อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 18/6 วันที่ 26 มี.ค. 56
ลูกน้องที่รอท่าอยู่ใช้โทรศัพท์มือถือที่เตรียมไว้ถ่ายคลิป กร้าวเห็นอย่างนั้นก็ถามอย่างกลัว ๆ“จะทำอะไร”
“ได้ข่าวว่าชอบทำร้ายผู้หญิงใช่มั้ย”
หัวหน้าแก๊งปลดเข็มขัดและกระดุมกางเกง กร้าวตกใจจะถอยหนี แต่ลูกน้องเข้ามาล็อกตัวเอาไว้ กร้าวที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอมร้องโวยวายอย่างคนไม่มีทางสู้
“แกมันบ้าไปแล้ว ปล่อยฉัน ฉันบอกให้ปล่อย”
“จะให้ปล่อยก็ได้ แต่ต้องหลังจากนี้”
หัวหน้าแก๊งลูบริมฝีปากหน้าหื่น แล้วต่อยท้อง กร้าวจุกตัวงอ ก่อนลูกน้องอีกคนจะกระโดดทุบไปที่คอ กร้าวทรุดลง หัวหน้าแก๊งเข้าไปกระชากเสื้อกร้าวจนกระดุมขาดหมด เขาสลบไป หัวหน้าแก๊งหันไปสั่งลูกน้อง
ลูกน้องแยกย้ายกัน จัดท่าทางกร้าวที่สลบอยู่
ในห้องนั่งเล่น...อนุชเข้าไปทุบตีชายธงด้วยความโกรธ
“ชายธงทำแบบนี้ได้ไง ชายธงบ้าไปแล้ว...ชายธงบ้าไปแล้ว”
ชายธงสวน
“ใช่เราบ้า บ้าเพราะต้องการปกป้องศักดิ์ศรีนุช”
“แต่นุชไม่ต้องการ”
“แล้วที่มันข่มเหงนุชล่ะ”
อนุชลุกขึ้นมาสวนแรง
“คุณกร้าวไม่ได้ข่มเหงนุช”
“แล้วที่นุชเสียใจล่ะ ทำไม”
“นุช...นุช...”
อนุชสับสนใจตัวเอง ทั้งรักทั้งเกลียดและรู้สึกอับอายที่ตัวเองเผลอตัวเผลอใจให้เขา ทั้ง ๆ
ที่เขาคิดกับตนเพียงเพราะต้องการแก้แค้น...อรชาหิ้วถุงพะรุงพะรัง เพิ่งกลับมาจากซื้อของ เดินผ่านมาพอดี
หยุดฟังด้วยความสนใจ...ชายธงเห็นอนุชสับสนยิ่งไม่เข้าใจว่า เธอรู้สึกยังไงแน่
“นุชทำไม”
อนุชตัดสินใจพูดออกมา
“นุชใจง่ายเองชายธง...นุชใจง่ายเอง”
อนุชปล่อยโฮออกมาอย่างสิ้นหวัง อรชาที่แอบฟังอยู่ตกใจ ชายธงตะลึง
“นุช”
ชายธงเข่าอ่อนแทบยืนไม่อยู่ น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวตัดพ้อถามอนุชด้วยไม่เข้าใจ
“นุชจะบอกว่ายอมให้มันย่ำยีงั้นเหรอ”
“อย่าถามอะไรนุชอีก นุชไม่อยากฟัง นุชไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว”
ชายธงผิดหวัง
“หรือว่า...นุชรักมัน”
อนุชชะงักไปตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
“อย่าถามเรื่องนี้นุชอีกชายธง นุชขอร้อง”
ชายธงเจ็บปวดใจ
“เราเข้าใจแล้ว เราเข้าใจแล้ว”
ชายธงเดินออกไป อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง อนุชร้องไห้อย่างสิ้นหวัง อรชาที่มองอยู่รู้สึกสงสารน้องจับใจ
ชาติชะเง้อมองดูกร้าวตรงประตูทางเข้าบ้านด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหันไปเห็นขำวิ่งถือโทรศัพท์ไร้สายออกมา ชาติรีบถาม
“เป็นไงได้เรื่องมั้ย”
“โทรหาทั้งคุณคณิตคุณนกแล้วก็เพื่อนคนอื่น ๆไม่มีใครรู้เลยค่ะว่าคุณกร้าวไปไหน”
ชาติขัดใจ
“ไปไหนทำไมไม่บอก ต้องให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย”
“จะให้ขำโทรแจ้งตำรวจหรือเปล่าคะ”
“ไม่ต้อง”
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงพร้อม ร้องเสียงดัง
“คุณกร้าว...ใครก็ได้ช่วยคุณก้าวด้วย”
ชาติกับขำ หันไปตามเสียง ทางประตูหน้าบ้าน
ขำเข็นรถชาติเข้ามาที่หน้าบ้าน ชาติถามพร้อมอย่างร้อนใจ
“กร้าวเป็นอะไรพร้อม”
ขำที่กำลังเปิดประตูรั้ว ท่าทางตกใจ พร้อมละล่ำละลักบอก
“คุณกร้าวค่ะคุณกร้าว...”
ประตูรั้วค่อย ๆ เปิดออก กร้าวที่ถูกซ้อมสภาพสะบักสะบอมเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเดินเข้ามา 3 -
4 กร้าว ก่อนจะทรุดลงกับพื้น ชาติเห็นอย่างนั้นร้องเรียกด้วยความตกใจ
“กร้าว”
พร้อมกับขำ ช่วยกันประคองกร้าวที่ล้มอยู่ ให้ลุกขึ้น
อรชาวางหูโทรศัพท์หันมาบอกอนุชที่รอฟังข่าวอยู่
“ตำรวจบอกว่าเจอตัวคุณกร้าวแล้ว ตอนนี้อยู่บ้าน”
อนุชดีใจจะรีบวิ่งออกไปหากร้าวแต่อรชารั้งไว้
“จะไปไหนนุช มืดแล้ว”
“อย่าห้ามนุชอีกเลยนะคะพี่อร นุชเป็นห่วงคุณกร้าว”
อรชาชั่งใจแต่พอเห็นสีหน้าแววตาเป็นห่วงของน้องสาวก็เข้าใจ พยักหน้ารับ
“เดี๋ยวพี่คุยกับพี่สิตเอง รีบไปรีบกลับแล้วกัน”
อนุชดีใจ
“ขอบคุณพี่อรมากนะคะ”
อนุชพูดจบรีบวิ่งออกไป อรชามองตามด้วยความสงสาร
อนุชเดินเข้ามาในบ้าน เห็นรถพยาบาลจอดอยู่ก็ใจคอไม่ดี ก่อนจะเห็นคณิตเดินมากับชาติ ก็ดีใจ รีบเดินเข้าไปหา เธอไหว้ชาติ
“สวัสดีค่ะป๋า คุณกร้าวเป็นยังไงบ้างคะ”
ชาติกับคณิตหันมองหน้ากันด้วยความหนักใจ
กร้าวนอนหลับอยู่บนเตียงในห้องนอน ใบหน้าลำตัวมีรอยบาดแผลถูกซ้อม อย่างหนัก ชาติ อนุช คณิต พร้อม ขำ ยืนมองอยู่อย่างเป็นห่วง คณิตหันมาบอกอนุช
“คุณนุชไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเช็คร่างกายเจ้ากร้าวละเอียดแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ว่าแผลทางใจนี่สิครับ หนัก”
อนุชมองกร้าวด้วยความเป็นห่วงจะร้องไห้
“คุณกร้าว...”
ชาติหนักใจ
“ลุงพูดเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาล”
“งั้นเดี๋ยวนุชดูแลคุณกร้าวเองค่ะ”
“อย่าลำบากเลย ป๋าว่าจะจ้างพยาบาลพิเศษ”
“แต่คุณกร้าวเจ็บตัวเพราะนุช ให้นุชดูแลคุณกร้าวนะคะ”
ชาติสงสัย
“หนูรู้เหรอว่าเจ้ากร้าวไปมีเรื่องกับใครมา”
อนุชนึกถึงคำพูดชายธง...
