อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 10/5 วันที่ 7 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 10/5 วันที่ 7 เม.ย. 57

“ฉันไม่ไป จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง” สุริยงยืนกราน “ฉันรู้ว่าพวกคุณไม่จริงใจที่จะจัดการเรื่อง
มรดก ฉันติดต่อกับทนายของพวกคุณไม่ได้เลย แล้วคุณก็ส่งเขาไปต่างประเทศอีก ฉันจะคุยกับทนายคุณได้ยังไง”

อรทัยสวนกลับ “มันเป็นปัญหาของเธอ ไม่ใช่ปัญหาของฉัน”
สุริยงไม่ยอมแพ้

“แต่ปัญหาของฉัน มีต้นเหตุมาจากพวกคุณ”
“พวกฉันสร้างปัญหาอะไรเธอ” น้ำเสียงของอัมพิกาวางอำนาจเต็มที่
“ช่วยเอาสมองในส่วนที่ไม่ได้ใช้
วางแผนจับผู้ชายมาคิดทบทวนดูให้ดีๆ ตั้งแต่หล่อนพาตัวเองเข้ามาในครอบครัวของฉัน เข้ามาในชีวิตของพ่อฉัน
ครอบครัวฉันไม่เคยสงบสุข ใครกันแน่ที่เป็นตัวปัญหา”
สุริยงยืนสะกดอารมณ์ พลางพยายามควบคุมสติ บรรยากาศเริ่มตึงเครียดมากขึ้น พนักงาน และลูกค้าคนอื่น ยืนแอบมองอยู่ห่างๆ ไม่กล้าจะเข้ามาห้าม
ในขณะที่เขมชาติแอบฟัง ด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยามสุริยง แต่ลึกๆ ก็อดสงสาร พร้อมกับอดสงสัย
ไม่ได้ว่าทำไมสุริยง ถึงยอมทนยืนเป็นเป้านิ่งให้คู่พี่น้องด่าฉอดๆ
“ฉันรู้ว่าพวกคุณเกลียดฉัน”
อรทัย รีบตอบทันที “ใช่ ฉันเกลียดเธอ เกลียดมากด้วย”
สุริยง สะเทือนใจ แต่น้ำเสียงยังหนักแน่น “แต่ไก่ กับ ไข่ ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เด็กสองคนนั้นไม่รู้เรื่อง
อะไรด้วย ฉันขอร้องเห็นแก่เด็ก”
สุริยงยังพูดไม่ทันจบ อัมพิกาก็รีบยกมือขึ้นห้าม
“หยุดคร่ำครวญได้แล้ว ฉันไม่ใช่เอื้อ ที่จะใจอ่อนกับมารยาราคาถูกของเธอ ฉันไม่ชอบดูละคร ไม่ต้อง
แสดง “
สุริยงสะอึก พูดไม่ออก พยายามคุมอารมณ์สุดๆ อัมพิกาเชือดเฉือนต่อ
“ฉันเสียเวลากับหล่อนมากเกินไปแล้ว ที่บากหน้ามาหาฉัน เพราะต้องการเงินใช่มั้ย” พลาง หยิบสมุด
เช็คขึ้นมาเขียน “อดอยากปากแห้งนัก ก็เอาไป”
อัมพิกาปาเช็คใส่หน้าสุริยงอย่างดูถูก
“แล้วอย่ามาเสนอหน้าให้ฉันเห็นอีก”
เช็คตกอยู่ที่พื้น ข้างๆเท้าของอรทัย เขมชาติยืนมองอยู่ พลางลุ้นว่าสุริยงจะรับหรือไม่รับเงิน
หากสุริยงเพียงแค่ปรายตามอง แล้วก็เชิดหน้าปฎิเสธ
“ฉันไม่ได้ต้องการเงิน ฉันต้องการทำในสิ่งที่เจ้าสัวพ่อของคุณสั่งเสียไว้”
