อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 10/2 วันที่ 6 เม.ย. 57
“เอ่อ สุไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่หรอกค่ะ เพราะเรียนไม่จบ ลาออกมาก่อน” สุริยงตอบเลี่ยงๆพลางชวนเปลี่ยนเรื่อง
“เห็นชื่นบอกว่ารถซ่อมเสร็จแล้ว”
วิบูลย์นึกขึ้นได้
“ใช่ครับ ผมจอดไว้ให้ที่หน้าบ้าน วันนี้คุณสุจะขับไปเองเลยหรือเปล่าครับ ผมจะได้ติดรถเข้าบริษัท
ด้วย”
“ได้ค่ะ เอ่อ แล้วค่าใช้ซ่อมรถเท่าไหร่คะ?”
วิบูลย์ยิ้มกว้าง ในขณะที่สุริยงชะงัก เกรงใจ
“คุณเกนครับ”
เขมชาติเข้ามาหาเกนหลงในห้องทำงาน หากในห้องว่างเปล่า จากนั้นเขาก็เดินเข้ามาที่โต๊ะทำงาน
มองสำรวจว่าทำงานอะไรอยู่ แล้วก็แอบเห็นสมุดโน้ตเล่มเล็กๆ วางเปิดอยู่ข้างๆโต๊ะ ในสมุดโน้ตมีลายเส้นง่ายๆ
วาดสิ่งต่างๆ รอบตัวเป็นไลฟ์สไตล์เก๋ๆ เช่น แก้วน้ำ มือถือ คอมพิวเตอร์ ผู้หญิงเล่นโยคะ นวดหน้า ชกมวย ขี่
จักรยาน เขมชาติเปิดดูแล้วก็ยิ้มๆ ทันใดนั้นเสียงเกนหลงก็ดังขึ้น
“อะแฮ่ม! แอบดูอะไรอยู่คะคุณเจ้านาย”
เขมชาติ หันมายิ้ม พร้อมกับชูรูปขึ้น
“คุณเกนวาดเหรอครับ?”
“ค่ะ เกนก็วาดเล่นไปเรื่อยเปื่อย ตามประสาเด็กมือบอน” เกนหลงชอบขำๆ
“แบบนี้ไม่เรียกว่าเรื่อยเปื่อย แต่เรียกว่า “ได้เรื่องได้ราว” มากกว่าผมชอบ”
“ขอบคุณค่ะ”
เขมชาติย้ำชัดๆ “ผมชอบจริงๆนะ ไม่ได้ชอบเล่นๆ ผมขอซื้อนะ”
“หือ? ซื้อไปทำอะไรคะ ?”
เกนหลงถามด้วยความสงสัย
เขมชาติพูดหน้าทุกคนในห้องประชุม อันประกอบไปด้วยเกนหลง สมคิด วิบูลย์ เจน และพนักงาน
มาร์เก็ตติ้งอีก 2 คน
“ผมจะนำลายเส้นของคุณเกนมาทำเป็นผ้าเอนกประสงค์ เช่น ผ้าพันคอ ผ้าคลุมโต๊ะ ผ้าสำหรับ
เย็บกระเป๋า และผลิตภัณฑ์ของใช้ภายในบ้าน เป็นการจับกลุ่มคนรุ่นใหม่ที่มีไลฟ์สไตล์แบบคนเมือง ผมจะให้คุณ
เกนเล่าถึงคอนเซปป์การออกแบบให้ทุกคนฟัง เชิญครับ”
เกนหลงยิ้มรับ และลุกขึ้น พร้อมกับออกตัว
“ก่อนอื่น เกนต้องออกตัวก่อนนะคะว่าเพิ่งได้รับมอบหมายให้ทำงานนี้ เมื่อประมาณ 15 นาทีที่
แล้ว คอนเซปป์ที่คิดก็ค่อนข้างจะเรียบง่าย เท่าที่จะคิดได้ใน 15 นาที หรือเรียกอีกอย่างว่าด้นสด นั่นเอง”
ระหว่างที่เกนหลงพูดไป เขมชาติเดินมานั่งข้างๆ วิบูลย์ที่ว่างอยู่ พลางกระซิบถาม
“ สุริยงอยู่ไหน?”
วิบูลย์กระซิบตอบ “ กำลังมาครับ พอดีติดรับรองลูกค้าแทนคุณสมคิด ที่ต้องมาเข้าประชุมนี่แหละ
ครับ”
วิบูลย์ปรายตาไปเห็นสุริยงผ่านกระจกที่ห้องประชุม
“มาแล้วครับ”
ประตูห้องประชุมถูกเปิดออก .เขมชาติปรายตาไปมองอย่างไม่ตั้งใจ ทว่าทันทีที่สายตาปะทะเข้า
กับสุริยงก็ต้องชะงักกึกเพราะสุริยงเดินเข้ามาในชุดที่ดูสดใสน่ารัก แปลกตา
สุริยงเดินเข้ามา นั่งลงข้างๆ วิบูลย์เงียบๆ และเปิดสมุดเตรียมจด เขมชาติมองสุริยงไม่วางตา
ในขณะที่วิบูลย์มองเขมชาติด้วยความแปลกใจ
สุริยงพยายามทำเป็นก้มหน้าจดทำเป็นไม่รู้ว่ากำลังโดนเขมชาติแอบมองอยู่ เขมชาติหันมาเห็น
วิบูลย์มองอยู่ก็ชะงักทำเป็นดึงสายตากลับ หันมามองเกนหลงที่พูดอยู่หน้าห้อง
“จริงๆลายเส้นพวกนี้ เกนเขียนเป็นงานอดิเรกค่ะ ภาพส่วนใหญ่เป็นไลฟ์สไตล์ของตัวเอง แล้วก็
สิ่งของที่อยู่รอบตัว ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นของใช้ของคนเมือง เกนก็เลยบอกเขมว่าจะขอตั้งชื่อ คอลเลคชั่นนี้ว่า
Simplicity”
พนักงานพยักหน้าฟังอย่างตั้งใจ และเห็นด้วย เกนหลงเปิด power Point ให้ดูลายที่เคยเขียนเก็บ
ไว้
“นี่เป็นตัวอย่างของงานบางส่วน แต่งานที่ใช้ทำลายผ้า เกนจะวาดขึ้นมาใหม่ค่ะ”
“โครงสร้างการร่วมทุนกับคุณพจน์ ลองอ่านดู ถ้าโอเค จะได้เซนต์สัญญาเลย”
เอื้อเงยหน้าจากเอกสารที่กำลังเซ็น ก่อนที่จะมองแฟ้มที่อัมพิกาวางไว้ตรงหน้า แล้วก็ตอบตรงๆ
“ถ้าผมดูแล้วไม่อยากร่วมลงทุน จะได้หรือเปล่า”
อัมพิกาสวนกลับ “ไม่ได้ “
“แล้วจะให้ผมดูทำไม ในเมื่อพี่อัมคิดวางแผน และดำเนินการไปหมดแล้ว ผมแค่อยากจะเตือนการ
ลงทุนโดยไม่ได้แจ้งให้บอร์ดรับทราบก่อน ไม่ควรจะเกิดขึ้นอีก”
อัมพิกาหน้าเชิด
“พี่จะแจ้งหรือไม่แจ้งบอร์ด ผลก็เหมือนกัน โครงการของคุณพจน์ดีจะตาย ธนาคารเรามีแต่ได้กับได้”
เอื้อ ลุกขึ้นยืน ประจัญหน้ากับพี่สาว
“แต่พี่ไม่ได้ทำเพราะเห็นแก่ธนาคาร พี่ลงทุนเพื่อให้ผมกับเกนหลงได้ใกล้ชิดกัน นี่ถ้าโครงการไม่น่าสนใจ ผมคงจะลุกออกจากโต๊ะไปในวันนั้นพี่เองก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่น่าจะเอาเรื่องงานมาปนกับเรื่องส่วนตัว”
อัมพิกาหันขวับมาจ้องหน้าน้องชายเขม็ง เอื้อพูดต่อ
“ผมว่าพี่ควรจะเอาเวลาว่างไปจัดการเรื่องโอนหุ้นให้ไก่กับไข่ตามพินัยกรรมของคุณพ่อจะดีกว่า ปี
กว่าแล้ว ยังไม่เห็นมีอะไรคืบหน้า”
อัมพิกา ยักไหล่
“พี่สั่งให้ทนายจัดการไปตั้งนานแล้ว อยากรู้อะไรก็ไปถามทนายเอาเองพี่ไม่เกี่ยว พี่แยกแยะเรื่องงาน
ออกจากเรื่องส่วนตัว เราเองแยกแยะได้หรือเปล่า?”
อัมพิกาย้อนแล้วก็เชิดหน้าใส่ ก่อนที่จะเดินออกไปอย่างไม่แคร์ เอื้อมองตามแล้วก็ลอบถอนใจด้วย
ความเหนื่อยหน่าย
“เกนจะกลับไปค้นพาภาพที่วาดเก็บไว้ที่บ้านมาให้ดูเพิ่มเติมนะคะ”
เกนหลงสรุปในห้องประชุม ในขณะที่ เขมชาติอาศัยยังหวะที่ห้องเปิดไฟสลัวๆ เพื่อฉายภาพบนจอ
แอบมองสุริยง ลับหลังวิบูลย์
และลับหลังเกนหลง
สุริยงรู้ตัว แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้
“คิดว่าไม่น่าเกินสัปดาห์นี้ ทุกอย่างน่าจะเรียบร้อย ขอบคุณค่ะ”
เกนหลงพูดจบไฟเปิดในห้องก็สว่างขึ้น เกนหลงหันมาทางเขมชาติ เขมชาติหันมาทางเกนหลงทันที
“ขอเสียงปรบมือให้คุณเกนหลงด้วยครับ”
สิ้นเสียง ทุกคนในห้องปรบมือด้วยความชื่นชมจากใจจริงเขมชาติพูดต่อ
“โปรเจ็กต์นี้ ถือว่าเป็นโปรเจ็กต์ใหม่ เพื่อเป็นการทดลองตลาด และเสริมภาพลักษณ์ความเป็นคนรุ่น
ใหม่ให้กับผ้าของเราด้วย เจน เดี๋ยวคุณพาคุณเกนไปดูขั้นตอนการออกแบบลายผ้าก่อนจะส่งเข้าโรงงาน พอได้
ภาพวาดของคุณเกนมาแล้ว จะได้เริ่มงานกันเลย”
เจนรับคำ “ค่ะ”
สมคิดรีบรายงานต่อ
“บ่ายนี้ ผมกับวิบูลย์จะคุยกับฝ่ายตลาดและฝ่ายพีอาร์ สรุปได้เรื่องยังไง จะรายงานคุณเขมอีกทีนะ
ครับ”
“ขอบคุณมากครับ เลิกประชุม” พลางหันไปสั่งความกับเกนหลง “ คุณเกนไปกับเจนก่อนนะครับ
เดี๋ยวผมตามไป”
“ค่ะ”
“เชิญค่ะ” เจนยิ้มให้เกนหลง พลางเดินนำไป เกนหลงเดินตาม สมคิดลุกตามไป หากด้วยความรีบร้อน
เลยลืมโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ จากนั้นพนักงานคนอื่นๆ ก็ทยอยลุกเดินตามไป โดยมีวิบูลย์รั้งท้าย
สุริยงเก็บของกำลังจะเดินไป แต่ก็ช้ากว่าเขมชาติ ที่เรียกไว้
“เดี๋ยวก่อน”
วิบูลย์ กับสุริยงรับคำพร้อมกัน
“ครับ”
“คะ”
เขมชาติ เพียงแค่เหลิอบตามองวิบูลย์ แล้วก็พูดกับสุริยงเสียงขรึม
“ผมจะถามเรื่องตารางนัดวันพรุ่งนี้”
วิบูลย์รู้ตัวโดยไม่ต้องให้ใครบอก “อ๋อ ไม่ใช่ผม งั้นไปทำงานก่อนนะครับ”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 10/2 วันที่ 6 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3