อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18 วันที่ 15 เม.ย. 57
เขมชาติหันมายิ้มประทับใจ “รู้ใจผมจริงๆ”สุริยงยิ้มรับ ก่อนที่จะเดินเคียงกันเข้าไปในล็อบบี้ เห็นสมภพนั่งอยู่กับลูกค้าต่างชาติ
สมภพ ยิ้มทักทาย “คุณเขมชาติทางนี้ครับ”
เขมชาติเดินเข้าไปจับมือทักทาย สมภพแนะนำกับเจ้านายและนั่งคุยงานที่โต๊ะ สุริยงนั่งข้างๆมอง
เขมชาติด้วยความชื่นชม
เกนหลงอยู่ในชุดสกีพร้อมพุ่งตัวออกไปทันที โดยมีเอื้อยืนส่ง
“พี่จะไปเดินดูทางด้านโน้น แล้วจะกลับมารอตรงนี้ เกนก็ไม่ต้องรีบนะ”
เอื้อพูดยังไม่ทันจบ เกนหลงก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
เอื้อรีบพูด “ใจเย็นๆ”
เกนหลงเล่นสกีอย่างเร็ว ไปตามจุดต่างๆ ที่มีคนเล่นอยู่ เพื่อตามหาเขมชาติและสุริยง แต่ก็ไม่เจอ ยิ่ง
ไม่เจอยิ่งใจร้อน ยิ่งพุ่งไปอย่างเร็ว
ในขณะที่เขมชาติกับสุริยงเดินดูห้องต่างๆของโรงแรม สุริยงเดินจดตาม ในบางจังหวะที่อยู่ในห้องกัน
สองคน เขมชาติให้สุริยงช่วยจัดตลับเมตรในที่แคบๆ ทำให้ต้องยืนชิดเบียดกัน เหมือนไม่ตั้งใจ แต่จริงๆ แล้วเขมชาติ
ตั้งใจ
อีกด้านหนึ่ง เอื้อก็เดินตามหาอีกมุมหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยหิมะ ในขณะที่เกนหลงแล่นสกีมาอย่างเร็ว จน
เสียหลัก ล้มลงอย่างแรง เอื้อหันมาเห็นพอดี
“เกน”
เอื้อประคองเกนหลงนั่งลง พลางช่วยเกนหลงถอดอุปกรณ์ เกนหลงกระชากของตัวเองออกอย่างแรง
ดึงๆ ด้วยความหงุดหงิด
“พี่บอกแล้วไงให้ใจเย็นๆ”
เกนหลงหันมาเหวี่ยง
“เกนพยายามแล้วนะคะ พยายามจะใจเย็น พยายามหาเหตุผลมาหลอกตัวเอง แต่มันปิดความรู้สึกที่
แท้จริงไม่ได้”
“พี่ไม่ได้จะให้เราหลอกตัวเอง” เอื้อรีบออกตัว
“แล้วจะให้เกนทำยังไงคะ ในเมื่อในใจเกนมันเย็นไม่ลงแล้ว เกนไม่ใช่พี่เอื้อนะคะ จะได้ไม่รู้สึกอะไร รู้
ทั้งรู้ว่าผู้หญิงที่ตัวเองรักกำลังอยู่กับผู้ชายอื่น แต่ก็ยังไม่โกรธ ไม่รู้สึกอะไรเลย เกนทำไม่ได้”
เกนหลงระเบิดอารมณ์อย่างลืมตัว
“โอเค งั้นพี่ไม่ห้ามแล้ว อยากจะทำอะไรก็ทำ เอาให้มันเต็มที่ไปเลย”
พูดจบ เอื้อก็ยักไหล่ ไม่สน เกนหลงเห็นเอื้อดุกลับ เลยชะงัก ได้คิด
“เกน ขอโทษค่ะ เกนขอโทษ”
พูดจบ เกนหลงก็ทิ้งตัวนั่งพิงหมดสภาพ หน้าตาเหนื่อยอ่อน เอื้อหันมามอง ด้วยความสงสาร พลาง
เดินมานั่งลงข้างๆ
เกนหลงเริ่มพูดความรู้สึกของตัวเองอย่างหมดเปลือก
“เกนดูเป็นคนไร้สติมากเลยใช่มั้ยพี่เอื้อ นี่เกนกำลังเป็นบ้าอยู่ใช่มั้ยคะ?”
เอื้อไม่รู้จะตอบยังไง เกนหลงพูดต่อ
“เกนไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ เป็นบ้าวิ่งตามหาผู้ชายไม่หยุดไม่หย่อน บินข้ามน้ำ
ข้ามทะเล ตะกายขึ้นมาถึงบนนี้ แล้วยังวิ่งพล่านเหมือนคนไม่มีความคิด”
เกนหลงเริ่มน้ำตาปริ่มๆ
“เมื่อก่อนเกนไม่เข้าใจเวลาผู้หญิงที่เป็นแบบนี้แต่ตอนนี้เกนเข้าใจแล้ว”
“เรื่องบางเรื่อง มันต้องเจอเอง มันถึงจะรู้”
เอื้อพูดอย่างเข้าใจโลกมากกว่า
“แล้วทำไมต้องเป็นเกนที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ทำไม เกนทำผิดอะไร? ทำไมเกนต้องเป็นฝ่ายมาวิ่ง
ไล่ตาม เป็นฝ่ายที่ต้องมานั่งเสียใจอยู่ตรงนี้ ทำไม”
เกนหลงระเบิดอารมณ์ พร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างวุดกลั้น เอื้อเห็นสงสารจับใจ พลางค่อยๆดึง
ตัวเกนหลงมากอดไว้ เป็นความรู้สึกทั้งหนาว ทั้งเวิ้งว้าง และสวยงาม
สุริยงนั่งอยู่ที่ม้านั่งริมทะเลสาปที่เมืองลูเซิร์น กำลังเตรียมเอกสารสำหรับประชุมต่อไป
สุริยงนั่งอยู่เกือบจะกลางเก้าอี้มีพื้นที่ว่างอยู่ซ้ายขวา ด้านซ้ายแคบกว่าด้านขวา ทันใดนั้นเขมชาติก็มา
นั่งแทรกลงด้านที่แคบมากระแซะๆ อ้อนๆ เอาหัวมาพิงไหล่สุริยง
“เหนื่อยจัง”
สุริยงปรายๆตาหันมา แล้วหันไหล่หนี เขมชาติแกล้งทำเป็นล้มตัวลงไปนอนหนุนตักสุริยง
“สบายจัง”
สุริยงดันตัวเขมชาติให้ลุกขึ้น
“นี่ ลุกเลย มานอนตรงนี้ได้ยังไง น่าเกลียด ลุกเลย ลุก “
เขมชาติแกล้งวทำเป็นตัวหนัก “ลุกไม่ขึ้น”
สุริยงลุกขึ้นยืนเลย
“งั้นฉันลุกเอง”
ศีรษะของเขมชาติตกจากตักโขกที่พนักเก้าอี้อย่างแรง
“โอ้ย”
สุริยงตกใจ
“ขอโทษ เป็นยังไงบ้าง”
เขมชาติจับศีรษะตัวเอง “เจ็บตรงนี้”
“เจ็บตรงไหน?”
สุริยงขยับเข้ามาดูที่หัวในระยะประชิดมาก เขมชาติ มองสุริยง แล้วก็ยิ้ม
“ไม่เจ็บแล้ว แค่เห็นคุณเป็นห่วงก็หายแล้ว”
สุริยงเหลือบมองหน้า เห็นเขมชาติทำหน้าทะเล้น มือที่จับศีรษะอยู่ ก็เลยผลักออกไปอย่างแรง
“โกหกอีกแล้วนะ”
เขมชาติก็หัวเราะร่วน
“โห รุนแรงจริงๆ ผมไม่ได้โกหก ผมพูดจริงๆ”
พลางดึงให้สุริยงมานั่งข้างๆ
“คุณอาจจะไม่รู้ว่ามันมีค่าแค่ไหน ที่ได้รู้ว่าคุณยังแคร์ผมผมดีใจจริงๆนะ”
สุริยงมองแล้วก็เขินๆ ยิ้มรับนิดๆ แล้วก็เผลอยอมรับ
“รู้ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องทำตัวให้เป็นห่วง”
เขมชาติได้ที รีบสวนกลับ “ยอมรับแล้วเหรอว่าคุณเป็นห่วงผม”
เขมชาติยิ้มดีใจ สุริยงรีบหลบตา หันไปคว้าเอกสาร และเฉไฉเข้าเรื่องงานแก้เก้อ
“ใกล้จะถึงเวลาประชุมกับลูกค้าคนสุดท้ายแล้ว รีบไปเถอะ เดี๋ยวสาย”
สุริยงคว้ากระเป๋าเอกสารแล้วก็รีบเดินนำไป เขมชาติมองตามยิ้มกริ่ม ด้วยความสาแก่ใจ
เกนหลงยืนอยู่ที่ประตูเข้าออกของติสลิส อารมณ์เริ่มสงบลงแล้ว หลังจากได้ปลดปล่อยออกมาอย่าง
เต็มที่ เอื้อเดินมาส่งน้ำให้
“เสียน้ำตาไปเยอะ เติมสักหน่อย”
เกนหลง ยิ้มรับ “ขอบคุณค่ะ”
เกนหลงกำลังจะดื่มน้ำพลันเสียงโทรศัพท์มือถือดัง เกนหลงรีบควานหา เมื่อเห็นเบอร์ ปรากฎที่หน้าจอ
ก็ร้องอย่างตื่นเต้น
“คุณวิบูลย์”
วิบูลย์อยู่ที่โต๊ะทำงานของสุริยง รีบบอกกับเกนหลง
“คุณเกน ผมหาตารางงานของคุณสุเจอแล้วนะครับ”
เกนหลงตาโตวาวด้วยความดีใจ
“จริงเหรอคะ? คุณวิบูลย์ช่วยส่งเมลล์มาให้เกนด่วนเลยนะคะ”
วิบูลย์คุยไป กดส่งเมลล์ไปด้วย
“ได้เลยครับ ในตารางงานจะมีรายละเอียดของทริปทั้งหมด”
ในขณะที่อีกมุมหนึ่ง สมคิดเดินมา ได้ยินพอดี
วิบูลย์พูดต่อ “จะมีทั้งรายละเอียดลูกค้าที่คุณสุจะไปพบ แล้วก็โรงแรมที่คุณสุพักด้วยครับ”
สมคิด ชะงักกึก “เฮ้ย” แต่ไม่ทันการ
“ผมส่งเมลล์ให้เรียบร้อยแล้วนะครับ”
สมคิด โผล่ออกมา ร้องเสียงหลง “คุณวิบูลย์”
วิบูลย์หันมา หน้างงมาก
เกนหลงรีบบอกด้วยความตื่นเต้น
“ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวเกนจะรีบเช็คเดี๋ยวนี้เลย สวัสดีค่ะ”
เกนหลงรีบวางสาย แล้วไปเข้าไปในเมลล์ พลางรีบหันมาบอกเอื้อ
“เกนได้ตารางงานของคุณสุแล้วค่ะ บ่ายนี้คุณสุมีนัดกับลูกค้าที่ลูเซิร์น”
เอื้อขมวดคิ้ว “ลูเซิร์น อยู่ไม่ไกลจากที่นี่”
เกนหลงหันขวับมาทางเอื้อ แววตาเริ่มมีความหวัง
อีกด้านหนึ่ง วิบูลย์หันมาถามสมคิดหน้าซื่อ
“อ้าว ทำไมผมถึงส่งตารางงานให้คุณเกนไม่ได้หล่ะครับ?”
“ก็ ก็” สมคิดอึกอัก “ เออ ช่างมันเถอะ ส่งแล้วก็ส่ง ทีหลังถ้าคุณเกนจะให้ทำอะไรอีก ช่วยปรึกษา
ผมก่อน เพื่อความปลอดภัย”
สมคิดพูดจบก็รีบเดินออกไปด้วยความร้อนใจ วิบูลย์มองตามงงๆ
“ทำผิดอะไรเนี่ย”
และเมื่อเดินพ้นมาในระยะปลอดภัย สมคิด ก็รีบกดโทรหาเขมชาติทันที
“คุณเกนกำลังมาลูเซิร์น?”
เขมชาติระล่ำระลักถาม ทันทีที่ได้ฟังสมคิดรายงาน
“ครับ วิบูลย์ส่งตารางงานของคุณสุให้คุณเกน แล้วในนั้นก็มีชื่อโรงแรมที่พักของคืนนี้ด้วย ผมคิดว่า
ทันทีที่คุณเกนได้แพลนคงรีบตามไปที่ลูเซิร์น ผมก็ไม่รู้ว่าจะถึงเมื่อไหร่ คุณเขมก็ ดูแลตัวเองนะครับ”
เขมชาติพยักหน้ารับรู้
“ครับๆ ขอบคุณมาก”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18 วันที่ 15 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3