อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 11/3 วันที่ 8 เม.ย. 57
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องเขมชาติ เจอวิบูลย์ยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะะทำงานของสุริยง ก็รีบถามถึงเจ้าของห้อง ด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ หากวิบูลย์กลับตอบหน้านิ่งๆ กวนๆ
“คุณเขมไม่อยู่ครับ”
วนิตาถามสวนกลับไปทันที “ไปไหน?”
“เรื่องของเจ้านาย ผมบอกคนซี้ซั้วไม่ได้ครับ”
“ซี้ซั้วอะไร ฉันเป็นคนสนิทของเขม เคยเข้าออกที่นี่เกือบทุกวัน เพราะฉะนั้น บอกมา เขม
ไปไหน ? ไปกับใคร ?”
คุณเขมต้องรับสาย ถ้าไม่รับก็แปลว่า ไม่อยากคบ”
วนิตาเสียงเขียวขึ้นมาทันที
“พูดจาไม่ห่วงอนาคตแบบนี้ ระวังให้ดี ฉันจะบอกให้เขมไล่ออก บอกมาเขมไปไหน ?
วิบูลย์ แกล้งทำเลิ่กๆลั่กๆ เหมือนกลัว
“ คุ..คุณเขม ไป ไป ไม่บอก “
วนิตาแทบกรี๊ด “ไอ้ ไอ้ ปีนเกลียว ไอ้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไอ้ลามปาม”
วิบูลย์ส่ายหน้าไม่สนใจ แล้วก็กดโทรศัพท์ไปที่ป้อมยาม
“รปภ. มีผู้หญิงวิกลจริตมายืนด่าผมที่หน้าห้องคุณเขม มาเอาตัวออกไปหน่อย”
“อ๊าย ไอ้บ้า” วนิตาร้องโวยวาย พลางรีบพุ่งมากดโทรศัพท์ทิ้ง “นี่แกกล้าเรียกรปภ.มาจับฉัน
เหรอ”
“ก็เห็นๆอยู่ว่ากล้า ยังจะมาถามอีก เอาไง จะกลับไปเองดีๆ แบบเชิดๆเริ่ดๆ ไม่เสียฟอร์ม หรือจะ
รอรปภ.มาลากออกไปให้เสียลุค”
“ไอ้ ไอ้ เลขาหน้าห้อง ทำงานระดับล่างแล้วยังจะมาทำจองหอง จำไว้เลยนะ ถ้าฉันเจอเขม
เมื่อไหร่ แกเตรียมโดนไล่ออกได้เลย”
พูดจบวนิตาก็คว้ากระเป๋า แล้วก็สะบัดหน้าเดินออกไปเลย วิบูลย์มองตามแล้วก็ส่ายหน้าด้วย
ความระอา
วนิตาเดินกระฟัดกระเฟียดออกมาที่ทางเดินด้วยความหงุดหงิด ค้างคาใจ
“เขมไปไหนของเขานะ นังเลขานั่นก็ไม่อยู่ ต้องไปด้วยกันแน่ๆ”
วนิตายืนนิ่ง อย่างใช้ความคิด พลันสายตาเหลือบไปเห็นปุ่มกดส่งสัญญาณไฟไหม้ของตึก
ในขณะที่วิบูลย์ที่กำลังนั่งเช็คเมลล์อยู่ที่โต๊ะสุริยง ทันใดนั้นเสียงสัญญาณเตือนไฟไหม้ก็ดังขึ้น
วิบูลย์ตกใจร้องเสียงหลง พนักงานข้างนอกโผล่หน้ามาดูกันจ้าหล่ะหวั่น
วิบูลย์รีบวิ่งออกไปดู คล้อยหลังวิบูลย์ วนิตาก็โผล่เข้ามาแล้วก็รีบวิ่งมารื้อๆ หาสมุดนัด เมื่อเจอ
ก็รีบเปิดดูตารางงานทันที
“นี่เป็นภาพตัวอย่างลายเส้นที่เกนออกแบบค่ะ ส่วนนี่เป็นไอเดียที่เกนลอนำเสนอในการที่จะนำ
ผ้ามาใช้ออกแบบเฟอร์นิเจอร์ ชิ้นแรกคือเก้าอี้ค่ะ”
เกนหลงนำเสนองานอย่างคล่องแคล่ว เป็นการใช้ลายผ้าของเธอมาออกแบบเป็นเฟอร์นิเจอร์
ภาพถูกเขียนด้วยลายเส้นที่ดูจริงจังขึ้น เจ้าของบริษัทเฟอร์นิเจอร์ ดูด้วยความสนใจ เขมชาตินั่งมองเกนหลงด้วย
ความชื่นชม สุริยงนั่งห่างออกไป มองเขมชาติที่กำลังมองเกนหลงอยู่แล้วก็ดีใจ แม้ลึกๆ จะแอบเศร้า
เกนหลงพูดต่อ
“แล้วนี่ก็เป็นหัวเตียง และ กรอบกระจกค่ะ”
เขมชาติชูนิ้วให้เกนหลงด้วยความชื่นชม สุริยงเห็นพอดียิ้มนิดๆ หน้าชื่นอกหมอง
เจ้าของบริษัทฯ พยักหน้า “ตัวหัวเตียงนี่น่าสนใจมากนะครับ”
“เกนลองทำเอาไว้ให้เลือก 4 แบบนะคะ ตายจริงสงสัยจะติดอยู่ในรถค่ะ”
“ดิฉันไปหยิบให้เองค่ะ” สุริยงเสนอตัว เขมชาติพยักหน้าส่งกุญแจรถให้สุริยง
“ขอบคุณค่ะคุณสุ”
สุริยงเดินอกมาที่ลานจอดรถ ก็เจอเข้ากับวนิตา ที่กำลังรีบเดินไปหาเขมชาติพอดี
“นี่ยัยเลขา เขมอยู่ไหน”
สุริยง มองหน้าวนิตาอย่างงงๆ “ คะ? เอ้อ คุณ”
วนิตา เชิดใส่
“ฉัน วานิต้า ฉันต้องการพบเขม เขมอยู่ที่ไหน”
สุริยง ตกใจ “เอ้อ ท่านผู้อำนวยการติดธุระอยู่ค่ะ”
“ธุระบ้าบออะไรฉันไม่สน”
วนิตาทำท่าจะเดินต่อไป สุริยงรีบมาขวางหน้า ทั้งสองคนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ขอโทษด้วยค่ะ ดิฉันต้องทำตามหน้าที่ ท่านสั่งไว้ว่าไม่ต้องการให้คุณเข้าพบ”
วนิตาโวยวายเสียงดัง
“ไม่จริง แกโกหก เขมไม่มีวันจะทำแบบนั้นกับฉัน”
“มีค่ะ วันนี้หล่ะค่ะ ตอนนี้ผู้อำนวยการมีประชุมสำคัญ ถ้าคุณต้องการพบ จะต้องโทร.มานัด
ล่วงหน้า และคุณจะได้พบก็ต่อเมื่อผู้อำนวยการอนุมัติ ถ้าไม่ได้นัดไว้ ดิฉันให้พบไม่ได้ค่ะ”
สุริยงยืนยันหนักแน่น วนิตาแทบกรี๊ด
“เมื่อก่อนฉันไม่เคยต้องนัดบ้า นัดบออะไรเลย ฉันจะมาหาเขมเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่เคยมีเลขา
หน้าไหนมาขัดขวาง”
“แต่ตอนนี้ไม่ใช่เมื่อก่อน และดิฉันก็ไม่ใช่เลขาคนก่อน”
วนิตาสวนกลับ “ใช่สิยะ เพราะเลขาคนก่อนไม่ได้คิดจะจับเขม แต่เธอคิด นังแม่หม้ายลูก
ติด คิดจะรวยทางลัด เคยจับคนแก่คราวพ่อแต่งงานได้ง่ายๆ ก็เลยคิดจะจับเจ้านายอีกหล่ะสิ จะ
บอกให้นะ มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก หลบไป”
พูดจบวนิตาก็ผลักสุริยงให้หลบ สุริยงไม่ยอมแพ้
“ไม่ได้นะคะ คุณเข้าไปไม่ได้ค่ะ”
“ถอยไป นังเลขาหวงก้าง ถอยไป”
เสียงทะเลาะของสุริยงกับวนิตาเริ่มดังขึ้น ลูกค้ารองข้างเริ่มหันมามองอย่างสนใจ สุริยง
พยายามดักหน้าดักหลัง ขวางทาง
ในขณะที่เกนหลงกำลังเจรจากับลูกค้า เขมชาติกลับไม่ค่อยมีสมาธิ เพราะใจคอยพะวงที่สุริยง
หายไปนาน
เกนหลง หันมาพูดกับเขมชาติ “คุณเขมมีตรงไหนอยากเพิ่มเติมอีกมั้ยคะ”
เขมชาติสะดุ้งนิดๆ
“ไม่มีครับ คุณเกนหลงอธิบายได้ครบถ้วนแล้ว”
เขมชาติขยับตัว พลางปรายตามองข้างนอกอีกครั้ง ก่อนจะหันมาทางลูกค้า
“ขอโทษนะครับ ผมขอตัวไปห้องน้ำสักครู่”
ส่วนสุริยงกับวนิตา ยังคงยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่ที่ริมสระน้ำ
