อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 15/2 วันที่ 12 เม.ย. 57
“น้าสุคะ ฮันนี่จะขอเบอร์โทรศัพท์ของน้าสุไว้ได้มั้ยคะ ทั้งเบอร์บ้าน แล้วก็เบอร์ส่วนตัว อีเมลล์ วอทส์แอพ ไอจี เฟซบุ๊ค ขอหมดเลยนะคะ เผื่อฮันนี่คิดถึงไก่ กับไข่ จะได้เอาไว้ติดต่อกัน”
ฮันนี่หันมาส่งตาปิ๊งๆ ให้ไก่กับไข่ คู่แฝดถึงกับยิ้มแฉ่ง รีบหันมาทางสุริยง
“ให้เลยครับแม่หนูเล็ก”
“ให้ไปให้หมดเลยครับ ให้เลยครับ ให้เลย”
เกนหลงขำ ชนะยิ้มเขินๆ
สุริยงยิ้มรับ “ครับๆ ใจเย็นๆครับ” จากนั้นก็หันมาบอกกับฮันนี่ “น้าสุมีแต่เบอร์บ้าน เบอร์มือถือ แล้วก็
อีเมลล์นะคะ” พลางยื่นนามบัตรให้ “ตามนี้เลยค่ะ มีอะไรติดต่อน้าสุมาได้เลยนะคะ”
“ขอบพระคุณค่ะ ฮันนี่ต้องติดต่อไปแน่ๆค่ะ” จากนั้นก็หันมาทางพ่อ “ใช่มั้ยคะคุณพ่อ”
ชนะรีบบอก
“ใช่ครับ ผมต้องติดต่อหาคุณสุ เอ่อ หาเด็กๆแน่ๆครับ”
ชนะยิ้มอายๆ มีความสุข สุริยงยิ้มรับนิดๆ ตามมารยาท
เอื้อวางสายหันมามองชนะกับ สุริยง แววตาเต็มไปด้วยคำถาม ค้างคาใจ
นภาและชื่นออกมารับไก่ ไข่ สีหน้าเบิกบาน คู่แฝดยกมือไหว้นภา กับชื่น
“คุณไก่ คุณไข่ ไปทะเลแค่วันเดียวดำขึ้นเป็นกองแน่ค่ะ”
ชื่นแหย่คู่แฝด
ไก่โต้กลับ “ดำแต่ก็ยังหล่อ”
ไข่หัวเราะคิกคัก แล้วรีบเสริม “ใช่ๆ หล่อแบบดำๆ”
“ตายแล้ว ไปถ่ายแบบวันเดียว หลงตัวเองขึ้นเยอะเลยค่ะ” ชื่นไม่เลิกแซว
นภารีบตัดบท “คุยเล่นกันพอแล้ว เข้าบ้านกันดีกว่า ยายทำขนมไว้รอเราหลายอย่างเลยนะ”
ไก่ กับไข่ เข้ามากอดอ้อนยาย “รักคุณยายที่สุด รักจังเลย”
นภาหัวเราะชอบใจ พลางหันทางเอื้อ
“ เชิญเข้ามาทานขนมด้วยกันนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
นภา กับชื่นพาสองแสบเข้าบ้านไปก่อน เอื้อหันมาถามสุริยง
“หนูเล็กครับ อย่าเพิ่งไป ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
สุริยงชะงักกึก แอบหวั่นใจลึกๆ
เขมชาติขับรถเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านของเกนหลง เจ้าของบ้านรีบลงจากรถแล้วเรียกเด็กๆมายกของ เขมชาติลงจากรถตามไป ใจก็คิดถึงคำพูดของเอื้อ
“มันอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ที่ผมไม่ควรจะเข้าไปยุ่ง แต่ตอนนี้ ผมไม่ยุ่งคงไม่ได้ เพราะคุณ
พจน์พ่อเกนหลงเรียกผมเข้าไปสอบถามเรื่องของคุณกับหนูเล็ก ผมโกหกเพื่อปกป้องหนูเล็ก เกนหลง และ คุณ แต่ใน
ความเป็นจริงผมคิดว่า ระหว่างคุณกับหนูเล็ก มันมีอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น ผมไม่ใช่คนชอบพูดโกหก หรือ พูดแก้
ตัว ไปเรื่อยเปื่อยจนสุดท้าย คำโกหกกลับมามัดตัวเองจนดิ้นไม่หลุด เพราะฉะนั้นคราวหน้าถ้าคุณพจน์เรียกผมไป
ถามเรื่องนี้อีก ผมคงต้องบอกความจริง”
เขมชาติคิดแล้วก็ตัดสินใจ หันไปถามเกนหลง
“คุณเกนครับ วันนี้คุณอาอยู่บ้านหรือเปล่าครับ”
“อยู่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ ?”
