อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 13/2 วันที่ 10 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 13/2 วันที่ 10 เม.ย. 57

ของขวัญกันดีกว่าค่ะ อยากรู้ว่าจะถูกใจหรือเปล่า”
เขมชาติยิ้มรับ และรีบเปิดของขวัญด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่จะหยิบผ้าออกมา และมองด้วยความพอใจ
“สวยมากครับ งานละเอียดมาก สีโปรดผมเลย”
“เกนทำเองนะคะ เลือกเส้นไหมเอง คิดแบบเอง แล้วก็ทอเองกับมือค่ะ”

เขมชาติ หันมามองเกนหลงด้วยความชื่นชม
“สวยมากๆเลยครับ ถูกใจมากๆ”
เกนหลงยิ้มรับเขินๆ เขมชาติมองหน้าเกนหลงที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข ด้วยความรู้สึกเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก พลางโผเข้ากอดเกนหลงด้วยความรักและประทับใจอย่างที่สุด

“ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากๆ ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับผมมากขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆ”
เขมชาติกอดเกนหลงไว้ด้วยความรู้สึกดีๆ พร้อมๆ กับที่แอบมีความรู้สึกผิดซ่อนอยู่ โดยไม่รู้ตัว เกนหลงกอดตอบเบาๆ ยิ้มนิดๆ แต่แววตาฉายแววแห่งความหวาดระแวง ที่สวนทางกับความรู้สึกของเขมชาติอย่างเห็นได้ชัด
วิบูลย์กับสมคิดนั่งคุยกันอยู่ที่มุมหนึ่งของบริษัท เสียงข้อความเข้าดังขึ้น สมคิดหยิบโทรศัพท์มากด
อ่าน แล้วหันไปบอกวิบูลย์
“คุณเขมบอกว่าวันนี้ไม่เข้า มีนัดทานข้าวกับครอบครัวคุณเกน”
“สงสัยจะฉลองวันเกิดแหงๆ ผมว่า อีกไม่นาน คุณเขมกับคุณเกนหลง ต้องแต่งกันแน่ๆ”
“แค่กินข้าวกับครอบครัวเนี่ยนะ”
วิบูลย์ หน้าตามั่นใจ
“ไม่ใช่แค่นี้ แต่มันมีอะไรที่มากนี้” สมคิดรอฟัง วิบูลย์รีบพูดต่อ “เมื่อวันเสาร์คุณเกนหลงสั่งให้คุณ
เขมไปรับลูกๆของคุณสุมาเล่นน้ำที่บ้าน ทั้งๆที่รู้ว่าคุณเขมเกลียดเด็กยังกะอะไรดี ผมว่าที่ทำแบบนี้ เพราะอยากให้
เจ้านายเราคุ้นเคยกับเด็ก พอแต่งงานแล้วจะได้มีลูกเลย”
“คุณเกนหลง สั่งให้คุณเขมไปรับลูกคุณสุมาเล่นน้ำ แล้วคุณเขมก็สั่งคุณอีกทีเหรอ ?”
สมคิดย้อนถาม
“ครับ แล้วคุณเขมก็ให้คุณสุมารับเด็กๆที่บ้าน”
“แต่คุณสุเจ็บขา ทำไมคุณเขมไม่ให้คุณรอ แล้วส่งเด็กกลับ ทำไมต้องให้คุณสุมารับ”
วิบูลย์ เริ่มเห็นด้วย
“นั่นสิ ผมก็ลืมคิดไป บ้านคุณเขม คุณสุก็ไม่รู้จัก ผมก็ต้องวาดแผนที่ให้ แล้วก่อนผมจะกลับ คุณเกน
หลงก็ยังมาไม่ถึง เด็กๆต้องอยู่กับคุณเขมตามลำพัง ไม่รู้ว่าอะไร “พัง” ไปบ้าง”
วิบูลย์พูดทีเล่นทีจริงๆ แล้วก็เดินขำๆ ไป สมคิดฟังแล้วก็จับพิรุธได้หลายอย่าง พลางคิดอย่างแปลกใจ

“ทำไมถึงเอาชื่อนังสุริยงออกไปไม่ได้”
อัมพิกา ถามทนายภานุด้วยความแปลกใจ ในขณะที่อรทัยยืนฟังอยู่ไม่ห่าง
“คือ ตามกฎหมายแล้ว การที่จะถอนชื่อออกจากการเป็นผู้ปกครองตามพินัยกรรมจะทำได้ก็ต่อเมื่อ
ผู้ปกครองละเลย ไม่ปฎิบัติตามหน้าที่ ใช้อำนาจไม่ชอบ ประพฤติมิชอบไม่สมควรกับหน้าที่ แต่ถ้าแค่รูปถ่ายกับผู้ชาย
อื่น”
เอื้อที่กำลังเดินมา ได้ยินพอดี
“มันไม่ได้กระทบต่อสวัสดิภาพของเด็ก ไม่สามารถใช้เป็นเหตุให้ถอนชื่อได้”
เอื้อชะงักเท้าหยุดแอบฟัง
อรทัย ถามแทรกขึ้นมาทันที “แล้วถ้าเราจะขอซื้อหุ้นคืนจากไอ้เด็กสองคนนั้น โดยไม่ต้องผ่านการ
เห็นชอบของนังสุริยงทำได้หรือเปล่า”
“จริงๆแล้ว มันก็ทำได้ แต่ต้องยื่นขอความเห็นชอบจากศาล ซึ่งสุดท้ายศาลก็อาจจะสั่งให้ผู้ปกครอง
เป็นผู้ดูแลเหมือนเดิม คุณอัมพิกาจะให้ผมลองยื่นขอศาลดูมั้ยครับ?”
เอื้อทนไม่ไหวสวนขึ้นมา
“ไม่ต้อง”
อัมพิกา อรทัย หันขวับไป เห็นเอื้อเดินเข้ามา สองคนชะงักตั้งรับ
ทนายภานุรีบยกมือไหว้เอื้อ
“สวัสดีครับคุณเอื้อ”
เอื้อบอกกับกับทนาย
“ผมคิดว่าคงจะมีการเข้าใจผิดอะไรกันบางอย่าง ไม่ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ ผมขอให้คุณหยุดไว้ก่อน
และรอฟังคำสั่งจากผม ถ้าผมยังไม่ได้สั่ง ห้ามทำอะไรทั้งนั้น”
ทนายภานุอึกอักๆแต่ก็ต้องยอมแต่โดยดี
“ครับ งั้นผมขอกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ”
พลางยกมือไหว้ทุกคน ก่อนที่จะเดินตัวลีบออกไป
อัมพิกาหันขวับมาทางเอื้อทันที
“เอื้อทำแบบนี้เท่ากับหักหน้าพี่”
“ถ้าเมื่อกี๊ผมหักหน้าพี่ การที่พี่ส่งทนายที่ดูแลเรื่องมรดกไปต่างประเทศ และให้ทนายอีกคนมาทำ
เรื่องถอนชื่อหนูเล็กออกจากการเป็นผู้ปกครองไก่ กับ ไข่ มันเท่ากับพี่หักหลังคุณพ่อ”
เอื้อย้อนกลับ อัมพิกาลุกพรวดขึ้นมาทันที
“พี่ไม่ได้หักหลัง แต่พี่กำลังทำในสิ่งที่ถูกต้อง หุ้นของธนาคารควรจะเป็นของครอบครัวเรา ไม่ใช่คน
อื่น”
“เด็กสองคนนั้นไม่ใช่คนอื่น เขาเป็นลูกของคุณพ่อ เป็นน้องของเรา”
อรทัย รีบสวนขวับ “อย่าดึงอร กับพี่อัมลงไปเกลือกกลั้วกับพวกมัน”
“ โอเค พี่จะไม่ดึงใครมา” น้ำเสียงแกมประชด “เกลือกกลั้ว กับเรื่องนี้ เพราะนับจากนี้ไปพี่จะเป็นคน
จัดการเรื่องนี้เอง ผมจะโอนหุ้นให้เด็กสองคนนั้นโดยเร็วที่สุด”
อัมพิกากับอรทัยกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ เอื้อพูดต่อ
“อีกเรื่อง วันนี้คุณพจน์เรียกผมไปคุยเรื่องหนูเล็กกับเขมชาติ ผมไม่คิดว่าพี่อัมจะกล้าเอารูปพวกนั้นไป
ให้คนอื่นดู มันเป็นการประจานความสอดรู้สอดเห็นของตัวเองให้คนอื่นเค้ารับรู้”
อัมพิกาเต้นผาง
“เอื้อ มันจะมากไปแล้วนะ”
“มันจะมากกว่านี้แน่ ถ้าพี่ยังไม่ยอมหยุด ผมคิดว่าคุณพจน์คงจะเป็นคนสุดท้ายที่ได้เห็นรูปพวกนั้น
เพราะนอกจากมันจะไม่ได้ผลแล้ว คนที่จะเสียหายก็คือพี่ ไม่ใช่คนในรูป”
เอื้อใส่ไม่ยั้ง ก่อนที่จะเดินออกไปด้วยความโกรธ อัมพิกากับอรทัยได้แต่มองตามไปด้วยความขัดใจ
“คุณพจน์นะคุณพจน์ จะดึงพี่เอื้อมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ทำไมก็ไม่รู้ ผิดแผนหมด”
อรทัยบ่นกับพี่สาว แต่อัมพิกา ยังมีหวัง
“มันก็ไม่แน่ ต่อให้เอื้อพยายามจะแก้ตัวมากแค่ไหน คุณพจน์ก็อาจจะเชื่อเรามากกว่า เพราะรูปภาพ
มันชัดเจนกว่าคำพูด”

