อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18/4 วันที่ 16 เม.ย. 57
“เป็นน้ำสลัดพิเศษมีส่วนผสมของน้ำกุหลาบคั้นสด ความหมายของ กุหลาบไร้หนาม คือ รักแรกพบLove at first sight เหมือนความรักของเราที่เกิดขึ้นนับตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมเจอคุณ”
สุริยงจุกวาบขึ้นมาในใจ ความทรงจำเริ่มหวนกลับมาในสมองเป็นชุดๆ หญิงสาวเริ่มน้ำตาซึม แล้วก็
ก้มหน้าอ่านเมนูต่อไป
“โคลฟ เทล (Clove Tale)?”
“ตำนานกานพลู จริงๆ ต้องเรียกว่า “อบนานกานพลู” เป็นหมูสันนอกอบกับกานพลูและเครื่องเทศ
อื่นๆอีกเกือบสิบอย่าง อบนานจนเนื้อนุ่ม กานพลูเป็นพืชพื้นเมืองของอินโดนีเซีย มีความหมายแฝงคือความรักอัน
เป็นนิรันดร์”
“และสุดท้าย เมนูของหวาน เป็นขนมเค้กที่ตกแต่งเป็นรูปดอก “แอสเตอร์” (Aster) หมายถึง ผมจะ
คิดถึงคุณ”
พูดถึงตรงนี้ดวงตาของเขมชาติก็เริ่มแดง
“ถึงเราจะไม่ได้เจอกันอีก แต่คุณจะยังคงอยู่ในใจผมเสมอ”
ส่วนสุริยงนั้น ถึงกับน้ำตาคลอ
“และทั้งหมดที่ผมพูดมา คือ สิ่งที่ผมอยากจะบอกคุณ”
สุริยงสัมผัสได้ถึงความตั้งใจ ความจริงใจ ที่เขมชาติทำให้เธอ
และในเสี้ยววินาทีนั้น เธอตัดสินใจลุกขึ้นและเดินไปหาเขมชาติ พลางกอดเขาไว้ด้วยความรู้สึกที่ดี
เป็นอ้อมกอดแห่งมิตรภาพที่สวยงาม
“ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ”
เขมชาติรับกอดนั้นและกอดตอบด้วยความรู้สึกดีๆเช่นกัน
ณ ตอนนี้กำแพงแห่งทิฐิของสุริยงได้ถูกพังทะลายไปจนหมดสิ้น
วงดนตรีเปิดหมวก กำลังเล่นเพลงจังหวะบอสซ่าสนุกๆ อยู่ริมทะเลสาปลูเซิร์น เกนหลง กับ เอื้อเดิน
มาเห็นพอดี เกนหลงอยู่ในอาการกึ่มๆ อารมณ์กำลังสนุกได้ที่
“เพราะจัง พี่เอื้อรู้มั้ยคะ สิ่งที่เกนทำได้แย่ที่สุดในชีวิตคืออะไร?”
เอื้อสวนหน้านิ่ง “ตามหาผู้ชาย”
เกนหลงผลักอกเอื้อเต็มแรง “พี่เอื้อ”
เอื้อเซไปชนกับกำแพงข้างๆอย่างแรง
“เฮ้ย ผลักจริงเลยเหรอ แรงเยอะเหมือนกันนะเนี่ย”
เกนหลงงอนๆ เอื้อรีบมาง้อ
“ขอโทษครับ ตอบมาพี่รอฟังอยู่”
“สิ่งที่เกนทำได้แย่ที่สุด ก็คือร้องเพลงค่ะ นอกจากร้องไม่ตรงคีย์ ยังจำเนื้อไม่ได้ แล้วก็ดำน้ำ แต่งเนื้อ
ให้ใหม่อีกต่าง บางทีก็เอาเพลงโน้นมารวมกับเพลงนี้ โห คนฟังเงิบ!”
เอื้อหัวเราะ
“ส่วนพี่ สิ่งที่ทำได้แย่ที่สุดคือ เต้นรำ”
“หือ??” เกนหลงไม่เชื่อ
“ไอ้เต้นเป็นจังหวะช้าๆ เบๆ มันก็พอได้ แต่เต้นแบบว่า แด๊นซ์กระจาย ฟรีสไตล์ เต้นไม่เป็น ไม่รู้ว่าจะ
เอามือ เอาแขน เอาขาไปไว้ตรงไหน”
ทันใดนั้นดนตรีก็แสนเป็นใจ เปลี่ยนจากจังหวะกลางๆ เป็นจังหวะเร็วสนุกสนานขึ้นมาทันที
เกนหลง รีบหันมาทางเอื้อ
“ไม่เชื่อค่ะ ต้องพิสูจน์”
แล้วเกนหลงก็ลากเอื้อไปเลย
“เฮ้ยๆ เกน เกนจะทำอะไร ?”
