อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/3 วันที่ 11 มี.ค. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/3 วันที่ 11 มี.ค. 56

“คุณน้อย จะมาทำไมไม่ให้ใครมาบอกพี่ก่อน พี่จะได้สั่งคนจัดเตรียมต้อนรับ”
น้อยไม่สบตาเทิดและไม่อยากคุยด้วย คุณพระเกิดรู้ว่าน้อยรู้สึกอย่างไร จึงออกโรงเอง
“ไม่ต้องพิธีรีตองหรอกพ่อเทิด แม่น้อยแค่อยากจะนำของมาตอบแทนน้ำใจคนที่ช่วยแม่น้อยไว้ แม่น้อยบอกว่าเขาน่าจะเป็นคนงานอยู่ที่นี่”
“ใคร”
ลูกน้องบอก

“ไอ้ทัดขอรับ คืนนั้นไอ้มิ่งคนเรือมันเห็นว่าไอ้ทัดเป็นคนช่วยคุณน้อยขึ้นจากน้ำ”
“พ่อเทิดตามเขาให้มาพบแม่น้อยหน่อยเถอะ”

เทิดคิดนิดนึงแล้วบอก
“ไอ้ทัดมันไปรับของที่ท่าเรือให้เจ้าคุณพ่อ ประเดี๋ยวก็มา เชิญคุณพระกับคุณน้อยเข้าไปดื่มน้ำด้านในก่อนดีกว่าครับ”
คุณพระเกิดมองน้อยเป็นเชิงถามว่าจะเอายังไง น้อยมองเทิดก็เห็นเขามองมาด้วยสายตาวิบวับ น้อยอึดอัดแต่ก็ตัดสินใจ
“น้อยอยากพบลุงทัดค่ะ”
เทิดยิ้ม
“เอ็งไปบอกให้คนหาน้ำหาท่ามาต้อนรับคุณพระกับคุณน้อย แล้วถ้าไอ้ทัดกลับมาให้มันรีบมาพบคุณน้อยที่เรือนใหญ่นี่”
เทิดมองลูกน้องและพยักหน้านิดๆ ส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง ลูกน้องเข้าใจสิ่งที่เทิดสั่ง
“ขอรับ”
เทิดเชื้อเชิญน้อยกับคุณพระเกิดเข้าเรือนพระยาสุริน

ในเวลาต่อมา ทัดถูกลูกน้องเทิดที่หนุ่มกว่า หุ่นกำยำกว่าผลักเข้าไปในเรือน
“เอ็งต้องอยู่ในนี้ ห้ามโผล่หน้าออกไปข้างนอก”
“ทำไม” ทัดถาม
“ไม่ต้องถาม คุณเทิดสั่ง เอ็งมีหน้าที่ทำตามเท่านั้น”
“แต่ข้ามีงานต้องทำ”
“เอ๊ะ ไอ้นี่ ได้พักสบายๆ ไม่ชอบ ถ้าชอบทำงานหนักนัก เดี๋ยวรอให้คุณเทิดเสร็จธุระก่อนเถอะ จะให้คุณเทิดใช้งานเอ็งให้หนำใจ”
ลูกน้องเทิดออกไป ทัดเหนื่อยใจ

ลูกน้องเทิดออกมาจากในเรือน เดินไปได้อีกหน่อยก็เจอจวงที่หันหลังเดินด้อมๆ มองๆ หาขุนพิทักษ์
ลูกน้องเข้าไปข้างหลังจวง
“มองหาอะไร”
จวงพูดโดยไม่หันไปมอง
“หาท่านขุนพิ....ว้าย ! ตาเถร”
ลูกน้องจ้องหน้าจวง
“เอ็งเป็นใคร”
“ฉันเป็นคนสนิทของคุณรำพึงเมียคุณพระไว คุณรำพึงให้ฉันเอาของมาให้ท่านพระยาน่ะจ้ะ”
“แต่เมื่อตะกี้เอ็งบอกว่า เอ็งมองหาท่านขุนอะไรสักอย่าง”
จวงแถเอาตัวรอด
“เอ่อ...ท่านขุน ฮ่าๆๆ ข้าพูดว่าไอ้บุญ ไม่ใช่ท่านขุน แคะขี้หูบ้างนะพ่อนะ มีคนบอกว่าไอ้บุญ..หรือไอ้อะไรสักอย่าง ฉันจำชื่อไม่ได้มันทำงานอยู่ที่เรือนนี้ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉันนี่แหละ พ่อรูปงามรู้จักไหมจ๊ะ”
ลูกน้องยังไม่ตอบ

ที่เรือนคุณพระไว รำพึงพูดขึ้น
“ไม่มีคุณพี่พิทักษ์ เอ็งหาทั่วแล้วเหรอ เอ็งยิ่งตาถั่วอยู่ด้วย”
“ทั้งเรือนก็เหลือแค่ในบ่อน้ำเท่านั้นแหละเจ้าค่ะที่จวงยังไม่ได้หา คุณรำพึงคิดว่าจวงต้องหาไหมเจ้าคะ ถ้าต้อง จวงจะกลับไปงมให้เดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ”
รำพึงดุเสียงเข้ม
“นังจวง”
จวงรู้เอาตัวรอด
“จวงนี่มันปากมากจริงจริ๊ง”
“ถ้าไม่ใช่คุณพี่แล้วคนที่ข้าเห็นเป็นใคร”
“อาจจะไม่มีใครเลยก็ได้นะเจ้าคะ คุณรำพึงคงจะคิดถึงท่านขุนพิทักษ์มากก็เลยตาฝาดไปเอง ตัดอกตัดใจเสียเถอะเจ้าค่ะ ท่านขุนตายไปนานมากแล้ว ป่านนี้ท่านขุนกับนังชุ่มคงไปเกิดใหม่ด้วยกันแล้วกระมังเจ้าคะ”
ไม่ทันขาดคำ รำพึงตบผัวะ จนจวงล้มคว่ำไปทันที
“โอ๊ย!”
อัฐถือโหลแก้วใส่ขนมกลีบลำดวนเข้ามา
“น้าจวง ขัดใจคุณแม่เรื่องอะไรอีก”
รำพึงรีบกลบเกลื่อน
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ว่าแต่ลูกเถอะ ได้เจอแม่น้อยไหม”
“ไม่เจอครับ พบแต่คุณน้านวลคุณแม่ของคุณน้อย คุณน้านวลฝากขนมมาให้คุณแม่ด้วยครับ”
รำพึงเปิดดู
“หอมน่ากินมาก วันหลังแม่ต้องไปขอตำรับจากคุณนวลมาทำบ้างแล้ว”

อัฐยิ้ม รำพึงเขี่ยปอยผมอัฐด้วยความรัก
ที่เรือนคุณพระเกิด นวลจัดสำรับอาหาร คุณพระเกิดกับน้อยขึ้นเรือนมา น้อยหน้าบึ้ง นวลหันไปเห็นและรู้ทันที

“ไม่ได้เจอลุงคนนั้นเหรอลูก”
“ค่ะ ไม่เจอลุงทัดแต่ดันไปเจอคุณเทิดแทน มิหนำซ้ำคุณเทิดยังจะไม่ยอมให้คุณพ่อกับน้อยกลับด้วยค่ะ”
นวลแปลกใจกับชื่อที่ได้ยิน คุณพระเกิดล้อ
“ก็ใครใช้ให้ลูกสาวพ่อน่ารักล่ะ หนุ่มๆ ที่ไหนก็อยากจะอยู่ใกล้”
“ลุงทัด ใครคือลุงทัดคะ” นวลถาม
“ก็คุณลุงที่ช่วยน้อยกับแม่นวลไงคะ เขาชื่อลุงทัด”
นวลนิ่งคิด และรำพึงชื่อทัดออกมา
“ทัด”
คุณพระเกิดสังเกตเห็นที่นวลนิ่งไป และหันไปเห็นของที่อัฐเอามาฝาก
“นั่นของใครหรือแม่นวล”
“คุณพระไวฝากให้ลูกชายนำมาให้คุณพี่ค่ะ”
“คุณอัฐมาหรือคะ”
“จ้ะ เพิ่งจะกลับไปไม่นานนี้เอง เด็กคนนี้น่ารักดีนะคะคุณพี่ สุภาพนอบน้อม ความคิดความอ่านก็เข้าที ท่าจะอนาคตไกล”
คุณพระเกิดสงสัย
“เอ...ปกติแม่นวลไม่ค่อยชอบพูดกับใคร แต่นี่พ่ออัฐมาเดี๋ยวเดียวก็กลายเป็นคนโปรดของแม่นวลไปเสียแล้ว แสดงว่าเด็กคนนี้มีอะไรดีจริงๆ”
นวลยิ้ม ตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงอัฐ

ภายในห้องนอน อัฐดึงกริชออกจากห่อผ้ามานั่งดู นึกถึงเหตุการณ์ที่อัฐได้เจอกับนวล อัฐยิ้มออกมา และต้องสะดุ้งกริชหล่นจากมือไปที่เตียง อัฐกุมไปที่ต้นแขน อัฐเลิกเสื้อขึ้นเปิดให้เห็นรอยแผลเป็นที่ต้นแขน
“แผลเป็นนี่ ทำไมเราถึงเจ็บไม่หาย”
อัฐลูบแผล

ภายในเรือนคนใช้ ทัดนั่งพิงฝานึกถึงเรื่องชุ่มแล้วยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเศร้าเมื่อนึกถึงสภาพปัจจุบัน
“ชุ่ม ข้าจะต้องทำยังไง เจ้าถึงจะจำข้าได้”
ทัดมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นต้นมะพร้าว แล้วนึกถึงช่วงที่ขุนพิทักษ์สานปลาตะเพียน ทัดยิ้มและคิดอะไรได้

ภายในเรือนคนใช้ ทัดนั่งสานปลาตะเพียน ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างสุขใจ เกลียวเข้ามาหา
“ขนมจ้ะพี่ทัด”
“พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเอามาให้พี่ เดี๋ยวท่านเจ้าคุณก็โกรธอีกหรอก”
เกลียว มองปลาตะเพียน
“ฉันไม่สน พี่ทัด สานปลาตะเพียนไปทำไมจ๊ะ”
“พี่จะสานไปให้ชุ่มเมียพี่”
เกลียวหุบยิ้มทันที
“ชุ่มเคยชอบปลาตะเพียนที่พี่สานไว้ให้ลูก พี่จะสานไปให้ชุ่มอีก เผื่อจะช่วยให้ชุ่มจำพี่ได้”
“จำได้แล้วจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเมียพี่มีผัวใหม่ไป ถ้าเมียพี่จำได้ก็เท่ากับว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงสองผัว ชาวบ้านก็จะนินทา ผัวเขาจะรังเกียจเอาได้”
ทัดอึ้ง
“เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะนะพี่”
เกลียวนั่งใกล้ทัด ซบไหล่เขาอย่างยั่วยวน
“หรือถ้าพี่อยู่ใกล้พวกเขาแล้วทำให้พี่หวั่นไหว พี่หนีไปกับฉันดีไหม เราจะหนีกันไปให้ไกล แล้วเราจะเริ่มต้นกันใหม่”
“พี่ไปไหนไม่ได้หรอกเกลียว พี่ต้องอยู่ดูแลเมียกับลูกพี่ มีความตายเท่านั้นที่จะพรากพี่ไปจากลูกเมียพี่ได้”
เกลียวมองขุนพิทักษ์อย่างเจ็บปวด

ภายในห้องนอน เวลากลางคืน เกลียวกวาดของบนโต๊ะกระจกอย่างโมโห
“ทำไมพี่ทัดไม่คิดถึงใจฉันบ้าง”
เกลียวมองตัวเองในกระจก เสียใจและเจ็บปวด

ทัดถือปลาตะเพียนสานเดินเข้ามาในสวนบ้านคุณพระเกิด นวลเดินเก็บดอกไม้อยู่สวน ทัดแอบมองนวลอย่างสุขใจ และกำลังจะเดินเข้าไปหา แต่หยุดชะงัก เมื่อเห็นอะไรบางอย่าง เท้าของนวลถอยไปใกล้งูเห่า ทัดตะโกนและวิ่งไป
“ชุ่มระวัง !”
นวลหันขวับมาหาทัด งูฉกลงไปบนขาของนวลดังฉึก
นวลร้อง “โอ๊ย !” แล้วทรุดล้มลง
“ชุ่ม !”
ทัดปล่อยปลาตะเพียนแล้ววิ่งเข้าไปหานวล
คนใช้วิ่งเข้ามาเห็นตอนงูเลื้อยหนีไปพอดี ตะโกนลั่น
“ช่วยด้วย ! คุณนวลถูกงูกัด ช่วยด้วยเจ้าค่า”
ทัดฉีกเสื้อตัวเองเอามัดเหนือแผลงูกัด นวลร้องเจ็บปวด
“อดทนไว้นะ”
ทัดก้มดูดพิษที่ขานวลซ้ำหลายครั้ง คุณพระเกิด น้อย และคนใช้สองสามคนวิ่งเข้ามาเห็นตอนทัดดูดพิษให้นวล
“นวล /คุณแม่”

บนเรือน คุณพระเกิดควักยาโปะยาที่มีลักษณะเป็นไม้ใบตำละเอียดจากถ้วยเล็กๆ ที่น้อยถืออยู่ โปะลงบนแผลที่ถูกงูกัดบนขาของนวล น้อยส่งผ้าขาวให้พ่อ คุณพระเกิดรับผ้าไปพันขานวล
ทัดนั่งบนพื้นมองนวลอย่างห่วงใย คุณพระเกิดพันแผลนวลเสร็จก็ลูบหัวนวลด้วยความรัก
“ไม่ต้องกลัวแล้วนะ แม่นวลปลอดภัยแล้ว”
ทัดมองอย่างเจ็บปวดแต่ก็ต้องเก็บไว้
“ฉันเป็นหนี้บุญคุณนายทัด ถ้านายทัดอยากให้ฉันช่วยเหลือสิ่งใด บอกได้เลยนะ ฉันยินดี ว่าแต่นายทัดมาทำอะไรที่นี่”
“กระผมมาเยี่ยมคุณนวลขอรับ”
“น่าแปลกนะ ทำไมต้องเป็นนายทุกครั้งที่มาช่วยลูกกับเมียฉันไว้ เหมือนกับว่านายไม่เคยอยู่ห่างลูกกับเมียฉันเลย”
คุณพระเกิดจ้องทัดอย่างเอะใจ ทัดไม่สบตา
“น้อยบอกแล้วไงคะคุณพ่อ คุณลุงทัดเป็นองครักษ์พิทักษ์น้อยกับแม่นวล ใช่ไหมคะคุณลุง”
ทัดยิ้มนิดๆ อย่างเจียมตัว

นวลมองทัด...นึกสงสัยที่ทัดเรียกตนว่าชุ่ม คุณพระเกิดเห็นสายตาที่นวลมองทัดก็ยิ่งสงสัย
น้อยเดินมาส่งทัดกลับ น้อยหันไปเห็นดอกไม้ออกดอกสวยงามอยู่บนต้น
“ลุงทัด เดี๋ยวนะคะ”
น้อยหันหลังเด็ดดอกไม้ ทัดยกมืออยากจะลูบหัวลูกสาวแต่ไม่กล้า น้อยเด็ดดอกไม้เสร็จหันกลับมาหาทัด ทัดรีบลดมือลง น้อยส่งดอกไม้ให้ทัด
“น้อยให้คุณลุงค่ะ”
ทัดซึ้งใจจนน้ำตารื้น
“ขอบพระคุณคุณหนูมากขอรับ”
“คุณลุงร้องไห้ทำไมคะ”
“ลุงดีใจแทนคุณนวลที่มีลูกน่ารักอย่างคุณหนูน้อย”
“แล้วคุณลุงล่ะคะ มีลูกหรือเปล่า”
“มีครับ อายุเท่ากับคุณหนูน้อยนี่แหละ”
“แล้วตอนนี้ลูกคุณลุงอยู่ไหนคะ”
“ลูกลุงเขาอยู่ในที่ที่ความสุขแล้ว ลุงขอตัวกลับก่อนนะขอรับ”
“ค่ะ วันหลังคุณลุงแวะมาหาน้อยบ้างนะคะ”
ทัดยิ้มมองน้อยอย่างสุขใจ

ในห้องนอน คุณพระเกิดป้อนยานวล นวลหน้าเบ้เพราะยาทั้งเหม็นทั้งขม เสร็จแล้วคุณพระเกิดนำถ้วยยาวางบนโต๊ะ
“นายทัดช่วยชีวิตทั้งแม่นวลทั้งแม่น้อย เห็นทีว่าพี่ต้องขออนุญาตพระยาสุรินมอบของกำนัลตอบแทนบุญคุณเขาบ้างแล้ว”
“แต่เขาคงไม่ได้หวังของตอบแทน”
“แม่นวลพูดเหมือนเคยรู้จักเขามาก่อน”
นวลชะงักไปเหมือนกัน
“แม่นวลเคยคิดไหม เขาอาจจะรู้ว่าแม่นวลเป็นใคร”
“ทำไมคุณพี่ถึงถามแบบนี้”
“พี่เห็นสายตาของเขาเวลามองแม่นวล มันไม่เหมือนสายตาของคนที่เพิ่งรู้จักกัน”
นวลไม่อยากให้เรื่องราวใหญ่โต
“ไม่หรอกค่ะ คุณพี่คิดไปเองกระมังคะ”
คุณพระเกิดพยักหน้ารับน้อยๆ นวลยิ้ม แต่แอบมีแววตาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

เวลาต่อมา นวลยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง นึกถึงที่ทัดเรียกชุ่มทั้งตอนที่นวลถูกงูกัด และตอนที่ช่วยนวลจากโจร
นวลคิดไม่ตก
“ชุ่ม”

วันใหม่ เวลากลางวัน บนเรือนพระยาสุริน เทิดไม่พอใจกำจอกแก้วเหล้าแน่น
“ไอ้อัฐไปเรือนคุณน้อย”
“ขอรับ คนที่เรือนคุณพระเกิดบอกด้วยว่าคุณอัฐอยู่คุยกับคุณนวลเป็นนานสองนาน และท่าทางคุณนวลก็จะพอใจคุณอัฐอยู่มากเลยทีเดียว”
“ไอ้อัฐ ! เอ็งคิดจะแข่งกับข้าใช่ไหม” เทิดปาจอกแก้วลงพื้น
แก้วลอยไปแตกบนพื้นตรงหน้าระพีกับจวงที่เดินตามคนใช้เข้ามาพอดี จวงถือถาดขนมมาด้วย ทั้งหมดสะดุ้ง แต่จวงอุทานดังลั่น
“แม่แตกแหกๆๆ”
ระพีกระซิบด่าจวง
“รักษากิริยาบ้างสิน้าจวง เดี๋ยวพี่เทิดคิดว่าบ้านเราไร้มารยาท”

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/3 วันที่ 11 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager