อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14 วันที่ 10 มี.ค. 56
ทัดหันไปทางนวล ที่เสี้ยวหน้าของคนทั้งสองเกือบจะได้เจอกัน แต่ถุงของในมือทัดดันหลุดจากมือทัดก้มหน้าลงมองของเป็นจังหวะที่นวลเดินผ่านหน้าไป
“อ้าวไอ้ทัด...ยังไม่ไปถึงไหนเลย”
ทัดก้มลงเก็บของ นวลผ่านไปห่างเพียงเสี้ยว ทัดเก็บของเสร็จลุกขึ้นมา เห็นหลังนวลเพียงแว่บก่อนเลี้ยวเข้าหลืบไป ทัดไม่ได้เอะใจ แต่เดินไปอีกทาง
นวลเดินมาถึงหน้าร้านเครื่องหอม นวลกำลังจะเข้าไป แต่ทันใดนั้นโจรเข้ามากระชากตะกร้าจากนวล นวลยื้อไว้ ผู้คนแตกตื่นแต่ไม่มีใครกล้าช่วย
“ปล่อยนะ!ปล่อยข้า ช่วยด้วย”
“ถอดสร้อยมาให้ข้า ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” โจรบอก
ทัดมาเห็นผู้หญิงกำลังถูกทำร้าย จึงทิ้งของหมายจะเข้าไปช่วย แต่เป็นจังหวะที่นวลสะบัดหลุดแล้วจะวิ่งหนีแต่โจรกระชากมือไว้ จนนวลล้มลงไป จังหวะที่โจรดึงมือนวล ทัดเข้ามากระชากโจร และต่อยเข้าไปเต็มแรงจนโจรกระเด็นไป ทัดเข้าไปดูนวล
“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”
นวลหันมาจากที่คว่ำหน้าอยู่ หน้านวลกับหน้าทัดใกล้กันมาก ทัดตกอยู่ในภวังค์กับคนที่อยู่ตรงหน้า
“ชุ่ม!”
ที่ด้านหลัง โจรคว้ามีดขึ้นมาจะพุ่งเข้าใส่ทัด
“ระวัง!”
ทัดคว้านวลมาอยู่ในอ้อมกอดหมุนหลบ หน้านวลแนบอยู่กับอกของทัด ก่อนดันนวลออกไปให้หลบในที่กำบัง โจรใช้มีดขู่ทัด ทัดใช้เท้าถีบมีดและบู๊กับโจร 3-4 ดอก
ภาพในอดีตซ้อนเข้ามาในความทรงจำของนวล เป็นภาพของขุนพิทักษ์บู๊กับโจรที่ท่าเรือ
นวลรู้สึกปวดหัว ทัดบู๊กับโจรและเป็นจังหวะที่โจรถูกถีบไปที่พื้น ทัดจะเข้า แต่โจรรีบลุกวิ่งหนีไปก่อน ทัดมองตามโจรไป
“ชุ่ม!”
ทัดจะวิ่งเข้าไปหา แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงขัดเข้ามา
“คุณแม่!”
นวลหันไปเห็นน้อย ทั้งสองวิ่งเข้าหากัน
“แม่น้อย”
ทัดไม่อยากจะเชื่อกับภาพลูก เมียที่เขารอคอยมาตลอดชีวิต
“ลูก!”
ทัดจะเข้าไปหา แต่น้อยเดินเข้ามากัน
“ลุงห้ามทำอะไรแม่หนู”
ทัดขยับจะพูด
“พะ...พะ...”
“เขาไม่ทำอะไรแม่หรอกลูก ผู้ชายคนนี้คือ...”
ทัดยิ้มให้นวล
“คนที่ช่วยแม่ไว้!”
ทัดอึ้งที่ชุ่มจำเขาไม่ได้ ทั้งคู่มองกัน ทัดเศร้าเหลือเกิน
จังหวะนั้นคุณพระเกิดเข้ามาพอดี น้อยพูดขึ้น
“คุณพ่อคะ!”
