อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 10/3 วันที่ 7 เม.ย. 57
เขมชาติ เพียงแค่เหลิอบตามองวิบูลย์ แล้วก็พูดกับสุริยงเสียงขรึม“ผมจะถามเรื่องตารางนัดวันพรุ่งนี้”
วิบูลย์รู้ตัวโดยไม่ต้องให้ใครบอก “อ๋อ ไม่ใช่ผม งั้นไปทำงานก่อนนะครับ”
สุริยงหันมาเปิดสมุดนัด แล้วก็เงยหน้าจะรายงาน แต่ชะงักเพราะคล้อยหลังวิบูลย์ เขมชาติปิดประตู
ห้องทันที เหลือกันอยู่แค่สองคน
เขมชาติยิ้มนิดๆ สุริยงเงยหน้าจากสมุดงง ระคนแปลกใจ
สมคิดเดินมาจนเกือบจะถึงห้องตัวเอง พลางจับกระเป๋าหาโทรศัพท์แล้วก็ไม่เจอ จึงหันมาบอกวิบูลย์ที่
เดินตามมาติดๆ
“ผมลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องประชุม”
“เดี๋ยวผมไปเอาให้” วิบูลย์เสนอตัว
“ไม่เป็นไร คุณไปตามฝ่ายพีอาร์ กับการตลาดมาเลย จะได้รีบประชุม”
“ครับผม”
จากนั้นสมคิดกับวิบูลย์แยกกันไปคนละทาง สมคิดเดินย้อนกลับไปที่ห้องประชุมอีกครั้ง
เขมชาติยิ้มและพูดชมสุริยง ด้วยแววตาเป็นประกาย
“ผมแค่อยากบอกว่า เห็นคุณแต่งตัวแบบนี้แล้ว รู้สึกเหมือนคุณกลับไปเป็นสุริยาวดีที่ผมรู้จัก”
สุริยงสวนทันที “ก็แค่เสื้อผ้า”
เขมชาติยิ้ม อย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
“แต่ผมคิดว่ามากกว่านั้น”
สุริยงชะงัก เขมชาติมองเจ้าเล่ห์ แล้วพูดหน้าตาเฉย “ทรงผม การแต่งหน้า”
สุริยงลืมตัวยิ้ม ขำๆ ตอบสวน “เพิ่งรู้ว่าผู้อำนวยการรู้เรื่องพวกนี้ด้วย”
เขมชาติ ไม่ตอบ แต่ยิงประโยค ที่ทำให้สุริยงถีงกับสะดุด
“แล้วก็รอยยิ้ม”
จากนั้นก็พูดต่อ “คุณรู้หรือเปล่า ตั้งแต่เราเจอกันที่สนามบิน ผมยังไม่เคยเห็นคุณยิ้มแบบนี้เลย”
“ตั้งแต่เจอกันที่สนามบิน ผู้อำนวยการก็ไม่เคยพูดกับดิฉันเหมือนคนปกติแบบนี้เหมือนกัน” สุริยงย้อน
“โอเค ผมคิดว่า เราคงมาถูกทางแล้ว ผมดีใจที่เรากลับมาเหมือนเดิม”
สุริยงอ้าปากจะแย้ง แต่เขมชาติรีบดักคอ “ถึงจะไม่เหมือนเดิมทั้งหมด แต่ได้แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว”
เขมชาติยิ้มอบอุ่น สุริยงสะท้านนิดๆ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ผู้อำนวยการคะ เรื่องค่าซ่อมรถ ดิฉันจะจ่ายคืนให้นะคะ”
“ไม่ต้อง ถือว่าเป็นสวัสดิการบริษัท แต่ถ้าคุณอยากคืน ขอเป็นการช่วยงานคุณเกนผมอยากให้งาน
ออกมาดี คุณก็รู้คุณเกนสำคัญกับผมมาก ผมอยากทำให้เธอประทับใจที่สุด”
สุริยงสะเทือนใจอยู่ลึกๆ โดยไม่รู้ตัว แต่ก็ตอบรับด้วยความยินดี
