อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/7 วันที่ 13 มี.ค. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/7 วันที่ 13 มี.ค. 56

เทิดเดินเข้ามา
“พี่เทิด ! ทำไมพี่เทิดทำกับน้อยแบบนี้”
“โทษพี่ไม่ได้นะ ต้องไปโทษคุณพระเกิดที่ไม่ยอมยกคุณน้อยให้พี่ คนอย่างพี่ ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ มานี่” เทิดบอกแล้วคว้ามือน้อย
“ปล่อยน้อยนะ ปล่อย !”
เทิดไม่ฟัง กำลังจะกระชากน้อยเดินไป
“ปล่อยคุณน้อยเดี๋ยวนี้ !”

พวกเทิดหันไปเห็นอัฐยืนอยู่ น้อยดีใจ
“พี่อัฐ !”
“ฉันบอกให้ปล่อยคุณน้อยเดี๋ยวนี้”
เทิดสั่งลูกน้องทันที
“สั่งสอนมัน เอาให้มันจำชื่อข้าให้ขึ้นใจ คราวหลังมันจะได้ไม่กล้าคิดเป็นศัตรูกับข้าอีก ส่วนคุณน้อย..ต้องมากับพี่”
ลูกน้องสองคนเข้าไปรุมอัฐ อัฐต่อสู้ด้วยมือเปล่า อัฐเป็นฝ่ายได้เปรียบ เทิดพาน้อยเดินออกไป น้อยตะโกนร้อง

“ปล่อยน้อยนะ ปล่อย ช่วยด้วย ช่วยด้วย !”
“คุณน้อย!”
เทิดลากน้อยเดินหายเข้าไปในป่า อัฐถูกลูกน้องเทิดเอาไม้ตีด้านหลัง อัฐทรุดล้มลงแล้วลูกน้องเทิดก็รุมซ้อมอัฐไม่ยั้ง

บริเวณศาลบ่อบัวหลังเรือนคุณพระเกิด คนใช้วิ่งตามหาน้อยด้วยความเป็นห่วง
“คุณน้อย คุณน้อยเจ้าคะ คุณน้อยอยู่ไหน”
ทัดถือพวงผลไม้เข้ามาเห็นเข้าก็รีบปราดเข้าไปถาม
“มีอะไรรึ”
คนใช้มีสีหน้าไม่สบายใจ

ทัดวิ่งตามหาน้อย แล้วเห็นอัฐกำลังโดนรุมกระทืบ
“อัฐลูกพ่อ !”
ทัดวิ่งเข้าไปถีบห้ามลูกน้องเทิด
“ไอ้ทัด เอ็งแปรพักตร์เหรอวะ”
ลูกน้องสองคนหันมาจัดการกับทัด ทัดต่อสู้ได้ไม่ยากเย็นจนจัดการกับลูกน้องเทิดสลบไปทั้งสองคน
ทัดปราดเข้าไปประคองอัฐ
“คุณอัฐ ! อดทนไว้นะ”
อัฐปรือตา สะลึมสะลือตื่นขึ้นบอก
“ช่วย...คุณ...น้อย”
อัฐชี้ไปด้านที่พวกเทิดพาน้อยไป ทัดมองตาม

มุมหนึ่งของป่า เทิดเหวี่ยงร่างน้อยลงพื้น น้อยร้องโอ๊ย
“คุณเทิดทำแบบนี้ทำไม”
“ก็เพราะคุณน้อยไม่รักพี่ ถ้าคุณน้อยรักคนอื่น พี่ขอตายเสียดีกว่า”
“น้อยยังเด็ก น้อยยังรักใครไม่ได้ทั้งนั้น”
เทิดพูดทันที
“โกหก ที่คุณน้อยยิ้มให้ไอ้อัฐ ทำดีกับไอ้อัฐ นั่นล่ะ..เรียกว่าความรัก”
น้อยไม่รู้จะอธิบายยังไงกับเรื่องที่เทิดคิดเองเออเอง
“คุณเทิด”
“ในเมื่อคุณน้อยไม่เคยเห็นค่าความรักของพี่ พี่ก็ต้องใช้วิธีนี้ พี่ไม่มีทางให้ไอ้อัฐมันแย่งคุณน้อยไปจากพี่ ไม่มีทาง!”
น้อยคลานหนี และมือไปสัมผัสกับก้อนหินด้านหลัง เทิดย่อตัวลงไปบีบแขนน้อย
เทิดเข้ากอดน้อย
“คุณน้อยต้องรักพี่ รักพี่คนเดียว”
น้อยกำก้อนหินแล้วฟาดไม้เข้าที่หัวเทิดเต็มแรงจนหัวแตก เลือดไหล
“โอ๊ย !”
น้อยวิ่งหนี เทิดตามมากระชากตัวไว้
“จะหนีไปไหน ”

น้อยร้องกรี๊ดพยายามดิ้นต่อสู้
“พี่ตั้งใจว่าจะคุยกับคุณน้อยดีๆ แต่ท่าทางคุณน้อยคงจะชอบวิธีรุนแรงมากกว่า”
เทิดเหวี่ยงน้อยลงไปที่พื้น เทิดเดินเข้าหา น้อยถอยกรูด
ทันใดนั้นเทิดก็ถูกทัดกระชากตัวเหวี่ยงกระเด็นไปไกล น้อยร้องไห้โฮ
“ลุงทัดช่วยน้อยด้วย”
“ไม่ต้องกลัวขอรับ คุณน้อยปลอดภัยแล้ว”
เทิดตั้งหลักลุกขึ้น ชี้หน้าทัด
“ไอ้ทัด ถ้าเอ็งยังไม่อยากตายเป็นผีเฝ้า ไปให้พ้น”
“กระผมจะไป แต่คุณน้อยต้องไปกับกระผมด้วย”
ทัดโอบน้อยจะพาเดินไป
เทิดชักปืนจากเอวจะยิงทัด
“คุณน้อยต้องอยู่ที่นี่ ส่วนเอ็งไปลงนรกซะ !”
น้อยและทัดตกใจ
“คุณเทิด!” น้อยร้อง
ทัดอึ้ง เทิดยิ้มร้ายและกำลังกดเหนี่ยวไกปืน
ทันใดนั้น อัฐก็เอาไม้ฟาดไปที่ข้อมืออัฐ และฟาดไปที่ท้องเทิดเต็มแรง เทิดทรุดล้มลง ปืนกระเด็นห่างออกไป เทิดหันไปมองถึงเห็นว่าคนที่ฟาดคือ อัฐที่มีใบหน้าฟกช้ำ สะบักสะบอม
“ไอ้อัฐ !”
เทิดหันไปจะคว้าปืน ทัดที่อยู่ใกล้กว่า ฉวยหยิบปืนขึ้นมาได้ก่อน
“หยุดสร้างบาปให้ตัวเองเถอะคุณเทิด”
เทิดจะพุ่งเข้าหา ทัดยกปืนขู่
“ถ้าคุณเทิดไม่หยุด กระผมก็จะไม่เกรงใจอีกต่อไป!”
“ไอ้ทัด เอ็งกับข้าได้เห็นดีกันแน่”
เทิดเจ็บวิ่งหนีไป
“คุณน้อย”
อัฐวิ่งไปกอดน้อยอย่างห่วงใย น้อยร้องไห้โฮอยู่ในอ้อมกอดของอัฐ ทัดเริ่มไม่สบายใจที่เห็นภาพเด็กทั้งสอง
“รีบกลับเรือนกันเถอะขอรับ เดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน”
อัฐกับน้อยผละออกจากกัน และพากันเดิน แต่น้อยล้มหมดแรง
“คุณน้อย!” อัฐตัดสินใจจะอุ้มน้อย
ทัดแทรกขึ้น
“เดี๋ยวกระผมอุ้มคุณน้อยเองขอรับ”
ทัดอุ้มน้อยขึ้นแล้วพาเดินออกไป อัฐมองตามทัดอย่างแปลกใจ

ทัดอุ้มน้อยเข้ามาในเรือนคุณพระเกิด อัฐหน้าตาบอบช้ำตามเข้ามาด้วย ทัดวางร่างน้อยไว้บนเก้าอี้
นวลกับคุณพระเกิดออกมาจากในเรือนเข้ามาดูลูกสาวอย่างห่วงใย
“แม่น้อย ! แม่น้อยเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น” นวลถาม
“คุณเทิดรังแกน้อยค่ะแม่นวล”
น้อยร้องไห้ คุณพระเกิดกับนวลตกใจ
“พ่อเทิดกล้าทำถึงขนาดนี้เชียวเหรอ”
คุณพระเกิดจะออกไป
“คุณพี่จะไปไหนคะ”
“ไปเรือนท่านเจ้าคุณ แบบนี้มันมากเกินไป”
“อย่าเลยค่ะคุณพ่อ น้อยไม่อยากให้คุณพ่อมีปัญหากับท่านพระยาสุริน ตอนนี้น้อยก็ไม่เป็นอะไรแล้ว เรายกโทษให้เขาเถอะค่ะ น้อยขอร้อง”
คุณพระเกิดจำใจยอม

