อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 8/2 วันที่ 4 เม.ย. 57
เขมชาติยิ้มสะใจ แล้วก็หันมาทางเกนหลงจับมือเธอไว้ “เห็นไหม..คุณมาเป็นเลขาให้ผม ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนสักหน่อย จู่ๆมาบอกยกเลิกตกใจหมดเลย แบบนี้ต้องปลอบใจ วันจันทร์ต้องมาเริ่มงานเลยนะครับ”เขมชาติตั้งใจอ้อนเกนหลงต่อหน้าสุริยงที่ยืนอึดอัด เหมือนเป็นส่วนเกินอยู่ตรงหน้า
เกนหลงเห็นเขมชาติยิ้มอ้อนวอนเธอก็เย้า “เนียนนะคะ .. ก็ได้ค่ะ ..”
ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างดีใจ แล้วก็ปรายตามาทางสุริยงที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆ แล้วก็ยิ้มสะใจ..ได้ทุกอย่าง!!
“ไม่น่าใจอ่อนเลย...เฮ่ออออ!”
สุริยงถอนใจกับตัวเอง....ไม่รู้เลยว่ากำแพงที่พยายามสร้างไว้กำลังถูกเจาะเข้ามาทีละนิด...ทีละนิด โดยไม่รู้ตัว
เขมชาติเดินมาส่งเกนหลงที่หน้าบริษัท มีรถตู้รอรับอยู่
“สบายใจแล้วนะครับ”
“ค่ะ..ที่จริงเกนก็ไม่อยากเรื่องมาก แต่ฟังที่พี่เอื้อเล่าให้ฟังแล้วรู้สึกสงสารคุณสุก็เลยไม่อยากทำให้เขาต้องลำบาก”
เขมชาติหยุดเดินหันมา “เอ๊ะ .. แล้วนี่ไปเจอกับคุณเอื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย หรือว่า..แอบเจอกันไม่ให้ผมรู้”
“ไม่ต้องมาทำเป็นหึงเลยค่ะ พี่เอื้อเขาไม่สนใจเกนหรอก ในใจเขามีแต่ “คุณสุ” เท่านั้นค่ะ”
เขมชาติชักสีหน้าขึ้นมาทันที แต่ครั้นพอรู้สึกตัวเขาก็เฉไฉทำเป็นไม่เชื่อ
“แม่เลี้ยง กับ ลูกเลี้ยง จะเป็นไปได้ยังไง?”
“พี่เอื้อเขารักจริง ถึงเป็นไปไม่ได้ก็ไม่ล้มเลิกง่ายๆ” เขมชาติรู้สึกเหมือนโดนแทงกลางหลัง “เกนนับถือจิตใจพี่เอื้อจริงๆ บางทีเกนอาจจจะแอบเป็นแม่สื่อให้พี่เอื้อก็ได้นะคะ”
เขมชาติลืมตัว “ไม่ได้นะครับ เป็นไม่ได้!”
เกนหลงหันมางงๆ เขมชาติรีบเฉไฉ
“คือ...ผมเห็นหลายรายแล้ว พวกแม่สื่อแม่ชัก สุดท้ายได้เองทุกที ผมไม่ยอมนะครับ คุณเอื้อเขามีปัญญาจีบเองอยู่แล้ว แม่เลี้ยงตัวเอง คงไม่เหนือบ่ากว่าแรง คุณเกนอย่าไปยุ่งเลยครับ .. ผมหึง!”
เกนหลงขำขึ้นมาทันที “ไร้สาระน่า...หึง หวง อะไรกัน ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ เกนกลับก่อนนะคะ ตอนนี้โรงแรมใหม่กำลังเริ่มสร้าง เกนต้องไปช่วยงานคุณพ่อ วันจันทร์เจอกันนะคะ...คุณเจ้านาย!!”
เขมชาติยิ้มหวาน “วันจันทร์เจอกันครับ คุณเลขา!!”
เกนหลงยิ้มรับแล้วก็เดินขึ้นรถไป เขมชาติยิ้มส่งจนรถออก รอยยิ้มค่อยๆหายไป เขมชาติหันขวับเข้ามาในบริษัท...จิกตาร้าย......หมั่นไส้และไม่พอใจ!!
สุริยงพิมพ์งานกับคอมพิวเตอร์ แล้วพักหลับตา ยกมือขึ้นบีบขมับด้วยความเหนื่อยล้า เป็นจังหวะเดียวกับที่เขมชาติเดินมาหยุดตรงด้านหน้า มองสุริยงด้วยแววตาอคติ เคียดแค้น แล้วก็ทำใจหลับตา..ลืมตาเปลี่ยนอารมณ์ ราวกับคนละคน แล้วก็เดินเข้าไปหาสุริยง พอดีกับสุริยงลืมตาขึ้นก็เห็นหน้าเขมชาติยิ้มอยู่ตรงหน้าในระยะใกล้มาก
“สุริยง!! ผมขอบคุณมาก!! ขอบคุณจริงๆ”
ทันใดนั้น...เขมชาติก็โผพรวดเข้ามากอด.... ทำให้สุริยงยืนตัวเกร็งอยู่ในท่าเดิม ซึ่งจังหวะนั้นเองคุณวิบูลย์เดินมาพร้อมกับแฟ้ม และตัวอย่างผ้าในมือ พอโผล่มาเห็นเขมชาติกำลังกอดสุริยงก็ชะงักเท้ากึก หลบวูบ หันซ้ายหันขวาอย่างทำอะไรไม่ถูกกลัวโดนเจ้านายเห็นแล้วก็รีบเดินหลบกลับไปทันที
สุริยงรู้สึกตัว ผลักเขมชาติออก “ผู้อำนวยการคะ ขอบคุณเฉยๆก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเยอะขนาดนี้!!” เธอเอ่ยดุพร้อมกับเดินถอยออก
เขมชาติมองหน้า...จับอาการ เห็นไม่เป็นอะไรก็ทำเนียน ตาใส “ก็ผมดีใจ ก็เลยลืมตัว ..” เขมชาติยื่นมือมาจับมืออีกทำให้สุริยงสะดุ้งนิดๆ.. “ผมซึ้งใจจริงๆ ที่คุณเปลี่ยนใจไม่ลาออกเพื่อให้คุณเกนยอมทำงานกับผม ขอบคุณมากนะ...วดี”
สุริยงดึงมือกลับ “ดิฉันยังไม่เปลี่ยนใจ” เขมชาติชะงัก “แค่เลื่อนเวลาออกไป ถ้าคุณเกนหลงทำงานเองได้ หรือดิฉันได้งานใหม่ ดิฉันยังยืนยันว่าจะลาออกค่ะ”
สุริยงยืนยันย้ำอีกครั้งก่อนจะหันกลับไปทำงานต่อ แล้วก็นึกได้หันมาอีกที “อ้อ...ดิฉันชื่อสุริยง ผู้อำนวยการจะเรียกสั้นๆว่า “สุ” ก็ได้ค่ะ”
“ผมขอโทษ...ก็เรียกแต่ “วดี” ติดปากมาตั้งหลายปี ไม่เคยลืมชื่อนี้ จู่ๆจะให้ลืมมันก็ต้องใช้เวลาหน่อย”
“ดิฉันให้เวลา ถ้าผู้อำนวยการตั้งใจ ไม่นานลืมได้แน่ค่ะ”
สุริยงไม่ยอมรับชื่อวดี สุริยงหันไปทำงาน..ลับหลังสุริยง เขมชาติมองด้วยความไม่พอใจแกมหมั่นไส้
รถตู้เกนหลงจอดเทียบลงที่หน้าบ้าน เกนหลงเดินลงจากรถ โทรศัพท์มือถือดัง เกนหลงเห็นชื่อแล้วยิ้มนิดๆ ก่อนจะกดรับ เดินไปคุยไป “สวัสดีค่ะคุณอร”
อรทัยยิ้มพอใจ แววตาแพรวพราว อรทัยแต่งตัวกำลังเตรียมออกจากบ้าน
อรทัยเอ่ยเสียงหวานมาตามสาย “คุณเกนนนนน พรุ่งนี้คุณเกนว่างไหมคะ? พอดีเพื่อนอรที่เป็นดีไซเนอร์ เขามีงานเปิดตัวคอลเลคชั่นใหม่ อรจะชวนคุณเกนไปงานด้วยกันค่ะ”
เกนหลงหยุดยืน แล้วยิ้มอย่างรู้ทัน “เกนก็อยากไปนะคะ แต่พอดีพรุ่งนี้นัดช่างดูงานก่อสร้างโรงแรมใหม่ แล้วก็ต้องเตรียมตัวทำงานกับเขมด้วย เกนจะเริ่มงานวันจันทร์นี้แล้วค่ะ”
อรทัยหุบยิ้ม ชักสีหน้า
“อยากจะศึกษางานก่อนเริ่มทำ ขอบคุณคุณอรที่ชวน แต่เกนไปไม่ได้จริงๆค่ะ”
อรหวานใส่อย่างเสแสร้ง “น่าเสียดายยยยยจัง งั้นไว้โอกาสหน้าก็ได้ค่ะ...” สายตาแข็งกร้าวขึ้น “แต่...คุณเกนจะทำงานกับคุณเขมจริงๆหรือคะ? แล้วนังเลขาเก่าล่ะคะ?”
เกนหลงชักสีหน้านิดๆ ไม่ค่อยชอบน้ำเสียงที่พูดถึงสุริยง “ก็ทำอยู่ด้วยกันล่ะค่ะ คุณสุเธอเป็นคนเก่ง เกนไม่ยอมให้เขมปล่อยเธอลาออกแน่”
อรทัยปรี๊ดด จกตาอย่างแค้นๆ เกนหลงพูดต่ออย่างรู้ทัน “ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ชวน สวัสดีค่ะ” แล้วหญิงสาวก็วางสายไปพลางส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
อรทัยวางสายไปด้วยความหงุดหงิด “นี่มันอะไรกันเนี่ย ขัดใจจริงๆ!!!”
อัมพิกาเดินเข้ามาเห็นพอดี “หงุดหงิดอะไร?”
“ก็เกนหลงน่ะสิคะ ตั้งแต่นัดกินข้าว แล้วอรชวนพี่เอื้อมาเซอร์ไพรส์วันก่อน หลังจากนั้นอรจะชวนไปไหนก็อ้างว่ายุ่งตลอดเลย”
“ผู้หญิงคนนี้เป็นคนฉลาด คงรู้ตัวแล้วว่าเรากำลังจะจับคู่ให้ ก็เลยชิ่ง”
“อรก็ว่างั้น..แล้วนี่ก็จะไปทำงานกับเขมชาติ สงสัยแผนจับคู่ของเราจะยากแล้วล่ะค่ะ อ้อ อีกอย่าง..ตอนนี้นังสุริยงมันทำงานเป็นเลขาให้ เขมชาติอยู่นะคะ”
อัมพิกาขมวดคิ้ว “เลขาเขมชาติ?”
“ใช่ค่ะ ดูท่าทางเกนหลงจะปลื้มมันซะด้วย ไม่เข้าใจ! ดูไม่ออกหรือไงว่ามันเป็นคนยังไง ปลื้มมันอยู่ได้ ทั้งคุณพ่อ พี่เอื้อ นี่ก็เกนหลงอีกคน”
อัมพิกาฟังแล้วก็คิดก่อนจะพูดยิ้มๆ “แล้วเขมชาติล่ะ... “ปลื้ม” มันด้วยหรือเปล่า?”
อรทัยขมวดคิ้ว
อัมพิกาพูดต่อ “กับเอื้อมันยังเปลี่ยนจากเกลียด กลายมาเป็นแบบทุกวันนี้ได้..แล้วนี่เป็นเลขากับเจ้านายอยู่ใกล้ชิดกันเกือบทุกวัน คิดหรือว่านังสุริยงจะปล่อยให้ผู้ชายอย่างเขมชาติหลุดมือ!!”
อรทัยสะอึก..ร้อนใจขึ้นมาทันที ... อัมพิกายื่นหน้ามาสั่ง
“ส่งคนไปสืบ พี่อยากรู้ว่าระหว่างเขมชาติกับสุริยงมีอะไรที่มันมากกว่าเจ้านายกับลูกน้องหรือเปล่า ... ถ้ามีงานนี้สนุกแน่” อัมพิกายิ้มร้าย ... อรทัยคิดๆ แล้วก็ยิ้มได้ เริ่มจะเก็ท
“ได้เลยค่ะ ถ้าพี่อัมอยากรู้....” อรทัยยิ้มร้าย....ชอบจริงๆ เรื่องสาระแน
“จะอยากรู้ไปทำไม คุณเขมกับคุณสุจับมือกันยังไง”
สมคิดถามแบบไม่ได้สนใจมาก พูดไปตรวจเอกสารไป วิบูลย์หน้าตาขัดข้องใจอย่างแรง
“ก็...แค่สงสัย..ดีกรีความหนิดหนม หรือนัยยะในการจับมือ มันสื่ออะไรออกมาบ้าง ก็เท่านั้นเอง... ตกลงที่คุณสมคิดเห็นเขามือสมานฉันท์..เขาจับกันยังไง”
สมคิดลุกขึ้นมาหาวิบูลย์ “ก็จับแบบทั่วๆไป คุณเป็นคุณสุนะ ผมเป็นคุณเขม แล้วเขาก็จับกันแบบนี้” สมคิดคว้ามือวิบูลย์มาจับ
วิบูลย์ยังคาใจ “แค่นี้เองหรือ? ทำไมแค่นี้ล่ะ?”
สมคิดปล่อยมือเลย “เอ๊า!! ถ้าไม่ใช่แค่นี้ แล้วจะให้แค่ไหน? นี่ๆ ตกลงคุณมีอะไรในใจ บอกมาเลยดีกว่า หะ? มีอะไร?”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 8/2 วันที่ 4 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3