อรทัยหน้าเชิด
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว อย่าเอาชื่อพ่อฉันมาอ้าง พ่ออาจจะไม่ได้พูดก็ได้ เธอนั่นแหละที่สร้างเรื่องขึ้นมา
เอง”
อัมพิการีบตัดบท
“ รีบเก็บเศษเงินที่ฉันเมตตาให้ แล้วก็ออกไปซะ ก่อนที่ฉันจะเรียกคนในร้านมาลากตัวเธอออกไป”
สุริยงเม้มปากแน่น
“ฉันขอยืนยัน สิ่งที่ฉันต้องการคือหุ้นธนาคารตามที่เจ้าสัวระบุไว้ในพินัยกรรม ต่อให้คุณส่งทนายไป
ต่างประเทศ หรือส่งไปดาวอังคาร ฉันก็จะตามหาตัวให้เจอ และจัดการเรื่องมรดกให้สำเร็จ เก็บเศษเงินของคุณไว้เถอะ
ค่ะ ฉันไม่อดอยากขนาดนั้น”
พูดจบ สุริยงก็หันหลังให้อย่างไม่แยแส อัมพิกาเห็นแล้วก็แค้นใจ..พูดไล่หลังอย่างวางอำนาจ
“หยุด อย่ามาทำจองหองใส่ฉัน ถ้าหล่อนอยากจะเจอกับทนายก็หันกลับมาเก็บเช็คของฉันไปซะ
ถ้าเธอไม่ทำอย่าหวังเลยว่าเรื่องมรดกจะจบลงง่ายๆ”
สุริยงชะงักกึกค่อยๆหันมามองหน้าอัมพิกาที่เชิดหน้าอย่างท้าทาย
เขมชาติยืนมองเหตุการณ์ด้วยใจเต้นระทึกอยากรู้ว่าสุริยงจะทำยังไง ใจหนึ่งก็เกลียดชัง แต่อีกใจก็
สงสารอยู่ลึกๆ
สุริยงมองเช็คที่ตกอยู่ที่พื้น อรทัยขยับส้นสูงมาเหยียบเช็คไว้ หน้าตายั่วโทสะอย่างเต็มที่
สุริยงมองหน้าอรทัย อรทัยยิ้มเย้ยหยัน อย่างสะใจ อัมพิกาพูดต่อ
“ถ้าหล่อนเป็นห่วงไอ้เด็กสองคนนั้น อย่างที่พูดจริงๆ แค่นี้ เธอคงจะยอมทำเพื่อมันได้”
“เร็วๆด้วย ฉันมีเวลาให้เธอไม่มาก” อรทัยได้ที รีบเสริม
สุริยงมองเช็คที่อยู่ใต้ส้นสูงแล้วก็คิด ในที่สุดก็ตัดสินใจ เดินมาที่เช็ค อรทัยตั้งใจขยับเท้าอีกข้างขึ้นมา
ไขว่ห้างอย่างตั้งใจ สุริยงชะงักนิดๆ อรทัยชี้กดให้นั่งลงเก็บ ในลักษณะเหทมือนคุกเข่าตรงหน้า
สุริยงทำใจ แล้วก็ค่อยๆทรุดตัวลงนั่ง ขณะที่กำลังจะยื่นมือผ่าน้นสูงเพื่อจะเก็บเช็คนั้นเอง มือของ
เขมชาติก็พุ่งเข้ามาและจับมือของสุริยงไว้
“พอได้แล้ว”
สุริยงตกใจ หันมาเห็นเขมชาติ เขมชาติหน้าขรึม อย่างยากจะคาดเดาอารมณ์
อัมพิกากับอรทัยตกใจ
“คุณเขม”
“พอเถอะ คนในร้านมองกันใหญ่แล้ว เรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องฉาวในวงสังคมไปซะเปล่าๆ เราทุก
คนจะเสียหายกันหมด”
อรทัยกับอัมพิการู้สึกตัว มองไปรอบๆ เห็นมีพนักงานมองอยู่ และแขกบางคนในร้านก็มองมาด้วย
ความสนใจ อัมพิกาคว้าแว่นดำที่วางอยู่มาใส่ และเชิดหน้า

“พี่ก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ ถ้าเลขาของคุณไม่โผล่มาแล้วพูดจาไม่รู้จักกาละเทศะ และพี่ก็ไม่รู้ว่ามันมาที่นี่ได้ยังไง ทั้งๆที่ยังอยู่ในเวลางาน พี่ฝากคุณเขมไปเคลียร์ด้วยก็แล้วกัน ส่วนวันนี้ พี่คงจะทานอะไรไม่ลง ขอตัว"
อัมพิกาคว้ากระเป๋า แล้วก็ลุกขึ้นเดินเชิดออกไป อรทัยเลิ่กลั่กนิดๆ ด้วยความเสียดาย พลางหันมาทาง
เขมชาติ
“อรก็กลับก่อนนะคะ หวังว่านัดกันคราวหน้า จะไม่มีตัวกาลกิณีมาขัดขวางเหมือนครั้งนี้”
อรทัยลุกขึ้น ไม่ลืมที่จะขยี้เท้าลงบนเช็คอีกครั้ง แล้วก็เชิดหน้าใส่สุริยงด้วยความรังเกียจ ก่อนจะเดิน
ตามอัมพิกาออกไป
เขมชาติหันมามองสุริยงที่ยืนหน้าเสียอยู่ที่เดิม บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง ระหว่างรังเกียจกับสงสาร
ในขณะที่อรทัย ที่กำลังจะเดินพ้นร้านออกไป ย้อนหันกลับมามองเขมชาติอีกครั้ง เห็นเขมชาติก้มลงหยิบเช็คและหันมา
จับข้อมือสุริยงและพาเดินออกไปที่สวนนอกร้าน
อรทัยขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัย และไม่พอใจ

อัมพิกาเดินเชิดออกมา หน้าตาบูดบึ้ง อรทัย รีบเดินตามมา หน้าเตาบูดบึ้งพอกัน
“ พี่อัมคิดว่า เขมจะรู้เห็นเป็นใจกับนังนั่นหรือเปล่า มันถึงรู้ว่าเขมนัดเราที่นี่”
“พี่ก็อยากรู้เหมือนกัน และคนที่จะต้องหาคำตอบมาให้เราก็คือเอื้อ”
อัมพิกาเดินนำไป ในจังหวะที่โทรศัพท์มือถือของอรทัยดังเข้ามา อรทัยดูชื่อก่อนจะกดรับ
“เธอโทร.มาก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องอยากจะถามอยู่พอดี”