ภายในห้องรับแขก อัฐนั่งที่เก้าอี้ใช้ผ้าซับเลือดที่ใบหน้าตัวเอง นวลเดินถือลูกประคบเข้ามา อัฐรีบลุกขึ้นถาม
“คุณน้อยเป็นอย่างไรบ้างครับ”
“แม่น้อยนอนหลับไปแล้วค่ะ น้าขอบใจพ่ออัฐมากนะที่ช่วยแม่น้อย ไม่อย่างงั้น ป่านนี้แม่น้อยจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
“คุณน้าขอบใจลุงทัดดีกว่าครับ ถ้าผมไม่ได้เขา ผมก็คงจะแย่เหมือนกัน”
นวลพยักหน้ารับรู้
“นั่งลงเถอะจ้ะ น้าจะประคบแผลให้”
อัฐนั่งลง นวลเอาลูกประคบประคบที่มุมปากให้อัฐ
“น้าจะทำลูกประคบไปให้ พ่ออัฐเอาไว้ประคบบ่อยๆ พวกแผลฟกช้ำจะได้หายไว”
“ผมมาให้คุณน้าประคบให้ได้ไหมครับ คุณน้ามือเบาดีเหลือเกิน”
“ได้สิ แต่น้าเกรงว่ากว่าแผลจะหาย พ่ออัฐต้องเดินไปเดินมา น้าคงต้องทำลูกประคบขาเพิ่มให้ด้วยกระมัง”
นวลกับอัฐยิ้มและหัวเราะให้กันอย่างสุขใจ ทัดแอบมองภาพนวลกับอัฐที่มุมหนึ่ง น้ำตาซึมอย่างปลื้มใจ

ที่เรือนคุณพระไว รำพึงพูดด้วยความตกใจ
“พ่อเทิดฉุดแม่น้อย !”
“เจ้าค่ะ แต่โชคดีที่ท่านขุนพิทักษ์กับคุณอัฐไปช่วยไว้ได้ทัน”
อีกมุมหนึ่ง ระพีเดินเข้ามาก็ชะงัก รำพึงกับจวงไม่ทันเห็น
“ไม่อย่างงั้นป่านนี้คุณน้อยคงจะโดนคุณเทิด...”
จวงทำท่าจุ๊กกรุ๊บอก
“แค่คิดก็เสียว...สันหลังแล้วเจ้าค่ะ”
ระพีกำมือแน่นด้วยความโกรธ
“ข้าเกรงว่าแม่น้อยจะพลาดท่าพ่อเทิดเข้าสักวัน ตาอัฐก็จะไม่ได้แต่งงานกับแม่น้อย”
“หรือเราจะพาคุณอัฐไปทำเสน่ห์ใส่คุณน้อยไปเลยดีเจ้าคะ จะได้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย”
“ไม่ดีหรอก”
“ไม่ดีจริงหรือเจ้าคะ อ้าว..ถ้าไม่ดีแล้วทูนหัวของบ่าวทำทำไมล่ะเจ้าคะ”
ระพีอึ้งพึมพำ
“คุณแม่เคยทำเสน่ห์”
รำพึงพูดกับจวงต่อ
“เพราะมนต์เสน่ห์มันถูกทำลายได้ แต่ความรัก..ไม่มีสิ่งใดทำลายได้ ข้าต้องการให้ตาอัฐกับแม่น้อยรักกันจริงๆ ยิ่งรักกันมากเท่าไหร่ยิ่งดี”
“แต่ถ้าตอนนั้นมนต์เสน่ห์ไม่ถูกทำลายเสียก่อน ท่านขุนพิทักษ์ได้อยู่ใกล้ชิดคุณรำพึงทุกวัน เขาอาจจะหลงรักคุณรำพึงเข้าจริงๆ ก็ได้นะเจ้าคะ”

ระพีอึ้งหนัก
เวลากลางคืน พระจันทร์มีก้อนเมฆลอยบดบัง เสียงหมาหอนดังระงม คุณพระไวเผลอนอนหลับด้วยความอ่อนเพลียอยู่บนเตียง ในมือยังถือหนังสืออยู่

หมอไสย์นั่งบริกรรมคาถาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางป่า รอบตัวมีคบไฟจุดอยู่บอกอาณาเขต และตรงหน้ามีกองกะโหลกตั้งอยู่ ในมือหมอไสย์ถือสร้อยประคำ ปากพึมพำท่องคาถาฟังไม่เป็นศัพท์
ที่กะโหลกมีควันสีดำลอยพุ่งออกไป หมอไสย์ยิ้มแสยะ

หลวงตามั่นนอนหลับแล้วลืมตาโพลง รับรู้ถึงความชั่วร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น
“เจ้าไว!”
ที่ห้องคุณพระไวยังนอนหลับสนิท สัมภเวสีตัวดำ ตาแดงก่ำทั้งสองข้างยืนอยู่ข้างเตียง มันค่อยๆยกมือหมายบีบคอปลิดชีวิตคุณพระไว

หมอไสย์สั่ง
“จัดการมัน !”

สัมภเวสีพุ่งมือไปบีบคอคุณพระไว แต่ทันใดนั้นมีแสงสีทอง สว่างวาบจากตัวคุณพระไวมาปะทะมือของสัมภเวสีจนมือกระเด้งออกอย่างแรง พร้อมกับส่งเสียงร้องโหยหวน
“อ๊าก”

หมอไสย์ชะงักลืมตาพรวด
“ใครกล้าลองดีกับข้า !”

หลวงตานั่งพนมมือหลับตาสวดมนต์อยู่หน้าหิ้งพระด้วยท่าทางอิดโรยแทบจะหมดแรง แต่ยังคงพยายามสวดต่อไป

หมอไสย์ยังไม่รู้ว่าใคร แต่สั่ง
“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร มาลองวัดกับข้าสักตั้ง !”

สัมภเวสียืนคร่อมร่างคุณพระไว ร่างใหญ่ทะมึนดูน่ากลัว เท้าของมันยกขึ้นหวังกระทืบลงที่กลางอกคุณพระไว

หลวงตารวบรวมแรงฮึดสุดท้ายสวดมนต์ต่อ เหงื่อผุดเต็มใบหน้า

บังเกิดแสงสีทองสว่างวาบคลุมร่างคุณพระไว สัมภเวสีถูกกระแทกกระเด็นหายไป
“อ๊าก!”

กองกะโหลกตรงหน้าหมอไสย์แตกกระจาย หมอไสย์มองอึ้ง

หลวงตาหยุดสวด ไออย่างแรงจนทรงตัวไม่อยู่แล้วล้มพับลงไป

คุณพระไวสะดุ้งตื่น แต่ไม่เห็นอะไรผิดปกติแต่เขาสังหรณ์ใจอยู่ลึกๆ เสียงลูกน้องเรียกดังขึ้นหน้าห้อง
“คุณพระขอรับ คุณพระไวขอรับ”
คุณพระไวเปิดประตูออกมาเห็นลูกน้องยืนหน้าตาตื่น
“มีอะไร”
“หลวงตามั่นแย่แล้วขอรับ “ ลูกน้องบอก
คุณพระไวตกใจ

ในเวลาต่อมา คุณพระไวกับลูกน้องวิ่งเข้าไปในวัด คุณพระไวเปิดประตูเข้ามาในกุฎิอย่างร้อนใจ ลูกน้องตามเข้ามา หลวงตานอนราบ หายใจรวยริน
“หลวงตา !”
คุณพระไวนั่งลงข้างหลวงตา
“ไปตามหมอมาเร็ว!”
ลูกน้องรีบออกไป
“ไม่ต้อง มันถึงเวลาแล้ว”
หลวงตาเอื้อมมือไปหยิบสร้อยตะกุดที่อยู่บนหิ้งพระ
“ติดตัวไว้ มีคนปองร้ายเจ้า”
คุณพระไวทั้งอึ้ง ทั้งงงถาม
“ใครขอรับ”

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/7 วันที่ 13 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager