อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนอวสาน(จบ) วันที่ 28 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนอวสาน(จบ) วันที่ 28 เม.ย. 57

“ยกโทษให้กับการบอกลาที่ไม่มีคำอธิบาย ยกโทษให้กับผู้หญิงใจร้ายที่ปากแข็งที่สุดในโลก”
สุริยงน้ำตาซึมๆ “ทำให้คุณต้องเสียใจ และเจ็บปวดตลอดเวลาที่เราจากกัน”
สุริยงสารภาพสิ่งที่ค้างคาใจมาแสนนาน

“ฉันรู้ถ้าเทียบกันแล้วความเจ็บปวดของฉัน คงน้อยกว่าคุณมาก แต่ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่เจ็บ มันอาจจะ
เป็นเพราะโชคชะตาที่ทำให้เราต้องกลับมาเจอกันอีกครั้ง แต่มันก็เป็นโชคชะตาที่ฉันเลือกที่จะเดินตามมัน เดินตามความต้องการที่อยู่ลึกๆในใจ ไม่ใช่คุณคนเดียวที่ไม่รู้ใจตัวเอง บางครั้งฉันเองก็ไม่กล้า ไม่กล้ายอมรับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง
จนทำให้คุณต้องเสียใจ คุณจะยกโทษให้ฉันได้หรือเปล่า?”
เขมชาติน้ำตาซึม จับมือสุริยงไว้อย่างแน่น

“ยิ่งกว่าได้อีกวดี ผมยอมที่จะลืมสิ่งร้ายๆทุกอย่าง ขอแค่เราได้อยู่ด้วยกัน แค่ผมรู้ว่า คุณไม่เคยลืม
ผม แค่นี้ ผมก็ยอมทุกอย่างแล้ว”
เขมชาติดึงสุริยงมากอดทั้งน้ำตา สุริยงกอดตอบด้วยความรัก ทั้งสองคนกอดกันอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ
ที่สวยงาม

เกนหลงกับเอื้อเดินมาด้วยกันจากอีกมุมหนึ่ง เห็นสองคนกอดกัน ก็ยิ้มพอใจ เขมชาติหันมาเห็น
พอดี เขมชาติชูนิ้วโป้งให้ “สำเร็จ”
เกนหลงกับเอื้อหันมามองหน้ากันยิ้มๆ พลางย้อนนึกกลับไปตอนเอื้อวางสายจากสุริยง หันมาทาง
เกนหลง
เอื้อส่งสัญญาณ “โอเค” เกนหลงยิ้มรับและโทร.หาเขมชาติ
“เขมคะ พี่เอื้อ วางสายจากคุณสุแล้วนะคะ ดำเนินแผนขั้นตอนไปได้เลย”
เขมชาติคุยโทรศัพท์ตื่นเต้น
“โอเคครับ ขอบคุณมาก”
เมื่อเห็นว่าเวลาใกล้สิบโมง เขมชาติก็รีบกดส่งข้อความ แล้วก็ยืนรอด้วยความตื่นเต้น
สุริยงรู้สึกตัว คลายกอดหันไปเห็นเอื้อกับเกนหลง
“คุณเอื้อ คุณเกนไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่มั้ยคะ?”
เขมชาติหัวเราะ
“ก็อย่างที่คุณบอก บางทีมันก็เป็นเพราะโชคชะตา แต่เราก็เป็นคนเลือกที่จะเดินไปตามมัน เหมือนที่
คุณเลือกที่จะมาหาผม แค่นี้ก็พอแล้ว”
เขมชาติยิ้มกลบเกลื่อน สุริยงยิ้มตอบ เขมชาติดึงสุริยงมากอดอีกครั้ง เอื้อยิ้มอย่างยินดี ก่อนที่จะ
หันมาทางเกนหลงและดึงเกนหลงมากอดด้วยความรัก
เกนหลงล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ามาถ่ายรูปเขมชาติกับสุริยง และกดส่งให้พ่อแม่สุริยง