เกนหลงรอฟังคำตอบ
เอื้อกับสุริยงยืนคุยอยู่ที่มุมหนึ่งของสวนหน้าบ้าน เอื้อพูดน้ำเสียงจริงจัง ตรงๆ
“ผมไม่เชื่อคำพูดของเขมชาติ เรื่องที่เขาบอกว่ามาสั่งงานแล้วหนูเล็กก็หกล้มอะไรนั่น มันฟังไม่ขึ้น
ทำไมต้องมาสั่งงานในห้องพัก สองต่อสอง แล้วหนูเล็กก็อยู่ในชุดนั้น มันไม่เหมาะสมในทุกกรณี หนูเล็กบอก
ผมได้มั้ย ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
สุริยงสะอึก พลางคิดหาคำตอบ
“บอกได้ค่ะ แต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะต้องบอก เพราะมันเป็นเรื่องไร้สาระ ที่ไม่น่าจะเก็บมาเป็นอารมณ์
เขาก็แค่ไม่ชอบให้คนขัดใจ ก็เลยแผลงฤทธิ์ ก็เท่านั้น”
“แผลงฤทธิ์ยังไง อย่าบอกนะว่าเขาลวนลามคุณ?”
สุริยงฝืนหัวเราะออกมา
“ผู้อำนวยการเขาไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ ทำได้ก็แค่ยั่วโทสะด้วยคำพูด เขาคงไม่กล้าเสี่ยง เพราะ
อีกไม่นานก็จะแต่งงานกับคุณเกนหลงแล้ว”
เอื้อขมวดคิ้ว “ แต่งงาน?”
“ค่ะ คุณเกนหลงบอกหนูเล็กเมื่อเช้านี้เองค่ะ..เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงเรื่องผู้อำนวยการนะคะ เรา
สองคนก็แค่เจ้านาย กับเลขา ที่ไม่ลงรอยกัน มีถกเถียง ใส่อารมณ์กันบ้างก็แค่นั้น”
สุริยงตอบเบี่ยงประเด็นไปได้อย่างสวยงาม และแนบเนียน เอื้อฟังแล้วก็คิดตาม..คลายความกังวลเรื่อง
เขมชาติลง
“ในเมื่อคุณกับเขมชาติทำงานกันไม่ได้..ก็รีบลาออกแล้วมาทำงานกับผมได้แล้ว”
เอื้อพลิกวิกฤตเป็นโอกาส
“ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูเล็กจะรีบเข้าไปเคลียร์งาน คงไม่รอให้ถึงสิ้นเดือน เคลียร์งานเสร็จแล้วคงจะ
ลาออกมาเลย”
เห็นสุริยงรับปากอย่างหนักแน่น เอื้อก็เบาใจลงมาบ้าง
สุริยงตัดใจอย่างเด็ดขาด แม้จะเจ็บ แต่ต้องยอมจบ
เขมชาตินั่งเผชิญหน้ากับคุณพจน์ โดยมีเกนหลงนั่งอยู่ข้างๆ
“คุณอาครับ ผมมีเรื่องจะสารภาพกับคุณอาตรงๆ”
คุณพจน์ และเกนหลง ทำหน้างงๆ เขมชาติพูดต่อด้วยความจริงใจ ตรงไป ตรงมา
“ผมไม่ปฎิเสธว่าในอดีต ผมมีหลายเรื่องที่เคยทำผิดพลาด ผมไม่ใช่ผู้ชายที่เพียบพร้อม สมบูรณ์แบบ
เมื่อเทียบกับคุณเกน มันช่างห่างไกล แต่คุณเกนเป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมอยากจะเป็นคนดี อาจจะไม่ดีเท่าคุณเกน แต่ก็