“แกจะขวางฉันทำไมหะ ขวางยังไงฉันก็ได้เจอเขมอยู่ดี หลบไปสิ ฉันจะไปหาเขม”
“ฉันบอกแล้วไงคะว่าไม่ได้ ฉันทำตามหน้าที่ คุณกลับไปเถอะค่ะ ทำแบบนี้มีแต่เสียกับเสีย
ผู้ชายเขาไม่อยากเจอ คุณยังจะมาหาเขาทำไมคะ”
คำพูดตรงๆ ของสุริยง แต่จี้ใจดำวนิตาอย่างแรง
“ใครบอกแกว่าเขมไม่อยากเจอฉัน แกโกหก สร้างเรื่อง ฉันไม่เชื่อแก ฉันจะไปถามเขม ปล่อย
ฉัน”
ว่าแล้ววนิตา ก็เหวี่ยงสุริยงออกไปสุดแรงด้วยความโกรธ จนสุริยงเสียหลัก พลัดตกลงไปในบ่อ
น้ำ พนักงานโรงแรมที่เห็นเหตุการณ์ รีบพูดขึ้นด้วยความตกใจ
“ใครก็ได้ลงไปดูหน่อยเร็ว มีลูกค้าตกน้ำ”
ในขณะที่สุริยงพยายามจะยันตัวลุกขึ้นจากน้ำ แต่ลื่นล้มขาพลิกลงไปนั่งอีกรอบ วนิตาเท้าเอว
หัวเราะอย่างสะใจ
“สมน้ำหน้า นังเลขาหวงก้าง เป็นไงหล่ะ ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว”
สุริยงยันตัวเดินกระเผลกๆ มองไปรอบๆ เห็นคนมุงดู ทั้งเจ็บทั้งอาย
“นี่ ไม่ต้องมาทำเป็นสำออยหน้าบางไปหน่อยเลย ผู้หญิงที่จ้องจะจับทั้งพ่อ ทั้งลูกอย่างเธอ ไม่มี
วันจะเข้าใจคำว่ายางอาย”
สิ้นเสียงของวนิตา เสียงเขมชาติก็ดังขึ้น
”กลับไปได้แล้ว”
วนิตา หันมาเห็นเขมชาติเดินเข้ามาหน้าเคร่งเครียด “เขม”
“ผมบอกให้กลับไป และต่อจากนี้ไป อย่ามายุ่งกับคนของผมอีก “
เขมชาติหน้าเข้ม จนวนิตาอึ้ง
อีกด้านหนึ่ง พนักงานโรงแรม รีบเข้ามาบอกกับเกนหลง ด้วยท่าทางร้อนรน
“ขอโทษครับ คุณผู้หญิงที่มากับคุณ เมื่อครู่เธอลื่นตกลงไปในสระน้ำน่ะครับ”
เกนหลงตกใจ
วนิตาโวยวายกลับ เสียงดัง
“คุณหมายความว่ายังไงคะเขม คนของคุณ คือมันเหรอคะ?”
เขมชาติช่วยสุริยงขึ้นจากสระ แต่สุริยงยังเจ็บข้อเท้า จึงใช้มือยันไว้ที่ขอบสระยืนตั้งหลัก
“ใช่ ทุกคนในบริษัทผม ถือเป็นคนของผม กลับไปซะ”
“ไม่กลับ จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง”
ทันใดนั้นเสียงเกนหลงก็ดังขึ้น
“ถ้าไม่กลับ ฉันว่าคุณคงได้ไปคุยกับตำรวจแทนคุณเขมชาติแน่ค่ะ”
วนิตาหันขวับทันที “เกนหลง นี่เธอขู่ฉันเหรอ”
เกนหลง ยิ้มเหยียดๆ
“คนอย่างฉันไม่ขู่ใครหรอกค่ะ มันเสียเวลา สู้ลงมือทำจริงๆเลยดีกว่า”
สุริยง เขมชาติยังยืนอยู่ข้างๆสระ มองเกนหลงปะทะฝีปากกับวนิตาอย่างคาดไม่ถึง สุริยงขยับจะ
เดินก็เจ็บเท้าแปลบขึ้นมา เขมชาติหันมามองด้วยความเป็นห่วง เกนหลงหันมาทางเขมชาติ
“เขมคะ พาคุณสุไปนั่งพักเถอะค่ะ ทางนี้เกนจัดการเอง”
เขมชาติพยักหน้ารับ ก่อนจะหันมาประคองสุริยงเดินไป
“เขมคะ” วนิตายังไม่ยอมรามือ ตั้งท่าจะพุ่งข้าไปหาเขมชาติ เกนหลงขยับขวาง
“จะกลับหรือไม่กลับ?”
“ ไม่กลับ เธอไม่มีสิทธิ์มาขวางฉัน”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 11/3 วันที่ 8 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3