อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 27/5 วันที่ 28 เม.ย. 57
“ถึงสนามบินแล้วแล้วอย่าลืมโทร. มาบอกด้วยนะลูก”ประตูรถปิดลง และค่อยๆเคลื่อนออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ นภาได้แต่กอดไก่ ไข่ ไว้ จนแน่นด้วยความใจหาย
“นี่เราคิดผิด หรือคิดถูกคะเนี่ย ที่ทำแบบนี้”
“เอาน่า เดี๋ยวก็รู้”
อาทิตย์โอบปลอบใจเหมือนรู้อะไรบางอย่างกันอยู่แค่กันสองคน
“พร้อมนะ”
“พร้อมค่ะ”
สุริยงเอื้อมมือไปจับหูลากกระเป๋าลากใบเล็ก และดึงกระเป๋ามาจากเอื้อ
“คุณเอื้อส่งหนูเล็กตรงนี้ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่เป็นธุระจัดการให้ทุกสิ่งทุกอย่าง”
เอื้อยิ้มรับ “ด้วยความยินดี พอไปถึงที่โน่นแล้ว มีอะไรขาดตกบกพร่อง หรือต้องการอะไรเพิ่มเติม
บอกผมได้ทันทีนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“แล้วก็ผมขอย้ำอีกทีนะว่า ไม่ว่าผมจะทำอะไรให้คุณ ผมทำด้วยความปรารถนาดี และผมต้องการแค่ให้คุณมีความสุข”
สุริยงมองเอื้ออย่างงงๆ
“คือว่า ผมหมายถึงทุกสิ่งที่ผมเตรียมไว้ให้ที่โน่น ผมเตรียมสิ่งที่ดีที่สุดไว้ให้คุณ”
“ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ คุณเอื้อ คุณเอื้อไม่ต้องห่วงเรื่องของหนูเล็กนะคะ หนูเล็กดูแลตัวเองได้ ห่วงแต่เรื่องตัวเอง
เถอะค่ะ .รีบหาคำตอบว่าคิดยังไงกับคุณเกนกันแน่ รีบๆหน่อยนะคะ ถ้าช้าอาจจะต้องเสียใจ”
สุริยงยิ้มให้กำลังใจ เอื้อยิ้มรับ
“ไปก่อนนะคะ”
สุริยงกำลังจะหันหลังเดินไป แล้วก็แอบรู้สึกใจหายนิดๆ ที่จะต้องจากไปแล้วจริงๆ พลางก็คิดถึงเขมชาติขึ้นมา
วูบหนึ่ง แต่พยายามตัดใจไม่ให้คิดถึง แล้วก็หันหลังจะเดินไป แต่พอหันมาก็อึ้ง ตะลึงงัน
“คุณสมคิด คุณวิบูลย์”
สมคิด กับวิบูลย์หันมาตามเสียงเรียก แล้วก็สะดุ้ง
“เอ้ย คุณสุ”
สุริยงถามด้วยรอยยิ้ม
“คุณวิบูลย์ คุณสมคิด มาทำอะไรคะเนี่ย?”
สองคนมองหน้ากันแล้วก็ตอบ
“มาส่งลูกค้าครับ”
สมคิดรีบเล่นละครอย่างแนบเนียนไม่ให้จับได้
“แล้วนี่คุณสุละ จะไปไหนครับเนี่ย?”
วิบูลย์รีบเสริม “นั่นสิครับ จะไปไหน ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“สุกำลังจะไปสวิสค่ะ”
“อ๋อ ไปสวิส”
“ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ”
วิบูลย์รีบอวยพร
“ใช่ครับๆ ขอให้พบเจอแต่สิ่งดีๆ สิ่งที่ต้องการ สิ่งที่รอคอย คือผมหมายถึง ถ้ารอคอยความสุขก็ขอให้
เจอความสุขอะไรแบบนั้นน่ะครับ”
สมคิดตัดบท
“ผมว่า คุณสุรีบไปเถอะครับ เครื่องใกล้จะออกแล้วนี่ครับ รีบไปเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่ทัน”
“คุณสมคิดรู้ได้ยังไงคะว่าเครื่องสุใกล้จะออกแล้ว รู้เหรอคะว่าสุไปเที่ยวไหน”
สมคิดรีบแก้ตัว
“คือผมก็เดาเอาน่ะครับ ส่วนมากมาเวลานี้ ก็มีเหลืออยู่ไม่กี่เที่ยว ผมมาส่งลูกค้าบ่อย”
เอื้อตัดบท “ ถึงแล้วบอกด้วยนะ”
“ค่ะ คุณเอื้อเองได้คำตอบยังไงก็บอกหนูเล็กด้วยนะคะ”
เอื้อยิ้มรับ สุริยงหันมาทางวิบูลย์สมคิด ”ไปก่อนนะคะทุกคน”
“ครับ ขอให้เดินทางปลอดภัยครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
สุริยงยิ้มรับและลากกระเป๋าเดินไป เอื้อ สมคิด วิบูลย์ ยืนส่ง สุริยงแว่บคิดถึงเขมชาติขึ้นมา พลางหันมา
มอง ไปรอบๆ อีกที แอบคิดว่าเขมชาติอาจจะมาเซอร์ไพรส์ แต่แล้วก็ไม่มี
วันรุ่งขึ้นที่ห้องเรียนเต้นรำ ระหว่างที่คู่เต้นรำอื่นๆ กำลังซ้อมกันอย่างตั้งอกตั้งใจ เกนหลงกลับแอบมานั่ง
เหงาๆ รอสอบอยู่ในมุมเงียบๆ คนเดียว เศร้า...