เกนหลงจูงเอื้อวิ่งพรวดมาหยุดที่หน้าวงดนตรี แล้วเกนหลงก็เริ่มเต้นอย่างสนุกสนาน
“โชว์เลยค่ะ” พลางส่งเสียงเรียกพร้อมกับเต้นนำอย่างน่ารัก ในขณะที่เอื้อยังอึกๆ อักๆ นักดนตรีเริ่ม
คึก ใส่จังหวะอย่างเต็มที่ ผู้คนเริ่มหันมามอง บางคนปรบมือ บางคนร้องเชียร์ให้เอื้อเต้น เอื้อยิ้มแห้งๆ เขินๆ จะเดินหนี
เกนหลงไม่ยอมลากมา
“ไปไม่ได้นะคะ เสียฟอร์มหมดเห็นมั้ยคะ คนยืนดูเต็มเลยเต้นหน่อยน่า นะนะ”
เอื้อ หน้าแดง “จำไว้เลยนะ คราวนี้ โดนร้องเพลงแน่”
เอื้อขู่ด้วยความแค้น เกนหลงขำ แล้วเอื้อก็จำใจต้องเต้นในแบบเก้งๆ ก้างๆ แต่ก็ดูน่ารัอยู่ในที เกนหลง
ถึงกับหัวเราะท้องแข็ง เอื้อเห็นเกนหลงหัวเราะก็หัวเราะตาม
เสียงหัวเราะของทั้งสองคนดังประสานกับเพลงที่สนุกสนาน
ในขณะเดียวกัน เขมชาติ กับสุริยง ก็กำลังนั่งซาบซึ้งกับขนมเค้กรูปดอกไม้ และไวน์ชั้นดี ท่ามกลาง
เสียงไวโอลีนหวานซึ้ง ที่นักดนตรียืนบรรเลงอยู่ไม่ห่าง สุริยงและเขมชาติปรบมือ นักไวโอลินโค้งรับและเดินไป
สุริยงมองไปรอบๆ แล้วถอนใจเบาๆ รู้สึก สุข สบายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ถอนใจทำไม? มีอะไรไม่สบายใจ กลุ้มใจ ไม่พอใจหรือเปล่า?”
เขมชาติแอบร้อนตัว
“ตรงกันข้ามค่ะ การถอนใจของคนเรา บางทีรู้สึกสบาย ก็ถอนใจออกมา เฮ่อ สบายใจจัง “
เขมชาติหัวเราะ
“ โอเค งั้นผมก็ เฮ่อ โล่งอก”
สุริยงมองเขมชาติยิ้มๆ เขมชาติยิ้มตอบ แล้วก็เข้าเรื่อง
“วดี สิ่งที่ผมอยากบอกคุณ นอกจาก “อัลมอนด์” “กุหลาบไร้หนาม” “กานพลู” .. และ “แอสเตอร์”
แล้ว ยังมีอีกหนึ่งอย่าง ที่ผมอยากบอก”
“อะไรคะ?”
เขมชาติลุกขึ้น แล้วหยิบผ้ากำมะหยี่เนื้อนุ่มออกมา พลางเดินมาหาสุริยง
“บอกตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์”
“แล้วต้องไปบอกที่ไหน”
“ปิดตาก่อน แล้วผมจะพาไป”
จากนั้นเขมชาติ ก็บรรจงใช้ผ้ากำมะหยี่ ปิดตาสุริยงอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะจูงมือพาสุริยงเดินพามา
หยุด แล้วค่อยๆเปิดตาออก พลางกระซิบ
“ทุกอย่างที่ผมทำ ผมทำเพื่อคุณคนเดียวนะ วดี”
ผ้ากำมะหยี่ถูกคลายออก สุริยงค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็ตื่นเต้น กับภาพที่เห็น
“ฟอร์เก็ต มี น็อต”
สุริยงยืนอยู่ในมุมหนึ่งของโรงแรมที่ประดับประดาไปด้วยดอกฟอร์เก็ต มี น็อต ดอกเล็กๆ เป็นทั้งช่อ ทั้ง
กระถาง วางไว้อย่างสวยงาม
เขมชาติหยิบขึ้นมาหนึ่งช่อ ส่งให้สุริยง
“ดอกฟอร์เก็ต มีน็อต มีความหมายแทน “รักแท้” นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ผมอยากจะบอกคุณ”
เขมชาติมองสุริยงและส่งดอกไม้ให้อย่างอ่อนโยน สุริยงรับมาด้วยความซึ้งใจ
“คุณเคยบอกผมว่าคุณชอบดอกฟอร์เก็ตมีน็อต เพราะมันมีสีที่ไม่เหมือนใคร มีกลีบที่บอบบาง แต่ก็
อดทน เหมือนคุณ”
สุริยงยิ้ม “จำได้ด้วยเหรอ?”