ทัดเหมือนโดนตีแสกหน้า เมื่อลูกสาวตนเรียกคนอื่นว่าพ่อ คุณพระเกิดเดินผ่านหน้านายทัดตรงไปหานวล เขาจับตัวนวล
“เป็นอะไรรึเปล่าแม่นวล”
ทัดอึ้ง
“นวล”
“ดิฉันไม่เป็นอะไรคะคุณพี่”
ทัดหันขวับไปมองคุณพระเกิด อย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง น้อยรายงานพ่อ
“โชคดีนะคะที่คุณลุงคนนี้มาช่วยแม่นวลไว้ ขอบคุณนะคะคุณลุง”
น้อยยกมือไหว้ทัด
“ฉันขอบใจนายมากที่ช่วยภรรยาฉันไว้ ครอบครัวของฉันจะตอบแทนอะไรนายได้บ้าง”
“ไม่ต้อง ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”
ทัดหันหลังเดินจากไป ทิ้งภาพไว้ข้างหลังเมื่อลูกเมียเป็นที่รักของคนอื่น นวลตะโกนบอก
“ขอบคุณนะคะ”
ทัดชะงักกึก
“พาแม่กลับบ้านกันเถอะลูก” คุณพระเกิดบอก
คุณพระเกิดประคองนวล นวลหันไปสวนกับทัดที่หันกลับมาดู
บริเวณหลังเรือนพระยาสุริน ทัดต่อยต้นไม้จนเหงื่อโซมกาย ความเจ็บที่ได้รับไม่เท่ากับภาพที่ได้เห็น
“เขาไม่ทำอะไรแม่หรอกลูก ผู้ชายคนนี้คือ...คนที่ช่วยแม่ไว้!”
“ฉันขอขอบใจนายมากที่ช่วยภรรยาฉันไว้ ครอบครัวของฉันตอบแทนอะไรนายได้บ้าง”
ทัดต่อยจนมือได้เลือด
“ทำไม...ทำไม...ทำไม”
เกลียวเข้ามาเห็นรีบวิ่งมาห้าม
“พี่ทัดหยุดเถอะ พี่ทัด...”
เกลียวจับมือทัดมาดู เห็นเลือดเต็มฝ่ามือ
“ทำไมทำแบบนี้”
“พี่ต้องการเจ็บให้มันรู้สึก ว่าสิ่งที่พี่เจอมันไม่ใช่แค่ฝัน”
“พี่ไปเจออะไรมา”
“พี่เจอเมียกับลูก ของพี่...”
เกลียวใจวูบไปแล้วกัดฟันพูด
“ก็ดีแล้วนี่จ๊ะ”
“ดีเหรอ ได้เจอลูกเมียอยู่กับผู้ชายคนอื่น มันดีอย่างงั้นเหรอ”
เกลียวหันขวับ ทัดทรุดลงนั่งไปที่พื้น เป็นภาพที่เกลียวไม่เคยเห็นทัดเป็นแบบนี้
ภายในห้องนอน น้อยทายาแผลถลอกให้นวล
“คุณพ่อคะ เราไม่ไปงานคืนนี้ได้มั้ยคะ น้อยเป็นห่วงแม่นวล ไม่อยากทิ้งให้อยู่คนเดียว”
“ไม่ได้หรอกแม่น้อย อย่าทำให้คุณพ่อเสียชื่อ” นวลว่า
“แต่พี่ก็เป็นห่วงเจ้า”
“คุณพี่คะ ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ เชื่อฉันนะคะไปงานเถอะ”
คุณพระเกิดพยักหน้ารับ
“แม่น้อย ไปแต่งตัวได้แล้ว” นวลบอก
“ค่ะคุณแม่”
“คุณพี่ไปล้างตัวเถอะค่ะ ฉันจะเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้”
น้อย กับ คุณพระเกิดเดินออกไป นวลมองแผลที่มือ พลางนึกถึงภาพที่อยู่ในอ้อมกอดของทัด
ภาพที่เขาเดินหันหลังจากไป นวลจับหัวใจตัวเอง
“ทำไมฉันรู้สึกเหมือนรู้จักกับท่านมาก่อน”
เวลากลางคืน บริเวณสวนเรือนพระยาสุริน แขกเหรื่อข้าราชการและครอบครัวพากันเข้ามาในงาน เกลียวออกมาช่วยต้อนรับแขก พระยาสุรินพาเทิด ไปนำให้แขกเหรื่อรู้จัก
“ขอบใจคุณพระนะที่ให้แม่น้อยมาช่วยงาน”
“ด้วยความเต็มใจขอรับท่านเจ้าคุณ ยังไงกระผมขอตัวไปดูลูกก่อนนะขอรับ”
“ผมขอไปกับคุณพระด้วยนะครับ”
“พ่อเทิด ลูกอยู่กับพ่อก่อน มีแขกต้องรับรองอีกมาก”
คุณพระเกิดเดินออกไป มีข้าราชการเข้ามา พระยาสุรินต้อนรับ เทิดชะเง้อคอมองน้อย แต่ก็ยังไม่เห็นแต่แต่ภาพที่เห็นกลับเป็นหน้าระพีที่ยิ้มโปรยเสน่ห์นำมา ตามมาด้วยคุณพระไว รำพึงและอัฐ เทิดเบือนหน้าหนีพระยาสุรินหันไปมองตาม เห็นกลุ่มมา
“อ้าวนั่นบ้านคุณพระไวมากันแล้ว”
ทั้งหมดมาถึงยกมือไหว้ พระยาสุรินแนะนำคุณพระไวให้รู้จักกับข้าราชการอื่น
“พระไวเดชาชาญมากินตำแหน่งใหม่ที่นี่ยังไงฉันก็ฝากพวกท่านด้วย”
“ขอรับ”
ระพีปรี่เข้าไปหาเทิด
“พี่เทิดคะ เรือนพี่เทิดตอนกลางคืนนี่สวยจังเลยนะคะ ระพีช้อบ ชอบ”
เทิดยิ้มแบบเป็นพิธี
“เจ้าคุณพ่อ ลูกขอตัวไปดูคุณน้อยก่อนนะครับ”
เทิดเดินฉากออกไป
“ใครคือคุณน้อยคะพี่อัฐ”
“พี่ไม่รู้หรอก”
สิ้นเสียงอัฐ พิณพาทย์มโหรีดังขึ้น
“เอ้านั่น การแสดงของแม่น้อยลูกสาวคุณพระเกิดบริรักษ์เริ่มแล้ว ไปดูกันเถอะ”
ทั้งหมดเดินไป ทิ้งระพีไว้
“ทำไมพี่เทิดต้องสนใจคุณน้อยด้วย”
บริเวณเวทีในสวนเรือนพระยาสุริน น้อยรำอย่างสวยงาม คนนั่งดูนั่งดูอย่างชื่นชม เทิดมองน้อยอย่างภูมิใจ แต่คนที่ดูจะตกอยู่ในภวังค์คืออัฐ เขามองใบหน้าน้อยที่แสนอ่อนหวานอย่างตะลึงงัน ระพีมองเทิดที่ส่งสายตามองน้อยอย่างขัดใจ
“ไม่เห็นจะมีอะไรวิเศษเลย ทำไมพี่เทิดมองตาค้างขนาดนี้”
ที่มุมหนึ่ง ทัดออกมายืนดูงาน สายตาก็ไปสะดุดอยู่กับภาพบนเวที เขาเห็นลูกสาวตัวเองกำลังร่ายรำงามชดช้อย
“ลูกพ่อ!”
บริเวณมุมคนดู รำพึงเบือนหน้าไปในทิศทางที่ทัดยืนอยู่ ภาพตรงหน้าเป็นใบหน้าของขุนพิทักษ์จริงๆ รำพึงตะลึงงัน รำพึงลุกขึ้นมา คุณพระไวดึงไว้ รำพึงหันกลับมามองสามี
“รำพึง น้องจะไปไหน”
“คือน้องคอแห้งค่ะคุณพี่ น้องจะไปหาอะไรดื่มสักหน่อย”
“น้องอยู่นี่แหละ เดี๋ยวพี่สั่งคนเอามาให้”
คุณพระไวดึงรำพึงลงนั่ง รำพึงหันขวับกลับไป แต่ไม่เห็นเงาของขุนพิทักษ์แล้ว รำพึงพยายามมองหาแต่ก็ไม่เห็น
ระพียืนด้วยความหงุดหงิดอยู่
“เชอะ ไม่เห็นจะรำสวยสักเท่าไหร่ ถ้าเป็นระพี จะรำสวยกว่านี้ตั้งเยอะ”
“แต่พี่ว่าคุณน้อยรำสวยดีนะ น่ามอง” อัฐบอก
“พี่อัฐบ้า ระพีไม่พูดด้วยแล้ว”
รำพึงมองหาไปทั่วงาน จนคุณพระไวสังเกตเห็นจึงเดินเข้าไปหา
“น้องมองหาใครอยู่เหรอ พี่เห็นน้องดูกระวนกระวายตั้งแต่ที่ชมการแสดง”
“น้องก็แค่สำรวจรอบๆงาน ศึกษาไว้ไงคะ เผื่อจะเอาไปจัดที่เรือนเราบ้าง”
พระยาสุริน เทิดเดินนำคุณพระเกิด กับ น้อยเข้ามา
“ฉันจะแนะนำให้รู้จักกันไว้ นี่คุณพระเกิดบริรักษ์เป็นหมอยาที่มีชื่อเสียง และนี่ก็ลูกสาว แม่น้อย”
น้อยยกมือไหว้ขุนไวกับรำพึงและอัฐ อัฐรับไหว้ แต่ระพีรับแบบขอไปที
“ส่วนนั่นก็คุณพระไวเดชาชาญ ข้าราชการฝ่ายมหาดไทยมากินตำแหน่งใหม่ที่นี่และก็แม่รำพึงภรรยา พ่ออัฐ แม่ระพี ลูกชาย ลูกสาว”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“เช่นกันครับ ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือก็บอกได้นะครับ” คุณพระไวบอก
“ลูกสาวรำสวยมากค่ะ”
น้อยขอบคุณรำพึง
“ใช่ครับ คุณน้อยรำสวยที่สุดเลยล่ะครับ พี่ชอบมาก” เทิดบอก
“ขอบพระคุณค่ะคุณเทิด”
“ถ้าอย่างนั้นเราปล่อยเด็กๆเขาทำความรู้จักกันดีกว่า คุณพระทั้งสองกับแม่รำพึงไปดื่มกับฉันดีกว่า”
คุณพระเกิดมองน้อยอย่างเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วงหรอก คุณพระ ลูกชายฉันดูแลแม่น้อยได้”
พระยาสุรินดันคุณพระเกิดออกไป
เทิดพาน้อยมาที่ท่าน้ำ ระพีตามมาติดๆ อัฐจำต้องมาด้วย
“ระพี กับ อัฐไม่จำเป็นต้องตามฉันมาก็ได้นะ บ้านตั้งกว้างอยากไปไหนก็ตามสบาย” เทิดบอก
“น้อยว่าดีแล้วค่ะ อยู่ด้วยกันหลายๆคนสนุกดี”
“จริงค่ะคุณน้อย อยู่กันมากคน จะได้ไม่ต้องเป็นที่ครหา” ระพีบอก
“ระพีอย่าพูดแบบนี้”
น้อยถามขึ้น
“คุณอัฐ กับคุณระพี เพิ่งย้ายมาใช่มั้ยคะ วันหลังน้อยจะพาเที่ยว แต่น้อยคงพาลงเรือไม่ได้นะคะ เพราะน้อยว่ายน้ำไม่เป็น”
น้อยยิ้มตาใส อัฐมองอย่างชื่นชม แต่ระพีตวัดมองได้ความคิด
“ไม่ต้องลำบากคุณน้อยหรอกครับ เดี๋ยวเจ้าคุณพ่อของพี่จัดการเรื่องนี้เอง” เทิดบอก
ระพีหมั่นไส้
“โอ้ยระพี คอแห้งจังเลย พี่อัฐช่วยไปเอาน้ำให้ระพีหน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้สิ คุณน้อยเอามั้ยครับเดี๋ยวพี่เอามาให้”
“เรื่องของคุณน้อยเป็นธุระของฉัน นายไม่ต้อง จำไว้...รอสักครู่นะครับคุณน้อย” เทิดบอก
อัฐกับเทิดเดินไปเอาน้ำ ระพียิ้มกระหยิ่ม
ระพีไปยืนอยู่ที่ปลายท่าน้ำ น้อยนั่งอยู่ที่ศาลา
“ทำไมคุณน้อยว่ายน้ำไม่เป็นล่ะคะ” ระพีถาม
“น้อยไม่กล้าน่ะค่ะ คุณพ่อเคยหัดให้ น้อยกลัวแทบตาย หลังจากนั้นก็ไม่หัดอีกเลย”
ระพียิ้มมุมปาก ทันใดนั้นระพีแกล้งเจ็บขา
“โอ้ย”
น้อยได้ยินเสียงระพีร้องก็ตกใจ
“คุณระพีเป็นอะไรคะ”
“ตัวอะไรกัดระพีก็ไม่รู้ค่ะ เจ็บจัง”
น้อยวิ่งลงไปดูระพี น้อยเข้าไปถึงตัวระพี
“คุณระพีไหวมั้ยคะ มาค่ะน้อยช่วย”
น้อยจับแขนระพี แต่ระพีเบี่ยงตัวหลบ น้อยเสียหลักตกน้ำ ตูม! น้อยดำผุดดำว่าย ระพีแกล้งตกใจ
“ว้าย! คุณน้อย ตกน้ำ เดี๋ยวระพีจะรีบไปตามคนมาช่วยนะคะ”
ระพีเดินจากไปปล่อยน้อยให้เผชิญความตายอยู่ตรงนั้น
“เชอะ อยากเป็นดาวเด่นนัก มันต้องโดนแบบนี้”
น้อยสำลักน้ำ ทั้งกลัว ทั้งพยายามเอาชีวิตรอด ทันใดนั้นที่มุมหนึ่งก็มีเสียงตูม เหมือนคนโดดน้ำ
ในขณะที่น้อยกำลังจะหมดแรง ทัดว่ายเข้ามาช่วยน้อยขึ้นฝั่ง
ทัดวางน้อยลงที่พื้นน้อยสำลักน้ำ ทัดลูบหน้าลูบตาน้อยด้วยความเป็นห่วง
“ว่ายน้ำไม่เป็นเหมือนแม่ไม่มีผิด”
แต่จังหวะที่น้อยสำลักน้ำ ทัดลูบตัวน้อย อัฐถือน้ำเข้ามา อัฐเห็น
“จะทำอะไรน่ะ”
อัฐทิ้งน้ำเข้าผลักทัด อัฐวิ่งเข้าไปหาน้อย อัฐและทัดสบตากัน ทัดจะลุกเข้าไปหา
“ไม่ใช่นะครับ...”
อัฐใช้ตัวบังน้อย ตาพร้อมสู้
“อย่าเข้ามานะ”
“คุณน้อยครับ คุณน้อย”
ทัดหันไปตามเสียง ทัดต้องตัดสินใจวิ่งหนีจากไป เทิดวิ่งเข้ามาเห็นอัฐกอดน้อย เทิดเข้าผลักอัฐทันที
“คุณน้อยเป็นอะไรไปครับ”
ระพีวิ่งเข้ามา
“ระพี คุณน้อยเป็นแบบนี้ได้ยังไง”
“คุณน้อยพลาดตกน้ำ ระพีก็รีบไปเรียกคนมาช่วย ระพีไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ”
กลุ่มผู้ใหญ่ทยอยเข้ามา คุณพระเกิดวิ่งเข้าไปดูลูกสาว เทิดจำต้องถอยออกมา น้อยเห็นพ่อร้องไห้
อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14 วันที่ 10 มี.ค. 56
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียาละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager