อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 11 วันที่ 8 เม.ย. 57
“มันไม่ใช่แม่เลี้ยงฉัน มันเป็นได้อย่างมากก็แค่เมียน้อยอันดับท้ายๆ ก่อนพ่อฉันจะตายแค่นั้นแหละ”“ไม่ใช่ก็ได้ พูดแค่นี้อารมณ์เสียไปได้”
“ฉันเกลียดมัน นี่ แล้วเรื่องเธอกับเขมชาติเป็นยังไงบ้าง เมื่อก่อนพูดถึงบ๊อย บ่อย ฉันให้พามาแนะนำ
ก็ไม่เคยพามาสักที”
วนิตาเบ้ปาก
“พามาได้ยังไง ฉันเองยังไม่ค่อยได้เจอเลย ตั้งแต่ยัยเกนหลงกลับมาจากเมืองนอก หายหัวไปเลย โทร
ไปก็ไม่รับ คิดจะชิ่งแน่ๆ เออนี่ ฉันเคยเจอเลขาที่บริษัทเขมอยู่ครั้งนึง มันหลอกให้ฉันไปโรงงานกับแก๊งแม่บ้าน ฉันเลย
วนิตาพูดจบ อรทัยก็รีบหยิบมือถือออกมา
“ ฉันมีรูป ฉันจ้างนักสืบสะกดรอยตามมัน ได้รูปนี้มา ฉันถ่ายเก็บไว้ นี่ๆ ใช่มันหรือเปล่า”
“นี่มันผู้หญิงที่ฉันเจอที่หน้าบริษัทเขม ฉันเห็นมันออกไปเขมสองต่อสอง นี่มัน กล้าดียังไง มานั่งตัก
เขม ฉันรู้จักมาตั้งนาน ยังไม่เคยได้ทำแบบนี้เลย แล้วมันมาเป็นเลขาเขม ทำงานอยู่ด้วยกันทั้งวัน เขมจะเหลือมั้ยเนี่ย?”
อรทัยรีบตอบทันที
“ไม่เหลือ ขนาดพี่เอื้อมันยังทำจนหลงหัวปักหัวปำ เขมชาติของเธอไม่รอดแน่ นิต้า เธอจำหน้ามันไว้
เลยนะ นังเนี่ยตัวอันตราย ถ้าไม่อยากเสียเขมชาติให้มัน เธอต้องสั่งสอนให้มันรู้ว่าของใครเป็นของใคร”
อรทัยใส่ไฟเป็นชุด วนิตามองดูรูปสุริยงและเขมชาติในมือด้วยความเกลียดชัง
ในขณะเดียวกัน เอื้อ ที่นั่งคุยอยู่กับอัมพิกาที่บ้านรัตนชาติ ก็ตอบด้วยความมั่นใจ
“หนูเล็กบอกว่าเขมชาติเป็นคนออกความคิด โทร.นัดพี่ออกมาแล้วให้เขามาดักรอเพื่อจะคุยเรื่อง
มรดก”
อัมพิกาลดหนังสือในมือลง ก่อนจะสวนกลับเสียงแข็ง
“มันโกหก เขมชาติบอกความจริงกับพี่หมดแล้ว”
เอื้อขมวดคิ้ว ความจริงอะไร? อัมพิกายิ้มมั่นใจ พลางนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่นั่งคุยกัยเชมชาติตาม
ลำพัง เขมชาติยื่นผ้าที่บรรจุในแพคอย่างดีให้
“นี่เป็นชุดเครื่องนอนระดับพรีเมี่ยมที่ผมสั่งทำพิเศษเพื่อขอโทษคุณอัมพิกา และ คุณอรทัย กับเรื่องที่
เกิดขึ้นเมื่อวาน เลขาผม เอ่อ สุริยงเขาคงจะเห็นว่าเรานัดกันจากสมุดงานคุณเกน เขาเลยมาดักรอ ผม
ขอโทษจริงนะครับ ต่อไปผมจะระวังไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”
อัมพิกาฟังเหตุผลแล้ว ก็เริ่มอ่อนลง
“คุณเขมเชื่อพี่หรือยังว่า ผู้หญิงคนนี้ ไว้ใจไม่ได้ “
“ครับ ต่อไปนี้ ผมจะไม่ไว้ใจเขาอีกแล้ว”
เขมชาติยิ้มเหมือนรู้สึกผิด แต่นัยน์ตาวาวโรจน์
เอื้อฟังที่อัมพิกาเล่า ก็รู้สึกแปลกใจ
“ทำไมเขมชาติพูดแบบนั้น”
“ ก็เพราะมันคือความจริงน่ะสิ และพี่ก็เชื่อเขามากกว่านังนั่น คุณเขมเขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหก”
เอื้อชะงัก อัมพิกาย้ำชัดเจน
“เราจะเชื่อนังนั่นก็เชื่อไปคนเดียว แต่พี่ไม่เชื่อ”
พูดจบอัมพิกาก็ลุกเดินออกไป เอื้อครุ่นคิด แววตาฉายความไม่ไว้วางใจเขมชาติขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“มีคนสนใจเอาลายผ้าที่เกนออกแบบไปทำเฟอร์นิเจอร์จริงๆเหรอคะ?”