อาทิตย์เปิดข้อความดู พอเห็นรูปก็ยิ้มแฉ่งรีบเรียกคนอื่นมาดู
“แม่...แม่...ไก่ ไข่ มาดูอะไรนี่เร็ว”
นภากำลังทำขนมก็หันมาด้วยความแปลกใจ
“ดูอะไรเหรอพ่อ เรียกซะตกใจหมด”
“แม่มาดูเดี๋ยวก็รู้เอง”
ไก่ ไข่ วิ่งตึกๆๆๆๆ มา ชื่นวิ่งตามมาด้วย
“คุณไก่ คุณไข่ เบาๆหน่อยค่ะ วิ่งระวังๆค่ะ เตาร้อนนะคะ”
ทั้งหมดเดินมารุมที่หน้าจอโทรศัพท์ พอเห็นรูปก็ตาวาวด้วยความตื่นเต้น

เอื้อกับสุริยงยืนคุยกัน สุริยงยืนดูจดหมายจากมือถือของเจ้าสัวอีกครั้งแล้วก็ยิ้ม
“ขอบคุณคุณเอื้ออีกครั้งนะคะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณที่ดูแลกันมาอย่างดี ขอบคุณที่เข้าใจ
อดทน แล้วก็ยังรู้ใจหนูเล็กมากกว่าตัวเอง ขอบคุณที่ส่งเขมมาที่นี่ และที่สำคัญขอบคุณสำหรับข้อความของเจ้าสัวมันมีค่ามากจริงๆ”
“ต้องขอบคุณคุณพ่อครับ ท่านมาเข้าฝันผม”
เมื่อเห็นสุริยงขมวดคิ้ว เอื้อก็ยิ้มขำ
“ล้อเล่นครับ ที่ผมนึกถึงเพราะผมเองก็เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ และต้องเสียใจเพราะทิฐิของ
ตัวเอง ดีใจด้วยนะหนูเล็กที่ก้าวข้ามมันมาได้”
สุริยงยิ้มรับ เอื้อมองไปที่ด้านหลังสุริยง แล้วหันมาพูดต่อ

“ถึงเวลาที่คุณจะมีความสุขสักที”
เอื้อยิ้มอบอุ่นให้สุริยง สุริยงยิ้มรับหัวใจพองโต เอื้อเดินไปหาเกนหลงที่ยืนอยู่ห่างออกไป สุริยงค่อยๆ
หันมาตามสายตาของเอื้อ
เขมชาติอยู่ในสภาพปกติ หน้าตาสดใส มีความสุขไม่แพ้กัน พลางเดินมาหา และหยุดอยู่ตรงหน้า
“คุณเอื้อบอกว่า เห็นคุณโยนของบางอย่างทิ้งที่ริมน้ำ อาจจะเป็นแหวนที่ผมให้ ผมก็เลยลงไปงมมัน
ขึ้นมา”
สุริยงตาโต
“งมแหวนเนี่ยนะ มันจะไปเจอได้ยังไง? คุณจะบ้าหรือเปล่า?”
เขมชาติยิ้มจริงใจ
“ผมไม่ได้บ้า” พลางยื่นกล่องแหวนเข้ามาตรงหน้า “เปิดดูสิ”
สุริยงมองด้วยความแปลกใจ แล้วก็รีบรับกล่องแหวนมาเปิดออกทันที ภาพที่ปรากฏต่อสายตา คือ
แหวนเพชรน้ำงามรูปดอกไม้ สวยหรู
สุริยงตะลึง เขมชาติยิ้ม
“ผมไม่ได้บ้า ผมก็เลยไม่ได้ลงไปงม แต่ผมซื้อวงใหม่ให้คุณ วงแรกผมซื้อจากน้ำพักน้ำแรงตัวเอง
วงนี้ก็เหมือนกัน ถึงแม้มันจะมีราคาที่ต่างกัน แต่ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ ไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าคุณรู้สึกเหมือนผม”
สุริยงยื่นกล่องแหวนคืนให้ เขมชาติหน้าเสีย
“ให้แหวนมาแล้ว ก็ต้องเป็นคนสวมให้ด้วยสิ จะให้ฉันสวมเองได้ยังไง”
เขมชาติหัวเราะออกมาอย่างโล่งอก “โอเค”
เขมชาติก็ค่อยๆจับมือสุริยงอย่างอ่อนโยน พร้อมกับบรรจงสวมแหวนให้อย่างทนุถนอม
เขมชาติพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ
“แม้รักร่วมสวมใสไว้ติดกาย”
สุริยงพูดต่อ “เมื่อใดวายสวาทวอดจึงถอดเอย”
เขมชาติมองหน้าสุริยง
“ผมจะดูแลคุณอย่างดีที่สุด ไม่ทำให้คุณต้องถอดแหวนวงนี้ทิ้งเหมือนวงเก่า ผมจะไม่ลืมสิ่ง
ผิดพลาดที่ผ่านมา จำเพื่อเตือนตัวเองจะได้ไม่ทำอีก ผมจะไม่ลืมสิ่งดีๆที่ผ่านมา และจะทำสิ่งที่ดีใหม่ๆเพิ่มขึ้นไปอีก
เรื่อยๆ นับจากนี้ทุกครั้งที่เรานึกย้อนกลับไปในอดีต จะได้มีแต่สิ่งดีๆ ไม่สิ้นสุด”