“ได้ค่ะ มันเป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้ว ดิฉันไปทำงานต่อนะคะ”
พลางขยับตัวจะเดินไป หากเขมชาติเอามือมาขวางไว้
“เดี๋ยวก่อน”
สุริยงหยุด เขมชาติพลิกฝ่ามือที่ขวางอยู่มาจับไหล่ มืออีกข้างจับอีกไหล่อีกด้าน พร้อมกับหันสุริยงมา
เผชิญหน้ากัน
“ขอผมดูให้ชัดๆอีกทีว่าคุณเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ”
ยามนี้แววตาสุริยงดูอ่อนลงในขณะที่แววตาของเขมชาติดูเหนือกว่า ในฐานะคนคุมเกม
ในจังหวะเอง ประตูห้องก็เปิดผั้วะเข้ามา พร้อมกับสมคิดที่เดินพรวดเข้ามาเห็นเข้าพอดี
“เอ่อ” สมคิดถึงกับพูดไม่ออก
สุริยงตกใจ รีบถอยห่าง เขมชาติเอามือออกจากไหล่ สองคนอยู่ในอาการเก้อๆ เขินๆ .. เหมือนเด็กทำ
ความผิด แล้วถูกจับได้
เขมชาติ แสร้งทำเสียงขรึม “ผมจะไปหาคุณเกน ถ้ามีอะไรด่วนไปตามผมที่ฝ่ายออกแบบ”
“ค่ะ”
เขมชาติทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร แล้วก็เดินออกไปทางซ้าย ในขณะที่สุริยงยิ้มนิดๆให้สมคิดแล้วก็เดิน
ออกไปทางขวา
สมคิดเดินมาหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ พร้อมกับครุ่นคิด ด้วยความเป็นห่วงกังวล
วิบูลย์นั่งดูประวัติสุริยง ในห้องมีพนักงานเตรียมประชุมอีก 2 คน สมคิดเดินเข้ามาแววตายังครุ่นคิดค้างอยู่
วิบูลย์เงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยความตื่นเต้น
“คุณสมคิด คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณสุกับคุณเขม เขาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน”
สมคิดที่กำลังอึ้งกับภาพเมื่อครู่นี้อยู่ อึ้งหนักไปอีก วิบูลย์เห็นหน้าอึ้งๆ ก็ยิ้มกริ่ม
“อ๊ะๆ ไม่รู้หล่ะสิ เพราะผมเอาใบสมัครคุณสุมาดูอีกทีก็ไม่มีเขียนบอกเอาไว้ แต่ที่ผมรู้เพราะเมื่อเช้า
ผมแวะไปที่บ้าน เห็นรูปคุณสุตอนอยู่มหาลัยถึงได้รู้ “
สมคิดเหล่ๆมองพนักงานที่นั่งอยู่ ทั้งสองคนฟังด้วยความสนใจ วิบูลย์ยังพูดต่อด้วยอารมณ์ติดพัน
“ผมลองไล่ปีดูแล้ว ผมว่าเข้าปีเดียวกับคุณเขมด้วยนะ ดีไม่ดีสองคนนี้ต้อง”
ยังไม่ทันทีวิบูลย์จะพูดจบ สมคิดก็รีบสวนเสียงเข้ม
“ผมว่าเราเริ่มประชุมกันเลยดีกว่า”
วิบูลย์ชะงัก มองหน้าสมคิดงงๆ สมคิดหันมาทางพนักงานอีกสองคน
“คุณเขมมอบหมายงานชิ้นใหม่มา เป็นงานออกแบบของคุณเกนหลง งานด่วน เราต้องรีบทำแผนการ
ตลาดและการประชาสัมพันธ์เสนอสัปดาห์นี้ งานอื่นเบรคไว้ก่อน คุณวิบูลย์บลีฟรายละเอียดงานให้คุณบงกช กับคุณ
