อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 23 วันที่ 20 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 23 วันที่ 20 เม.ย. 57

ในขณะที่เขมชาติยังอยู่ที่เดิม น้ำตาร่วงด้วยความเสียใจ รู้สึกผิดสุดหัวใจ และเมื่อคุณพจน์เดินเข้ามาในบ้าน เกนหลงก็เดินเข้ามาหาบิดา พลางพูดเสียงนิ่งๆ เข้มแข็ง ความเสียใจแทบจะหายไปหมดสิ้น คงเหลือแต่ความเด็ดเดี่ยว
“เกนได้คำตอบ สำหรับอนาคตตัวเองแล้วนะคะคุณพ่อ”

คุณพจน์มองหน้า รอฟังอย่างตั้งใจ
ชนะคุยโทรศัพท์อยู่ในมุมหนึ่งของรีสอร์ท ไม่ห่างออกไปเห็นสุริยงตรวจความเรียบร้อยของรายชื่อแขกที่เคาน์เตอร์
“ครับๆ ได้ครับ ขอบคุณครับ”
ชนะวางสายไปแล้วก็เดินมาหาสุริยง
“คุณพจน์โทร.มาบอกผมว่า ไม่ต้องรีบตกแต่งคอนเวนชั่นฮอลล์โรงแรมใหม่ เพราะงานแต่งของคุณเกน ยกเลิกไปแล้ว”
สุริยงอึ้ง

“ไม่มีงานแต่ง งานหมั้นที่ค้างไว้ ก็ยกเลิกไปด้วยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
พลางหันมาถามสุริยง
“คุณสุรู้หรือเปล่า”
สุริยงยืนอึ้ง จนชนะต้องเรียกซ้ำ
“คะ...คะ อะไรนะคะ”
“คุณสุรู้หรือเปล่าครับ ทำไมคุณเกน กับคุณเขมถึงได้ยกเลิกงานแต่ง”
สุริยงอึกอัก “ไม่ทราบค่ะ สุก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น? สุขอตัวไปตรวจสระว่ายน้ำหน่อยนะคะ เมื่อเช้าบริษัทดูแลสระเจ้าใหม่เพิ่งเข้ามาทำครั้งแรก”
สุริยงพูดจบก็เดินเลี่ยงไป ชนะมองตาม สัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่างของสุริยงแต่ยังชัดเจนนัก
ในขณะที่เขมชาติ หลังจากกลับจากบ้านเกนหลง มาถึงบ้านของตัวเอง ก็ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา อย่างคนหมดแรง ก่อนจะเอนตัวลงนอนซังกะตาย หมด หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว หมดกัน

เอื้อยืนอยู่กลางบ้านเกนหลง ที่เงียบเหงา มีเพียงคุณพจน์ ที่ยืนต้อนรับอยู่
“เกนไปต่างจังหวัดเหรอครับ?”
คุณพจน์พยักหน้าแทนคำตอบ
“ไปจังหวัดไหนครับ?”
คุณพจน์ถอนหายใจ
“อาว่า ปล่อยเขาให้อยู่กับตัวเองไปสักพักเถอะ”
เอื้อจำใจรับคำ “ครับ แล้วเกนไม่อยู่แบบนี้เรื่องงานที่ยังค้างอยู่”
“ไม่มีแล้ว ทั้งงานหมั้น และงานแต่ง เกนเขาขอยกเลิกทั้งหมด รวมทั้งความสัมพันธ์กับเขมชาติตอนนี้ทั้งสองคนก็เลิกกันแล้ว”
เอื้ออึ้งไป ถึงจะพอคาดเดาตอนจบไว้อยู่แล้ว หากก็ไม่คิดว่าจะปิดฉากอย่างงรวดเร็วแบบนี้

อัมพิกา ที่ยังคงนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ขยับตัวขึ้นมานั่งตัวตรงด้วยความแปลกใจ เมื่อได้รับฟังข้อมูลจากทนายธีระศักดิ์
“นังนั่นไม่เซ็นรับหุ้น ทำไมจะต่อรองเอาอะไรอีก? มันต้องการอะไรเพิ่มอีกนอกจากหุ้น”
“ไม่มีครับ คุณสุริยงขอยืดเวลาไปจนกว่าคุณอัมพิกาจะหาย ขอให้ออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อย
จัดการ คุณสุริยงเป็นห่วงไม่อยากให้เครียดกลัวว่าอาการจะทรุด”
อัมพิกาชะงัก ไม่เชื่อว่าสุริยงปรารถนาดีจริงๆ
“สร้างภาพ คิดว่าทำดีแล้วฉันจะประเคนสมบัติให้งั้นสิ มันจะต้องฝันค้าง เพราะฉันจะนอนอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต”
“คุณสุริยงคงไม่ได้คิดแบบนั้น” ทนายธีระศักดิ์ช่วยแก้ข้อกล่าวหา
อัมพิกาสวนทันที
“ฉันไม่เชื่อ ปลิงอย่างมันคิดแต่จะสูบสมบัติของตระกูลฉัน อย่าหวังเลย”
ทรนายธีระศักดิ์พยายามจะอธิบาย “แต่...”
“จะเถียงแทนมันทำไม นี่ทำงานกับใครกันแน่ หะ”
ทนายธีระศักดิ์ยิ้มเจื่อนๆ
“ขอโทษครับ ถ้าคุณอัมพิกาไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
อัมพิกายังไม่ทันตอบ ธีระศักดิ์ก็เนียนเดินออกไป สวนกับพยาบาลที่เข็นรถเสิร์ฟอาหารเข้ามา
อัมพิกาพึทพำกับตัวเองอย่างหงุดหงิด “ ทำให้อารมณ์เสียแต่เช้า”
“อาหารเช้าวันนี้เป็นข้าวต้มทรงเครื่องเห็ดหอมสดค่ะ” พยาบาลพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ พลาง
จัดการเปิดฝาถ้วยเห็นข้าวต้มร้อนๆ กลิ่นหอนฉุย
อัมพิกาตักชิม สีหน้าพอใจ
“อร่อยมาก ว่าจะชมหลายทีแล้ว ตั้งแต่มาพัก อาหารถูกปากทุกมื้อ ฝากชมทางครัวด้วยนะ”
พยาบาลอธิบายซื่อๆ “อาหารที่เสิร์ฟให้คุณอัมพิกา ไม่ใช่อาหารของทางโรงพยาบาลค่ะ”
“อ้าว ไม่ใช่ของโรงพยาบาล แล้วเป็นของใคร?”
อัมพิกางง

ในขณะที่อาทิตย์กับนภากำลังเดินถือปิ่นโตออกไป บังเอิญสวนกับพยาบาลคนเดิม ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพักอัมพิกา พยาบาลจึงเรียกไว้
“ญาติคุณอัมพิกาคะ”
อาทิตย์กับนภาชะงักหันมา

“คุณอัมพิกาเชิญพบค่ะ”
เมื่อเข้ามาในห้องพักของอัมพิกา ทั้งอาทิตย์ และนภา ก็ยืนตัวลีบ เมื่อสะดุดกับสีหน้ากราดเกรี้ยว และหางตา ที่มองมายังทั้งคู่อย่างวางอำนาจ
“พวกแกคิดจะทำอะไรฉัน?”
อาทิตย์งง “ทะ ทำอะไรครับ ผมไม่ได้คิดอะไรเลยครับ”
“ไม่จริง!แ กคิดจะทำอาหารสกปรกให้ฉันกิน” อัมพิกาเริ่มจินตนาการเป็นตุเป็นตะ
“หรือพวกแกแอบใส่ยาพิษในอาหาร คิดจะฆ่าฉันใช่ไหม!”
อาทิตย์กับนภาตกใจ นภาปฎิเสธเสียงสั่น
“เปล่านะคะ เราไม่เคยคิดแบบนั้นเลยแล้วอาหารทุกอย่างก็สะอาด ปลอดภัย ใช้วัตถุดิบอย่างดีนะคะ
พวกเราทำตามคำแนะนำของคุณเอื้อทุกอย่าง ทำแต่สิ่งที่คุณชอบ”
อัมพิกาเบ้ปาก “ฉันไม่เชื่อ พวกแกต้องการอะไร พูดความจริงมา”
อาทิตย์รีบอธิบาย
“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ ที่เราทำอาหารมาให้เพราะคุณเอื้อบอกว่าคุณป่วยเพราะความเครียด เราเลยคิด
ว่า ถ้าได้ทานอาหารถูกปากก็อาจจะทำให้อารมณ์ดี”
นภารีบเสริม “เราดีใจนะคะที่คุณอัมพิกาทานอาหารได้หมดแล้วก็ชอบอาหารที่ทำมาให้”
อัมพิกาสวนกลับทันที
“ถ้าฉันรู้ว่าเป็นอาหารของพวกแก ฉันก็ไม่กิน ไม่ต้องมาทำดีกับฉัน พวกแกมันก็เลวเหมือนกันหมดทั้ง
บ้าน เกาะพ่อฉันกินยังไม่พอ ยังหลอกให้พ่อยกสมบัติให้ไอ้เด็กสองคนนั่น แล้วก็หวังจะฮุบไว้เอง”
นภาโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน
“เปล่านะคะ เราไม่เคยบอกให้เจ้าสัวทำแบบนั้นเราไม่เคยอยากได้สมบัติจากครอบครัวคุณ”
“ไม่อยากได้แล้วทำไมไม่ไปให้พ้นๆ ยังวนเวียนอยู่ทำไม ไม่อยากได้ ก็ไปสิ เอาลูกสาวแก เอาไอ้เด็ก
สองคนนั้นไปด้วย จะไปไหนก็ไป จะมายุ่งกับเอื้อ ยุ่งกับฉัน ยุ่งกับสมบัติของพวกฉันทำไม”
อาทิตย์ พยายามพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ และตรงไปตรงมา

“ลำพังพวกเราจะไปก็คงได้เพราะเป็นคนนอก แต่สำหรับ“ไก่ ไข่” คงไปไม่ได้ เพราะเจ้าสัวมอบหมาย
ให้หนูเล็กดูแลเรื่องมรดก และเขาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวคุณ เราคงพรากพี่พรากน้องจากกันไม่ได้”
อัมพิกาโดนจี้ใจดำ ถึงกับโวยวายเสียงลั่นแบบคนที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
“มันไม่ใช่น้องฉัน มันไม่ใช่รัตนชาติ มันไม่มีวันจะได้สมบัติอะไรทั้งสิ้น มันกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง
กัน อย่าบังอาจเอามันมานับญาติกับฉัน รัตนชาติมีทายาทแค่สามคนเท่านั้น”
อัมพิกาโวยวายเสียงดัง จนตัวสั่น ปากสั่น มือสั่น หายใจรัว ปมความน้อยใจ เสียใจที่พ่อมีลูกกับ
คนอื่นเติบโตทิ่มแทงใจอัมพิกาอย่างแรง
“เรามีกันแค่สามคนพี่น้อง มันไม่ใช่ลูกคุณพ่อ มันไม่ใช่ คุณพ่อมีลูกแค่สามคน แค่สามคนนั้นเท่านั้น
คุณพ่อรักเราแค่สามคน คุณพ่อไม่ได้รักพวกมัน ไม่ได้รักพวกมัน ได้ยินมั้ย ไม่ได้รักพวกมัน”
พูดถึงตรงนี้ อัมพิกา ก็เริ่มหายใจไม่ออก ก่อนจะช็อกหมดสติ อาทิตย์กับนภาตกใจที่เห็นอัมพิกาช็อก
ตาค้าง
“คุณอัมพิกา คุณไปตามพยาบาลเร็ว”
นภารีบหันไปบอกสามีด้วยความตระหนกตกใจ

อัมพิกานอนหลับอยู่บนเตียง พยาบาลฉีดยาเข้าที่สายน้ำเกลือ ในขณะที่อาทิตย์กับนภายืนอยู่ห่างๆ
มองอัมพิกาอย่างเป็นห่วง
“ทำไมถึงหลับนิ่งไปเลยล่ะคะ” นภาพหันมาถานางพยาบาล
“หลับเพราะฤทธิ์ยาค่ะ คุณหมอสั่งยาให้คนไข้จะได้พักผ่อน”
อาทิตย์พยักหน้า ”อ๋อ ขอบคุณครับ”
พยาบาลยิ้มรับแล้วออกไป อาทิตย์กับนภามองอัมพิกา นภาปรึกษาด้วยความรู้สึกผิด
“พ่อทำไงต่อไปดี ดูท่าทางคุณอัมจะโกรธเรามากนะ ฉันไม่สบายใจเลย แต่ถ้าจะไม่ให้มาดูคุณตามที่
เขาต้องการ ฉันก็ไม่สบายใจเหมือนกัน”
อาทิตย์รีบปลอบใจภรรยา
“เราไม่มาดูแลคุณเขาไม่ได้หรอก ดูสิ ถ้าเราไม่มา แล้วใครจะดูแล มาแต่ละทีก็เห็นคุณนอนอยู่คนเดียว
คุณเอื้อก็งานยุ่ง คุณอรทัยก็คงไม่ว่าง ญาติคนอื่นๆก็ไม่มี”
ทุกคำพูดของอาทิตย์ แบละนภา อัมพิกาได้ยินชัดเจน ทั้งที่ยังนอนหลับตา
“ก็นั่นน่ะสิ ฉันหล่ะคิดถึงตอนที่เจ้าสัวป่วย แล้วเราได้แต่เฝ้าอยู่ห่างๆ ไม่ได้ดูแลท่านอย่างใกล้ชิด
เพราะลูกๆท่านไม่ยอม ตอนนี้ลูกท่านมาป่วยจะให้เรานิ่งดูดายไม่สนใจ ไม่มาดูแลอีก ฉันทำไม่ได้จริงๆ”
อาทิตย์เห็นด้วย
“พ่อก็ยอมไม่ได้ ครอบครัวเรามีวันนี้มาได้ก็เพราะเจ้าสัว วันที่เราลำบากเจ้าสัวท่านเมตตาช่วยอย่าง
เต็มที่ และเราเองก็รอวันที่จะได้ตอบแทนบุญคุณมาตลอด ไม่ได้ทำให้ท่าน ทำให้ลูกท่านก็ยังดี แต่เพื่อไม่ให้คุณอัมพิกา
ลำบากใจ เราต้องระวังให้มากกว่านี้”
นภามองอัมพิกาแล้วก็ถอนใจ
“เฮ่อ ฉันก็เข้าใจเหตุผลที่คุณเขาจะเกลียดพวกเรา แต่ถ้าจะให้นิ่งดูดายเพราะกลัวว่าจะโดนเกลียด
มากขึ้น ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน ฉันยอมที่จะโดนเกลียด โดนด่ามากกว่าเมื่อกี๊ แต่ฉันจะไม่ยอมเป็นคนอกตัญญู
เด็ดขาด”
อาทิตย์ยกแขนโอบไหล่ภรรยาไว้
“พ่อดีใจที่แม่ไม่ท้อเพื่อตอบแทนบุญคุณของเจ้าสัว เราจะต้องดูแลคุณอัมพิกาอย่างดีที่สุด”
นภายิ้มรับ

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 23 วันที่ 20 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3