สุริยงมองเขมชาติด้วยความซึ้งใจ เขมชาติจับมือไว้แน่น
“ผมรักคุณนะวดี รักมากเหลือเกิน”
สุริยงถึงกับยิ้มออกมา น้ำตาซึมๆ แล้วก็ตอบกลับมาเบาๆ ว่า
“ฉันก็รักคุณค่ะ”
เขมชาติถึงกับน้ำตาคลอ เมื่อได้ยินคำว่ารักคำแรกของผู้หญิงปากแข็ง....
“ในที่สุด ผมก็ได้ยินคำนี้ “ พูดเบาๆพร้อมกับลูบท้องสุริยง “แม่เขายอมใจอ่อนแล้วนะลูก พ่อรู้ว่าลูก
แอบช่วยอยู่ ขอบใจมาก”
เขมชาติกอดสุริยงไว้ด้วยความรัก ทั้งสองคนกอดกันอย่างมีความสุข
เกนหลงกับเอื้อยืนมองเขมและสุริยงแล้วก็ยิ้มมีความสุขไปด้วย สักพักมีเสียงฝรั่งดังขึ้น
“พร้อมแล้วครับ”
เกนหลงกับเอื้อหันไป เห็นช่างภาพฝรั่งกับทีมอีกคน สองคน พร้อมถ่ายรูป..
เอื้อ หันมาพูดกับเกนหลง
“คู่นั้นเขาไปไกลแล้ว เราเพิ่งจะถ่ายรูปแต่งงานกันเอง สงสัยต้องรีบแล้ว เดี๋ยวมีลูกไม่ทันใช้”
เกนหลง อายหน้าแดง
“พี่เอื้อ”
“อ้าว จะมาอายทำไม ดูหน้าแดงใหญ่แล้ว พี่บอกว่ารีบ คือ รีบถ่ายรูป แล้วก็รีบกลับประเทศไทยไป
จัดงานแต่งงาน คิดอะไรเนี่ย”
เกนหลงอายหน้าแดง แล้วก็รีบเฉไฉ
“ไม่ได้คิด อะไรนะ ไปถ่ายรูปได้แล้ว ไป”
เกนหลงลากเอื้อไปถ่ายรูปแต่งงาน ในเซ็ตที่จัดแบบง่ายๆ ท่ามกลางธรรมชาติสวยงามเอื้อหัวเราะ
อารมณ์ดี อย่างมีความสุข

เขมชาติยืนโอบสุริยงจากข้างหลัง สุริยงค่อยๆเลื่อนมือเขมชาติมาที่หน้าท้องเพื่อสื่อถึงลูกในท้องให้รับรู้ถึงความรัก ท่ามกลางทัศนียภาพอันสวยงามเบื้องหน้าอย่างมีความสุข…

******สวัสดี******

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนอวสาน(จบ) วันที่ 28 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3