อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7/4 วันที่ 4 เม.ย. 57
“แค่เสื้อ มันไม่ทำให้เนื้อตัวคุณมีมลทินหรอกน่า เล่นตัวมากๆ จะลากมากอดกลางวันแสกๆ กอดกันกลางถนน...สะใจดี”สุริยงหันขวับมา ตาดุ และระวัง ไม่รู้ว่าเขมชาติพูดจริง พูดเล่น
เขมชาติยิ้มเหยียดแล้วยั่วต่อ “ทำยังกะตัวเองเป็นสาวบริสุทธิ์ ลูกก็มีแล้ว สามีก็มีแล้ว ยังไม่รวมที่รอคิวจะเป็นสามีรับช่วงต่ออีกตั้งไม่รู้เท่าไหร่”
สุริยงเบือนหน้าหนี....หันมองออกไปนอกหน้าต่าง..เหนื่อยใจและไม่อยากจะเถียงด้วย
“ฉันเหนื่อย .. อยากจะพูดอะไรก็พูดไป อยากจะคิดอะไรก็คิดไป .. ฉันไม่แคร์!” สุริยงพูดเสียงเย็นๆ แบบสุดจะทน แต่มันเสียดแทงเข้าไปในใจของเขมชาติอย่างแรง
ไฟเขียวพอดี รถหลังบีบแตรไล่ เขมชาติหันหน้ากลับมาที่ถนน แล้วก็ออกตัวไปอย่างแรง บรื้นนนนนนนน!!
สุริยงพูดเหนื่อยๆ ตายังทอดมองออกไปข้างนอก “ขับเร็วๆก็ดี จะได้ถึงบ้านเร็วๆ..แต่ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา...เอาให้ตายคาที่นะ ฉันไม่อยากพิการ!!!”
สุริยงประชดอย่างผู้ดี เขมชาติกัดฟันกรอดดดดดด...........ทั้งโกรธ ทั้งแค้น ทั้งเสียฟอร์มที่สุริยงทำไม่แคร์ใส่
เขมชาติลงมาจากรถ พร้อมกับกระเป๋าและถุงยา เอื้อเดินมาต้อนรับ เขมชาติพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ
“สวัสดีครับคุณเอื้อ...วันนี้ไม่มีงานหรือครับ?”
เอื้อชะงักไปกับคำถามทะแม่งๆ “มีครับ...แต่ถึงมีงาน ผมก็ต้องหาเวลาแวะมาที่บ้านหนูเล็กอยู่บ่อยๆ บ้านนี้มีแต่เด็ก ผู้หญิง แล้วก็ผู้สูงอายุ ต้องหมั่นมาดูแล ..” เขมชาติฟังแล้วหมั่นไส้ “แล้วคุณเขมล่ะครับ...ไม่มีงานหรือครับ?”
เขมชาติชะงักแต่รีบกลบเกลื่อน “มีครับ..แต่พอดีต้องทำตามคำสั่งของคุณเกน..เธอกำชับให้ผมดูแล “แม่เลี้ยง” คุณเอื้ออย่างดี ผมเห็นว่าไม่สบายก็เลยขับรถมาส่ง เพราะเป็นทางผ่านไปประชุมพอดี”
เอื้อพยักหน้ารับรู้...เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ไม่แย้ง เขมชาติส่งกระเป๋าให้
“แม่เลี้ยงคุณเขาลืมกระเป๋ากับยาไว้ในรถผม..ฝากให้เขาด้วย”
เอื้อรับมา เขมชาติทำเป็นเพิ่งนึกได้ แล้วก็พูดยิ้มๆ
“อ้อ..ไหนๆก็เจอคุณเอื้อพอดี..ถ้าคุณมีโอกาสได้คุยกับคุณเกน ช่วยชื่นชมในความมีน้ำใจของผมให้เธอฟังด้วยนะครับ บอกตามตรงเลย..ที่ผมมาส่งก็เพราะคุณเกน..ถ้าเป็นพนักงานคนอื่น ผมคงให้กลับเอง”
เอื้อยิ้มๆ “ได้ครับ ผมไม่ลืมบอกแน่ๆ ... แต่คราวหน้า..คุณเขมโทร.เรียกผมก็ได้นะครับ ผมไปรับหนูเล็กเอง..ผมรับปากว่าจะไม่บอกเกน..คุณยังได้หน้าเหมือนเดิม .. ส่วนผมก็ได้ดูแลหนูเล็ก .. คุณอยากเป็นฮีโร่ในสายตาของเกน ผมก็เป็นฮีโร่ในสายตาของหนูเล็กเหมือนกัน ...”
เขมชาติสะอึก ที่เห็นว่าเอื้อจริงจังอย่างจริงใจ
“ขอบคุณนะครับ” เอื้อพูดพลางชูกระเป๋ากับถุงใส่ยาแล้วเดินเข้าบ้านไป เขมชาติยืนหน้าชาอยู่ที่เดิม
คืนนั้น เขมชาติแวะไปหาเกนหลงที่บ้าน.. อารมณ์หงุดหงิดยังกรุ่นไปด้วยความแค้นใจ เกนหลงเดินมาเห็นพอดี
“ได้ข่าวว่าเมื่อเช้าอาละวาดใส่คุณสุ จนเธอป่วยเลยหรือคะ?”
“ใครให้ข่าวครับ ไม่เป็นกลางเอาเสียเลย ผมโดนใส่ร้ายเต็มๆ”
“แน้..ผิดแล้วยังไม่ยอมรับผิด”
“คุณสมคิดล่ะสิ..พรุ่งนี้ต้องไปจัดการเสียหน่อยแล้ว”
“อย่านะคะ ถ้าคุณทำ เกนโกรธจริงๆด้วย”
“อ้าวววว..”
“เกนจะเป็นเลขาคุณ ก็ต้องดูแลจิตใจคนใกล้ชิดคุณทุกคน จะได้ทำงานอย่างมีความสุข .. เขมเองก็เหมือนกัน จะวี๊ดบึ้มใส่คุณสุแบบนั้นอีกไม่ได้นะคะ ไม่มีใครเขาชอบ ยิ่งทำ เขาก็ยิ่งอยากจะลาออก”
เขมชาติชะงักกึก
“คนที่รู้งานหาไม่ได้ง่ายๆ ทั้งคุณสมคิดคุณวิบูลย์ก็ชมว่าคุณสุทำงานดี ถ้าคุณไม่รีบปรับท่าทีที่มีต่อคุณสุ ยังร้ายๆใส่แบบนี้ ระวังจะต้องเสียเธอไป!!”
เขมชาติคิดหนัก...เกนหลงจึงตัดบท “เกนทำอาหารเสร็จแล้วนะคะ ขอตัวไปจัดโต๊ะแป็บเดียว เรียบร้อยแล้วจะให้เด็กมาตามนะคะ”
เกนหลงเดินเข้าบ้านไป เขมชาติยังยืนครุ่นคิดอยู่ที่เดิม
ภาพความหมางเมิน เย็นชาของสุริยงตอนขับรถไปส่งยิ่งตอกย้ำคำพูดของเกนหลง
“คุณจะจดจำ แล้วเอาอดีตมาทำร้ายตัวเองก็เรื่องของคุณ แต่อย่าเอามันมาทำร้ายฉัน! ฉันก้าวข้ามมันมานานแล้ว ไม่มีวันจะเจ็บปวดเพราะมันอีก!!! ถ้าคุณยังไม่หยุดพูดถึงอดีต ฉันจะเดินออกไปจากชีวิตคุณ และอย่าหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกในอนาคต!!!”
เขมชาติคิด...แล้วพึมพำกับตัวเอง “ไม่!!!! ผมไม่ยอมมันจบง่ายๆ ..”
เขมชาติแค้นกัดฟันกรอด ทั้งเจ็บ ทั้งแค้น “ถ้าเธอยังไม่เจ็บ...เรื่องนี้ไม่มีวันจบ!!!!”
เช้าวันต่อมา สุริยาถามอย่างงงๆ “ผู้อำนวยการต้องการอะไรนะคะ?”
เขมชาติยืนอยู่ตรงหน้า..หน้านิ่งเครียด...เหมือนจะหาเรื่อง แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มนิดๆ พร้อมกับตอบ
“ผมต้องการ –เริ่ม – ต้น – ใหม่”
“เริ่มต้นอะไรคะ?”
“ก็.....เริ่มต้นความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคน”
สุริยงผงะมองหน้า เขมชาติรีบขยายความ
“ผมเห็นด้วยกับสิ่งที่คุณพูด อะไรที่ไม่ดีก็ไม่ต้องไปจำ เรื่องระหว่างผมกับสุริยาวดี ผมเลือกที่จะลืมเรื่องร้ายๆ และจำแต่สิ่งดีๆ จำแค่ความเป็น “เพื่อน” ระหว่างเราสองคน”
สุริยงมองไม่วางใจ เขมชาติยิ้มรู้ใจ รีบดักคอ
“ผมเห็นว่าคุณ “ลืม” ทุกอย่างได้ และมีความสุขกับลูกๆ ทั้งลูกจริง และลูกเลี้ยง ผมก็แค่..อยากจะมีความสุขแบบนั้นบ้าง... ผมขอโทษที่เคยทำไม่ดี พูดไม่ดีกับคุณ”
สุริยงเริ่มอ่อนลงนิดๆ..คิดตาม เขมชาติรีบพูดต่อ สายตาแอบอ้อนนิดๆ
“เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม?”
“ชีวิตของดิฉัน เริ่มต้นใหม่มาหลายครั้ง จะเริ่มต้นอีกสักครั้งเป็นไรไป”
เขมชาติยิ้มกว้าง “ดี!!! งั้นเรามาเริ่มต้นใหม่”
เขมชาติยื่นมือมาตรงหน้าสุริยง .... สุริยงมอง...คิด...เขมชาติพูดดักคอ
“จับมือ เพื่อเป็นการทำสัญญาระหว่างเราสองคน” สุริยงมองพลางตัดสินใจ ส่วนเขมชาติยิ้มร้าย “หรือว่าคุณไม่กล้าจับมือผม?”
สุริยงยื่นมือออกมา และจับมือเขมชาติไว้เบาๆด้วยความลังเล เขมชาติยิ้มร้ายที่มุมปาก...และบีบมือสุริยงอย่างแน่น..หมั่บ! “ขอบคุณที่ไว้ใจ .. ผมสัญญาว่าจะเริ่มต้นใหม่อย่างดีที่สุด!!”
ทันใดนั้นเองสมคิดก็เดินพรวดเข้ามาเห็นเขมชาติและสุริยงยืนจับมือกันอยู่ก็แปลกใจ
“อ้าววว!!!!!มะมีอะไรกันหรือเปล่าครับ? แล้วนี่มายืนจับมือกันทำไมครับ??”
สุริยงสะดุ้งดึงมือออก เขมชาติปรายตามามองสุริยงแอบเห็นอาการประหม่านิดๆก็ยิ้มร้าย..หันมาตอบชิลล์ๆ “เรากำลังทำสัญญาสันติภาพกันครับ คุณสมคิดมาก็ดีแล้ว จะได้เป็นพยานการสงบศึก เราจะลืมเรื่องเก่าๆ และเริ่มต้นใหม่ นับจากวันนี้เป็นต้นไป!”
เขมชาติเดินเข้าห้องไป สมคิดมองหน้าสุริยงงงๆ สุริยงยิ้มรับนิดๆ แล้วมองตามเขมชาติอย่างคลางแคลงใจ...
เขมชาติเดินเข้ามาในห้องใบหน้าพอใจ แววตาเย้ยหยัน และ ยิ้มเยาะที่มุมปาก ชายหนุ่มล้วงกระเป๋าหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วก็เช็ดมือข้างที่จับมือสุริยงอย่างรังเกียจ เขมชาติเริ่มสนุกกับแผนร้ายของตัวเองแล้ว
ลานหน้าสวนสาธารณะ มีเอื้อและกลุ่มขี่จักรยานจอดรถยืดเส้นยืดสายรอสมาชิกอยู่
เอื้อคุยกับเพื่อนสมาชิก “เอ...ตกลงสมาชิกใหม่คงไม่มาแล้วมั้งครับ”
“มาสิคะพี่เอื้อ” เอื้อหันไปเห็นเกนหลงกำลังถีบจักรยานมากับเพื่อนอีกสองคนก็แปลกใจ
“เกน ไปไงมาไงเนี่ย”
“ดีใจจังค่ะที่พี่เอื้อก็อยู่ชมรมนี้ด้วย”
“พี่น่ะขาใหญ่เลยล่ะ อยู่มาตั้งแต่ตั้งชมรม”
“โอ๊ะโอ๋ว...งั้นฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
เอื้อหัวเราะแล้วหันไปหาทุกคน “ผมว่าถ้าพร้อมแล้วก็ไปกันเถอะครับ”
เอื้อขึ้นขี่จักรยานแล้วถีบไปกับเกนหลงและเพื่อนสมาชิก
เอื้อ เกนหลงขี่รถไปเที่ยวตามที่ต่างๆรอบเกาะรัตนโกสินทร์ แสงไฟสถานที่ต่างๆสวยงาม เกนหลงสนุกสนาน สดใสมาก พอถึงช่วงหยุดพักทุกคนก็จอดรถเรียงด้านหน้าร้านกาแฟโบราณแห่งหนึ่ง ในร้านเอื้อกับเกนหลงนั่งโต๊ะเดียวกัน ดื่มน้ำ คนอื่นๆแยกไปหมดแล้ว
“คราวหน้าเกนชวนคุณเขมชาติมาด้วยสิ”
“เกนก็อยากชวนค่ะ แต่รายนั้นชอบทำแต่งาน ไม่มีเวลาให้กิจกรรมอื่นเลย”
“เหมือนหนูเล็กของพี่ แต่ละวันแค่ทำงานกับดูลูกก็หมดเวลาแล้ว”
“พี่เอื้อยังดีนะคะไปดูแลไก่กับไข่ที่บ้านบ่อยๆ ยังได้ใกล้ชิดคุณสุบ้าง”
“แต่เกนก็กำลังจะไปทำงานกับคุณเขมชาตินี่”
“ไปเป็นลูกน้องนะคะ ไม่รู้ว่าทำงานด้วยแล้วจะดุเกนเหมือนดุคุณสุหรือเปล่าแต่ถ้าดุมากๆเกนจะลาออกให้ดู”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7/4 วันที่ 4 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3