อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 22/3 วันที่ 20 เม.ย. 57
เขมชาติเดินมาได้ยินพอดี ก็ชะงักกึก ในขณะที่วนิตาหันมาเห็นเขมชาติ ที่เดินมากับวิบูลย์ และสมคิด ก็กรี๊ดกร๊าดขึ้นมาอย่างมีจริต“อุ๊ยตาย เขม ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ สุดท้ายก็โดนจับ เอ้ยเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที”
วิบูลย์ชักสีหน้านิดๆ “ขอโทษนะครับ งานนี้เป็นงานส่วนตัว ถ้าไม่มีบัตรเชิญ เข้าไม่ได้นะครับ”
วนิตาชูบัตรขึ้นทันที
“ถ่างตาดูให้ดีๆ เนี่ยเขาเรียกว่าอะไรไม่ทราบ”
วิบูลย์จะอ้าปากพูดต่อ แต่สมคิดรีบห้ามไว้ อรทัยตัดบทด้วยความรำคาญ
“วันนี้อรมาในนามของญาติฝ่ายหญิง ขอตัวเข้าไปนั่งรอข้างในนะคะ อรกับพี่อัมขอแสดงความยินดี
ด้วยนะคะ แล้วก็ขอให้งานวันนี้ผ่านไปได้โดยราบรื่น”
เขมชาติมองไปที่สุริยง ที่กำลังเก็บกล่องยกไปทิ้งหลังบ้าน แววตาสงสารจับใจ สมคิดมองอย่างรู้ใจ
“คุณเขมครับ ไปตั้งขบวนได้แล้วครับ ใกล้จะได้ฤกษ์แล้ว”
เขมชาติพยักหน้า สมคิดกับวิบูลย์เดินนำไป ในขณะที่เขมชาติยังมองสุริยงไม่วางตา
สุริยงเดินไปหลังบ้าน เขมชาติเดินตามสมคิดไปได้สองก้าว ก็แพ้ใจตัวเอง หันไปอีกทางแล้วก็เดินตามสุริยงไป
เกนหลงยืนอยู่ในชุดไทยสวยงาม มีคนช่วยแต่งตัว คอยเก็บรายละเอียดอีกเล็กน้อย ทว่าใบหน้ายังคงมีร่องรอยของความตึงเครียด
พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น เอื้อเปิดประตูเข้ามา ถึงกับตะลึง
“ว้าว”
เกนหลงหันไป ยิ้มนิดๆ เอื้อเดินมาหา คนช่วยแต่งตัวค่อยๆ ทยอยเดินออกไป
“สวยมากๆ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ขอถ่ายรูปส่งไปให้คุณยายดูหน่อยนะ คุณยายกำชับนักหนาว่าต้องส่งรูปให้ดูให้ได้”
เอื้อหันกล้องมา ครั้นเห็นว่าเกนหลงหน้าตาไม่สดใส เอื้อก็ลดกล้องลง
“เกน” เอื้อเดินมาและจับมืออย่างอบอุ่น “จำไว้นะ ไม่ว่าการตัดสินใจครั้งนี้ ผลจะออกมาเป็นยังไง
เกนยังมีพี่อยู่ข้างๆ เสมอ”
เกนหลงมองหน้าเอื้อด้วยความอบอุ่นใจ เสียงเคาะประตูดังขึ้น หญิงป้าเดินเข้ามา เกนหลงหันไป
“หนูเกนพร้อมยังลูก ขบวนเริ่มตั้งแล้ เดี๋ยวป้าพาไปห้องเก็บตัว”
เกนหลง สูดลมหายใจ “พร้อมค่ะ” จากนั้นก็หันมาทางเอื้อ “ขอบคุณมากนะคะพี่เอื้อ”
เอื้อจับมือไว้ และเลื่อนมืออีกข้างมาจับแก้ม ทำเหมือนเกนหลงเป็นเด็กๆ
“ยิ้มไว้นะ”
เกนหลงพยักหน้า พลางพยายามจะฝืนยิ้ม แล้วก็เดินตามหญิงป้า ที่เดินไปพูดไป
“เดี๋ยวพอให้สินสอดเสร็จแล้ว ป้าจะเดินมารับหนูที่ห้องเก็บตัวนะ”
เกนหลงพยักหน้ารับทราบ เอื้อมองตามไปด้วยความเป็นห่วง
ทางด้านขบวนขันหมากด้านหน้า ก็ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม ทุกคนในขบวนยืนกันพร้อมหน้าพร้อมตา
สมคิด หันมาเช็คความพร้อมเป็นครั้งสุดท้าย “ทุกคนประจำตำแหน่งแล้วนะ”
ทุกคนขานรับพร้อมกัน ยกเว้นวิบูลย์
“ยังครับ คุณเขมครับ คุณเขมหาย”
สมคิดตกใจ หะ?
“คุณเขมหาย หายไปได้ยังไง?”
หญิงป้าพาเกนหลงเดินเข้ามาเก็บตัวภายในห้อง ที่ถูกปิดม่านไว้จนทึบ ภายนอกมองเข้ามาไม่เห็น แต่ด้านใน สามารถมองเห็นภายนอกได้อย่างชัดเจน
“หนูเกนรออยู่ในนี้นะ ไม่ต้องตื่นเต้นนะจ๊ะ เดี๋ยวป้ามาพาตัวออกไป”
เกนหลงฝืนยิ้ม “ค่ะ”
เมื่อหญิงป้าและคนรับใช้เดินออกไป เกนหลงยืนอยู่เพียงลำพังภายในห้อง พลางหันไปมองตัวเองใน
กระจก แล้วก็ครุ่นคิด
ในขณะเดียวกันสุริยงเดินมาพร้อมกับกล่องเปล่า กำลังจะทิ้งที่จุดทิ้งขยะ ทันใดนั้นเสียงเขมชาติก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“วดี”
สุริยงชะงัก เกนหลงก็ชะงัก หันไปด้วยความแปลกใจ
สุริยงหันมาเห็นเขมชาติยืนอยู่ ก็รีบหันหลังจะเดินหนี ในขณะที่เกนหลงขยับตัว เดินเข้ามาใกล้ ตาเพ่งมองไปที่เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นหลังม่าน. ยามนี้เกนหลงเหมือนคนดูที่กำลังมองละครฉากสำคัญที่กำลังดำเนินอยู่ในโลกความเป็นจริง
เขมชาติรีบวิ่งมาจับมือสุริยง
“วดี อย่าเพิ่งไป”
มือเขมชาติจับข้อมือสุริยงไว้แน่น เกนหลงกำมือแน่น ใจสั่น
เขมชาติดึงสุริยงไว้ “คุณจะหนีผมไปไหนอีก ผมรู้ความจริงหมดแล้ว”
สุริยงสะบัดมือ “ความจริงอะไรของคุณ?”
“คุณยังเก็บทุกอย่างระหว่างเราไว้อย่างดี คุณเพิ่งจะทิ้งมันเมื่อคืน คุณพยายามจะตัดใจจากผมใช่มั้ย”วดี”
สุริยงช็อก คิดไม่ถึงว่าเขมชาติจะเห็นสิ่งที่ทิ้งไป เช่นเดียวกับเกนหลง ที่ช็อกไม่แพ้กัน
สุริยงพยายามกลั้นใจ ทำใจแข็ง พูดเสียงหนักแน่น ไม่ยอมรับ
“ฉันไม่ต้องพยายาม เราสองคนไม่มีอะไรต่อกันอีกแล้ว”
เกนหลงเจ็บ จนน้ำตาปริ่มจะไหล.‘นี่มันอะไรกัน’
“มันจบแล้ว อะไรที่ฉันทิ้งแล้ว แปลว่าฉันไม่ต้องการมัน และที่ฉันเก็บไว้ ก็ไม่ได้เก็บเพราะความพิศวาส แต่เก็บเพราะฉันลืมทิ้ง ถ้าเห็นก่อนหน้านี้ ฉันก็ทิ้งไปนานแล้ว”
“ผมไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ หยุดตอแยฉันได้แล้ว”
เขมชาติเสียงสั่น “ผมหยุดไม่ได้ ผมลืมคุณไม่ได้จริงๆนะ วดี”
เกนหลงยืนอึ้ง คำพูดนี้มันทิ่มลงที่กลางใจเธออย่างแรง ความเจ็บจนชามันเป็นเช่นนี้เอง
สุริยงตัดบท ใจแข็งสุดๆ
“ไม่ลืม ก็ช่วยไม่ได้ เพราะสำหรับฉัน มันไม่มีอะไรน่าจดจำอีกต่อไป”
ทันใดนั้นเสียงวิบูลย์ดังขึ้น
“คุณเขม”
สุริยงรีบสะบัดหน้า และเดินหันหลังออกไปอย่างเร็ว ทิ้งให้เขมชาติยังยืนอึ้งอยู่ที่เดิม วิบูลย์รีบเดินมาหา ไม่ทันเห็นสุริยงที่เดินหลบออกไป
“โธ่ มาอยู่ตรงนี้นี่เอง ตามหากันให้ขวั่ก ได้เวลาเคลื่อนขบวนแล้วครับ ไปครับ เดี๋ยวไม่ทันฤกษ์”
วิบูลย์รีบลากตัวเขมชาติไป ทั้งที่เขมชาติยังค้างคาใจและอึ้งอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น
ครั้นเดินหลบมาที่มุมตึก ลับตาคน สุริยงก็ถึงกับเเซจนแทบทรุด ต้องยันกำแพงไว้ พยายามระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านไม่แพ้กัน
สุริยงยืนพัก สูดลมหายใจลึกๆ กลั้นอารมณ์ กลั้นน้ำตา กลั้นความรู้สึกไม่ให้หวั่นไหวมากไปกว่านี้
ในขณะที่เกนหลงค่อยๆ ร่วง ทรุดลงไปนั่งกับพื้น หมดเรี่ยวหมดแรง
ขบวนขันหมากของเขมชาติค่อยๆเคลื่อนมาสวยงาม นำโดยสมคิด และมีไก่กับไข่เดินประกบ
เขมชาติเดินต่อมา ทว่าใบหน้ายังคงครุ่นคิด และคาใจอยู่กับสุริยง
ภายในบ้านเอื้อยืนอยู่ในงานที่บริเวณซุ้มดอกไม้ ญาติผู้ใหญ่นั่งรอพร้อมเพรียง อรทัย วนิตา นั่งรวมอยู่ในแขกวีไอพีอีกมุมหนึ่ง ชนะยืนอยู่กับฮันนี่รอรับขันหมากด้านหน้า มีญาติผู้ใหญ่คู่หนึ่งยืนอยู่ด้วย
สุริยงเดินเข้ามายืนข้างๆเอื้อ โดยเว้นที่ตรงกลางไว้สำหรับเกนหลงเดินออกมา สีหน้าของสุริยง ยังเต็มไปด้วยร่องรอยของความไม่สบายใจ เอื้อหันมาเห็น แล้วก็มองด้วยความสงสัย ก่อนจะทำมือถามว่า “โอเคมั้ย?” สุริยงพยายามพยักหน้าและทำมือกลับว่า “โอเค”
เขมชาติเดินเข้ามาพอดี หันไปเห็นสุริยงยืนคู่กับเอื้อ ก็ชะงักกึก ชักสีหน้าไม่พอใจ และยืนนิ่งค้างอยู่จนวิบูลย์ต้องดันตัวให้เดินเข้าไปในบริเวณที่วางของหมั้น
หลังจากที่ฮันนี่รับขันหมากเรียบร้อยแล้ว ชนะก็พามาเดินเข้ามายืนข้างสุริยง วนิตารีบสะกิดให้อรทัยดูสุริยงที่ยืนประกบด้วยผู้ชายสองคน อรทัยเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้
เขมชาตินั่งลง พอหันไปเห็นว่าชนะกับเอื้อยืนประกบสุริยงอยู่ก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที พลางเพ่งมองอย่างลืมตัว จนสมคิดต้องสะกิด
“คุณเขม”
เขมชาติพยายามละสายตาจากสุริยงอย่างยากลำบาก
สมคิดพูดเข้าพิธี
“นี่ก็ได้ฤกษ์แล้ว ผมในฐานะที่เป็นเถ้าแก่ของคุณเขมชาติ ก็ขอเป็นตัวแทนมอบสินสอดทองหมั้นให้
ฝ่ายหญิงนะครับ”
ในขณะที่ด้านใน เกนหลงยังนั่งอยู่ที่เดิม อึ้ง และช็อกไม่หาย
เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น เกนหลงรีบปาดน้ำตาและทำตัวปกติ หญิงป้าเปิดประตูเข้ามา
“หนูเกน ไปจ้ะ”
หญิงป้ารีบเดินเข้ามาและพาตัวเกนหลงออกไป โดยไม่ทันสังเกตความผิดปกติ เกนหลงโดนจูงตัวไป ทั้งที่ยังช็อกอยู่
เกนหลงเดินตามหญิงป้ามาด้วยความสับสน เหมือนร่างลอยๆ ไม่รู้ตัว
เมื่อเดินออกมาที่ซุ้มดอกไม้ และเห็นสุริยงยืนอยู่ เกนหลงมองหน้าสุริยง ด้วยแววตา ที่เต็มไปด้วยความสับสนและคำถามมากมาย
เกนหลงเปิดตัวออกมาด้วยความสวยสง่า ทว่าใบหน้ากลับไม่มีความสุข
หญิงป้าเดินแยกไป เกนหลงมองมาที่เขมชาติที่นั่งอยู่กลางงาน ช่างภาพวิดีโอรีบลากสายมาเพื่อจะถ่ายเกนหลงด้านหน้า แต่บังเอิญสายลากเอาโครงเหล็กที่ตั้งซุ้มดอกไม้ ซึ่งด้านมีรูปหัวใจที่ทำจากเซรามิค พลันซุ้มก็ค่อยๆเอนลง เอนลง และก็ล้มครืนลงมา ในจุดที่สุริยงและเกนหลงยืนอยุ่พอดี เขมชาติที่ร้องขึ้นด้วยความตกใจ
“ระวัง”
เกนหลง สุริยง หันไปที่ซุ้มดอกไม้พร้อมกัน เสียงร้องจากคนรอบๆ ดังระงม
เกนหลงมีคนยื่นมือมาดึงให้หลบพ้นซุ้มพอดี ในขณะที่มีอีกคนพุ่งมาที่สุริยงและเอาตัวเข้าบังปกป้องไว้ ทั้งสองคนล้มลง ศรีษะของชายคนนั้นกระแทกลงที่พื้นอย่างแรง
เกนหลงหันไปมอง เห็น เขมชาติที่กอดปกป้องสุริยงล้มอยู่ที่พื้น ในขณะที่ผู้ชายที่ดึงมือเธอให้หลบพ้นจากซุ้มดอกไม้คือ เอื้อ
เกนหลง อึ้ง
สมคิด ที่ได้สติก่อนใคร รีบพูดขึ้น
“ช่วยกันยกซุ้มดอกไม้ขึ้นก่อนครับ”
จากนั้นวิบูลย์ ชนะ และผู้ชายที่อยู่แถวนั้นรีบพุ่งเข้าไปช่วยยกซุ้มดอกไม้ที่ทับอยู่บนตัวเขมชาติขึ้นด้วยความตกใจ เกนหลงมองดูภาพเขมชาติที่กอดสุริยง อย่างคนหัวใจสลาย
เกนหลงได้คำตอบในใจที่ชัดเจน พลางเบือนหน้าหนี เม้มปากแน่นแล้วก็ดึงมือออกจากเอื้อ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่ห้องเก็บตัว เอื้อมองตามด้วยความเป็นห่วง คุณพจน์รีบเดินมาหาจะเดินตามไป เอื้อรีบหันมาบอกอย่างสุภาพ
“ผมขอเป็นคนดูแลเกนเองครับ”
คุณพจน์อึ้ง หากเมื่อเห็นแววตาเอื้อ แล้วก็ยอมพยักหน้าอนุญาต เอื้อรีบเดินตามไป คุณพจน์หันมาดูความวุ่นวายตรงหน้า
ช่างภาพวิดีโอ ตกใจ รีบลนลานมาขอโทษขอโพย
“ผมขอโทษนะครับพี่ ผมขอโทษจริงๆ ผมรีบไปหน่อยมองไม่เห็น ผมขอโทษนะครับ”
วิบูลย์รีบโบกมือห้าม “เออๆๆ อย่าเพิ่งตีโพยตีพาย ช่วยกันยกขึ้นก่อน”
ทีมคนถ่ายวิดีโอช่วยกันยกซุ้มดอกไม้ขึ้น วิบูลย์และชนะช่วยกันพยุงเขมชาติที่หมดสติ สุริยงค่อยๆยันตัวขึ้น งงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
สมคิดหันมาพูดกับคุณพจน์
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 22/3 วันที่ 20 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3