ดีมากพอที่จะทำให้คุณอาไว้วางใจให้ผมดูแลเธอ”
เขมชาติพูดตรงไปตรงมา ด้วยความรู้สึกที่แท้จริง เกนหลงฟังด้วยความซึ้งใจ คุณพจน์หันมามองหน้า
เกนหลง และพอจะเข้าใจเรื่องราว
“พูดแบบนี้แสดงว่า เราสองคนคุยอะไรกันไว้แล้วหล่ะสิ”
คุณพจน์หยั่งเชิง เกนหลงยิ้มอายๆ เขมชาติยิ้มยอมรับ สองคนมองหน้ากัน เกนหลงเป็นคนหันมา
บอกกับบิดา
“จริงๆ ก็ยังไม่ได้คุยอะไรกันมากค่ะ เขมเขาก็แค่ ถามๆอะไรนิดหน่อย”
เขมชาติรีบบอก
“ถ้าคุณเกนตอบตกลงกับผมเมื่อไหร่ ผมจะต้องมาคุยกับคุณอาอย่างจริงจังอย่างแน่นอนครับ ผมก็ได้
แต่หวังว่า ผมคงจะได้คำตอบในอีกไม่ช้า”
เขมชาติพูดน้ำเสียงจริงจัง เกนหลงยิ้มนิดๆ แอบเขิน คุณพจน์มองหน้าลูกสาวแววตาเปี่ยมสุข แล้วก็
จำใจต้องพยักหน้า
“อืม ได้คำตอบเมื่อไหร่ก็มาคุยกันให้เป็นกิจจะลักษณะ ถึงวันนั้นก็ค่อยว่ากันอีกที”
เกนหลงยิ้มกว้าง เขมชาติมองหน้าเกนหลงแล้วก็ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ในขณะที่คุณพจน์มองแล้วก็คิด เหมือนผู้สังเกตการณ์ที่เฝ้ามองด้วยความเป็นห่วง
อัมพิกา กับ อรทัย เดินพรวดๆ เข้ามาในห้องทำงานของเอื้อด้วยใบหน้าบูดบึ้ง โดยที่เลขาเอื้อกันไม่ทัน
“เดี๋ยวก่อนค่ะ .. ท่านประธานคะ”
เลขาระล่ำระลัก เอื้อเงยหน้าขึ้น แล้วพยักหน้าให้เลขาออกไป อัมพิกาเปิดฉากโวยทันที
“เอื้อไม่มีสิทธิ์ตามตัวทนายของพี่กลับมาประเทศไทย ทนายธีระศักดิ์เป็นคนของพี่ พี่ส่งเขาไปดูงานที่
ต่างประเทศ เขาจะต้องอยู่ที่โน่นจนกว่าพี่จะอนุญาตให้กลับ”
“ผมก็ไม่อยากยุ่งกับคนของพี่ ถ้าเขาไม่ได้เป็นคนดูแลเรื่องมรดก ผมไม่ได้ห้ามให้เขาไปดูงานเมืองนอก
จะไปนานแค่ไหน หรือไปแล้วไม่กลับมาเลยก็ได้ แต่เขาต้องจัดการโอนหุ้นให้ไก่ กับ ไข่ให้เรียบร้อย”
“พี่เอื้อกล้าข้ามเส้น มาใช้งานคนของพี่อัม เพราะไอ้เด็กสองคนนั้นเหรอคะ?”อรทัยโวยวายเสียงแข็ง
เอื้อ ลุกขึ้นพรวด
“พี่ไม่ได้ข้ามเส้น แต่พี่แจ้งให้ทราบไปแล้ว ว่าพี่จะเป็นคนจัดการเรื่องมรดกของคุณพ่อ พี่แค่ทำตามที่
พูด”
“แต่พี่ไม่ยอม”
“อรก็ไม่ยอม”
เอื้อสวนกลับ “ผมไม่ได้ขอความยินยอมจากจากใครทั้งนั้น”
อัมพิกากัดฟันกรอด
เอื้อพูดต่อ “พรุ่งนี้ทนายธีระศักดิ์จะกลับมาถึงประเทศไทย และเขาจะต้องทำเอกสารโอนหุ้นให้เด็กสอง
คนนั้นโดยเร็วที่สุด”
“เอื้อทำเกินไปแล้ว ทำเกินไปแล้ว”
อัมพิกาปากสั่น โกรธ จนพูดไม่ออก เอื้อตัดบทอย่างใจแข็ง
“สิ่งที่ผมทำ อยู่ใน “กรอบความต้องการของคุณพ่อ” ผมไม่ได้ทำเกินไป”
อัมพิกา และอรทัยอึ้ง เอื้อหันไปหยิบแฟ้ม
“ผมมีประชุม..ขอตัว”
เอื้อพูดจบก็เดินออกไปอย่างไม่แคร์ อัมพิกายืนกัดฟันกรอดด้วยความขัดใจสุดๆ อรทัยทิ้งตัวนั่งด้วย
ความหงุดหงิด ทั้งห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียด
มาลัยเดินเข้ามาในห้องทำงานของสมคิดพร้อมกับเอกสารในมือ พลางพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“คุณสมคิดคะ มีลูกค้าที่สวิสต้องการจะรีโนเวทโรงแรมในเชน 4 แห่ง เขาอยากให้คุณเขมเป็นที่
ปรึกษาและต้องการใช้ผ้าของเรา” พลางยื่นเอกสารให้ “เขาส่งเมลล์มานัดให้เข้าไปตามวัน เวลา สถานที่ ตามนี้ค่ะ”
สมคิดรับมาดู พลางพูด “อีกไม่กี่วันเองก็ต้องเดินทางแล้วนี่”
ทันใดนั้นวิบูลย์ก็เปิดประตูพรวดเข้ามา
“คุณสมคิดครับ มีข่าวใหญ่ครับ บริษัทของคุณสุกิจที่เคยติดต่อขอเป็นผู้จัดจำหน่ายผ้าของเราที่อิตาลี่
เขาติดต่อกลับมาแล้วครับ เขาจัดการเรื่องการเปิดร้านที่มอลล์ได้แล้ว เขาอยากให้คุณเขมเข้าไปดูสถานที่ และคุยกัน
เรื่องการจัดหน่ายครับ” พลางส่งเอกสารให้ “นี่เป็นกำหนดการคร่าวๆ ที่เขาอยากเชิญคุณเขมไปครับ”
สมคิดรีบรับมาอ่าน
“อ้าวนี่มันวันเดียวกันเลยนี่” พลางมองจดหมายฉบับแรก “สวิสเซอร์แลนด์ “ อีกฉบับ” อิตาลี่”
สมคิดเงยหน้ามองมาลัยและวิบูลย์
“แล้วคุณเขมจะไปประเทศไหนหล่ะเนี่ย ? “
เขมชาติ นั่งเครียด นิ่ง เซ็ง ในใจยังพะวงอยู่กับเรื่องแหวนที่ถูกสุริยงถอดทิ้งไว้ ในขณะที่สมคิดกับ
วิบูลย์ที่รอคำตอบใจจดจ่อ
“ไม่รู้”
สมคิด กับวิบูลย์หน้าเหวอ พลางหันมามองหน้ากัน สมคิดพยายามช่วยหาทางออก
“คุณเขมอยากให้ผมสร้างทีมไปแทนมั้ยครับ? แบบว่า คุณเขมไปประเทศนึง แล้วให้อีกทีมไปปูทาง รับข้อมูล ไว้อีกประเทศนึง ให้วิบูลย์ไปก็ได้ ช่วงนี้คุณวิบูลย์เขางานไม่ยุ่ง “
วิบูลย์ผงะ
“เย้ย ไม่ได้ครับ ผมออกนอกประเทศไม่ได้ เป็นโรคแพ้ฝรั่ง คุณสมคิดนั่นแหละ”
“ผมก็ไปไม่ได้ ถ้าไปเมียงอนแน่ๆ ที่สำคัญภาษาอังกฤษผมกระดิกซะที่ไหน”
สมคิดก็ไม่ยอมเหมือนกัน
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 15/2 วันที่ 12 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3