อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 8/5 วันที่ 5 เม.ย. 57
“ไม่มีปัญหาค่ะ ตราบใดที่การเริ่มต้นของผู้อำนวยการตั้งอยู่บนพื้นฐานของความจริง และความถูกต้อง ดิฉันก็พร้อมจะเริ่มอยู่แล้วค่ะ”สุริยงพูดยิ้มๆ เริ่มสนิทใจมากขึ้น เขมชาติยิ้มรับเธอจึงหันหลังเดินไปต่อ ดอกไม้หล่นจากช่อตกลงที่พื้นหนึ่งดอกหากแต่สุริยงไม่รู้ตัวเดินต่อไป แต่เขมชาตินั้นปรายตามามองแล้วก็มองตามสุริยงยิ้มเหยียดพร้อมกับก้าวเท้ามาเหยียบดอกไม้ที่หล่นอยู่และขยี้อย่างไม่เห็นค่า เห็นเลยว่าสิ่งที่พูดกับสิ่งที่ทำช่างต่างกันเหลือเกิน
“ว้าวววววว!!!”
เกนหลงยื่นหน้ามาอธิบาย “ที่นี่เขาให้เราแต่งหน้าเค้กเองได้ ไก่ ไข่ เลือกขนมเค้กตรงนี้นะครับ จะเอาก้อนขนาดไหน” ไก่ไข่ชี้ อันนี้ๆ ตามเลือก เอื้อมองๆ “โอเค พี่เกนจะสั่งเขาให้ ขั้นต่อไปไก่ กับ ไข่ ก็ไปเลือกของแต่งหน้าเค้กตรงโน้น แล้วเราจะไปแต่งหน้าเค้กให้คุณยายกัน”
“คับ!! ไก่กับไข่วิ่งไปเลือกของอย่างสนุกสนาน
เอื้อมองแล้วก็ยิ้ม “ปกติไม่ค่อยมีใครสั่งนายสองคนนี้ได้นะ บอกให้ทำอะไรแล้วไปง่ายๆแบบนี้ หายากมาก โดยเฉพาะคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกไม่มีทาง เกนนี่..ไม่ธรรมดา”
“แล้วพี่เอื้อล่ะคะ ถ้าเกนบอก..จะทำหรือเปล่า?” เธอยิ้มพร้อมยื่นเค้กเปล่าให้ “ถ้าทำก็เลือกเลยค่ะ”
เอื้อหัวเราะขำๆ เหมือนโดนมัดมือชกแบบฉลาดๆ เอื้อเลยต้องหันไปเลือกเค้ก... “ทำก็ทำ”
เอื้อ เกนหลง ไก่ ไข่ แต่งหน้าเค้กกันคนละก้อน ของใครของมัน ผู้ใหญ่สองคนต้องมานั่งในมุมเด็กกับไก่ไข่ โต๊ะ เก้าอี้จะเล็กกว่าตัวเล็กน้อย ดูไม่เข้าพวกแต่น่ารัก ทั้งสี่คนแต่งเค้กอย่างสนุกสนาน ไก่ไข่ตั้งใจมาก แต่จังหวะที่ “ไก่” บีบครีมแรงไปหน่อย ทำให้ครีมกระเด็นเข้าหน้าของไข่ ไข่สะดุ้งแล้วก็ไม่ยอมหันมาบีบใส่หน้าไก่เป็นการเอาคืน และทั้งสองคนก็ขำขึ้น เริ่มสนุกกับการบีบครีมใส่หน้ากันเองแทนเค้ก จนเอื้อหันมาเตือน ไก่ไข่หันมาตกใจก็บีบครีมใส่หน้าเอื้อ ทำให้ทั้งเด็กๆและเกนหลงหัวเราะกันร่วน..
เอื้อปรายตามองหมั่นเขี้ยวเหมือนตัวเองโดนรุม ต้องเอาคืน ทันใดนั้นเอื้อก็เอามือปาดครีมแล้วก็ป้ายหน้าทั้งสามคน ไก่ ไข่ เกนหลง หน้าเลอะครีม เอื้อขำร่วนด้วยความสะใจ
เกนหลงเอาขนมเค้กที่ทำมาให้เขมชาติที่บ้าน
ชายหนุ่มรับมาอย่างแปลกใจ “วันนี้วันเกิดผมหรือ?”
ทั้งคู่คุยกันอยู่ที่ริมสระน้ำบ้านเขมชาติ
เกนหลงก็ส่ายหน้าขำๆ “ไม่ใช่สักหน่อย ท่าทางจะทำงานหนักเกินไปนะคะ จำวันเกิดตัวเองไม่ได้”
“ผมจำของตัวเองไม่ได้ไม่เป็นไร จำของคุณเกนได้ก็พอ” เขมชาติยิ้มหยอด
เกนหลงยิ้มรับ “เจอมุกนี้เข้าไป สงสัยเค้กจะจืดไปเลย”
เขมชาติหัวเราะ “ตกลงเอาเค้กมาให้ผมเนื่องในโอกาสอะไรครับ เฉลยได้หรือยัง?”
“โอกาสที่เกนได้เจอกับพี่เอื้อ แล้วก็ไก่ กับ ไข่ ลูกชายของคุณสุค่ะ”
เขมชาติชะงักกึก แอบระแวงตามประสาคนมีแผล “แล้วไปเจอกันได้ยังไงครับ?”
“เจอกันโดยบังเอิญที่สระว่ายน้ำค่ะ เด็กสองคนนั้นน่ารักมากเลยนะคะ เขาอยากจะซื้อเค้กไปให้คุณยาย เกนก็เลยชวนไปร้านเค้กที่แต่งหน้ากันเอง เด็กๆสนุกกันมากกก.. แล้วเกนก็ทำมาให้คุณหนึ่งอัน”
“ขอบคุณครับที่คิดถึง” เขมชาติยิ้ม เกนหลงยิ้มรับเขินๆ เขมชาติหันไปวางเค้ก ก่อนจะเลียบๆเคียงๆ “โลกเรานี่มันมีความบังเอิญเยอะจริงๆ ..แล้ววันนี้ที่เจอกับคุณเอื้อ..คุยอะไรกันบ้าง? ทำอะไรกันบ้าง? แล้ว...เป็นยังไงบ้าง?”
เกนหลงหลิ่วตา “ซักยังกะหึง .. รู้ไหมคะ คนเจ้าชู้มักจะเป็นคนขี้หึง ยิ่งหึงมากยิ่งเจ้าชู้มาก ระแวงว่าอีกฝ่ายจะแอบมีคนอื่นอยู่ลับหลังเหมือนตัวเอง”
เขมชาติแอบสะอึกนิดๆ รีบกลบเกลื่อน “ไม่ใช่ผมแน่นอน” เขมชาติดึงมือเกนหลงมาจับไว้ “เพราะไม่ว่าจะต่อหน้าต่อหน้าหรือลับหลัง...ผมมีคุณเกนคนเดียวเท่านั้น”
เขมชาติยิ้มอย่างมั่นใจ เพราะคิดไปเองว่าสิ่งที่กำลังทำกับสุริยงนั้นเพียงเพื่อแก้แค้น แต่ “ความรัก” ที่แท้จริงคือเกนหลงคนเดียวเท่านั้น เกนหลงสัมผัสความจริงจังนั้นได้แล้วก็ยิ้มตาม
เกนหลงเริ่มรู้สึกวางใจและมั่นใจในตัวเขมชาติมากขึ้น กำแพงที่เคยมีดูเหมือนจะค่อยๆบางลง
รูปสุริยงนั่งตักเขมชาติในร้านขายเฟอร์นิเจอร์อยู่ในมืออัมพิกา...อัมพิกานั่งมองภาพนั้นแล้วก็ยิ้มร้าย
“สันดานคน..มันเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ”
อรทัยยืนกอดอกหน้าหงิกอยู่ไม่ห่าง “ชาติก่อนอรคงทำกรรมกับมันไว้มาก ชาตินี้มันเลยจ้องแต่จะแย่งผู้ชายที่อรรักไปเป็นของมัน ตั้งแต่พ่อ พี่ชาย แล้วนี่มันยังจะมาอ่อยเขมชาติอีก ลำพังเกนหลงคนเดียว อรก็แทบจะหาที่เสียบเข้าหาเขมไม่ได้ นังสุริยงดันโผล่มาอีก..”
อัมพิกาวางรูปแล้วก็ยิ้ม “ดีออก ที่นังสุริยงมันแสดงธาตุแท้ของมันออกมา..ลองคิดดู..ถ้าเอื้อกับเกนหลงได้เห็นรูปพวกนี้..จะรู้สึกยังไง”
อัมพิกาเลื่อนรูปทั้งกองที่เก็บภาพตอนเขมชาติอยู่กับสุริยงในร้านเฟอร์นิเจอร์ ทั้งจับมือ นวด จับไหล่ และนั่งตักกัน
อรทัยคิดตามแล้วก็ยิ้มร้าย “อ๊า....จริงด้วย รูปออกจะโจ๋งครึ่มขนาดนี้ ถ้าเห็นแล้วไม่รู้สึกอะไรก็บ้าแล้ว เรื่องนี้พี่อัมไม่ต้องห่วงอรจัดการเอง”
“ดี...เพราะพี่ก็มีเรื่องต้องไปจัดการเหมือนกัน” อัมพิกาคิดแผนร้าย
ภายในห้องนอน สุริยงอยู่ในชุดนอนกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ เหลือบมาเห็นกล่องขนมเค้กของเอื้อวางอยู่บนโต๊ะทำงาน สุริยงหยิบมาดูเห็นโน้ตเขียนไว้ว่า “ผมแต่งหน้าขนมเค้กเอง ทำใจหน่อย ให้นายธนาคารมาแต่งหน้าเค้กก็ดีที่สุดเท่านี้ เก็บไว้ทานพรุ่งนี้เช้านะครับ...เอื้อ”
สุริยงยิ้มแล้วก็หันไปวางไว้ที่เดิม ก่อนจะหันมาที่เตียง และสะดุดเข้ากับดอกไม้ของเขมชาติ เธอพยายามจะไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ แต่มันทนไม่ได้ ต้องหันมาหยิบแจกันที่อยู่ข้างๆมา แล้วนำช่อดอกไม้มาใส่ไว้อย่างบรรจง
สุริยงมองดอกไม้แล้วนึกถึงหน้าเขมชาติตอนให้ดอกไม้ ดูอ่อนโยน คุ้นเคย เหมือนเขมชาติคนเก่า สุริยงแอบอ่อนไหววูบเข้ามา สุริยงหลับตา..ส่ายหน้านิดๆ พยายามไม่คิดถึงมันแล้วก็หันหลังให้ดอกไม้ เดินไปนอนเหมือนไม่อยากสนใจ
ดอกไม้อยู่ในแจกันวางไว้ในห้อง แม้จะมีคนพยายามไม่สนใจ..แต่มันก็ได้อยู่ในแจกัน ส่วนขนมของเอื้อกลับถูกวางทิ้งไว้อย่างเงียบๆ เหมือนไม่ได้รับการใส่ใจอยู่ที่เดิม
หน้าบ้านเขมชาติ เกนหลงอยู่ในรถ เขมชาติยืนส่ง
“พรุ่งนี้ผมขอเป็นเจ้ามือพาคุณเกนไปทานข้าวเย็น เป็นการตอบแทนสำหรับขนมเค้ก”
เกนหลงยิ้มรับ “ได้เลยค่ะ คุณเป็นคนเลือกร้านนะคะ“
“ครับ..พรุ่งนี้ผมไปรับที่บ้าน ขับรถดีๆนะครับ ถึงแล้วโทร.หาผมด้วยนะ” คนพูดยิ้มอบอุ่น
เกนหลงยิ้มแล้วขับรถออกไป เขมชาติมองตามไปด้วยความรัก ชื่นชม เทิดทูน อย่างเห็นได้ชัด โทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขมชาติหยิบมาดูชื่อ ก่อนจะกดรับ
“คุณสมคิด โทร.มาเสียดึกเลย มีอะไรครับ?”
“พรุ่งนี้เช้าคุณเขมอยู่บ้านหรือเปล่าครับ? พอดี...มีแขกพิเศษอยากจะขอเข้าพบเป็นการส่วนตัวครับ”
เขมชาติขมวดคิ้ว “ใคร?” เขมชาติถามด้วยความแปลกใจ และอยากรู้
อัมพิกายืนอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้าน..เธอยืนนิ่ง สงบ สง่าเหมือนพญาสิงห์ ด้านหลังเห็นสมคิดเดินนำเขมชาติเข้ามา “เมื่อวานคุณอัมพิกาให้เลขาติดต่อมาหาผม .. ผมสอบถามว่าเรื่องอะไร คุณอัมพิกาบอกแค่ว่าเรื่องส่วนตัว...ผมให้รออยู่ทางโน้นครับ”
เขมชาติมอง..แล้วก็คิดหันมาทางสมคิด “ผมคุยเอง”
“ครับ”
สมคิดเดินเลี่ยงออกมายืนรออยู่ที่มุมหนึ่ง...แอบมองทั้งสองคนด้วยความแปลกใจ
อัมพิกายังยืนอยู่ที่เดิมขณะที่เขมชาติเดินเข้ามา
“มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ..คุณอัมพิกา รัตนชาติ” อัมพิกาหันมา เขมชาติยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
อัมพิการับไหว้ “สวัสดีค่ะ แหมเรียกเสียเต็มยศเลย “พี่” ไม่กล้ามาใช้งานคุณเขมชาติหรอกค่ะ ที่มาวันนี้เพราะมีเรื่องอยากจะแจ้งให้ทราบ และมีเรื่องอยากจะเตือน”
เขมชาติชะงักนิดๆ .. แปลกใจ “พี่ต้องขอโทษที่ขอมาพบที่บ้านในวันหยุด และติดต่อผ่านทางผู้ช่วย ไม่ใช่เลขา .. ที่ทำแบบนี้ เพราะกลัวว่าจะโดนกีดกัน ..จากพวกวัวสันหลังหวะ”
“คุณอัมพิกาหมายถึง เลขาของผม ที่มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงของคุณใช่ไหมครับ”
อัมพิกายิ้มๆ “พี่ไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นพูดถึงครอบครัวเรายังไง แต่เรื่องแรกที่พี่อยากจะแจ้งให้คุณเขมทราบคือ .. ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะใช้นามสุกลรัตนชาติ แต่เขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับครอบครัวของเรา”
เขมชาติสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังอย่างรุนแรง และตั้งใจฟังต่อ
“เขาเป็นได้อย่างมากก็แค่ “นางบำเรอ” ที่มีทะเบียนสมรสของคุณพ่อพี่ ผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรีที่แต่งงานเพราะเงิน!!!”
“ทำไมคุณอัมพิกาถึงมั่นใจอย่างนั้น..สุริยา..เอ่อ...สุริยงอาจจะแต่งงานเพราะความรักก็ได้” เขมชาติลองหยั่งเชิง
“ผู้หญิงที่ยอมแต่งงานกับเพื่อนพ่อเพื่อแลกกับเงินสองร้อยล้าน..จะรักใครเป็น นอกจากรักตัวเอง!!”
“สองร้อยล้าน!!!” เขมชาติโพล่งออกมาด้วยความแปลกใจ
สมคิดยืนรออยู่ที่มุมหนึ่ง..มองเขมชาติคุยกับอัมพิกาหน้าเครียด ก็แปลกใจ
“คุยเรื่องอะไรกัน หน้าเครียดเลย”
สมคิดเฝ้าสังเกตการณ์ต่อด้วยความอยากรู้
อัมพิกาใส่ไฟต่อ “พ่อของสุริยง เป็นเพื่อนกับคุณพ่อ เมื่อก่อนทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ แล้วก็เจ๊ง ไม่มีเงินมาจ่ายหนี้ให้ธนาคาร ด้วยความสงสารคุณพ่อเลยยื่นข้อเสนอขอลูกสาวมาเป็นนางบำเรอ ทางโน้นก็ระริกระรี้รีบเอาลูกสาวใส่พานมาให้ เพื่อแลกกับหนี้สองร้อยล้าน!”
เขมชาติอึ้ง อัมพิกาเห็นเขมชาติฟังอย่างตั้งใจ และช้อคกับสิ่งที่ได้รู้ ก็รีบอัดข้อมูลต่อเนื่อง
“ได้ข่าวว่า..อยากแต่งจนตัวสั่น ถึงกับลาออกจากมหาวิทยาลัย ทั้งๆที่เหลืออีกแค่เทอมเดียวก็จบ แต่ก็ยอมลาออกมาแต่งงาน คงกลัวคุณพ่อเปลี่ยนใจ เลยรีบตะครุบจับไว้ไม่ยอมปล่อย พอคุณพ่อเสียมันก็รีบเบนเข็มมาที่เอื้อทันที ฟังแล้วคุณเขมก็คิดเองแล้วกัน ว่าผู้หญิงคนนี้จะแต่งงานเพราะความรักหรือเปล่า!!”
เขมชาติพึมพำเบาๆ “เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง”
“นี่แค่บางส่วน เรื่องของสุริยงยังมีอีกมากที่คุณเขมอาจจะคิดไม่ถึง...บอกได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้...ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คิด”
เขมชาติฟัง...นิ่ง...เชื่อ “ผมก็ไม่ได้คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนดี...” เขาหันมาทางอัมพิกา “ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่า...ผมคิดไม่ผิด!!!”
อัมพิกามองหน้าเขมชาติ แล้วก็ยิ้ม....พอใจ เขมชาติเบือนหน้ามองออกอีกทาง..แววตาเต็มไปด้วยความดูถูก และชิงชัง ... อัมพิกายิ้มสะใจ
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 8/5 วันที่ 5 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3