เกนหลงถามด้วยความตื่นเต้นดีใจ เมื่อได้รับทราบข่าวดีจากเขมชาติ โดยมีสุริยงร่วม
รับฟังอยู่ด้วย
“จริงสิครับ พรุ่งนี้เขาขอนัดให้คุณเกนไปพรีเซ้นต์คอนเซ็ปท์ คุณเกนสะดวกนะครับ”
“สะดวกสิคะ เกนจะยกเลิกทุกสิ่งเพื่องานนี้ เขมขอบคุณนะคะ เกนไม่คิดเลยว่าจะมีคนเห็น
คุณค่าของงานที่เกนทำ”
เกนหลงดวงตาเป็นประกาย พลางเอื้อมมือไปกุมมือเขมชาติ ในขณะที่ฝ่ายหลัง ใช้มืออีกข้าง
กุมทับอีกที
“ทุกสิ่งทุกอย่างที่มาจากคุณ ผมเห็นคุณค่าเสมอ ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณที่คุณเห็นคุณค่า
ของผม ไม่เหมือนคนอื่นที่ไม่เคยมองเห็น”
เขมชาติจงใจแขวะ ทำเอาสุริยงสะอึก พลางเชิดหน้านิดๆ
เกนหลงจับแก้มเขมชาติเป็นเชิงปลอบใจ
“โถๆ อย่าน้อยใจไปเลยนะคะเจ้านาย ถึงไม่มีใครเห็น แต่มีเกนคนนึงที่เห็น พอมั้ยคะ?”
เขมชาติ จับมือที่อยู่ที่แก้ม ยิ้มรับ “เกินพอแล้วครับ”
สุริยงยืนมองสองคนหัวเราะให้กัน จนเกนหลงรู้สึกหันมา
“ขอโทษค่ะ เกนดีใจจนลืมไปเลยว่าคุณสุยืนอยู่ด้วย”
เขมชาติจงใจโอบเอวเกนหลง เหมือนจะอวดความหวาน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ สุริยงเขาเคยมีสามีแล้ว ลูกก็มีแล้ว เรื่องแบบนี้เขาเข้าใจดี”
“ก็จริง เกนว่า ตอนคุณสุอยู่กับพี่เอื้อ อาจจะสวีทกว่านี้ก็ได้ ใช่มั้ยคะ?”
เขมชาติหน้าตูมทันที ในขณะที่สุริยงเพียงแค่ยิ้มๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง อย่างสุภาพ
“เรื่องนัดกับบริษัทเฟอร์นิเจอร์ในวันพรุ่งนี้ ดิฉันคอนเฟิร์มได้เลยนะคะ”
เขมชาติพยักหน้า เกนหลงยิ้มรับแล้วพูดต่อ
“เขมคะ เย็นนี้ขอกลับเร็วหน่อยนะคะ มีนัดกับพี่เอื้อเทสต์เมล็ดพันธุ์กาแฟที่จะใช้ในโรงแรม”
เขมชาติยังไม่ทันตอบ เกนหลงก็หันมาทางสุริยง “คุณสุไปด้วยกันมั้ยคะ ?”
“ผมไปเอง” เขมชาติเสนอตัว “ ผมเคยบอกแล้วไง ไม่อยากให้คุณอยู่กับผู้ชายอื่นสองต่อสอง
ให้สุริยงอยู่เฝ้าบริษัทไปเถอะ เดี๋ยวผมไปเอง”
เขมชาติยิ้มอ้อน เกนหลงยิ้มรับพยักหน้า
“โอเคค่ะ งั้นเกนไปเก็บของก่อนนะคะ”
เขมชาติพยักหน้า สุริยงเปิดประตูให้เกนหลง เกนหลงยิ้มๆ แล้วก็เดินออกไป สุริยงกำลังจะเดิน
ตามไป หากเขมชาติจับมือไว้ก่อน สุริยงตกใจรีบหันไปมอง กลัวเกนหลงจะเห็น เขมชาติรีบปิดประตูทันที
จากนั้นก็หันมาพูดกับสุริยงในระยะประชิดเหมือนจะกระซิบ
“อย่าเพิ่งไปผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
สุริยงบิดมือออก และถอยห่างออกมาเล็กน้อย ใจเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว ในใจรู้สึกเหมือนกำลัง
ทำผิดบางอย่าง ในขณะที่เกนหลง ที่กำลังเก็บของในห้องไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ
สุริยงหยิบสมุดขึ้นมา เตรียมจะจด
“ผู้อำนวยการมีอะไร บอกมาได้เลยค่ะ”
เขมชาติเอื้อมมือมาปิดสมุด
“เรื่องส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องงาน”
สุริยงเงยหน้า พยายามทำนิ่ง ทั้งที่ในใจแอบสั่น
“วันนี้เลิกงานแล้ว อย่าเพิ่งกลับบ้านนะ รอผมก่อน ผมมีเซอร์ไพรส์”
“เซอร์ไพรส์อะไรคะ?”
“อยากรู้ก็ต้องรอ”
สุริยงหน้าเชิด “แต่ดิฉันไม่อยากรอ”
“ไม่รอ ก็ไม่ได้รู้นะ น่า นะ รอแป๊บเดียว ผมไปกับคุณเกนแค่ไม่นานหรอก จะได้รู้ไงว่าเซอร์
ไพรส์อะไร นะนะนะ”
เขมชาติใช้น้ำเสียงออดอ้อน
“แต่ ถ้าคุณไม่สนใจ ไม่เห็นค่า ก็ไม่เป็นไร”
สุริยงตัดสินใจ “รอก็ได้ค่ะ”
“น่ารักที่สุดเลย”
เขมชาติยิ้มสดใส สุริยงหลุดขำอย่างลืมตัว ทันใดนั้นเองประตูก็เปิดผัวะเข้ามา ทั้งสองคนสะดุ้ง
รีบหุบยิ้ม เขมชาติทำเป็นสั่งงาน
“เรื่องประชุมวันพรุ่งนี้ อย่าลืมคอนเฟิร์มทางโน้นด้วยนะ”
“ค่ะ”
เกนหลงโผล่หน้าเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม “เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ไปครับ”
เขมชาติรีบเดินมาโอบเอวเกนหลง และเดินไปด้วยกัน สุริยงมองตาม ลับหลังเกนหลง เขมชาติ
หันมายิ้มให้สุริยง พร้อมขยิบตาให้ สุริยงยิ้มรับนิดๆ แล้วมองเขมชาติเดินไปกับเกนหลง พร้อมกับถอนใจเบาๆ
ในขณะที่เอื้อกำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องทำงาน น้ำเสียงเข้ม
“ทนายธีระศักดิ์ไปเมืองนอกจริงๆเหรอ?”
“จริงค่ะ ไปตามคำสั่งของท่านประธานค่ะ”
“กลับมาเมื่อไหร่ ให้รีบติดต่อผมด้วย”
เอื้อวางสายไป คิดหนัก เลขาเคาะประตูก่อนจะเปิดเดินเข้ามา
“คุณเอื้อคะ เย็นนี้มีนัดเทสต์เมล็ดกาแฟกับคุณเกนหลงนะคะ”
เอื้อชะงัก “ ลืมไปเลย”
บนโต๊ะทำงานวิบูลย์เต็มไปด้วยบรรดาของเล่นเกลื่อนเต็มโต๊ะ วิบูลย์ปาดเหงื่อ ในขณะที่สมคิด
เดินเข้ามาพร้อมกับถือแฟ้มงานติดมือมาด้วย
“ออเดอร์ผ้าจากญี่ปุ่นมาแล้วนะ ฝากคุณเช็คของด้วย”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 11 วันที่ 8 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3