อัมพิกาจิกตาอย่างมีหวัง ไม่ยอมแพ้
เขมชาตินั่งคุยกับพจน์อยู่ในห้องทำงานภายในบ้านของเกนหลงตามลำพังสองต่อสอง เบื้องหน้าทั้ง
คู่ คือภาพถ่ายระหว่างเขมชาติกับสุริยง
เขมชาติหน้าเสีย แต่พยายามจะรักษาอาการไว้ คุณพจน์ถามเสียงขรึม
“อาต้องการคำอธิบาย”
“ผมไม่มีคำอธิบายครับ”
“แปลว่า?”
เขมชาติ วางรูปไว้บนโต๊ะ และตอบนิ่งๆ
“เพราะรูปนี้ไม่ได้มีสาระสำคัญอะไรที่จะต้องอธิบายเพิ่ม นอกจากคำว่า “อุบัติเหตุ” ผมกับเลขาไป
ซื้อของเพื่อมาตกแต่งห้องทำงานให้คุณเกน และระหว่างที่เลือกของ มันก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นอย่างที่เห็น ถ้าคุณอาไม่เชื่อ..
จะเรียกเลขาผมมาถามก็ได้นะครับ หรือจะให้ผมติดต่อขอภาพจากกล้องวงจรปิดของที่ร้านมาให้ดูก็ได้ ผมพร้อมจะ
ยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง”
เขมชาติตอบนิ่งๆ ไม่ใส่อารมณ์ และไม่หวั่นไหว ในขณะที่คุณพจน์มองอย่างพยายามจับผิด
“ไม่ต้อง เพราะอาเช็คข้อมูลกับคนที่เชื่อถือได้ไปแล้ว”
เขมชาติแอบตื่นเต้น “ใครครับ ? “
“คุณเอื้อ”
เขมชาติผงะนิดๆ ตามประสาวัวสันหลังหวะ พลางพยายามถามเสียงนิ่ง หากในใจนั้นร้อนรุ่ม
“คุณเอื้อตอบคุณอาว่าอะไรครับ?”

คำพูดของเอื้อก็ถูกถ่ายทอดให้เขมชาติฟังอย่างละเอียด
“เท่าที่ผมทราบ วันนั้นเขมชาติกับหนูเล็กไปซื้อของเพื่อตกแต่งห้องทำงานให้เกนหลง จากภาพผมคิด
ว่า น่าจะเป็นอุบัติเหตุ คุณอาลองดูจากลักษณะการนั่งมันผิดธรรมชาติมาก ไม่น่าจะเป็นความตั้งใจที่จะนั่งตักกันในที่
สาธารณะแบบนี้ ผมว่ารูปนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่า ความบังเอิญ และ อุบัติเหตุ”
ก่อนที่คุณพจน์จะสรุปอีกที
“โชคดีที่คำตอบตรงกัน”
เขมชาติถอนหายใจเบาๆ.อย่างโล่งอก คุณพจน์พูดต่อ
“คุณเอื้อยังเสริมอีกว่า แม่เลี้ยงของเขาคนนี้เป็นคนดี ไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสีย”
เขมชาติแอบเบ้ปากนิดๆ หมั่นไส้ คุณพจน์พูดต่อพลางเก็บรูป
“แต่เข้ากับพี่สาวและน้องสาวเขาไม่ค่อยได้ เพราะมีปัญหาเรื่องมรดกกันอยู่ ก็เลยอาจจะตกเป็นเป้า
โดนโจมตีอยู่บ่อยๆ เขมเองก็ระวังตัวไว้ด้วย ดีที่รูปนี้ไม่ได้หลุดออกไปในวงกว้าง และเกนหลงก็ยังไม่เห็น”
พูดพลางฉีกรูปในมือ
“อาจะทำลายรูปพวกนี้ เป็นของขวัญวันเกิดให้ก็แล้วกัน”
เขมชาติ ยิ้มรับ “ขอบคุณครับ”
จากนั้นคุณพจน์ ก็นึกขึ้นมาได้
“ อ้อ อีกเรื่องคุณเอื้อยังชมว่าคุณสุริยงคนนี้ทำงานดีมาก เพราะเจ้าสัวเป็นคนฝึกมาเองกับมือ คุณ
เอื้อก็เลยจะดึงมาช่วยงานที่โรงแรมใหม่ที่เขาลงทุนทำกับอา”
เขมชาติสะอึก และถามอย่างแปลกใจ “ดึงมาช่วยงาน?”
“ใช่ เพราะตอนนี้เกนกับคุณเอื้อดูแลกันอยู่สองคน เริ่มจะไม่ไหวแล้ว ก็เลยจะให้คุณสุริยงมาเป็นผู้ช่วย
เห็นบอกว่าจะให้มาเริ่มงานโดยเร็วที่สุด”
ครั้นเห็นเขมชาติทำหน้างง คุณพจน์ ก็ถามต่อ “ นี่เขมไม่รู้เรื่องเลยเหรอ?”
เขมชาติอึ้ง แทนคำตอบว่า “ไม่รู้”
เขมชาติคิดใจร้อนวูบวาบ แทบอยากจะพุ่งไปถามให้เรื่องในทันทีทันใด

เกนหลงเดินมาที่โต๊ะอาหาร ที่จัดตกแต่งไว้อย่างสวยงาม พลางถามเด็กรับใช้ที่กำลังยกดอกไม้มา
วางเพิ่มที่โต๊ะข้างๆ
“คุณพ่อ กับ คุณเขม อยู่ที่ไหน?”
“เมื่อครู่เห็นคุณท่านเชิญคุณเขมชาติไปคุยที่ห้องทำงานค่ะ คุณเกนจะให้หนูไปเรียนเชิญทั้งสองท่าน

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 13/2 วันที่ 10 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3