“มันชอบใช้กำลังข่มเหงนุช ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ เราจะทำให้มันรู้สึก อย่างนั้นเหมือนกัน”
คำพูดของชายธงทำให้อนุชรู้สึกไม่ดี ร้องไห้ออกมา
“นุชไม่ดีเองค่ะป๋า”
ชาติปลอบ
“เอาเถอะ ๆ ไม่ต้องร้องไห้ ป๋าไม่ถามแล้ว”
พร้อมหันมาบอก
“มีอะไรเรียกป้ากับขำมันได้นะคะคุณนุช”
“ขอบคุณค่ะ”
คณิต ชาติ พร้อม ขำเดินออกไป อนุชเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ เตียงจับมือกร้าวที่หลับอยู่
ขึ้นมากุม
“คุณต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันแท้ ๆ”
อนุชร้องไห้ออกมาด้วยความเป็นห่วง
ขณะเดียวกันธารินอยู่ที่บ้านชายธง เธอกระสับกระส่ายเดินกลับไปกลับมารอชายธงด้วยความเป็นห่วง เธอดูนาฬิกาข้อมือเห็นว่าเที่ยงคืนกว่าแล้ว
“ป่านนี้ทำไมยังไม่กลับมา”
ธารินชะเง้อมองหา ทันใดนั้นก็เห็นชายธงเดินเมาเข้ามาก็ตกใจ
“พี่ชายธง”
ธารินรีบเข้าไปประคอง
“เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมเป็นแบบนี้”
พอชายธงเห็นธารินก็คิดว่าเป็นอนุช เขาจับแขนธารินคาดคั้นถามด้วยความเสียใจ
“ทำไม ทำกับเราแบบนี้ ทำไม ทำไม”
ธารินตกใจคิดว่าชายธงรู้แล้วว่าตนแอบทำสิ่งต่าง ๆ ให้เขา
“พี่ชายธงรู้แล้วเหรอคะว่ารินทำ รินขอโทษค่ะ รินไม่ได้ตั้งใจ”
ชายธงไม่รู้เรื่อง
“ทำไมทำกับเราแบบนี้ นุช นุช”
ธารินได้ยินชื่ออนุชก็น้ำตารื้นขึ้นมา ด้วยความน้อยใจ
ชายธงนอนเมาอยู่บนโซฟา ธารินเดินถืออ่างใส่น้ำและผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำตา มองเขาที่นอนอยู่ด้วยความน้อยใจ ก่อนจะรวบรวมสตินั่งลงข้าง ๆ เช็ดเนื้อตัวให้เขา ชายธงเพ้อออกมา
“นุช เรารักนุช เรารักนุช”
ชายธงกอดธาริน
“รินก็รักพี่ชายธงนะคะ”
ธารินกอดตอบเขาน้ำตาไหลออกมา
กร้าวนอนร้องไห้เพ้อถึงตอนประสิทธิ์ข่มขืนแม่
“อย่า...อย่า... อย่า...”
อนุชที่ฟุบหน้านอนหลับอยู่ข้างๆ จับมือเขามากุมไว้
“ไม่เป็นไรแล้วนะคะคุณกร้าว ไม่เป็นไรแล้ว”
กร้าวอาการสงบลง
“ผมขอโทษ ผมขอโทษ”
กร้าวนอนฝันร้าย ร้องไห้ออกมาเพราะถูกย้ำปมในอดีต อนุชสงสาร
“โธ่ คุณกร้าว”
อนุชกอดปลอบด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ
เช้าวันใหม่...อสิตหาอนุชไม่เจอ เข้ามาเจออรชา
“อร นุชไปไหนตั้งแต่เมื่อคืน โทรหาก็ไม่รับ”
อรชาอึกอัก ลำบากใจ ไม่รู้จะตอบยังไง
“นุช...เอ่อ”
อสิตสงสัย
“อรรู้ใช่มั้ยว่านุชไปไหน”
อรชาพูดไม่ออก
“อร...”
อสิตจับไหล่น้องสาวคาดคั้น
“อรมีอะไรปิดบังพี่กันแน่ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้”
อรชาลำบากใจ
“อรบอกไม่ได้ อย่าบังคับอรเลยนะคะ”
อสิตโมโห
“ทำไมบอกไม่ได้”
ปรารภเข้ามาห้าม
“พอเถอะครับพี่สิต อย่าฝืนใจคุณอรเลย”
อสิตผลักปรารภออกไป
“รภไม่ต้องยุ่ง นี่มันเรื่องในครอบครัว” เขาหันมาคาดคั้นอรชาต่อ “ว่าไงอร”
ปรารภห้าม
“พอเถอะครับ”
อสิตมองหน้าอรชาและปรารภแล้วนึกรู้
“อย่าบอกนะว่านุชอยู่กับไอ้กร้าว”
อรชาและปรารภต่างตกใจ อสิตนึกรู้ โกรธมาก รีบออกจากบ้านไป
“พี่สิต แย่แล้วค่ะคุณรภ พี่สิตต้องไปบ้านคุณกร้าวแน่”
อรชาและปรารภรีบตามอสิตออกไป
กร้าวลืมตาตื่นขึ้น เจออนุชนอนกอดอยู่ เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“นุช”
อนุชรู้สึกตัวตื่นขึ้น เห็นเขาฟื้นแล้วก็ดีใจ
“คุณกร้าว คุณฟื้นแล้ว”
อนุชผละจากเขา กร้าวใจหาย ดึงเธอไว้
“คุณจะไปไหน อย่าไปนะนุช” เขาขยับแล้วเจ็บ “โอ๊ย”
อนุชตกใจ รีบประคอง
“อย่าเพิ่งลุกสิคะ ฉันแค่จะไปบอกป๋าว่าคุณฟื้นแล้ว ทุกคนเป็นห่วงคุณมากนะคะ”
“ผมไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้น”
กร้าวกอดอนุชไว้แน่น ดีใจที่เธอกลับมา อนุชอึ้ง นิ่งให้เขากอด
“ตอนที่ถูกทำร้าย ผมคิดว่าผมคงต้องตายโดยที่ไม่ได้เห็นหน้าคุณอีกแล้ว”
อนุชและกร้าวกอดกันด้วยความรักและโหยหา
อสิตเข้ามาที่สนามหน้าบ้านกร้าว โวยวายลั่น
“ไอ้กร้าว ปล่อยน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกด้วยมือฉันเอง”
อรชากับปรารภตามมา อรชาเข้าไปดึงพี่ชาย
“กลับบ้านเราเถอะค่ะพี่สิต อย่าก่อความวุ่นวายเลย”
อสิตสะบัด
“ปล่อยพี่”
ชาติ พร้อม ขำ ออกมาดู อนุชประคองกร้าวออกมา อสิตดีใจ
“นุช”
อนุชตกใจ
“พี่สิต”
อสิตคว้าแขนอนุช
“มันจับตัวนุชมาใช่มั้ย ไม่ต้องกลัวใครทั้งนั้น กลับบ้านกับพี่เดี๋ยวนี้”
อนุชขืนตัว ไม่ยอมไปกับอสิต
“ไม่มีใครจับตัวนุชมาทั้งนั้น นุชมาเองค่ะ”
อสิตตกใจ
“นุชไปยุ่งกับมันอีกทำไม ทั้งๆ ที่มันทำร้ายนุชสารพัด”
“คุณกร้าวไม่สบายเพราะนุชเป็นต้นเหตุ นุชอยากอยู่ดูแลเขา”
อสิตชะงัก
“ดูแลมันทำไม มันทำร้ายคนอื่นไว้เยอะ สมควรโดนหนักกว่านี้ด้วยซ้ำ”
“นุชทิ้งเขาไปไม่ได้ค่ะ”
อสิตโมโห
“พี่ไม่เข้าใจ มันทำกับนุช ทำกับครอบครัวเราขนาดนี้ ทำไมยังทำดีกับมัน คนอย่างมัน ไม่สมควรได้รับความเห็นใจจากใครทั้งนั้น”
“ผมขอร้อง ให้นุชอยู่ที่นี่เถอะ อย่าพานุชไป”
กร้าวจับมืออนุชไว้ อสิตโกรธ