เขมชาติส่งเช็คให้สุริยง...สุริยงส่ายหน้า ด้วยความเหนื่อยใจ
“คุณไม่ต้องการ แล้วจะก้มลงไปเก็บทำไม เพื่อมรดก เพื่อเงิน คุณยอมทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ ถามจริง
ถ้าเขาบอกให้คุณไปตาย คุณจะยอมหรือเปล่า”
“ยอมค่ะ ถ้ามันทำให้ไก่กับไข่ได้รับในสิ่งที่เขาควรจะได้”
คำตอบของสุริยงทำเอาเขมชาติถึงกับอึ้ง
“อยากได้มรดกขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ค่ะ ไม่มีแม่คนไหนอยากเห็นลูกตัวเองลำบาก”
เขมชาติมองสุริยงอย่างรังเกียจ แต่ทำเป็นพูดด้วยความห่วงใย
“ดูท่าทางคุณจะรักลูกมาก”
สุริยงไม่ตับ แต่พูดย้อนกลับไป
“คุณมีลูกเมื่อไหร่ คุณก็จะรู้เอง”
เขมชาติชะงัก เหมือนโดนแทงใจดำ
“ก็จริง โดยเฉพาะลูกที่เกิดกับคนที่ผมรัก”
สุริยงนิ่ง ก่อนที่เขมาติจะหลุดคำพูดต่อมา
“คุณเกน”
สุริยงชะงักนิดๆ เขมชาติพูดต่อ “ ผมก็คงจะรักสุดชีวิตทั้งแม่ ทั้งลูก ให้ผมตายแทนสักกี่ครั้ง ผมก็ยอม
ตายได้เหมือนกัน”
สุริยงทั้งสะเทือนใจและปลื้มใจแทนเกนหลงในคราเดียวกัน
“เรื่องเมื่อกี๊ ขอโทษ ผมไม่คิดว่าคุณอัมพิกา กับ คุณอรทัย จะทำกับคุณขนาดนี้ แต่คุณไม่ต้องห่วง คุณ
รักลูก ผมก็รักพวกเขาเหมือนกัน ผมจะช่วยให้ถึงที่สุด ช่วยจนกว่าคุณจะได้มรดกตามต้องการ”
เขมชาติยิ้มให้สุริยงอย่างอบอุ่น สุริยงมองเขมชาติด้วยความซึ้งใจ กำลังจะอ้าปากขอบคุณ พลัน
โทรศัพท์สุริยงก็ดังขึ้น สุริยงหยิบมาดู เห็นชื่อเอื้อก็รีบกดรับ
“สวัสดีค่ะคุณเอื้อ”
สุริยงหันหน้าไปทางอื่น แววตาเขมชาติร้ายขึ้น
“เอื้อ”
เอื้อและสุริยง นั่งคุยกันอยู่ในสวนหน้าบ้านสุริยง เอื้อถามสุริยงด้วยความสงสัย แกมตัดพ้ออยู่ในที
“มีปัญหาทำไมไม่ติดต่อผม ทำไมถึงเลือกเขมชาติ”
“หนูเล็กไม่ได้เลือกเขา แต่มันเป็นเหตุบังเอิญ ตามที่เล่าให้ฟัง “
สุริยงตอบตามความจริง
“โอเค ถ้าคุณไม่ได้ตั้งใจ ครั้งต่อไป ขอให้เป็นผมที่เข้ามาช่วยคุณจัดการเรื่องนี้ ผมขอโทษที่ไว้ใจพี่อัม
มากเกินไป ไม่คิดว่าเขาจะวางยาเรื่องทนาย ต่อไปผมจะเช็คข้อมูลให้ดีก่อนจะส่งให้คุณ”
“ขอบคุณค่ะ”
“หนูเล็ก ผมขอถามคุณตรงๆ ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างคุณ กับเขมชาติ มันคืออะไร?”
สุริยงสะอึกในใจ แต่พยายามคุมอารมณ์ให้นิ่ง
“ปกติหนูเล็กเป็นคนที่ไม่ยอมให้ใครเข้าในชีวิตง่ายๆ แต่รู้จักเขมชาติไม่นานคุณเปิดให้เขาเดินเข้ามา
ได้อย่างรวดเร็ว ผมก็แค่สงสัย”
สุริยง ตอบยิ้มๆ
“เราแค่เกลียดกันน้อยลง นอกนั้นเหมือนเดิม คุณเขมชาติเป็นเจ้านาย หนูเล็กเป็นเลขา
ความสัมพันธ์ของเราเป็นได้แค่นั้นค่ะ”
เอื้อมองสุริยงเหมือนอยากค้นหาคำตอบ หากปากกลับพูดออกไปว่า
“โอเค ผมเชื่อ คุณบอกว่าแค่นั้น ก็แค่นั้นแต่ถ้ามันเริ่มมากกว่านั้นเมื่อไหร่ ผมอยากให้คุณบอกผม
เป็นคนแรก”
“มันจะไม่มีวันนั้นค่ะ”
สุริยงย้ำอีกครั้ง เพื่อให้เอื้อมั่นใจ พร้อมๆ กับตอกย้ำใจของตัวเองอยู่ในที

ภายในร้านอาหารสุดหรูในโรงแรมระดับห้าดาว วนิตาถาอรทัยด้วยความแปลกใจอย่างแรง
“แม่เลี้ยงเธอเนี่ยนะ เป็นเลขาให้เขมชาติ
อรทัยชักสีหน้า
“มันไม่ใช่แม่เลี้ยงฉัน มันเป็นได้อย่างมากก็แค่เมียน้อยอันดับท้ายๆ ก่อนพ่อฉันจะตายแค่นั้นแหละ”

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 10/5 วันที่ 7 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3