อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 9/5 วันที่ 6 เม.ย. 57
วิบูลย์ชะงักกึก หันขวับมา“ไม่ได้หูหนวกครับ แต่ไม่อยากหัน เพราะคนเรียกไม่รู้จักคำว่ามารยาท เรียกเสียงจิกกบาลแบบนั้น
ใครเขาจะอยากหัน หน้าตาก็ดี พูดจาดีๆให้สมกับหน้าหน่อยก็ไม่ได้”
“นี่แกด่าฉันเหรอ”
วิบูลย์ แกล้งมองไปรอบๆ “ก็อยู่กันแค่สองคน ผมไม่ได้ด่าตัวเอง ก็คิดเองแล้วกันว่าหมายถึงใคร”
พูดจบ วิบูลย์ก็หันหลังให้เลย พลางส่ายหน้าเซ็งๆ วนิตาไม่ยอมแพ้ รีบเดินมาดักหน้า วิบูลย์ชะงัก
ตกใจเกือบชน
สองต่อสอง ?”
วิบูลย์ตอบกวนๆ
“ผม-ไม่-บอก เรื่องส่วนตัวของเจ้านาย..ผมจะไม่ยุ่ง และคุณเองก็ไม่ควรจะยุ่งเช่นกัน ! คำว่า
มารยาทสะกดเป็นมั้ย ถ้าไม่เป็นลองกูเกิ้ลหาเอาเองนะครับ คราวหน้าจะได้มีติดตัวกับขาบ้าง”
วิบูลย์ตอบจบแล้วก็ตั้งใจหันหลังให้ แล้วก็เดินม้วนอีกรอบเพื่อเข้าบริษัท วนิตากำมือแน่น ตวัดหาง
ตา ด้วยความแค้น
เกนหลงเดินเข้ามาในห้องอาหารหรู ซึ่งมีคุณพจน์ พร้อมด้วยเลขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ “ พลางมองไปรอบๆ “นี่เกนมาช้า เขากลับไปแล้ว หรือยังมาไม่ถึงคะ?”
“ยังๆ เขาโทร.บอกว่าเพิ่งมาถึงเหมือนกัน”
เกนหลง หย่อนตัวลงนั่งข้างๆ บิดา
“ดูท่าทางคุณพ่อจะตื่นเต้นกับหุ้นส่วนคนนี้มากนะคะ คุณพ่อรู้จักพวกเขาได้ยังไงคะ?”
“คุณหญิงขนิษฐาเป็นคนแนะนำ คุณหญิงบอกว่า เป็นกลุ่มคนรุ่นใหม่ ไฟแรง พวกเขาสนใจจะร่วม
หุ้นมาก แต่ไม่รู้จะเข้าทางไหน เลยให้คุณหญิงติดต่อให้”
“ปกติคุณหญิงป้าไม่ค่อยจะยุ่งเรื่องธุรกิจ แต่ถึงกับออกหน้าแบบนี้ แสดงว่าไม่ธรรมดา อยากรู้จัง
ว่าเป็นใคร”
เกนหลงถามอย่างสนใจ ในขณะที่คุณพจน์ปรายตาไปเห็นประตูกำลังจะเปิด
“น่าจะมาแล้ว”
คุณพจน์ลุกขึ้นต้อนรับ เกนหลงลุกขึ้นตาม และค่อยๆหันมาที่ประตู
“พี่เอื้อ”
เกนหลงร้องขึ้นอย่างตกใจ เอื้อเองก็อยู่ในอาการไม่ต่างกัน
“เกนหลง”
ประตูห้องอาหารถูกเปิดกว้างขึ้น อัมพิกาและอรทัยยืนประกบอยู่ข้างหลัง สองคนยืนยิ้มอย่างมี
แผนการในใจ
“ตกลงตามนี้นะครับ ถ้าได้แบบผ้าเมื่อไหร่ ผมจะรีบส่งมาให้เลือกทันที”
เขมชาติสรุปในขณะที่ประชุมอยู่ภายในห้องประชุมที่บริษัทของลูกค้ารายใหญ่
“ขอบคุณครับ”
เขมชาติยิ้มรับ และเดินออกจากห้องไป สุริยงยิ้มให้ลูกค้าแล้วก็เก็บอุปกรณ์ทั้งแฟ้มผ้า ไอแพด เดิน
ตามไป
เขมชาติเดินไป พลางคิดแผนร้ายขึ้นมาได้อีก เมื่อสุริยงเดินตามมา เขมชาติจึงหันมาพูดด้วย
“ผมหิว เราไปหาอะไรกินกันก่อนนะแล้วค่อยกลับ”
“ค่ะ ผู้อำนวยการต้องการทานอะไรคะ?”
เขมชาติไม่ตอบแต่ยิ้มนิดๆ ด้วยความเจ้าเล่ห์
อาหารจีน ถูกทยอยลำเลียงยกมาวางบนโต๊ะอาหาร เกนหลงนั่งคู่กับเอื้อ ข้างๆ เกนหลง คือคุณ
พจน์ ที่นั่งติดกับอัมพิกา และอรทัยนั่งติดกับเอื้อ
สองพี่น้องยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ในขณะที่เอื้อยังคงนิ่ง เงียบ อย่างพยายาม เก็บงำความไม่
พอใจไว้ลึกๆ
“โรงแรมใหม่ที่เรากำลังก่อสร้าง ผมมอบให้เกนเป็นคนดูแลเต็มตัว ถ้ามีทางรัตนชาติมาลงหุ้น และ
ช่วยเกน ผมก็ยินดีที่จะได้ร่วมงานกับคนรุ่นใหม่ ยิ่งรู้ว่าเกนกับคุณเอื้อเป็นเพื่อนกัน ผมยิ่งสบายใจ”
คุณพจน์เอ่ยอย่างเป็นการเป็นงาน
อัมพิการีบเสริม
“ไม่ใช่เพื่อนธรรมดานะคะ แต่เป็นเพื่อนสนิท เท่าที่รู้ เขาสองคนมีอะไรหลายอย่างที่คล้ายกัน”
เกนหลงกับเอื้อปรายตามองอย่างรู้ทัน
เอื้อก้มลงกดข้อความส่งให้เกนหลงจากใต้โต๊ะ ที่หน้าจอของเกนหลงปรากฏคำว่า
“พี่ขอโทษ”
เกนหลงปรายตามามองเอื้อ เอื้อหันมามองอยากขอโทษ เกนหลงยิ้มและเอามือถือลงมา
ใต้โต๊ะ แล้วกดส่งกลับ
เสียงอรทัยพูดแทรกขึ้นบ้าง
“ใช่ค่ะ หายากนะคะ คนที่จะมีรสนิยมดีเหมือนพี่เอื้อ อรพยายามจะหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ พอเห็น
ว่าคุณเกนเข้ากับพี่เอื้อได้ดี ก็อยากจะร่วมงานด้วยมาก”
อัมพิการีบสนับสนุน
“อัมคิดว่า ถ้าได้ทำงานร่วมกัน รับรองว่าต้องสนุกแน่ๆ ไม่บ่อยนักที่รัตนชาติจะสนใจมาลงทุนใน
กลุ่มอสังหาริมทรัพย์ รับรองว่าข่าวนี้จะต้องกลายเป็นข่าวดังแน่ๆ “
ที่มือถือเอื้อขึ้นข้อความ เอื้อก้มลงดู เห็นเป็นข้อความของเกนหลง
“โอเคค่ะ เกนยินดีร่วมงานกับ “เพื่อนสนิท” ตกลงว่าตอนนี้..เราสนิทกัน และมีรสนิยมเหมือนกัน
หลายอย่างใช่มั้ยคะ? ไม่รู้ตัวเลย”
อ่านจบ เอื้อก็เผลอหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง ทุกคนหันมามอง เกนหลงกลั้นหัวเราะ พยายามทำ
เป็นไม่รู้เรื่อง เอื้อสะอึก แล้วก็กลบเกลื่อน
“คือ ผมเห็นด้วยครับทุกอย่างเลยครับ”
อัมพิกากับอรทัยยิ้มตามอย่างถูกใจ คุณพจน์เอง ฟังแล้วก็สบายใจ หันมาทางลูกสาว เกนหลง
กับเอื้อหันมามองหน้ากันแล้วก็ยิ้มๆ อย่างรู้กัน
“ผู้อำนวยการอยากทานอาหารที่โรงอาหารนี้จริงๆเหรอคะ”
สุริยงเอ่ยถามเขมชาติ หลังจากที่ทั่งคู่มาหยุดยืนอยู่ภายในโรงอาหารในมหาวิทยาลัย
เขมชาติหันกลับมาตอบ น้ำเสียงจริงจัง
“จริงสิ ผมคิดถึง มานานแล้ว อยากกลับมาตั้งหลายปี แต่ไม่มีใครมาด้วย วันนี้มีคุณอยู่ ผมก็
เลยอยากกลับมา ทบทวนความหลัง”
สองคนสบตากัน เขมชาติพยายามจะมองหาปฎิกิริยาที่เกิดขึ้นกับสุริยง ในขณะที่ฝ่ายหลัง เบือน
หน้าหนี ทำเฉย
“ผู้อำนวยการจะทานอะไรคะ ดิฉันจะไปจัดให้”
“ไม่ต้อง ผมจัดการเอง คุณไปนั่งรอที่ ที่ประจำของเรา ผมรู้ว่าคุณจำได้ “
เขมชาติทิ้งระเบิดแล้วก็เดินไปเลย แต่ก็ยังแอบปรายตามามอง อยากรู้ว่าสุริยงจะทำยังไง
สุริยงนิ่งอึ้ง พลางคิดหาทางออก
สุริยงปรายตาไปมองที่ที่ประจำ ภาพในอดีตผุดขึ้นมาอีกครั้ง เป็นภาพในขณะที่ทั้งคู่เป็นนักศึกษา
และนั่งกินข้าวด้วยกันในบรรยากาศสดใส เขมชาตินั่งกินไปอ่านหนังสือไปอย่างตั้งใจ สุริยงทำหน้าที่แกะเนื้อปลา
แล้ววางไว้ในจานให้
สุริยงดึงสายตากลับแววตาครุ่นคิดทำยังไงดี
เขมชาติถือถาดอาหารมาแล้วก็มาหยุดยืนตรงที่ประจำ หากก็พบแต่ความว่างเปล่า พลางหัน
มองหาสุริยง และเห็นว่าเธอนั่งอีกมุม เขมชาติเบือนหน้ากลับมาพลางชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะหัน กลับไป
ยิ้มให้สุริยง พร้อมกับพยักหน้าเรียก
“มานี่ผมอยากนั่งตรงนี้” พลางวางถาดอาหารแล้วก็นั่งเลย สุริยงจำใจต้องตามมานั่งด้วย
เขมชาติวางจานข้าวห่อไข่ไว้หน้าสุริยง
“ของโปรดของคุณผมจำได้”
สุริยงมองข้าวห่อไข่ตรงหน้า แล้วภาพความหลังก็แว่บมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
สุริยงมองเห็นภาพตัวเองสมัยเรียน ที่มักจะกินข้าวให้หมดก่อน เหลือไข่ไว้กินสุดท้าย และครั้งนี้
สุริยงกินแบบเดียวกัน .. เหลือไข่ไว้สุดท้าย เขมชาติมองแล้วก็เผลอยิ้ม หากเมื่อนึกได้หุบยิ้ม แล้วถามขึ้น
“รสชาติเหมือนเดิมหรือเปล่า?”
สุริยง ชะงัก พลางคิด ก่อนตอบ
“ไม่ทราบค่ะ เพราะมันนานมาแล้ว ดิฉันจำรสชาติเดิมไม่ได้”
เขมชาติ ย้อนขำๆ
“แปลกดีเนอะ จำรสชาติเดิมไม่ได้ แต่จำวิธีกินแบบเดิมได้” สุริยงชะงักมือ “กินข้าวให้หมดก่อน
แล้วค่อยกินไข่ ตกลงจำไม่ได้ หรือแกล้งลืมกันแน่”
สุริยงสะอึกแล้วก็วางช้อนเลย โดยไม่แตะต้องไข่
“ดิฉันไม่ได้เก็บไว้ทานทีหลัง แต่ดิฉันเหลือไว้เพราะไม่ทานค่ะ”
สุริยงรวบช้อน ไม่ยอมรับ
เขมชาติเชิดหน้านิดๆ ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
คุณพจน์ เกนหลง เอื้อ อัมพิกา อรทัย ยืนร่ำลากันอยู่ที่หน้าร้านอาหาร
“ในเรื่องโครงสร้างการบริหารงาน อัมจะให้ฝ่ายกฎหมายและ PD มาคุยกับคุณพจน์โดยเร็วที่สุด
นะคะ”
อัมพิกาบอกกับคุณพจน์
“ได้เลยครับ มีอะไรติดต่อกับผมได้โดยตรง หรือจะติดต่อทางเกนก็ได้ครับ”
อรทัยเสริมต่อ
“คุณอามีอะไรก็ติดต่อมาทางพี่เอื้อโดยตรงได้เลยนะคะ หรือให้คุณเกนติดต่อกับพี่เอื้อเองก็ได้ เร็ว
ง่าย รู้ใจ ได้ประโยชน์สูงสุด”
อัมพิกายิ้มให้น้องสาว คุณพจน์ยิ้มรับ อย่างคนไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง เอื้อยิ้มนิดๆ แอบอาย เกนหลง
เข้าใจพูดแทรกขึ้น
“คุณพ่อคะ เกนแยกกับคุณพ่อที่นี่เลยนะคะ”
อรทัย ได้ที รีบปล่อยหมัด
“คุณเกนจะไปไหนคะ? ให้พี่เอื้อไปส่งมั้ยคะ?”
เอื้อหันขวับมา ในขณะที่เกนหลงปฎิเสธอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไรค่ะ เพราะเกนไม่ได้ไปไหน แต่นัดเขมชาติ ไว้ที่นี่ค่ะ เดี๋ยวเขมจะแวะมารับ”
อรทัยชักสีหน้านิดๆ อย่างหมั่นไส้ อัมพิกาช่วยแทรก
“ฝากความคิดถึงถึงคุณเขมชาติด้วยนะคะ บอกว่าพี่อัมยังมีเรื่องเล่าให้ฟังอีกมาก เอาไว้คราวหน้า
นัดเจอกันใหม่”
เอื้อหันขวับมาทางพี่สาว พลางมองด้วยความไม่พอใจและอยากรู้
เกนหลงยิ้มรับด้วยมารยาท “ได้ค่ะ เกนจะบอกให้”
เอื้อมองอัมพิกาด้วยแววตาไม่พอใจนัก อัมพิกายิ้มรับอย่างหวาน แต่แฝงความร้ายไว้ข้างใน
“พี่อัมไปบอกอะไรกับเขมชาติ”
เอื้อถามพี่สาว ทันทีที่คุณพจน์ และเกนหลงแยกตัวไปแล้ว
“บอกความจริง และทุกสิ่งที่เขมชาติควรรู้เกี่ยวกับนังสุริยง เขาจะได้ระวังตัว”
“คนที่เขมชาติจะต้องระวัง คือ พี่อัม กับ อรมากกว่า”
สองพี่น้องถึงกับผงะ
“ทำไมพี่เอื้อพูดแบบนี้ พี่อัมกับอรออกจะเป็นคนดี รักความยุติธรรม ไม่ชอบเห็นคนโดนหลอก พี่
เอื้อนั่นแหละ เห็นกงจักรเป็นดอกบัว”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 9/5 วันที่ 6 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3