมาได้
ตลอดเวลา”
เกนหลง ยื่นมือจับมือเอื้อ เหมือนน้องสาวจับมือพี่ชาย
“เกนต้องขอบคุณพี่เอื้อมากๆนะคะ ที่มาช่วยเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นทุกอย่าง ถ้าไม่ได้พี่เอื้อ เกนคงสติ
แตกมากกว่านี้ตอนนี้เกนพร้อมแล้วค่ะ ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เกนพร้อมรับทุกอย่าง”
เกนหลงนึกถึงวันพรุ่งนี้ด้วยแววตาหนักแน่น
เกนหลงเดินทางมาถึงซูริคตามนัดหมาย พลางกวาดสายตามองหาเขมชาติ ทว่าไม่เห็นวี่แวว ทันใด
นั้นเสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้น เกนหลงหยิบมือถือมาดู
ที่หน้าจอขึ้นรูป เป็นภาพถ่ายของซองจดหมายและดอกกุหลาบแดงดอกโตวางไว้ที่โต๊ะ
“หาจดหมายให้เจอนะครับ แล้วคุณเกนจะได้คำตอบ”
เกนหลงขมวดคิ้ว พลางยกโทรศัพท์ขึ้นเทียบกับรอบๆตัวว่ามันจะอยู่ในมุมไหน แล้วก็เจอจดหมาย
และดอกไม้วางไว้เหมือนในภาพถ่าย
เกนหลงเดินไปหยิบ มองซ้ายมองขวา ก็ยังไม่เห็นเขมชาติ เกนหลงตัดสินใจเปิดจดหมายอ่าน
“คุณเกนครับ ผมมีความจริงจะบอกคุณถ้าคุณรู้ คุณอาจจะโกรธ แต่ผมต้องบอก ถึงเวลาแล้วที่คุณ
จะได้รู้ความจริงว่าทำไมผมไม่ได้ไปอิตาลี่ ทำไมผมบอกให้คุณอัมพิกาพาคุณไปแคมป์ ความจริงคือ”
เกนหลงพลิกจดหมาย หาประโยคต่อมา “คือ?”
เกนหลงชักสีหน้านิดๆ อยากรู้ต่อ ทันใดนั้นก็มีข้อความเข้ามาอีก เกนหลงรีบเปิดอ่าน
ที่หน้าจอ ขึ้นเป็นภาพจดหมายและดอกไม้วางไว้อีกมุม
“คำตอบ อยู่ในภาพต่อไปครับ”
เกนหลงยกรูปที่สองที่เขมชาติส่งมาให้ แล้วก็เทียบกับบริเวณรอบๆ แล้วก็เห็นจุดเชื่อมโยง พลางรีบ
เดินไปหาคำตอบทันที
สุริยงค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ยังมีแววแห่งความสุขสบายใจของเมื่อคืน ทว่าเมื่อพลิกตัวมาอีกด้านของเตียง
กลับพบแต่ความว่างเปล่า
“เขมคะ เขม”
ไม่มีเสียงตอบ สุริยงเดินลงจากเตียงเดินหาเขมชาติ
เกนหลงหยิบจดหมายฉบับที่สองมาอ่าน
“ความจริงคือ ผมตั้งใจมาทำบางอย่างให้ “คุณ” ที่สวิส แต่ผมไม่อยากให้รู้ก่อนเวลาอันสมควร ผมจึง
ต้องไม่บอกเรื่องยกเลิกนัดที่อิตาลี และหาทางถ่วงเวลาไม่ให้คุณมา ผมจะได้มีเวลาจัดสิ่งพิเศษให้คุณได้อย่างเต็มที่
และเหตุผลที่ผมให้สุริยงมาสวิสพร้อมกับผม เพราะ”
เกนหลงอยากรู้ต่อ
พลันเสียงข้อความที่สามเข้า เกนหลงชักสีหน้านิดๆ พลางเริ่มรู้สึกหงุดหงิดหน่อยๆ
เกนหลง เปิดข้อความเป็นรูปที่สาม และอ่านข้อความ
“หาให้เจอนะครับ เกือบจะจบแล้ว “
เกนหลงยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเทียบหามุมที่สามอีกจนได้แล้วก็เจอเกนหลงรีบเดินไป
ในขณะที่สุริยงเดินหาเขมชาติในห้องพัก เดินเข้าห้องโน้น ออกห้องนี้
“เขมคะ เขม”
เกนหลงรีบหยิบจดหมายฉบับที่สามมาอ่าน
“เหตุผลที่ต้องเป็นสุริยง เพราะเธอคือคนที่คุณไว้ใจ ผมเลือกเธอมาเป็น “ผู้ช่วย” ในการจัดสิ่งพิเศษนี้
ตอนแรกผมตั้งใจจะจัดที่ติสลิสแต่มันไม่พิเศษพอ”
เกนหลงคิด “ติสลิส”
พลางนึกย้อนถึงตอนที่เธอกับเอื้อไปตามหาที่ติสลิส เอื้อเห็นผ้าพันคอของสุริยง ทั้งสองคนจึงแน่ใจ
ว่าเขมชาติกับสุริยงอยู่ที่นี่
เกนหลง เริ่มปะติดปะต่อเรื่อง ตามที่เขมชาติต้องการให้เชื่อ แล้วก็อ่านจดหมายต่อ
“เมื่อวาน หลังจากที่ผมเสร็จงานที่ลูเซิร์น ผมรีบมาที่ซูริค ที่ที่ผมคิดว่าพิเศษพอสำหรับคุณ”
เกนหลง เริ่มจะยิ้มได้นิดๆ แล้วอ่านต่อด้วยความกระตือรือร้น
“และวันนี้ ตอนนี้ ทุกอย่างที่ผมเตรียมไว้ พร้อมแล้ว สำหรับคุณ คนพิเศษของผม สิ่งนั้นคือ”
เกนหลงพลิกการ์ดหา แต่ไม่มีเขียนต่อ เกนหลงเงยหน้า
“คืออะไร?”
ข้อความเข้า เกนหลงรีบหยิบมาอ่านด้วยความกระตือรือร้น เริ่มสนุก และตื่นเต้น แตกต่างจากตอน
อ่านจดหมายฉบับแรก
ที่ข้อความหน้าจอขึ้น “ตามพวกเขามานะครับ”
เกนหลงเปิดดูรูป เป็นเด็ก 2 คนหน้าตาน่ารัก เสียงหัวเราะดังขึ้น เกนหลงเงยหน้าเห็นเด็กสองคนในรูป
ยืนอยู่ เด็กยิ้ม และพูดกับเกนหลงเป็นภาษาอังกฤษ
“มาทางนี้ค่ะ”
จากนั้นเด็กสองคนจูงมือเกนหลงเดินไป เกนหลงยิ้มรับ เริ่มรู้สึกตื่นเต้น ลืมความหมองใจไปจน
หมดสิ้น ตอนนี้มีแต่ความอยากรู้ที่เขมชาติสร้างเป็นภาพลวงตาไว้ เพื่อปิดบังสถานการณ์ที่แท้จริง
สุริยงเดินอยู่ในห้องพัก แต่ไม่เห็นเขมชาติ พลางเดินมาหยุดที่โต๊ะกลางห้องและชะงักเห็นจดหมาย
ฉบับหนึ่งวางไว้ หน้าซองเขียนชื่อ “สุริยาวดี” สุริยงยิ้มนิดๆ และเปิดอ่านด้วยความรู้สึกดีๆ
“สุริยาวดี ผมขอเรียกชื่อนี้ เพราะไม่ว่าคุณจะใช้ชื่อสุริยงหรืออีกร้อยอีกหมื่นชื่อ สำหรับผมคุณก็ยัง
เป็นสุริยาวดีคนเก่า ผู้หญิงคนเดียวที่สลักอยู่ในใจผมคือ สุริยาวดี
ในชั้นแรกสลักไว้เพราะความรัก ผมรักคุณตั้งแต่เริ่มเห็นคุณครั้งแรก นับจากนั้นผมก็ไม่เคยมีตามีใจไว้
สำหรับผู้หญิงอื่น ผมจงรักภักดีต่อคุณเสมอมา ทุกครั้งที่ผมคิดถึงคุณ ผมนึกเสมอว่าคุณเป็นตะวันแห่งชีวิต คุณคง
หัวเราะเยาะในความโง่เง่าของผม แต่คุณเก็บความรู้สึกได้มิดชิด หน้าของคุณหวานเสมอ ยิ้มของคุณอบอุ่นเสมอ”
สุริยงยังคงยิ้มอยู่
“ คุณซ่อนคมไว้เชือดเฉือนคนอื่นได้อย่างเลือดเย็น”
สุริยงชะงักกึก รอยยิ้มค่อยๆหายไป
“ผมไม่เคยรู้เลย จนวันหนึ่ง วันที่ตะวันกลางใจของผมดับลง คุณเก่งจริงๆ ที่ทิ้งผมไปอยู่กับคนแก่คราว
พ่อได้เพียงเพื่อเงิน ผมเองยอมรับว่ายังเก่งไม่เท่าคุณ เพราะผมจะมีเมียคราวแม่เพียงเพื่อเงินบ้าง ผมคิดว่าผมทำไม่ได้”
สุริยงเริ่มขมวดคิ้ว งุนงง พลางกระพริบตาถี่ๆ กับสิ่งที่เพิ่งได้อ่านไป มือไม้เริ่มสั่น
“ผมต้องขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง เพราะการที่คุณสอนให้ผมรู้ว่าเงินมีอำนาจมากแค่ไหน ทำให้ผมมีมานะ
หาเงิน ทำให้ผมตั้งตัวได้จนบัดนี้ บทเรียนที่คุณให้ไว้ไม่เสียเปล่าเลย ขอบคุณอีกครั้งสุริยาวดี ผมเห็นแก่บุญคุณ ผมจึง
หาทางตอบแทนบุญคุณอย่างสาสม”
สุริยงอ่านจดหมายด้วยความเจ็บปวด
“คุณอาจจะคิดว่าผู้ชายลืมง่าย คุณอาจจะคิดว่าคุณยังมีอิทธิพลเหนือผม แต่คุณผิด เพราะผมสลักชื่อ
คุณไว้กลางใจในฐานะคนที่ผมต้อง “เอาคืน” อย่างสาสม ทำดีกับคุณ ยิ้ม สุภาพ อ่อนหวาน เหมือนกับที่คุณเคยทำ
มาแล้ว
คุณสอนผมเก่งมาก เก่งจนผมทำตามได้อย่างแนบเนียน คุณยัง “หลง ไม่ลืมหูลืมตา”
สุริยงทรุดลงกับพื้น น้ำตาร่วง ไม่รู้ตัว
“ผมวางแผนให้คุณตายใจ เปิดโรงแรม สร้างฉากโรแมนติก ย้อนอดีต พูดความหลัง”
สุริยงปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“เพื่อฝากรอยประทับไว้ในชีวิตคุณ คุณจะผ่านมือชายมาสักกี่คนก็ช่าง แต่ผมต้องเป็นหนึ่งที่คุณจะไม่
ลืมไปตลอดชีวิต ถ้าคุณเจ็บ จงรู้เถิดว่า ผมเจ็บมาก่อนคุณ ถ้าคุณชอกช้ำ นั่นแหละ ผมเคยช้ำมาก่อนคุณ
แต่ผมยังใจดีมากกว่าคุณ อย่างน้อยก็ “เคย” รักกัน ผมใช้คำว่า “เคย” เท่านั้น ไม่ใช่ปัจจุบัน หาก
คุณคิดว่าบทรักของผมไม่เลวจนเกินไป คุณยังพอมีทางเลือก อยู่อย่างเงียบๆ ไม่ปริปากพูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา อยู่
โดยไม่สร้างความเดือดร้อนให้ผมกับคุณเกนหลง ผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วย ผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ผู้หญิงที่
คู่ควรกับความรักของผม”
ในขณะที่เกนหลงเดินเข้ามาในสวนเล็กๆแห่งหนึ่ง พลางตาวาวด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นเขมชาติยืนอยู่กลางสวนในชุดสูทขาวเท่ รอบๆเป็นดอกไม้ที่ประดับไว้อย่างสวยงาม วงดนตรีสามชิ้นบรรเลงเพลงหวาน
เกนหลงยืนมองด้วยความตื่นเต้น ประหลาดใจ เขมชาติเดินตรงเข้ามาหา
“คุณเกน ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณเห็น คือสิ่งที่ผมตั้งใจทำเพื่อคุณ ผู้หญิงที่ผมรักเพียงคนเดียวเท่านั้น
ไม่ว่าคุณจะเคยสงสัยอะไรในตัวผม ขอให้คุณมองผมในตอนนี้”
เขมชาตคิคุกเข่าลงวต่อหน้าเกนหลง
“ผู้ชายที่คุกเข่าตรงหน้า และขอคุณแต่งงาน” พลางหยิบแหวนออกมา เกนหลงน้ำตาซึม ใจเต้นแรง
“ผมพร้อมที่จะดูแลคุณ ถ้าคุณพร้อม เราจะใช้ชีวิตไปด้วยกัน”
เขมชาติลุ้น เกนหลงน้ำตาร่วง แล้วก็ยิ้ม
ในเสี้ยววินาที เหมือนภาพลวงตาที่แสนสวย บวกความรักที่มีให้เขมชาติเข้าครอบงำเหนือทุกสิ่ง เกน
หลงเชื่อจนหมดใจ และพยักหน้าทั้งน้ำตา
“เกนพร้อมค่ะ”
เขมชาติยิ้มอย่างมีความสุข ในขณะที่สุริยงร้องไห้จนแทบหมดแรง เมื่ออ่านจดหมายของเขมชาติ
“ผมรักคุณเกน ผมไม่ยอมเสียเธอ ถ้าคุณอยากอยู่ก็อยู่อย่างลับๆ แต่ถ้าคุณรับไม่ได้ ก็จงเดินออกไป
จากชีวิตผม
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18/5 วันที่ 16 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3