อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 21/4 วันที่ 19 เม.ย. 57
มันไม่มีอะไรระหว่างสองคนนั้น..เกนก็พร้อมที่จะเริ่มใช้ชีวิตครอบครัวกับเขมชาติอย่างไม่มีข้อกังขา”เอื้อมองเกนหลง แล้วก็ชื่นชมในความหนักแน่น พลางยื่นมือไปจับไหล่ของเธอ พร้อมส่งยิ้มให้กำลังใจ
“ขอให้เราผ่านพ้นมันไปให้ได้ และได้คำตอบที่ดีที่สุดสำหรับอนาคตของตัวเอง”
“ขอบคุณมากค่ะ”
เกนหลงมองเอื้อแล้วรู้สึกอบอุ่นใจเหมือนเคย แต่เอื้อมองด้วยความเป็นห่วง
สมคิดนั่งอยู่ในร้านกาแฟปลอดคน มีนักสืบท่าทางขรึมนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม นักสืบส่งซองเอกสารให้
“นี่เป็นหลักฐานเท่าที่ผมพอจะหาได้”
“ไปเอารูปพวกนี้มาจากไหน?”
“จากชมรมในมหาวิทยาลัยที่ทั้งสองเรียน มีอยู่ไม่มาก แต่เท่าที่มีก็พอจะบอกได้ว่าสองคนนี้รู้จักและ
สนิทสนมกันเป็นอย่างดี”
สมคิดฟัง ในขณะที่ตาจ้องมองที่ภาพ นักสืบพูดต่อ
“ผมลองแอบถามกับเพื่อนของทั้งสองฝ่าย ที่ตอนนี้ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว ข้อมูลที่ได้คือ ทั้งสองคนเคย
เป็นแฟนกันมาก่อนตามที่คุณสงสัยจริงๆครับ”
สมคิด คิดหนัก
เขมชาติกลับมาถึงบ้าน ก็นั่งเช็ดแผลที่โดนชก ใส่ยาด้วยความเจ็บ เสียงสมคิดดังขึ้นจากข้างหลัง
“วิบูลย์บอกว่า คุณเขมตามตัวคุณสุเจอแล้ว?”
เขมชาติหันไปตามเสียง เห็นสมคิดเดินเข้ามา ถือซองสีน้ำตาลอยู่ในมือ
“ใช่”
“คุณสุยอมมาช่วยงานมั้ยครับ?”
“ยอม” เขมชาติตอบห้วนๆ
“คุณเขมคิดว่า มันจะเป็นสิ่งที่ดีเหรอครับ?”
“ก็ดีสิ คุณเกนจะได้มีคนช่วย” เขมชาติพยายามเบี่ยงประเด็น
“ผมหมายถึงจะดีกับคุณเขมเหรอครับ?”
เขมชาติสงสัย สมคิดพูดต่อ
“คนเคยรักกันมากขนาดนั้น มาอยู่ใกล้กันในวันสำคัญแบบนี้คุณเขมแน่ใจนะครับ ว่ามันจะไม่เกิด
ปัญหา”
เขมชาติมองหน้า
“คุณสมคิดพูดถึงอะไร?”
สมคิดหยิบรูปออกจากซอง
“การสืบหาอดีตของใครสักคนในตอนนี้ มันง่ายมากนะครับ ผมแค่สงสัย และให้นักสืบไปสืบต่อ
แค่ไม่ถึงสองวัน ทุกอย่างก็กระจ่างแจ้ง แฟนเก่าที่เคยทิ้งคุณไปแต่งงานกับคนรวยและทำให้คุณฮึดสู้จนมีวันนี้ได้ ก็
คือคุณสุริยาวดี หรือ สุริยงคนที่คุณไม่เคยลืม”
สมคิดวางรูปไว้บนโต๊ะต่อหน้าเขมชาติ ที่อึ้งจนพูดไม่ออก!!
“ผมขอโทษที่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคุณเขม แต่ที่ผมทำ เพราะผมเป็นห่วง ถ้าคุณยังทำตัวให้
น่าสงสัย คุณเกนหลงอาจจะอยากสืบประวัติของคุณกับคุณสุขึ้นมาบ้างก็ได้”
“เรื่องระหว่างผมกับสุริยงมันจบไปแล้ว”
“อาจจะใช่ สำหรับคุณสุ การที่เธอลาออก และหายตัวไป ไม่ติดต่อกลับมา เพราะเธอคงจะอยากจบ
จริงๆ”
เขมชาติแอบจี๊ด
“แต่สำหรับคุณ ผมไม่แน่ใจ”
เขมชาติรีบสวนกลับ “คุณแน่ใจได้เลย ผมไม่แลกคุณเกนกับผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ”
สมคิดมองหน้าเขมชาติ อย่างไม่เชื่อในคำพูด
“คุณเขมคิดแบบนั้นได้ก็ดีครับ เพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหมั้นแล้ว ถ้าคุณเขมหนักแน่นทุกอย่างก็
จะผ่านไปได้ด้วยดี บอกตรงๆผมไม่ห่วงคุณสุ รายนั้น เธอตัดคุณได้แน่”
เขมชาติรับฟัง แต่ไม่ยอมรับ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุชัดๆ
ในช่วงเวลาเดียวกัน เอื้อขับรถมาส่งสุริยงที่หน้าบ้าน..
“ขอบคุณมากค่ะ จะเข้าไปหาไก่ ไข่มั้ยคะ?”
เอื้อปฎิเสธ
“ไม่เป็นไรดึกแล้ว เด็กๆคงหลับไปแล้ว หนูเล็กต่อจากนี้ไม่ต้องกังวลเรื่องเขมชาตินะ วันนี้ผมสั่งสอน
เขาไปแล้ว”
สุริยงเลิกคิ้ว พลางทวนคำ “สั่งสอน?”
“ผมต่อยเขาไปทีนึง”
สุริยงฉายแววความเป็นห่วงเขมชาติออกมาหนึ่งแว่บ ก่อนจะรีบเก็บไว้ และพยายามทำปกติ
“แล้วเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมถึงมีเรื่องชกต่อยกัน”
เอื้ออึกอักไม่อยากบอก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเล่นตามตรง
“ เขาพูดดูถูกคุณ พูดไม่ดีเลย ผมฟังแล้วของขึ้น เลยจัดไปหนึ่งดอก ต่อจากนี้คงไม่กล้าพูดแล้ว”
สุริยงใจหายวาบ ความเจ็บแล่นเข้ามากลางอก
“ช่างเขาเถอะค่ะ คนแบบนั้น ยิ่งเขาดูถูกคนอื่น คนที่น่าสมเพชก็คือตัวเขาเอง ขอบคุณที่มาส่งนะ
คะ”
สุริยงรีบเดินลงจากรถไป กลัวจะเก็บอาการเสียใจไว้ไม่อยู่ เอื้อได้แต่มองตาม สัมผัสได้ถึงความรู้สึก
บางอย่าง ทว่ายังลางเลือน
คิดถึงคำพูดของเอื้อ สุริยงก็ยิ่งเสียใจยิ่งแค้นใจกับการกระทำของเขมชาติมากขึ้น
ในห้องประชุม สมคิด สมคิด กำลังประชุมวางขบวนขันหมาก มีมาลัยกับพนักงานอีก 2-3 คนช่วย
คิด
“ในขบวนขันหมากหมั้น คุณเขมกับคุณเกนเห็นตรงกันว่าอยากได้แบบเรียบง่าย ในขบวนก็จะมีขัน
ใส่หมาก ขันใส่ของหมั้น แล้วก็จะเป็นเครื่องขันหมาก พวกขนม ผลไม้ มงคล ปกติในขันหมากหมั้นจะไม่มี แต่ผมขอ
เพิ่มเข้าไปจะได้ดูคึกคัก และพนักงานของเราก็จะได้มีส่วนร่วมแสดงความยินดีกับคุณเขมด้วย”
สมคิดดำเนินการประชุมอย่างอารมณ์ดี พนักงานทุกคนฟังไปยิ้มไป รู้สึกสนุกสนานกันมาก
“เดี๋ยวเรามาช่วยกันคัดพนักงานที่จะมาร่วมขบวน ส่วนคนที่ไม่ได้ถือของก็ไปช่วยกันจัดเตรียมงานใน
ด้านอื่นๆ”
วิบูลย์รีบเสริม
“ลำดับการจัดเรียงในขบวนนะครับ ก็เริ่มจากคุณสมคิดเป็นเถ้าแก่ แล้วก็เด็กนำขันหมาก คุณเกนขอ
เป็นเด็กแฝด ไก่ ไข่ ลูกของคุณสุ”
สมคิด ชะงักนิดๆ ปรายตามาทางเขมชาติที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ทว่าหันหลังให้วงประชุม
วิบูลย์แจกแจงต่อ
“ส่วนเครื่องขันหมากทั้งขนมและผลไม้ ก็จะจัดเรียงตามนี้”พลางส่งกระดาษให้คนในที่ประชุม “มา
ช่วยกันวางคนสิ จะให้ใครถือบ้าง? ขอเป็นระดับพนักงานดีเด่นนะ จัดมา”
ในขณะที่วงประชุมกำลังออกความเห็นกันอย่างคึกคัก ทว่าใบหน้าของเขมชาติ ยังครุ่นคิด
เคร่งเครียด ไม่ได้ฟังสิ่งที่เขากำลังเตรียมงานกันเลย แต่นึกย้อนถึงตอนที่โดนเอื้อชกจนล้มไปกองกับพื้น
“นี่คุณมาชกผมทำไมเนี่ย?
“อย่ามาดูถูกหนูเล็ก คุณไม่รู้จักเธอดีพอ คุณไม่รู้ทั้งเรื่องสามีและลูกของเธอ ไม่รู้ ก็อย่าพูดมาก เธอ
มีค่ามากกว่าที่คุณคิด ผมขอย้ำอีกครั้งคนที่คุณควรจะสนใจมากที่สุดในตอนนี้คือเกนหลง และคนที่คุณควรจะอยู่ห่าง
ที่สุดคือสุริยง โตๆ แล้วกัน ตรรกะง่ายๆแบบนี้ควรจะรู้ได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องให้ใครมาบอก”
เขมชาติหวนนึกถึงความสนิทสนมระหว่างชนะกับสุริยง พลางครุ่นคิดอย่างเจ็บปวดอยู่ ลึกๆ เจ็บที่
สุริยงไม่แคร์สักนิด เจ็บที่สุริยงตัดขาดได้อย่างง่ายดาย
เสียงของสมคิดแว่วเข้ามาอีกครั้ง
“อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหมั้นแล้ว ถ้าคุณเขมหนักแน่น ทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดีบอกตรงๆ ผมไม่
ห่วงคุณสุ รายนั้นเธอตัดคุณได้แน่”
พลางนึกถึงหน้าของสุริยงยิ้มร่าเริงมีความสุข และตอนที่โดนสุริยงตบจนหน้าหัน ตอนไปตามวันแรก
เขมชาติทนไม่ได้ ตบที่เท้าแขนอย่างดังแล้วก็ลุกพรวดขึ้นมา ที่ประชุมหันมามองเขมชาติเป็นตาเดียว
“คุ คุณเขม ต้องการอะไรหรือเปล่าครับ?”
สมคิดรีบถามขึ้นด้วยความงุนงง
เขมชาติทำเสียงเข้ม “สิ่งที่ผมต้องการ พวกคุณให้ผมไม่ได้”
พูดจบ เขมชาติก็เดินพรวดๆ ออกจากห้องไปเลย ทุกคนในห้องประชุมมองตามไปในทิศทางเดียวกัน
พอเขมชาติเดินหลุดออกจากห้องประชุมไปแล้ว วิบูลย์ก็รีบหันมาทางสมคิด
“คุณสมคิดรู้หรือเปล่าว่าคุณเขมต้องการอะไร?”
สมคิดชะงักกึก คิดว่า “รู้” แต่ปากกลับตอบว่า
“ผมจะไปรู้เหรอ?” พลางพยายามตัดบท “เรามาวางตัวคนถือของกันต่อดีกว่า .ถึงไหนแล้ว”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 21/4 วันที่ 19 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3