อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16 วันที่ 18 มี.ค. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16 วันที่ 18 มี.ค. 56

“ท่าน...เอ่อ” นวลจะเรียกท่านขุนอย่างเคยปาก แต่เกรงใจน้อย จึงเลี่ยงเป็นเรียกชื่อทัด
“นายทัด...อดทนหน่อยนะ”
“คุณแม่พาลุงทัดหนีไปเถอะค่ะ น้อยจะไปล่อพวกคุณพระไวไปอีกทาง”
“แต่มันอันตราย”
“เชื่อน้อยสิคะ”

เสียงคุณพระไวดังแว่วมา
“พวกเอ็งไปดูทางโน้น”
นวล ทัด น้อยต่างตกใจ
“รีบไปสิคะคุณแม่”
นวลยอมประคองทัดหนีไป น้อยชะเง้อมองกลับไปอย่างมีแผน

ลูกน้องคุณพระไวเดินฉับๆ ตามหาทัด ทันใดนั้นมีร่างคนหนึ่ง ผลุบหายเข้าไปในโพรงหญ้า
“เฮ้ย !”

ลูกน้องคุณพระไววิ่งไปทางนั้นทันที
น้อยวิ่งมาหลบหลังต้นไม้ เหลียวมองกลับไปเห็นลูกน้องคุณไวเดินชะเง้อมองหามาทางน้อย แต่ไม่เห็นใคร ลูกน้องจึงวิ่งออกไปอีกทาง น้อยยิ้มสมใจ แต่พอหันกลับไป เจอคุณพระเกิดยืนอยู่ น้อยสะดุ้งโหยง

“คุณพ่อ !”
“แม่น้อยทำอะไร”
“น้อยทำในสิ่งที่ถูกต้องค่ะ”
น้อยจะเดินไป แต่คุณพระเกิดดึงแขนลูกสาวไว้
“แม่น้อย ทำไมลูกทำแบบนี้”
“แล้วคุณพ่อล่ะคะ ทำไมถึงต้องบอกคุณพระไวว่าลุงทัดอยู่ไหน”
“นายทัดทำผิด!”
“คุณพ่อเชื่อเหรอคะ ว่าคนที่เคยช่วยชีวิตน้อยกับแม่นวลจะฆ่าคนอื่นได้ลงคอ คุณพ่อทำเหมือนกับคุณพ่อไม่รู้จักว่า พี่เทิดกับท่านพระยาสุรินเป็นคนยังไง คุณพ่อทำแบบนั้นได้ยังไง คุณพ่อคนเดิมของน้อยหายไปไหน”
น้อยเดินออกไปเลย คุณพระเกิดมองตามอย่างอึ้งๆจุกๆ กับคำพูดของลูกสาว

นวลประคองทัดเข้ามา ทัดสะลึมสะลือและเจ็บแผล ตรงแผลมีเลือดไหลซึมออกมา ทัดทนพิษบาดแผลไม่ไหว ทรุดล้มลง นวลล้มตามไปด้วย
“โอ้ย! ชุ่ม ปล่อยข้าไว้ตรงนี้ เจ้าไปซะ”
“เราต้องไปด้วยกัน ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาพรากเราจากกันได้อีก”
เสียงลูกน้องคุณพระไวดังเข้ามาว่า
“น่าจะทางโน้นขอรับคุณพระ”
นวลรีบประคอง ทัดกัดฟันลุกขึ้น
“อดทนหน่อยนะเจ้าคะ”
เลือดที่แผลไหลไม่หยุด ทัดไม่ไหวทรุดล้มลงอีก จังหวะนั้น อัฐเข้ามาเห็นเข้าพอดี
“คุณน้านวล เกิดอะไรขึ้นครับ”
“พ่ออัฐ ช่วยน้ากับลุงทัดด้วย ลุงทัดกำลังถูกคุณพระไวตามล่า”
อัฐมองทัดอย่างโกรธเคือง
“นายทัดทำความผิด คุณน้าน่าจะส่งตัวนายทัดให้คุณพ่อไป”
“แต่ตอนนี้นายทัดเจ็บหนัก ถ้าคุณพระไวพาตัวนายทัดไปให้พระยาสุริน นายทัดต้องตายแน่ๆ ขอเวลาให้เขาได้รักษาตัวจนหาย แล้วถ้านายทัดผิดจริง น้าจะให้เขาไปรับผิดกับคุณพระไวด้วยตัวเอง ช่วยนายทัดด้วยเถอะนะพ่ออัฐ น้าขอร้อง”
นวลจับมือขอร้อง อัฐเห็นน้ำตาอาบหน้านวลก็ใจอ่อนยวบ ด้วยสายสัมพันธ์ลึกๆของสายใยแม่ลูก อัฐเข้าไปประคองทัดขึ้น
“มาทางนี้ครับ”
นวลดีใจรีบเข้าไปช่วยประคองทัด และลุกตามอัฐไป

ภายในกระท่อมเก็บฟืนของชาวบ้าน ทัดนอนอยู่บนแคร่ นวลเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาให้ อัฐเดินเข้ามา
“ผมขอลุงเจ้าของที่ให้แล้ว เขาอนุญาตให้นายทัดพักได้ชั่วคราว”
“ขอบใจพ่ออัฐมากนะ”
ทัดมองอัฐด้วยความรัก แต่อัฐเมิน ไม่อยากมอง
“หมดธุระของผมแล้ว ผมขอตัว”
“เดี๋ยวจ้ะพ่ออัฐ น้ามีเรื่องจะขอร้องอีกเรื่อง”
“อะไรครับ”
“อย่าบอกใครว่านายทัดอยู่ที่นี่ น้ากลัวคนของพระยาสุรินจะบุกมาทำร้ายนายทัด พ่ออัฐรับปากกับน้านะ” นวลมองด้วยสายตาอ้อนวอน อัฐตัดสินใจนิดหนึ่งก่อนตอบ
“ครับ ผมสัญญา ผมจะไม่บอกใคร”
นวลสบายใจขึ้น
“ผมไปนะครับ”
นวลมองตามอัฐพร้อมกับยิ้มบางๆ ทัดรู้ทันความรู้สึกชุ่ม
“ชุ่ม...เจ้ารักเด็กคนนี้ใช่ไหม”
“ค่ะ เขาเป็นเด็กน่ารัก ข้ายังแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงรักและเอ็นดูเด็กคนนี้มากขนาดนี้”
“ข้ารู้ว่าทำไม”
ชุ่มแปลกใจ
“เพราะพ่ออัฐ คือลูกของเรา!”
ชุ่มอึ้ง ช็อก ผ้าหล่นจากมือ
“อะไรนะคะ”
ทัดกำลังจะเล่าความจริงให้นวลฟัง

คุณพระไวเคยหลุดปาก
“แต่ตาอัฐเป็นลูกของไอ้พิทักษ์”
“คุณพี่อย่าพูดไปสิคะ ประเดี๋ยวใครได้ยินเข้า” รำพึงว่า
“ที่จริง น้องน่าจะฆ่าตาอัฐให้ตายตามพ่อแม่มันไปเสียตั้งแต่วันนั้น ไม่น่าเก็บมันมาเลี้ยง มันจะได้ไม่ต้องอยู่ในรกหูรกตาพี่”

ทัดบอกนวล
“รำพึงตัดสินใจไม่ฆ่าลูกของเรา เพราะต้องการเลี้ยงเขาไว้เพื่อใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้นเราสองคน”
ชุ่มช็อก จนแทบพูดไม่มีเสียง
“ลูกแม่ !”
นวลจะลุกไป แต่ทัดคว้าแขนนวลไว้
“เจ้าจะไปไหน”
“ข้าจะไปหาลูก!”
“อย่าเพิ่งชุ่ม!”
“ข้าทนเห็นคุณรำพึงใช้ลูกเป็นเครื่องมืออีกต่อไปไม่ได้แล้ว”
“ตาอัฐยังไม่รู้เรื่องนี้ ตอนนี้ลูกก็อยู่ในมือรำพึงกับขุนไว ถ้าเจ้าวู่วามทำอะไร ลูกจะเป็นอันตราย ปล่อยให้รำพึงคิดว่าเจ้ายังเป็นคุณนวลไปก่อนเป็นทางออกที่ดีที่สุด เชื่อข้าเถอะ”
ทัดดึงชุ่มเข้าไปกอด ชุ่มร้องไห้ในอ้อมอกของทัด

คุณพระไวกับลูกน้องเดินหงุดหงิดมาจากทางหนึ่ง
“น่าเสียดายจริงๆ คลาดกันนิดเดียวขอรับ ไม่งั้นเราคงจับไอ้ทัดได้คาหนังคาเขา”
อัฐเดินมาอีกทางได้ยินที่พวกคุณพระไวคุยกัน
“ไม่ว่ามันอยู่ที่ไหนข้าต้องลากตัวไอ้ทัดมันมาให้ได้ ไม่งั้นข้าได้มีปัญหากับพระยาสุรินแน่ๆ”
คุณพระไวหันไปเห็นอัฐยืนอยู่ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
“อัฐ มายืนทำอะไรตรงนี้”
“เอ่อ...”
“มีอะไรหรือเปล่า”

อัฐลังเล จะบอกหรือไม่บอกดี?!
อัฐนึกถึงเรื่องที่รับปากกับนวลไว้

“อย่าบอกใครว่านายทัดอยู่ที่นี่ น้ากลัวคนของพระยาสุรินจะบุกมาทำร้ายนายทัด พ่ออัฐรับปากกับน้านะ” นวลมองอย่างอ้อนวอน อัฐตัดสินใจนิดหนึ่งก่อนตอบ
“ครับ ผมสัญญา ผมจะไม่บอกใคร”

อัฐตอบคุณพระไว
“ไม่มีอะไรครับคุณพ่อ”
คุณพระไวหงุดหงิดในตัวอัฐ

ภายในห้องนอนของรำพึง เวลากลางวัน จวงรายงานรำพึง
“ไอ้หมอไสย์อยู่ที่เรือนร้างท้ายป่า”
“เจ้าค่ะ จวงไปสืบมาแล้ว น่าจะใช่ไอ้หมอไสย์คนเดียวกันแน่เจ้าค่ะ”
“นังจวงเอ็งอยู่ที่นี่ ถ้ามีใครถามหาข้า เอ็งออกรับหน้าแทนไปก่อน”
“คุณรำพึงจะไปหาไอ้หมอไสย์หรือเจ้าคะ ให้จวงไปด้วยดีกว่าเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะ เอ่อ..เสียท่าให้มันอีก”
“ข้าพร้อมจะเสียทุกอย่างเพื่อแลกกับการช่วยชีวิตลูกข้า!”
รำพึงสีหน้าเด็ดเดี่ยว

ภายในเรือนท้ายป่า หมอไสย์ล้มกระอักเลือด เลือดออกทั้งปากและจมูก เจ็บปวดทุรนทุราย แต่ต้องชะงักเมื่อใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในเรือน
“นังรำพึง!”
รำพึงตกใจกับสภาพตรงหน้า
“แกยังไม่ตายจริงๆ”
หมอไสย์ยิ้มแสยะทั้งที่ร่างกายจะไม่ไหวอยู่แล้ว
“เอ็งกับผัวยังอยู่สุขสบายดี ข้าจะตายได้ยังไง”
“ถ้าแกยังไม่อยากตายทั้งเป็น รีบไปถอนของออกจากระพีเดี๋ยวนี้ !”
หมอไสย์หัวเราะ
“นังเด็กนั่นมันต้องชดใช้ในสิ่งที่เอ็งทำไว้กับข้า”
“แกรู้ว่าระพีเป็นลูกข้า แกตั้งใจทำร้ายระพี แกทำทำไมๆๆ”
รำพึงหัวใจจะแตกสลายเข้าทุบตีหมอไสย์ไม่ยั้งมือ หมอไสย์กระอักเลือดอีกครั้ง รวบรวมกำลังผลักรำพึงล้มคว่ำไปกับพื้น
“แม่มันเคยชั่ว ลูกมันก็เลยชั่วพอกัน คิดจะทำเสน่ห์มันก็ต้องโดนแบบนี้”
รำพึงสุดทน
“แกกำลังฆ่าลูกตัวเอง ! ได้ยินไหมว่าแกกำลังฆ่าลูกตัวเอง!”
หมอไสย์ชะงักไป
“ลูกข้า”
“แกต้องไปช่วยระพีเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้!”
รำพึงเข้าไปคว้าตัว หมอไสย์จับรำพึงไว้แน่น
“ข้าไม่เชื่อ! เอ็งมันงูพิษ ไม่มีวันที่ข้าจะหลงกลเอ็งหรอก”
“ข้าก็ไม่อยากให้ระพีเป็นลูกคนอย่างแก ถ้าวันนั้นแกไม่ทำอัปรีย์กับข้า ดูสภาพแกสิ ที่ของเข้าตัวแบบนี้มันเพราะอะไร เพราะอะไรล่ะ”

หมอไสย์นึกถึงตอนที่ทำของใส่ระพี เขาใช้มือกดหัวระพีและท่องคาถา ระพีเหมือนโดนสะกด ตาค้าง หมอไสย์พ่นเลือดใส่หน้าระพี ระพีกรี๊ด!และสลบลง

หมอไสย์กระอักเลือด

“ก็เพราะแกทำร้ายลูกในไส้ของตัวเอง ของต่ำมนต์ดำก็เลยย้อนกลับมาเล่นงานตัวแกเอง”
หมอไสย์อึ้ง ช็อก!
“ลูก ! ข้ากำลังฆ่าลูกตัวเอง ไม่จริง..ไม่จริง!”
รำพึงดึงกระชากหมอไสย์ให้ลุกขึ้น
“แกต้องไปช่วยลูกเดี๋ยวนี้ ลูกกำลังจะตายเพราะแก”
“ไม่จริ๊ง!”
หมอไสย์คลุ้มคลั่งผลักรำพึงกระเด็นไปติดข้างฝา รำพึงเจ็บจนลุกไม่ไหว หมอไสย์สติแตกวิ่งออกไปจากเรือน
“ได้โปรดเถอะ ไปช่วยลูกเดี๋ยวนี้ !”
รำพึงตะโกนอ้อนวอนทั้งน้ำตา

ภายในป่า หมอไสย์วิ่งเตลิดเปิดเปิงอย่างคนสติเสีย
“ไม่จริง ข้าไม่ได้ฆ่าลูก ไม่จริง!”
หมอไสย์กระอักเลือดเฮือกใหญ่จนล้มลง กลุ่มควันดำลอยวูบ ฉวัดเฉวียนไปมารอบตัวหมอไสย์ เสียงหวีดร้องดังระงมไปทั่วป่า กลุ่มสัมเวสี หน้าตาเคียดแค้นเดินเข้าหาหมอไสย์
“ไป! อย่ามายุ่งกับข้า ออกไป”
หมอไสย์พยายามลุกขึ้น สัมภเวสีพุ่งเข้าบีบคอ หมอไสย์ทรมานตาเหลือก กระอักเลือด ล้มกลิ้งไป สัมภเวสีจ้องมองตาวาว
“ข้า ยังไม่อยากตาย”
หมอไสย์เกิดภาพหลอนตัวเอง เห็นระพียืนร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ สายตามองหมอไสย์ที่กำลังทุกข์ทรมาน
“พ่อจ๋า! พ่อฆ่าหนูทำไม ฆ่าหนูทำไม”
หมอไสย์น้ำตาไหลพยายามตะเกียกตะกายไปหาระพี
“พ่อผิดไปแล้ว ระพี..พ่อขอโทษ”
หมอไสย์รวบรวมแรงฮึดวิ่งเข้าไปหาระพี แต่จังหวะนั้นหมอไสย์ตกวูบลงไปในหลุมกับดักสัตว์ หมอไสย์ถูกคมไผ่แทงทะลุร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดดังลั่น

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16 วันที่ 18 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager