อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7/3 วันที่ 4 เม.ย. 57
“ผมผิด ที่เห็นมันรึไง หะ?? คิดหรือว่ารู้ไม่ทัน ตั้งใจจะรื้อความทรงจำเก่าๆ รึไง จะบอกให้นะ ต่อให้ขนดอกไม้มาเป็นสวน ผมก็ไม่สน!!!”สุริยงทั้งเซ็ง ทั้งเครียด ทั้งปวดหัว “ถ้าผู้อำนวยการไม่ฟังเหตุผล ดิฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น”
“ใช่!! ผมไม่ฟัง เพราะมันไม่ใช่ความจริง คุณรู้ดีอยู่แล้วว่าดอกไม้นี้ มันแปลว่าอะไร? แล้วทำไมผมถึง “เกลียด” มัน”
สุริยงตอบสวนเหมือนไม่แคร์ “ดิฉันต้องขอโทษ ... ดิฉันไม่ทราบจริงๆ” สุริยงปรายตามองที่ดอกไม้ “ในสายตาดิฉัน มันก็แค่ดอกไม้ธรรมดาๆ” เขมชาติยิ่งฟังยิ่งเจ็บ “ที่บังเอิญลูกๆ แอบใส่มาในกระเป๋า ดิฉันก็เลย..”
สุริยงใจเต้นแรง..สะอึกไป..พูดไม่ออก ทั้งสองจ้องหน้ากัน
เขมชาติสะบัดมือสุริยงทิ้ง “ในเมื่อคุณพยายามจะหนีอดีตไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นใคร ก็อย่ามารื้อฟื้นอดีตของคนอื่น ..ครั้งหน้า ผมอาจจะไม่ปาแก้วไปที่กำแพง ระวังตัวไว้ให้ดี”
เขมชาติพูดเสียงเข้ม นิ่ง โหด สุริยงเชิดหน้านิ่งรับไว้...ไม่หวั่นไหว เขมชาติเดินเข้าห้องไป สุริยงมองดอกไม้ที่หล่นเกลื่อนอยู่กับเศษแก้วแล้วก็ทรุดนั่งด้วยความเหนื่อยใจ และป่วยกาย
เขมชาติเดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยความแค้น ... ภาพในอดีตที่ผูกพันกับดอกไม้และแหวนฟอร์เก็ตมีน็อต แว่บเข้ามาในความทรงจำเป็นชุด เขมชาติเจ็บใจแค้นใจ จนน้ำตาคลอ ที่อดีตของเขาไม่มีความหมายใดๆกับสุริยง
“ดิฉันไม่ทราบจริงๆ ..ว่าดอกไม้นี้มันแปลว่าอะไร ในสายตาดิฉัน มันก็แค่ดอกไม้ธรรมดาๆ..”
เขมชาติปาดน้ำตาทิ้ง พยายามขับไล่ความอ่อนแอและความเจ็บปวดในใจ!
สมคิดและสุริยงเดินคุยกันมา สมคิดถามด้วยความเป็นห่วง “ได้ข่าวว่าเจ้านายคุณอารมณ์บูดแต่เช้า”
สุริยงที่หน้าซีดนวขมับด้วยความมึน “ค่ะ สุพลาดเอง เอาดอกไม้เข้ามาในบริษัท”
“คุณสุอย่าคิดมากเลยนะครับ คุณเขมเขาก็เป็นอย่างนี้ เลือดจะไปลมจะมา อย่าถือสาเลยครับ พอคุณเกนมาเริ่มทำงาน น่าจะอารมณ์ดีขึ้น”
สุริยงยิ่งฟังก็ยิ่งมึนมือก็นวดขมับด้วยความปวดหัว แต่เพราะสมคิดมัวคิดเรื่องของเจ้านายกับเกนหลงเลยไม่ทันได้สังเกต
“จะว่าไป..คุณเขมกับคุณเกนน่าจะแต่งๆกันไปสักที..” สมคิดหันมามองแล้วก็ชะงักเพราะสุริยงหน้าซีดมาก สุริยงนวดขมับด้วยความปวด “คุณสุเป็นอะไรครับ? อยู่ๆก็หน้าซีดไม่สบายหรือเปล่า?”
“ปวดหัวจี๊ดๆ ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ คงไม่เป็นไรมากมั้งคะ สักพักคงหาย”
“ไม่ได้ๆ เรื่องเจ็บไข้ได้ป่วย อย่ามาคิดไปเอง ผมว่า..ไปห้องพยาบาลดีกว่าครับ”
วิบูลย์เดินถือแฟ้มตัวอย่างผ้ามาพอดี สมคิดหันไปเห็นก็เรียกไว้
“คุณวิบูลย์”
วิบูลย์หันขวับมา “ครับ”
“..พาคุณสุไปห้องพยาบาลหน่อย เดี๋ยวผมนั่งเฝ้าโต๊ะให้”
วิบูลย์หันขวับมาทางสุริยง “คุณสุเป็นอะไรครับ ???” วิบูลย์ถามด้วยความเป็นห่วง
วิบูลย์พาสุริยงไปห้องพยาบาลของบริษัท
พยาบาลตรวจอาการให้ “ตัวร้อนจี๋เลยค่ะ น่าจะเป็นไข้หวัด”
“สงสัยจากที่ตากฝนวันก่อน แล้วก็ไปโรงงานเมื่อวาน เมื่อคืนก็นอนดึกอีก”
“นั่นแหละค่ะ ที่พูดมาน่าจะเป็นสาเหตุทั้งหมด”
“ผมว่าคุณสุ ทานยา นอนพักสักหน่อย แล้วลากลับบ้านดีกว่าครับ เดี๋ยวผมให้รถตู้บริษัทไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ สุกลับแท๊กซี่เองได้”
“ไข้ขึ้นอย่างนี้ จะทรมานสังขารตัวเองทำไมครับ นั่งรถตู้ไปสบายๆ เดี๋ยวผมไปแจ้งคุณเขมเอง” วิบูลย์ทำท่าจะเดินออกไป
“อย่าค่ะ!!” วิบูลย์ชะงักเท้า “สุ..กลับเองได้จริงๆ”
เขมชาติหยุดยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานสุริยง แต่คนที่นั่งอยู่กลับกลายเป็นสมคิด
“เลขาผมหายไปไหน?”
“ผมเพิ่งไล่ให้วิบูลย์พาไปห้องพยาบาล”
“เป็นอะไร?”
“เมื่อกี๊วิบูลย์โทร.มาบอกว่าเป็นไข้หวัด”
“ไม่สบาย..ทำไมเขาไม่บอกผม”
“คุณสุก็ไม่ได้บอก แต่ผมสังเกตเห็นหน้าซีดๆ ก็เลยถาม เมื่อเช้าตอนอาละวาด คุณเขมไม่เห็นหรือครับ ว่าคุณสุหน้าซีดๆ” สมคิดแอบเหน็บ
เขมชาติไม่สน “ผมจ้างมาทำงาน ไม่ได้จ้างมาดูหน้า!!”
สมคิดสะดุ้งนิดๆ ที่โดนย้อน
“แล้วนี่..เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เขมชาติเองก็แอบห่วงเหมือนกัน แต่ไม่แสดงออก
“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน .. รู้แต่ว่ากินยาแล้วก็นอนพักอยู่ที่ห้องพยาบาล”
สุริยงนอนคลุมผ้า หน้าซีดอยู่บนเตียง
เขมชาติเดินเข้ามาดูแล้วเอ่ยถามพยาบาล “เป็นไงบ้าง?”
“ไข้ขึ้นสูงมากค่ะ เพิ่งทานยาไปเมื่อกี๊นี้เองค่ะ คุณวิบูลย์ให้นอนพัก พอตื่นแล้วจะให้รถตู้ไปส่งค่ะ”
“ผมจะออกไปข้างนอกพอดี ปลุกเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวผมไปส่งเอง”
ยังไม่ทันที่พยาบาลจะรับคำ คนป่วยก็สวนขึ้นทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“ไม่ต้องค่ะ!! ดิฉันกลับแท๊กซี่เองได้“
เขมชาติไม่สนใจ “คุณพยาบาลไปบอกให้คนรถเอารถมาจอดรอผม แล้วบอกให้มาลัยเก็บของของ “เขา” มารอผมที่หน้าตึกด้วย”
“ค่ะ .. นี่เป็นถุงยาของคุณสุนะคะ” นางพยาบาลรีบตอบรับแล้วเดินออกไป
สุริยงพลิกตัวลุกขึ้นนั่งหันมา “ขอบคุณที่มีน้ำใจ แต่ดิฉันไม่ไป!”
เขมชาติไม่ยอม “ผมมีให้แค่ 2 ตัวเลือก จะให้ผมลากออกไป หรืออุ้มออกไป .. แต่ไม่ว่ายังไง..คุณก็ต้องไปกับผม เวลานี้ไม่ใช่เวลาจะมายโส และไม่ใช่เวลาที่จะมาเอาชนะผม เพราะไม่ว่าจะทำยังไง...คุณก็แพ้อยู่ดี”
สุริยงหมดความอดทนลงทันที “ฉันไม่ได้ยโส และไม่ได้อยากเอาชนะ ฉันแค่อยากกลับบ้านอย่างสงบ ไม่ต้องมารบกับผู้ชายบ้าอำนาจ!!”
เขมชาติขำ “ดี! ปรี๊ดๆ ออกมาบ้างก็ดี อยากจะด่าอะไรก็ด่าออกมาเลย ผมเอียนท่าแข็งๆ แววตาเย็นชาของคุณอยู่เหมือนกัน” เขมชาติยั่ว “เอาสิ ระเบิดออกมาเลย”
เขมชาติมองหน้าอย่างกวนประสาท สุริยงหงุดหงิดแต่ก็พยายามข่มลง..ข่มลง จนนิ่ง และเหนื่อย
“อยากไปส่งใช่ไหม ... เชิญ!!”
สุริยงกลั้นใจลุกลงจากเตียง เกิดอาการหน้ามืดเซจะล้ม เขมชาติจะเข้ามาช่วยพยุง
สุริยงยกมือห้าม “ไม่ต้อง!!”
ชายหนุ่มชะงักกึก หญิงสาวเมินหน้าไปอีกทาง เขมชาติมองแล้วก็ทนไม่ได้ คว้าตัวเธอมากอดพยุงแน่น สุริยงตกใจ
“กลัวผมจะแตะต้องตัวนักหรือไง เล่นตัวมากนัก เดี๋ยวจะเดินออกไปทั้งแบบนี้”
“โรคจิต!” สุริยงเดินออกไปทันที
เขมชาติยิ้มร้าย.....สะใจแกมหมั่นไส้ เดินตามไป ทว่านึกได้ หันมาหยิบถุงยาติดมือไปด้วย
เขมชาติจอดรถติดไฟแดงอยู่ เขาหันมามองสุริยง ในใจก็เป็นห่วงแต่ปากก็ยังพูดเสียงแข็งใส่
“หนาวไหม? จะให้ปิดแอร์หรือเปล่า?”
สุริยงตอบโดยไม่หันมามองหน้า “ไม่เป็นไร...ขอบคุณ”
เขมชาติมองแล้วถอดเสื้อสูทที่ใส่อยู่ออกมา เขมชาติคลุมเสื้อให้เธอ แต่สุริยงถอยหนีเหมือนรังเกียจ
“แค่เสื้อ มันไม่ทำให้เนื้อตัวคุณมีมลทินหรอกน่า เล่นตัวมากๆ จะลากมากอดกลางวันแสกๆ กอดกันกลางถนน...สะใจดี”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7/3 วันที่ 4 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3