อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 26/4 วันที่ 26 เม.ย. 57
“ซะ ซ่อนอะไรคะ? ไม่มี้ ไม่ได้ซ่อนอะไรสักอย่าง”เกนหลง พยายามจะเอากระดาษยัดไว้ในซอกหนังสือ เอื้อไม่เชื่อเข้ามาพยายามจะหาความจริงให้ได้
“มีพิรุธนะเราเนี่ย ต้องซ่อนอะไรไว้แน่ๆ ไหนดูสิ ยื่นมือมา”
เกนหลงรีบเบี่ยงตัวหลบ พร้อมกับรีบหาทางยัดกระดาษเข้าไปในซอกหนังสือ
“ไม่มี ก็ส่งมือมาสิ”
เกนหลงรีบเบี่ยงตัวหลบ เอื้อก็ยิ่งอยากรู้ พยายามจะดูข้างหลัง หมุนกันไปหมุนกัน จนเกนหลง
เริ่มจะขำ
“ไม่มีจริงๆ พี่เอื้อไม่เชื่อเกนเหรอ”
“ ไม่เชื่อ ดูก็รู้ว่าโกหก แบมือมาเดี๋ยวนี้”
เอื้อพยายามจะดูมือให้ได้ จนไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในระยะประชิด จนตัวติดกับเกนหลง ในขณะที่เกนหลง
ยิ่งหมุนหนี ก็ยิ่งแนบแน่น
“บอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิคะ ไม่มีจริงๆ”
ในจังหวะนั้นเอง ที่เกนหลงเบี่ยงตัวหนี มาจนติดมุมหนึ่งของห้อง เอื้อก็ตามมาในระยะประชิด
เกนหลงพยายามหลบไปมา เอื้อไม่ยอมด้วยความอยากรู้ พลันจมูกของทั้งสองคนก็มาชนกันโดยไม่ตั้งใจ
เกนหลงใจเต้นโครมคราม ต่างคนต่างเขิน ชะงักกึกทั้งสองคน เกนหลงได้จังหวะรีบยัดกระดาษเข้า
กับซอกผนัง และชูมือขึ้น ต่อหน้าเอื้อ
“เห็นมั้ยคะ ไม่มีอะไรจริงๆ”
เอื้อชะงัก แล้วก็ยิ้ม พลางรีบดึงตัวออกมา เกนหลงแก้เก้อ
“เชื่อหรือยังคะ? ว่าเกนไม่ได้โกหก ปิดบังอะไรสักหน่อย”
“โอเคๆ เชื่อก็ได้ ไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไร”
เอื้อยิ้ม แต่ในใจยังแอบคิดว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
จากนั้นเกนหลงก็พาเอื้อเดินมาที่ห้องที่สอนปั้นดินด้วยแป้นหมุน มีเด็กๆ นั่งเเรียนกันอยู่เต็มห้อง
“ระหว่างรอ พี่เอื้อมานั่งปั้นดินเล่นๆ ก่อนนะคะ เดี๋ยวเกนต้องกลับไปทำงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ”
“พี่นั่งดูเกนทำงานก็ได้”
เกนหลงรีบบอกทันที
“ไม่ได้ค่ะ คือเกนต้องใช้สมาธิค่ะ ถ้าพี่เอื้อไปนั่งมอง เกนจะไม่มีสมาธิทำไม่ได้ นะคะ ๆ แป๊บเดียว พี่
เอื้อนั่งปั้นดินเล่นๆ กับน้องๆไปก่อน”
เอื้อมองเด็ก แล้วพูดแบบติดตลก “ อืม รุ่นเดียวกันเลย”
“เอาน่า ร้านนี้เป็นของเพื่อนเกนเองไม่ต้องเกรงใจ เขาสอนทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ คนอายุมากกว่าพี่เอื้อก็
มาเรียน ไม่ต้องเขินค่ะ”
เอื้อมองๆ แล้วก็นึกสนุก
“ก็ได้ แต่พี่ไม่อยากกวนเพื่อนเกน เขากำลังสอนเด็กอยู่ เอาเป็นว่า เกนต้องเป็นคนสอนพี่”
“อ้าว เกนสอนพี่เอื้อ เกนก็ไม่ได้ทำของขวั.. “ เกนหลงเกือบจะหลุดปาก หากก็ยั้งไว้ทัน “ทำงานของ
ตัวเองสิคะ”
“สอนแป๊บเดียว พี่เรียนรู้เร็ว พอทำได้แล้ว เกนก็ไปทำงานของตัวเอง พี่ก็นั่งปั้นอะไรเล่นไปตามเรื่อง
ตามราว โอเค้ ?”
เกนหลงคิดๆ แล้วก็จำต้องยอม
“โอเคค่ะ เกนสอนพี่เอื้อเองต่อรองกับนายธนาคาร ยังไงก็ไม่มีวันชนะ”
เอื้อหัวเราะเบาๆ
เอื้อนั่งลงข้างหลังแป้นหมุน มีดินอยู่หนึ่งก้อน เตรียมตัวปั้น ส่วนเกนหลง ก็นั่งอยู่ที่แป้นหมุนอัน
ข้างๆ แล้วสาธิตวิธีการปั้นให้เอื้อดู
“เกนเตรียมดินที่นวดแล้ว พร้อมปั้นไว้ให้พี่เอื้อขึ้นรูป การขึ้นรูปด้วยแป้นหมุนก็ไม่ยาก เกนทำให้ดู
เริ่มต้นจากเอาดินวางไว้ตรงกลาง ใช้น้ำมาช่วยทำให้ดินนุ่มขึ้น”
เกนหลงเริ่มปั้นดินด้วยความชำนาญ เอื้อมองด้วยความสนใจ แต่มองดินน้อยกว่ามองหน้าเกนหลง
“พอดินนุ่มได้ที่แล้ว เราก็หาเซนเตอร์ของดิน หาจุดกึ่งกลางเพื่อจะขึ้นรูปใช้นิ้วหัวแม่มือเจาะลงไป
ตรงกลางแล้วขยายฐานให้กว้างเท่าที่เราต้องการ แบบนี้”
เกนหลงทำอย่างมีสมาธิ ดูสวย และนิ่ง เอื้อมองหน้าเกนหลงด้วยความชื่นชม พบความสงบ
บางอย่างที่ทำให้ยิ้มตาม
เกนหลงยังคงไม่รู้ตัว และพูดต่อเนื่อง
“พอได้จุดกึ่งกลางแล้ว ก็ทำรูปตามชอบใจ รูปทรงกระบอก รูปทรงกลม ประมาณนี้นะคะ พอทำได้
หรือเปล่า ?”
พลางหันมา ปะทะกับสายตาของเอื้อที่มองอยู่ ”พอได้มั้ยคะ ?”
เอื้อสะดุ้งนิดๆ แล้วรีบตอบ “เอ่อ ก็น่าจะได้นะ ลองดู”
เอื้อหันมา ทำเป็นถูมือ เตรียมจะปั้น เปิดเครื่องหมุน แล้วก็หันมาถาม
“เริ่มต้นยังไงนะ?”
เกนหลงยิ้มขำ “ใช้น้ำช่วยทำให้ดินนุ่มค่ะ นี่ค่ะน้ำ เอามือจุ่มนะคะ แล้วก็มาประคองดินไว้”
เกนหลงจับมือเอื้อมาจุ่มน้ำ แล้วก็ลากมาจับที่ก้อนดิน
“ประคองไว้เบาๆนะคะ” พลางขยับมานั่งข้างๆ แล้วก็ประคองมือเอื้อไว้ มือเกนหลงประกบมือเอื้อ
ผ่านดินที่หมุนไปเรื่อยๆ และค่อยๆนุ่มขึ้น เอื้อรู้สึกถึงความตื่นเต้น เกนหลงยังคงตั้งใจสอน
“ใช้นิ้วเจาะตรงกลางเลยค่ะ แบบนี้ค่ะ ค่อยๆกดลงนะคะ”
มือบอบบางของเกนหลง ประกบอยู่บนมือที่หนาของเอื้อ เอื้อปรายตามามองเกนหลงที่นั่งอยู่ข้างๆ
อย่างมีความสุข
“ดีค่ะ แบบนั้นแหละ”
เกนหลงเริ่มรู้สึกตัวว่าเอื้อมองอยู่ และเมื่อเกนหลงหันมา สองคนมองตากัน สมาธิเริ่มหลุดออกจาก
ดินตรงหน้า ในขณะที่เครื่องยังคงหมุนไปเรื่อยจนสะบัดดินล้มเสียรูป
เกนหลงรู้ตัวรีบหันมาดู เห็นดินเละ ก็ตกใจ
“อุ้ย ขอโทษค่ะ”
เกนหลงรีบปิดเครื่อง แล้วหันมาทางเอื้อ เริ่มเห็นว่านั่งติดกันมาก พลางขยับออกมาด้วยความเขิน
แล้วรีบตัดบท
“พี่เอื้อก็น่าจะพอทำได้แล้วนะคะ แบบเมื่อกี๊นะคะ ก็ลองทำดูแล้วกัน เกนขอตัวไปทำงานของตัวเอง
ก่อนนะคะ”
“ครับคุณครู”
เกนหลงยิ้มเขินๆ แล้วก็รีบเดินออกไป เอื้อมองตามแล้วก็ยิ้มๆ อย่างมีความสุข
เมื่อคล้อยหลังเอื้อ เกนหลงก็รีบเข้ามาที่เพ้นท์จานค้างไว้ ในใจยังตื่นเต้นไม่หาย แล้วก็นึกได้
“เอ้ย ต้องรีบแล้ว”
จากนั้นก็เดินมาหยิบแบบร่างที่แอบซ่อนไว้ แล้วก็แอบวาดรูปต่อ ด้วยความระมัดระวัง และเร่งรีบ
ในขณะที่เอื้อขึ้นรูปดินด้วยความสนุกสนาน แม้จะบูดๆ เบี้ยวๆ ไปบ้าง แต่ก็ทำอย่างมีความสุข
ทางด้านสุริยง ที่ยังคงอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ ก็อดรำคาญไม่ได้ ที่เสียงเคาะประตูยังคงดังอย่าง
ต่อเนื่อง ทั้งที่พยายามไม่สนใจ ในที่สุดก็ตัดสินใจเปิดประตูออกมาเผชิญหน้ากับเขมชาติอีกครั้ง
“หยุดเคาะ แล้วอย่ามายุ่งกับฉัน “
สุริยงกำลังจะปิดประตู เขมชาติยันประตูไว้ รีบพูดแบบไม่สนใจ
“ผมไม่ได้อยากจะสร้างความยุ่งยากลำบากใจให้คุณ แต่ผมเป็นห่วงเด็กในท้อง คุณสมคิดเตือนว่า
คุณควรจะไปฝากท้อง หรือตรวจร่างกาย ตรวจเลือด ผมเองก็ควรจะตรวจด้วย ว่าเราสองคนมีโรคอะไรที่เป็นอันตราย
กับเด็กหรือเปล่า”
สุริยงชักสีหน้า เตรียมจะเถียง เขมชาติรีบพูดต่อ
“ผมรู้คุณจะบอกว่า “ไม่ท้อง” แต่เพื่อความสบายใจ และเพื่อความปลอดภัย เราไปตรวจให้รู้ชัดๆกันดีกว่า ถ้าคุณเข้าใจผิดคิดว่า “ไม่ท้อง” แต่จริงๆแล้วคุณ “ท้อง” แล้วไม่ไปฝากท้อง ไม่ได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด ทั้งคุณ และเด็กอาจจะเป็นอันตรายได้นะวดี”
“จะไม่มีใครเป็นอันตรายทั้งนั้น ถ้าคุณอยู่ให้ไกลจากฉัน”
สุริยงพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเขมชาติอย่างแรง เขมชาติไม่ยอมแพ้ เคาะอีก จนสุริยงรำคาญต้องหันมาเปิด
สุริยงอ้าปากจะพูด แต่ก็ช้ากว่าเขมชาติ ที่ยื่นถาดผลไม้มาตรงหน้าแล้วก็รีบพูด
“คนท้องต้องการอาหารให้ครบห้าหมู่ ไม่ควรกินมื้อใหญ่แค่สามมื้อ ควรจะแยกเป็นมื้อเล็ก อาจจะ 5 หรือ 6 มื้อในหนึ่งวัน ควรใช้น้ำมันพืชทำอาหาร ลดเกลือ ของหมักดอง ของหวาน ควรกินอาหารที่มีโฟลิคเพราะมีประโยชน์ต่อระบบประสาทของเด็ก ผมจัดอาหารที่มีโฟลิคมาให้คุณ มีผักใบเขียว ผลไม้เปรี้ยว ถั่ว ขนมปัง แล้วก็ธัญพืช ถ้าคุณยังไม่อยากไปหาหมอ ก็ควรจะดูแลตัวเองให้ดีๆ ผมจะคอยช่วยอีกแรง”
สุริยงปรายตามองของตรงหน้า “ฉันไม่กิน”
จากนั้นก็ปิดประตูใส่หน้าอีกรอบ เขมชาติเคาะอีก คราวนี้สุริยงเหลือจะทน เปิดผั้วะมาเตรียมจะอ้าปากด่า เขมชาติ ยื่นแก้วนมให้
“ไม่กิน ก็ดื่มนมซักหน่อยนะ ในนมก็มีโฟลิคสูงเหมือนกัน ดื่มซะหน่อยนะ ถ้าคุณยอมดื่มผมจะไม่กวนคุณอีกถ้าคุณไม่ดื่มผมจะเรียกแบบนี้ทั้งวันเลย”
สุริยงรับแก้วนมมา เขมชาติยิ้ม แต่แล้วสุริยงก็สาดน้ำนมใส่หน้าเขมชาติ ที่หลับตาแทบไม่ทัน น้ำนมเลอะเต็มหน้า
“ฉันไม่กิน ไม่ดื่ม ไม่ไปหาหมอ และฉันจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น อย่ามาคุกคามชีวิตของฉัน คุณได้จาก
ฉันไปมากแล้ว จะไม่มีทางได้อะไรจากฉันอีก ไม่มีทาง”
เขมชาติจุกที่โดนตอกซึ่งๆ หน้า หนำซ้ำยังโดนประตูปิดใส่หน้าอีกตามเคย คราวนี้เลยเปลี่ยนเป็นตะโกนเข้าไปในบ้าน
“วันนี้คุณพูด “ไม่” สักวันผมจะต้องทำให้ยอมผมให้ได้ คุณก็รู้ ผมเป็นคนไม่เคยยอมแพ้ ถึงจะต้อง
อยู่เฝ้าคุณแบบนี้ไปตลอดชีวิตผมก็จะทำ”
สุริยงยืนฟัง แล้วก็เครียด ก่อนที่จะตัดสินใจเด็ดขาด
“ฉันไม่ยอมอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต”
สุริยงเก็บเสื้อผ้า ใส่กระเป๋า ก่อนที่จะรูดซิปปิด เตรียมตัวไป จากนั้นก็เดินไปดูที่หน้าต่าง เห็นรถจอด
ห่างออกไป เขมชาติเดินถือ แก้วนมที่วางเปล่า และถาดของกินกลับไปที่เต็นท์
สุริยงนิ่ง พลางคิดหาวิธีว่าจะหนีอย่างไรดี?
ทางด้านเอื้อ ก็ปั้นดินเป็นรูปแจกันทรงกลมเสร็จเรียบร้อย และสวยงาม จนเพื่อนเกนหลงที่เป็น
เจ้าของร้านยกนิ้วให้
“เก่งมากค่ะ เดี๋ยวแป้งไปตามเกนมาดูฝีมือลูกศิษย์นะคะ”
เอื้อรีบบอก “ไม่เป็นไรครับ ผมไปเอง”
เอื้อยิ้มและเดินไปที่มุมเดิมที่เกนหลงนั่งวาดจาน แต่ไม่เห็น พยายามมองไปรอบๆ ก็ไม่เจอ ก็เลยดิน
หาไปตามมุมต่างๆ จนกระทั่งเห็นเกนหลงแอบมาหลลบทำอยู่ในมุมหนึ่ง เป็นมุมส่วนตัวเหมือนไม่อยากให้คนเห็น
เอื้อชะงักหยุดมอง
“ทำไมมาแอบทำตรงนี้”
ในขณะที่เกนหลงวาดอย่างตั้งใจ เอื้อเห็นแล้วก็ยิ่งสงสัย
“ทำอะไรของเขานะ”
เอื้อคิดแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดโหมดกล้อง และซูม จนเห็นว่าที่จานเป็นรูปวาคล้ายตัวเอง
และเขียนคำว่า Happy birthday
“ขสันต์วันเกิด วันเกิดใครวันเกิดเรานี่นา ลืมไปเลย”
เมื่อนึกได้ เอื้อก็ยิ้มกว้าง
“เจ้าแผนการเหมือนกันนะเนี่ย”
เอื้อยิ้ม ทั้งภูมิใจ และดีใจ พลางยืนแอบมองเกนหลงซุ่มทำของขวัญให้ตัวเอง ด้วยแววตาที่ฉาบฉาย
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 26/4 วันที่ 26 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3