กระทั่งเสียงครูเรียกขึ้น
“คุณเกนหลง พงษ์สุภา”
เกนหลงสะดุ้ง
“ค่ะ”
เกนหลงลุกขึ้น และเดินไปที่ฟลอร์
“แล้วคู่เต้นหล่ะ?”
“เอ่อ ไม่มีค่ะ”
“อ้าว งั้นก็” ครูมองนักเรียนคนอื่น “ขออาสาสมัครด้วย หนุ่มๆ ใครจะอาสาเป็นคู่เต้นให้คุณผู้หญิง
คนนี้หน่อย”
หนุ่มๆ แย่งกันชูมือสลอน ครูหันมาทางเกนหลง
“อะ มีอาสาสมัครหลายคนเลย เลือกมาสักคนก็แล้วกัน เชิญ”
“ค่ะ”
เกนหลงมองหนุ่มๆ แต่ก็เลือกไม่ถูก แล้วก็ตัดสินใจเลือกหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเป็นคนสุภาพเรียบร้อย
พลางผายมือกำลังจะเลือก ทันใดนั้นเสียงเอื้อก็ดังขึ้น
“ผมขอเป็นตัวเลือกอีกหนึ่งคนครับ”
ทุกคนมองไปที่ต้นเสียง เกนหลงหันมาอย่างช้าๆ เห็นเอื้ออยู่ในชุดสูทสำหรับเต้นรำ
“พี่เอื้อ”
“เรียกชื่อพี่ แสดงว่าเลือกพี่เป็นคู่เต้นแล้วนะ ห้ามเปลี่ยนใจ” เอื้อยิ้มกวน
เกนหลงยังอึ้ง งง ครูตัดบท
“ได้คู่แล้ว ก็เริ่มเลย”
ดนตรีขึ้น เอื้อโค้งและดึงเกนหลงมาเต้นรำ ทั้งคู่เต้นไป คุยกันไป ตามจังหวะของดนตรี
“พี่เอื้อมาได้ไงคะ แล้วไม่ไปสวิสกับคุณสุไม่ใช่เหรอคะ”
“พี่ยกเลิกไปแล้วเพราะหนูเล็กบอกว่า ที่เราไปฝากฝังเขาไว้ เขาดูแลไม่ไหว เลยไม่ให้พี่ไปด้วย ปล่อย
พี่ไว้ที่นี่ ให้เราเป็นคนดูแลพี่เอง”
เกนหลงอึ้ง
“จริงเหรอคะ? เพราะคำพูดของเกนทำให้คุณสุทิ้งพี่เอื้อจริงเหรอคะ?”
“ล้อเล่น” เอื้อยิ้มกวน เกนหลงโล่งอก
“แต่เพราะคำพูดของเราทำให้หนูเล็กรู้ว่า เรารู้จักพี่เป็นอย่างดี และก็ยังบอกอีกว่าสิ่งที่เกนมี ไม่ใช่แค่
ความห่วง แต่มันเป็นความรัก”
เกนหลงอึ้ง หน้าแดง
“ทำให้พี่ตัดสินใจไม่ไปสวิส แล้วก็มาที่นี่ เพื่อจะบอกว่า ไม่ใช่แค่จะมาเต้นรำ แต่จะมาเพื่อบอกว่า พี่
รักเกน”
เกนหลงอึ้ง ใจเต้นโครมคราม พูดไม่ออกทั้งดีใจ ทั้งเขิน ทั้งอาย ปนเปไปหมด สองคนมองตากัน
“รักตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอรู้ตัวก็อยากอยู่ใกล้ คิดถึง มีความสุขทุกครั้งที่ได้คุย ได้เห็นหน้า แล้วก็เริ่ม
รู้ว่าอยากมีชีวิตแบบที่มีเกนอยู่ข้างๆ ตลอดไป”
เกนหลงน้ำตาคลอ เอื้อยิ้มอบอุ่น
“ที่พูดมาทั้งหมดเมื่อกี๊ เกนก็เป็นเหมือนกับพี่เอื้อ ถูกทุกข้อเลยค่ะ”
“ลอกกันแบบนี้เลยเหรอ พี่คงต้องเรียกเก็บค่าลิขสิทธิ์ซะแล้ว”
เสียงหัวเราะของเอื้อและเกนหลงดังขึ้นอย่างเบิกบาน ทั้งสองคนเต้นรำด้วยกันอย่างมีความสุข
เช้าวันที่อากาศสดใส สุริยงเดินทางมาถึงชาโตว์ของเจ้าสัวชลิต ก่อนทื่จะเงยหน้ามองบ้านด้วย
ความคุ้นเคย จากนั้นเดินเข้ามาภายในบ้าน พลางนำกระเป๋ามาวาง ระหว่างที่วางกระเป๋าก็สะดุดกึก กับกลิ่นหอม
ของขนมปังที่เพิ่งอบใหม่
สุริยงสูดกลิ่นขนมปังเต็มปอด แล้วก็มองหาต้นตอของกลิ่น ก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้องรับประทาน
อาหาร แล้วก็ชะงักนิดๆ เมื่อมองเห็นขนมปังอบอุ่นๆ วางอยู่ พร้อมกับผลไม้ และน้ำองุ่น
“ยังอุ่นอยู่เลย”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 27/5 วันที่ 28 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3