“ผมไม่เคยลืมเรื่องระหว่างเราเลยนะวดี”
สุริยงชะงัก
“ผมไม่เคยลืมวันแรกที่เราเจอกัน ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ทุกความใส่ใจ ความห่วงใยที่คุณมีให้ผม”
สุริยงชะงักกึก คำพูดนี้วนเข้ามาในความทรงจำของเธออีกครั้ง สุริยงนึกถึงตอนที่เขมชาติให้แหวน
ดอกไม้กับเธอ
“ผมจะไม่มีวันลืม “สุริยาวดี” ผู้หญิงที่ใช้ “ความรัก” สอนให้ผมรู้จัก”
และในขณะนี้ เขมชาติ ก็พูดเหมือนเดิม ราวกับมันฝังอยู่ในความทรงจำชั้นลึกสุด
“ความรักที่แท้จริง”
สุริยง มองหน้า น้ำตาคลอๆ แล้วพูดต่อ “ขอบคุณมาก ขอบคุณที่เห็นค่าความรักของเรา”
เขมชาติชะงักกึก “เธอจำได้” พลางนึกถึงตอนที้สุริยงพูดประโยคเดียวกันนี้ ตอนได้รับแหวน
เขมชาติใจเต้นแรง ความรู้สึกพรั่งพรู ก่อนที่จะจับมือสุริยงขึ้นมา และหันแหวนขึ้นมาดู แล้วพูดต่อ
“แหวนวงนี้ ผมสั่งทำให้คุณเป็นพิเศษ มันอาจจะราคาไม่แพง แต่มันมีวงเดียวในโลก”
ประโยคต่อมา เมื่อครั้งที่เขมชาติมอบแหวนนี้ให้สุริยงยังก้องอยู่ในหู
“คุณเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ได้ครอบครองมัน เหมือนกับหัวใจของผม ที่เป็นของคุณคนเดียว”
เขมชาติมองหน้าสุริยง รอฟังคำต่อจากนั้น สุริยงมองหน้าเขมชาติ ในวินาทีนั้นสุริยงก็ตอบกลับไป
พร้อมน้ำตาที่ร่วงลงมาไม่รู้ตัว
“ฉันจะดูแลหัวใจของคุณ อย่างดีที่สุด”
เขมชาติดึงสุริยงเข้ามากอด เหมือนภาพในอดีต หากแต่ครั้งนี้หนักแน่นมากกว่าในอดีต สุริยงกอดตอบ
ท่ามกลางดอกฟอร์เก็ต มี น็อต ที่สวยงาม
เขมชาติคลายกอด ปาดน้ำตา และก้มหน้าลง จะหอมแก้ม สุริยงไม่เบี่ยงหน้าหลบ เขมชาติหอมเบาๆ
แต่แล้วก็เลื่อนใบหน้าลงมาและจูบที่ริมฝีปากของสุริยงด้วยความรัก ความคิดถึง อย่างยากจะยั้งไว้ได้
สุริยงใจเต้นแรง แต่ในขณะนี้ไม่มีกำแพงใดๆมาขวางไว้ได้อีกแล้ว ความรู้สึกที่เก็บกดไว้มานาน ได้รับการปลดปล่อย สุริยงตอบรับจูบนั้นด้วยความยินดี
เกนหลงยังคงเต้นรำอย่างสวยงาม อารมณ์ที่ตึงเครียด ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมด
ร่างสุริยงถูกอุ้มลงมาวางบนเตียง เขมชาติโถมตัวตามมา และประทับจูบอย่างร้อนแรง
เกนหลงยังคงเต้นรำอย่างปลดปล่อยตัวเองเต็มที่ เอื้อยืนดูแล้วก็ยิ้ม
เกนหลงเต้นรำอย่างสนุกสนาน ในขณะที่สุริยงอยู่ในอ้อมกอดของเขมชาติในห้องพัก ต่างฝ่ายต่าง
ปลดปล่อยอารมณ์ที่ถูกเก็บกด เก็บงำ และกดทับเอาไว้อย่างเต็มที่
สุริยงยังคงนอนหลับสนิท ด้วยใบหน้าสงบ ไม่มีความเครียดใดๆหลงเหลืออยู่ ทว่าข้างตัวนั้นกลับ
ว่างเปล่า ไม่มีเขมชาตินอนอยู่
ในขณะที่เขมชาติยืนอยู่ในชุดพร้อมเดินทาง พลางเดินมามองสุริยงที่นอนอยู่ ก่อนที่จะเอื้อมมือมา
เหมือนจะลูบผมแต่เอื้อมเลยไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่โต๊ะหัวเตียงข้างสุริยง พอหยิบมาแล้วก็กดส่งข้อความทันที
ที่หน้าจอขึ้นชื่อ “เกนหลง”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18/4 วันที่ 16 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3