เกตุ ด้วย”
วิบูลย์รับคำ “เอ่อ..ครับ”
พนักงานกุลีกุจอเปิดสมุดเตรียมจดวิบูลย์จำใจต้องหันมาทำงานในทันที
ลับหลังคนอื่น..สมคิดก็กลับมาครุ่นคิด จากที่ไม่เคยสนใจ กลับต้องมาวิตกมากขึ้น ตามข้อมูลที่ได้รับ
“มันยังไงกันแน่”
เขมชาตินั่งมองเกนหลงที่กำลังฟังเจนอธิบายการทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจ แววตาฉายแววชื่นชมอย่างปิดไม่มิด
“หลังจากที่เราได้แบบจากคุณเกนมาแล้ว คุณเขมจะนำแบบมาลงโปรแกรมใน แล้วส่งไปให้ที่โรงงาน
ผ่านทางอินเตอร์เน็ต ฝ่ายผลิตที่โรงงานจะป้อนข้อมูลเพื่อสั่งเครื่องทอ”
เกนหลงมองดูแบบในจอคอมพิวเตอร์ ด้วยด้วยความทึ่ง
“เขมจะต้องลงโปรแกรมเองทุกจุดเลยเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ”
เกนหลงฟังด้วยความสนใจ ในขณะที่สุริยงเดินมาพร้อมกับแฟ้ม เห็นเขมชาติ อยู่กับเกนหลง ในห้อง
ออกแบบก็หยุดมอง
เกนหลงตั้งใจฟังเจนอธิบายต่อ
“ลายที่ละเอียดมากๆ เจนเห็นยังงง คุณเขมเขียนโปรแกรมแป๊บเดียวเองค่ะ ผ้าทุกผืนของเรา คุณเขม
เป็นคนทำโปรแกรมเองทั้งหมดค่ะ”
เขมชาติเหลือบเห็นเงาของสุริยงจากกระจกอีกด้าน แล้วก็ชะงักนิดๆ ยิ้มร้าย ในขณะที่เกนหลงหัน
มามองเขมชาติด้วยความชื่นชม เขมชาติจึงรีบดึงสายตากลับมารับตาเกนหลงอย่างรวดเร็ว พลางเปิดคอมพิวเตอร์โชว์
ลายผ้าให้เกนหลงดู พออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เขมชาติก็หน้าตาจริงจัง แววตามุ่งมั่นขึ้นมาราวกับคนละคน
“นี่เป็นแบบใหม่ที่ผมเพิ่งจะเคาะ ตั้งใจว่าจะส่งไปเปิดตลาดยุโรป เราใช้เส้นด้ายที่สั่งทอ และย้อมด้วย
สีพิเศษ มีที่โรงงานเราที่เดียว”
เกนหลงลอบมองเขมชาติด้วยความชื่นชม พลางละงสายตามามองจอคอมพิวเตอร์
“สวยมากเลยค่ะ”
สุริยงแอบมองอยู่ แล้วก็ค่อยๆถอนสายตาออกมา ก่อนที่จะเดินหันหลังกลับไป ด้วยความยินดี และสะท้านใจระคนกัน
เขมชาติปรายตามาทางสุริยง เห็นว่าไปแล้ว ก็ยิ้มสะใจ พลางคิดเข้าข้างตัวเองว่า
“คงจะทนดูไม่ได้”
เอื้อยื่นนามบัตรของทนายส่งให้สุริยง
“นี่เป็นนามบัตรทนายคนที่พี่อัมส่งเรื่องให้ดูแลต่อ หนูเล็กโทร.ติดต่อเรื่องโอนหุ้นมรดกได้เลย”
“ขอบคุณค่ะ”
เอื้อมองสุริยงอย่างวสังเกตสังกา
“คุณเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวเหรอ? อยู่ๆลุกขึ้นมา แต่งตัวสดใส ถ้าไม่สนิทจะคิดว่า“กำลังมีความรัก”
สุริยง สะดุด แล้วรีบยิ้มกลบเกลื่อน
“ไม่มีหรอกค่ะ ก็แค่อยากจะเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง เสื้อผ้าพวกนี้ก็เสื้อผ้าเก่าๆทั้งนั้น “
เอื้อหลิ่วตามองอีกรอบ พลางพูดกระเซ้า
“น่าจะแต่งแบบนี้มาตั้งนานแล้วน่ารักดี ผมชอบ”
สุริยง ยิ้มรับ ไม่ได้รู้สึกกระดากอาย เท่าตอนที่ตอนเขมชาติชม “ ขอบคุณค่ะ”
“แต่ไม่ว่าคุณจะแต่งตัวสไตล์ไหน คุณก็น่ารักสำหรับเสมอ”
สุริยงชะงัก อยู่ๆ คำพูดของเขมชาติก็แว่บเข้ามา
“ไม่ว่าคุณจะเปลี่ยนชื่อใหม่สักกี่ชื่อ คุณก็คือสุริยาวดีของผม”
อยู่ๆสุริยง ก็ใจเต้นแรงเอื้อมองแล้วก็ยิ้ม
“ทำไมหน้าแดงหรือว่า เขินที่ผมชม”
สุริยงสะอึกอยากจะบอกว่าไม่ใช่ ก็บอกไม่ได้ เอื้อเลยฉวยโอกาสเหมารวบ
“ร้อยวันพันปี ผมชมไม่เห็นเคยเขินเลยเพิ่งจะมาเขินวันนี้ ดีใจนะเนี่ย”
เอื้อพูดด้วยความดีใจ สุริยงอึกอักพูดไม่ออก ไม่กล้าแย้ง จำต้องปล่อยให้เอื้อเข้าใจผิดต่อไปอย่างน่า
สงสาร
เขมชาติกำลังเดินเล่นอยู่ที่สนามหน้าบ้านอย่างสบายอารมณ์ ท่ามกลางอากาศยามเช้าที่สดใส สมคิดเดินเข้ามาทางด้านหลัง
“คุณเขม เช้านี้ภรรยาผมทำข้าวต้มเห็ดหอมที่คุณชอบ ผมเอามาฝาก ให้แม่บ้านอุ่นอยู่”
“ขอบคุณครับ”
สมคิดมองเขมชาติ พลางหยุดคิด ก่อนจะตัดสินใจพูด
“คุณเขมครับ ในฐานะที่เรารู้จักกันมานาน ผ่านปัญหามาด้วยกันก็มาก คุณก็เป็นเหมือนลูกชาย
ของผม ตั้งแต่วันแรกที่เรารู้จักกัน สิ่งที่ผมอยากเห็น คือ วันที่คุณจะมีครอบครัว และมีความสุข”
เขมชาติหยุดฟัง สมคิดพูดต่อ
“ถ้าคุณเขมเจอผู้หญิงที่เหมาะสมแล้ว ก็ไม่ควรทำอะไรเสี่ยงๆ ถ้าพลาดอาจจะเสียเธอไปได้”
เขมชาติหันมา พูดอย่างมั่นใจ
“ถ้าคุณสมคิดหมายถึงคุณเกน ผมมั่นใจว่าผมไม่พลาด และผมจะไม่ยอมสูญเสียเธอเด็ดขาด”
สมคิดเห็นเขมชาติมั่นใจก็ไม่พูดต่อ ถือว่าได้ทำหน้าที่ของตนเองเรียบร้อยแล้ว
“ขอบคุณเรื่องจัดสวนใหม่ ผมเพิ่งรู้ว่าพอย้ายก้อนหินออกไปแล้ว หญ้าที่อยู่ข้างใต้มันช่างอ่อนแอ
เวลาเหยียบลงไป สบายเท้าดีจริงๆ”
เขมชาติยิ้มร้าย มั่นใจ สมคิดมองด้วยความแปลกใจ และห่วงใยอยู่ในที
สุริยงกดเบอร์โทร.ออกตามหมายเลขในนามบัตรของทนายที่เอื้อยื่นให้ หากเมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับ เธอจึงตัดสินใจโทร.เข้าธนาคาร
“สวัสดีค่ะ ฝ่ายกฎหมายธนาคารรัตนชาติค่ะ”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 10/3 วันที่ 7 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3