“เอามือสกปรกของแกออกไป อย่ามาแตะต้องตัวนุช”
อสิตชกกร้าว อนุชกรี๊ดลั่น
“คุณกร้าว”
อสิตตามไปซ้ำ อรชาตกใจ
“พี่สิต อย่าค่ะ”
ปรารภจับตัวไว้ อสิตโดนจับตัวไว้ ชกไม่ได้ ก็เอาไม้ฟาดกร้าวไม่หยุด ปรารภก็จับไม่อยู่
มุมหนึ่งหน้าบ้าน ชาติหน้าเครียด พร้อมกับขำห่วงกร้าว พร้อมหันมาถาม
“ทำไงดีคะคุณชาติ เรียกตำรวจมั้ยคะ”
“ไม่ต้อง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เจ้ากร้าวทำกับเขาไว้เยอะ มันกำลังรับกรรมของมัน”
พร้อมชะงัก
“คุณชาติไม่ห่วงคุณกร้าวเหรอคะ”
“คิดว่าฉันไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง ฉันเจ็บยิ่งกว่ามัน แต่คนเราหนีเวรกรรมไม่พ้น ต่อให้ปกป้องมันวันนี้ วันหน้ามันก็ต้องโดน”
พร้อมและขำพูดไม่ออก ชาติห่วงหลาน แต่ต้องใจแข็ง
ปรารภจับตัวอสิตที่อาละวาดอยู่ อนุชเข้าไปกอดกร้าวไว้ ปกป้องเขา อสิตตวาด
“นุชหลบไป”
อนุชพยายามห้าม
“อย่า พี่สิต อย่าทำเขา”
กร้าวพยายามผลักอนุชออก เพื่อปกป้องแต่เธอไม่ยอมไป
“นุชออกไป มันอันตราย”
“ไม่ นุชไม่ไปไหนทั้งนั้น”
อสิตยั้งมือ กลัวโดนน้อง
“นุชหลีกไป”
“ไม่ค่ะ อย่าทำอะไรเขา เขาไม่สบายอยู่”
อสิตเสียใจ
“นุชจะปกป้องมันทำไม ทั้งๆ ที่มันทำร้ายนุชสารพัด”
อนุชพนมมือไหว้ขอร้องพี่ชาย
“นุชขอร้องนะคะพี่สิต อย่าทำอะไรคุณกร้าว”
อสิตเจ็บใจที่อนุชดันปกป้องกร้าว
“ได้ ถ้าไม่อยากให้มันตาย นุชต้องกลับไปกับพี่เดี๋ยวนี้”
กร้าวใจเสีย
“อย่าไปนะนุช ผมยอมตาย อย่าไป”
กร้าวดึงมืออนุชไว้ อสิตพยายามถีบกร้าว
“ถ้าแกอยากตาย ฉันจะสงเคราะห์ให้”
“อย่าพี่สิต นุชยอมแล้ว นุชจะกลับ”
กร้าวดึงอนุชไว้ อสิตดึงอนุชอีกทาง อนุชจำต้องปล่อยมือจากกร้าว เพื่อความปลอดภัยของเขา อสิตดึงอนุชออกจากบ้านไป กร้าวล้มลุกคลุกคลาน เจ็บตัวอยู่ตามไม่ไหว อรชารี่เข้าไปประคอง
“คุณกร้าว”
ปรารภมองอรชาที่ดูแลกร้าวอย่างห่วงใยก็เจ็บปวดใจ กร้าวเสียใจที่อสิตพาอนุชไปจากเขาจนได้
อสิตดึงมืออนุชเข้ามาในบ้าน อนุชร้องไห้อยู่อย่างนั้น อสิตตวาดลั่น
“จะร้องทำไม อย่าเสียน้ำตาให้คนอย่างไอ้กร้าว มันไม่มีค่าพอ”
อรชาและปรารภตามมา อรชาต่อว่าอสิต
“พี่สิตไปทำร้ายคุณกร้าวทำไม ทำแล้วมันได้อะไรขึ้นมา”
อสิตเสียใจ
“อรว่าพี่เหรอ ทั้งๆ ที่พี่ทำเพื่อปกป้องนุช”
อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 18/6 วันที่ 26 มี.ค. 56
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager