อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17/2 วันที่ 24 มี.ค. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17/2 วันที่ 24 มี.ค. 56

ชาติโมโหขึ้นมา “เจ้ากร้าว ทำไมไม่แล้วเลิกกันซะทีนะ” ตะโกนเรียก “ขำ... ขำ...”
ขำวิ่งพรวดเข้ามา
“ขา... คุณชาติ”
“ไปเก็บกระเป๋า เตรียมเข้ากรุงเทพฯ ไปดูซิว่าเจ้ากร้าวมันทำอะไรกับหนูนุชบ้าง แล้วกลับมารายงานฉัน” ชาติสั่ง
“ค่ะคุณชาติ” ขำรีบออกไป
กรวิกลอบยิ้มที่เป่าหูชาติได้สำเร็จ

ตกตอนกลางคืน อนุชจัดโต๊ะอาหารมื้อค่ำให้ พอกร้าวเดินเข้ามา อนุชก็จะเดินหนี

กร้าวขวางไว้ “จะไปไหนล่ะ”
“ฉันจัดโต๊ะให้คุณแล้ว กินเสร็จฉันจะมาเก็บล้าง”
“ทำไมเห็นหน้าผมเป็นต้องเดินหนี”
“ก็ฉันทำหน้าที่เสร็จแล้ว”
“หน้าที่ภรรยาที่ต้องปรนนิบัติสามีน่ะเหรอ”
“ภรรยา คนรับใช้ นางบำเรอ อยากเรียกอะไรก็เชิญ...กินซะเดี๋ยวเย็นจะไม่อร่อย แล้วจะมาโทษว่าฉันไม่ตั้งใจทำ”
อนุชผละหนี แต่กร้าวรวบตัวมากอดไว้ไม่ยอมปล่อย
“คุณกร้าว จะทำอะไร”
กร้าวอ้อน “ถ้าผมอยากกินอย่างอื่นล่ะ”
อนุชฉุน แข็งขืน ผลักไส “อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
“นี่ก็หน้าที่ภรรยาเหมือนกัน” กร้าวกอดจูบอนุชด้วยความรัก “ผมคิดถึงคืนนั้นของเรานะ”
ขำดันหิ้วกระเป๋าเข้ามาพอดี เห็นสองคนกอดกันก็ตกใจ
“ว้าย ตาเถรยายชี!” ขำปิดตา “ขำไม่เห็นอะไรนะคะ”
กร้าวขัดใจที่ถูกขัดคอ “ขำ มาที่นี่ทำไม!”

พอกร้าวรู้เรื่องที่กรวิกไปฟ้องชาติก็ไม่พอใจ
“คุณชาติกลัวคุณกร้าวทำร้ายคุณนุชอีกนะค่ะ เลยให้ขำมาดู” ขำบอก
“ยุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆ ยัยนก”
“มันก็ช่วยไม่ได้นี่คะ คุณไปทำให้เขารัก เขาก็แค่ต้องการได้คุณคืน” อนุชแดกดัน
“ผมไม่เคยคิดอะไรกับยัยนกเลย”
“ถ้าคุณไม่ไปบริหารเสน่ห์กับยัยนก เขาจะหลงคุณหัวปักหัวปำอย่างนี้เหรอ”
กร้าวเถียงลั่น “ผมไม่เคยทำอย่างนั้น”
“ไม่ต้องมาแก้ตัวกับฉันหรอก เรื่องของคุณกับยัยนก ฉันไม่เกี่ยว” อนุชลุกเดินออกไป
กร้าวรีบตามไปง้อ “เดี๋ยวอนุช คุณเข้าใจผิดนะ”
ขำมองตาม ถอนใจเฮือก เพราะเหมือนจะเป็นหนังคนละม้วน
“คุณชาติ ขำจะกลับไปเล่ายังไงดี”

เช้าวันต่อมาขณะที่ขำจะออกมาทิ้งขยะ แต่เห็นลลิตาอยู่ที่หน้ารั้วก็ชะงัก
“คุณ...”
“คุณกร้าวอยู่ใช่ไหม เปิดประตูซิ ฉันจะไปหาคุณกร้าว”
“ตอนอยู่ที่ไร่คุณกร้าวไล่คุณอย่างกับหมูกับหมา ขำไม่กล้าให้คุณเข้ามาหรอกค่ะ” ขำบอก
“นี่แก! จะเปิดไม่เปิด”
กร้าวยินเสียงเอะอะ จึงเดินออกมาดู
“มีอะไรเหรอขำ” พอเห็นลลิตาก็ชะงัก “ลิต้า”
ลลิตาเปลี่ยนเป็นอีกคน ใช้มารยา ทำตัวให้น่าสงสาร
“คุณกร้าว... ลิต้าดีใจจังค่ะ ที่ได้เห็นหน้าคุณอีก”
“มาทำไม”
“ลิต้าอยากมาขอบคุณนุชค่ะ ที่ช่วยเรื่องประกันตัวลิต้า...นุชอยู่ใช่ไหมคะ”
กร้าวอึ้งไป “นุชประกันตัวคุณออกมาเหรอ”

ลลิตาพยักหน้ารับ ตาละห้อย
กร้าวยอมให้ลลิตาเข้ามาหาอนุช แต่ก็ยังคาใจ จนต้องถาม

“นุช คุณช่วยประกันตัวลิต้าออกมาจริงๆ เหรอ”
“จริงๆ แล้วพี่รภเป็นคนประกันตัวพี่ลิต้า” อนุชบอก
ลลิตาตอแหล เข้ามาจับมืออนุช เหมือนซาบซึ้งใจเต็มประดา
“แต่ถ้านุชไม่ช่วยพูด รภก็คงไม่ช่วยประกันตัวพี่”
“ทำแบบนั้นทำไม หรือว่าผู้หญิงคนนี้ทำร้ายคุณยังไม่พอ” กร้าวโกรธแทนเมีย
ลลิตาแกล้งจ๋อย บีบน้ำตา
“ยังไงพี่ลิต้าก็เคยเป็นคนรักของพี่สิต อีกอย่าง ฉันกับพี่อรก็เห็นแก่พี่รภ”
กร้าวฮึดฮัดโกรธแทนอนุช “เห็นแก่คนอื่น แล้วไม่เห็นแก่ที่เขาจะเอาปืนไปยิงคุณบ้างหรือไง”
“คุณกร้าวยกโทษให้ลิต้าไม่ได้เชียวเหรอคะ นุชก็อโหสิกรรมให้ลิต้าแล้ว”
“ไม่ต้องเล่นละครกับผมหรอกลิต้า...จะมาขอบคุณนุชใช่ไหม รีบขอบคุณเขาซะ แล้วก็ออกไป”
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ แค่ต่อไปนี้เราต่างคนต่างอยู่ นุชก็ขอบคุณพี่ลิต้ามากแล้ว”
อนุชเดินหนีไป กร้าวองตามอย่างหัวเสียเพราะโกรธแทนอนุชไม่หาย รีบตามอนุชไป ลลิตาเลิกสำออย มองตามอย่างเจ็บแค้น

กร้าวตามออกมาคุยกับอนุชอีกมุมหนึ่ง โดยคิดว่าลลิตากลับไปแล้ว
“ลิต้าพยายามทำร้ายคุณครั้งแล้วครั้งเล่า แต่คุณกลับยกโทษให้เขาง่ายๆ อย่างเนี้ยเหรอ”
“แล้วจะให้ฉันเจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนคุณหรือไง”
“หัดแค้นไว้บ้างก็ดีนะ คนอย่างนั้น มีโอกาสเขาก็ทำร้ายคุณอีก” กร้าวโมโหไม่เลิกรา
“คุณจะแค้นเคืองอาฆาตใครต่อใครก็เป็นไปคนเดียว ฉันโดนจากคุณมาเยอะแล้ว ไม่อยากให้ใครต้องรู้สึกเหมือนฉัน”
“นี่เลิกแขวะผมซะทีได้ไหม ผมเตือนเพราะเป็นห่วงคุณนะไม่อยากให้คุณต้องตกหลุมพรางลิต้าอีก”
“ที่เป็นห่วงน่ะ เพราะจะเก็บฉันไว้ระบายความแค้นคนเดียวใช่ไหมคุณมันทำตัวเหมือนเด็กหวงของเล่น อย่ามาพูดว่าห่วงเลยคุณก็แค่ต้องการให้ฉันตายกับมือคุณ ไม่ใช่มือคนอื่น”
“จะคิดยังไงก็เรื่องของคุณ แต่คุณเป็นเมียผมแล้ว ผมจะไม่ยอมให้คนอื่นมาทำร้ายคุณ”
ลลิตาที่ตามมาแอบฟังได้ยินก็ยิ่งแค้นอนุช ที่ได้ไปทั้งตัวทั้งหัวใจกร้าว
“คุณจะแคร์อะไร ในเมื่อเรื่องคืนนั้น คุณก็ทำไปเพื่อล้างแค้นเท่านั้น” อนุชพูดโกหก “แล้วฉันก็ไม่ได้เต็มใจเป็นของคุณ!”
อนุชสะบัดหน้าหนี แต่กลับหันมาเจอลลิตา
“นี่คุณยังไม่ไปอีกเหรอลิต้า!”
“ลิต้าแค่จะมาลาน่ะค่ะ...” รีบตีหน้าเศร้าบอกลาอนุช “ขอบใจนะนุช ที่ยกโทษให้พี่”
อนุชไม่ตอบอะไรเดินหนีไป กร้าวเดินตามไปด้วย
ลลิตาหันไปมองตาม สีหน้าเปลี่ยนเป็นโกรธแค้น

ลลิตาแวะมาเยี่ยมคุยกับเชิดที่ห้องขัง
“ฉันเกลียดนังนุช เกลียดมันเหมือนขี้ มันได้ทุกอย่างไปหมดเลย ทั้งตัวทั้งหัวใจคุณกร้าว”
“เกลียดแล้วจะเอามันไว้ทำไม”
“ฉันก็อยากให้มันตายๆ ไปเหมือนกัน แช่งมันอยู่ทุกวี่ทุกวันเนี่ย”
“แค่นั้นมันคงจะตายไปเองหรอกนะ...อยากให้มันตาย ทำไมไม่ลงมือ”
ลลิตาชะงัก “แต่ว่าฉันต้องทำยังไง”
เชิดยิ้มร้าย “ฉันมีคนรู้จัก พอจะหาเครื่องอำนวยความสะดวกให้เธอได้”
ลลิตานิ่งคิดไป

คืนนั้นลลิตาเดินลับๆ ล่อๆ เข้ามาในซอยเปลี่ยว อยู่ๆ มีผู้ชายออกมาจากมุมมืด ลลิตาตกใจ
“เงินครบรึเปล่า”
ลลิตาท่าทางหวั่นๆ ส่งเงินปึกหนึ่งให้ ชายหนุ่มรับไปดู แล้วล้วงหยิบห่อกระดาษส่งให้ลลิตา
ก่อนจะรีบหลบหายไปในความมืด
ลลิตามองซ้ายมองขวา ค่อยๆ หยิบของในห่อกระดาษออกมา
ที่แท้สิ่งที่มือลลิตาหยิบออกมาเป็นปืนกระบอกหนึ่ง

วันต่อมา ขำหิ้วเป้ออกมา หาอนุชที่นั่งอยู่
“คุณนุชคะ ขำทำความสะอาดแล้วก็ซักรีดทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วนะคะ”
“ขอบใจมากนะขำ แล้วจะกลับเลยเหรอ”
“ค่ะ อีกวันสองวันขำจะมาใหม่ คุณนุชจะฝากอะไรถึงคุณชาติไหมคะ”
อนุชถอนใจ “บอกว่านุชคิดถึงแล้วกัน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีโอกาสไปเยี่ยมท่านอีก”

ขำออกมาหน้ารั้วบ้านแล้ว ลลิตาแอบซุ่มดูอยู่
ขณะที่อนุชกำลังจะลุกเดินออกไป แต่ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา คิดว่าขำลืมอะไร

“ลืมอะไรเหรอขำ”
กลายเป็นลลิตาปรากฏตัวขึ้น อนุชแปลกใจ
“พี่ลิต้ามาที่นี่อีกทำไม”
ลลิตาบอกหน้านิ่ง “ฉันอยากตอบแทน...”
“นุชบอกแล้วว่าต่อไปนี้เราต่างคนต่างอยู่ ไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรทั้งนั้น”
“จำเป็นสิ ถ้าฉันไม่ตอบแทนให้สาสมกับความเกลียดที่ฉันมาต่อแก ฉันคงข่มตาหลับในแต่ละคืนไม่ลง”
“พี่ลิต้าหมายความว่าไง!”
ลลิตาสวมถุงมือ หยิบปืนออกมา
“ทุกคืน ฉันภาวนาให้แกรีบตายๆไปซะที แต่แกก็ไม่ยอมตายเองฉันเลยหาทางสงเคราะห์ให้”
“คุณกร้าวพูดถูก คนอย่างพี่ลิต้าไม่เคยสำนึกบุญคุณใคร มีโอกาสก็คิดจะทำร้ายคนอื่น... เอาสิ พยามยามมาหลายครั้งแล้วนี่ จะฆ่าก็ฆ่าเลย แต่อย่าคิดนะว่าจะหนีกฎหมายพ้น”
“ที่นี่มีแกกับฉันแค่สองคน ใครจะเป็นพยานได้ว่าฉันฆ่าแก... เห็นถุงมือนี่ไหม จะไม่มีใครเจอรอยนิ้วมือฉันที่ปืน พอแกตายฉันก็จะยัดปืนใส่มือแก เป็นแกที่ฆ่าตัวตายเองเพราะโดนคุณกร้าวข่มขืนไง”
อนุชหลงคารม “พี่ลิต้ารู้เรื่องนี้”
ลลิตาหัวเราะเยาะ โกหกตอแหลสุดชีวิต “จะไม่รู้ได้ยังไง ในเมื่อคุณกร้าวบอกกับฉันมาตลอดว่าจะทำอะไรกับแก เขาวางแผนให้แกรัก ให้แกยอมเป็นของเขา”
อนุชอึ้งไป
“แกมันโง่เองนะนังนุช... เพราะฉะนั้น อย่าดีใจที่ได้ตัวคุณกร้าวแล้ว เพราะฉันก็เคยนอนกับคุณกร้าวเหมือนกัน แค่มีอะไรกันคืนเดียว ผูกมัดคุณกร้าวไม่ได้หรอก”
อนุชเสียใจ ลลิตายิ้มร้าย ยกปืนขึ้นมาจะยิงอนุช
อนุชรีบคว้าของใกล้มือ ขว้างใส่ จนลลิตาเสียจังหวะ อนุชเข้ามาแย่งปืน
อนุชกระแทกมือลลิตากับพนักโซฟาหรือขอบโต๊ะจนปืนในมือลลิตากระเด็นหลุดมือ จากนั้นอนุชวิ่งหนีขึ้นชั้นสอง

อนุชหนีเข้ามาในห้องนอน แต่ลลิตาดันประตูไว้
“แกหนีไม่รอดหรอกนังนุช ยอมตายง่ายๆ ดีกว่า”
อนุชดันประตูไม่ไหว ลลิตากระแทกประตูเปิด เข้ามาในห้องจนได้ อนุชเข้ายื้อแย่งปืนอีกครั้ง ทั้งสองดันตัวกันจนเข้ามาใกล้หน้าต่าง แล้วยื้อกันจนปืนหลุดมือตกออกไปนอกหน้าต่าง
ลลิตาผลักอนุชล้ม หัวกระแทกพื้น
“โอ๊ย”
อนุชมึน ตาลาย ลลิตาขึ้นคร่อมบีบคอ อนุชหายใจไม่ออก ใกล้หมดแรง
“พี่ลิต้า...!”
“จะร้องขอชีวิตเหรอ ฉันไม่ใจอ่อนหรอกนะ”
ลลิตาเหลือบเห็นตู้ยาชะงัก อนุชได้อากาศหายใจอีกครั้ง หอบหายใจ สำลัก แต่ยังไม่มีแรงต่อสู้
ลลิตาย่างสามขุมมาที่ตู้ยา หยิบขวดยาล้างแผลออกมา ที่ข้างขวดเห็นรูปกะโหลกไขว้เด่นหรา อนุชนอนหอบหายใจที่พื้น พยายามตะกายหนี ลลิตากลับมาที่อนุชพร้อมขวดยา
อนุชแทบจะหมดแรง “พี่ลิต้า อย่า”
“แกแย่งของรักฉันไปก่อน แกทำฉันก่อน โทษฉันไม่ได้!” ลลิตาบีบปากอนุช จะกรอกยา
อนุชพยายามปิดปาก แต่โดนกรอกยาจนสำลัก ในที่สุดต้องกลืนกินยาเข้าไป

กร้าวขับรถกลับเข้ามา ลลิตาได้ยินเสียงรถ ชะงักกึก แต่อนุชไม่ไหวแล้ว กำลังหมดสติ ลลิตาลากอนุชขึ้นมานั่ง

กร้าวเดินเข้ามาในบ้าน เห็นสภาพเหมือนมีการต่อสู้ก็นึกหวั่นใจ
“นุช... คุณอยู่ไหน นุช”
เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบ กร้าวร้อนใจ วิ่งขึ้นชั้นสองพลางตะโกนเรียกอนุช
“นุช... คุณอยู่ไหน”
ลลิตารีบออกมาจากที่ซ่อน วิ่งหนีออกไป

กร้าวเข้ามาในห้องนอน เห็นอนุชนั่งหันหลัง โล่งใจว่านุชไม่เป็นไร
“นุช...ทำไมไม่ขานรับ ผมตกใจหมด นึกว่าโจรเข้าบ้าน ทำไมข้างล่างมันเหมือนกับมีคนต่อสู้กันอย่างนั้นล่ะ”
อนุชยังนิ่งเฉย กร้าวชักเอะใจ
“นุช... เป็นอะไรรึเปล่า”
กร้าวหวั่นใจ เดินเข้าไปที่ด้านหลัง เข้าไปแตะไหล่อนุชเรียก
“นุช...”
นุชคอพับล้มลง เห็นขวดยาตกลงมา
กร้าวตกใจ ร้องเรียกอนุชที่หมดสติไปแล้วดังลั่น
“นุช... นุช”

กร้าวประคอง ร้องเรียกชื่ออนุช แต่อนุชไม่มีวี่แววจะฟื้นขึ้นมา
ไม่นานหลังจากนั้น บุรุษพยาบาลเข็นเตียงที่อนุชนอนไร้สติเข้ามาหน้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน โดยมีกร้าววิ่งตาม

“นุช อย่าเป็นอะไรนะ นุช”
บุรุษพยาบาลเข็นเตียงเข้าห้องฉุกเฉินไป กร้าวกระวนกระวายใจ ห่วงอนุชมาก

ส่วนขำกลับถึงบ้านไร่ เข้ามาไหว้บอกชาติ ที่ถามอย่างร้อนใจ
“เป็นไงขำ นุชเป็นไงบ้าง”
“สบายดีนะคะ คุณกร้าวไม่จับคุณนุชขังห้อง แถมยังไม่ใช้งานคุณนุชหนักเหมือนที่ผ่านมาด้วยค่ะ”
ชาติโล่งอก
“ได้ยินอย่างนั้นฉันค่อยสบายใจ หวังว่าเจ้ากร้าวมันคงคิดได้แล้ว”
“คุณนุชยังฝากความคิดถึงมาถึงคุณชาติด้วยค่ะ”
ชาติยิ้มดีใจ
“ฉันก็คิดถึงนุชเหมือนกัน”
ชาติโทรศัพท์หาอนุช โทรติด แต่ดังอยู่นานก็ไม่มีคนรับ ชาติแปลกใจ
“นุชไม่รับสาย”
ชาติโทรหากร้าวแทน

กร้าวอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน รับโทรศัพท์เสียงเครียด
“ครับ คุณลุง”
“อยู่กับนุชรึเปล่า ขอลุงคุยกับนุชหน่อยสิ ลุงคิดถึง”
กร้าวได้ยินชื่ออนุช ยิ่งเสียใจ น้ำตาคลอ เขาตอบลุงอย่างยากเย็น
“นุชกินยาฆ่าตัวตาย ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉินครับ”

ชาติฟังแล้วตกใจมาก มือไม้อ่อนโทรศัพท์หลุดมือหล่นพื้น พร้อมและขำตกใจ พร้อมร้องลั่น
“คุณชาติ เป็นอะไรคะ”
ชาติช็อก ทำอะไรไม่ถูก ห่วงอนุช

กร้าวรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน กระวนกระวาย...เขารอในหลายอิริยาบถ เดี๋ยวยืน เดี๋ยวนั่ง ประสานมือภาวนาขอให้อนุชปลอดภัย ใจคอไม่ดี กลัวอนุชจะเป็นอะไร กร้าวยืนรอหน้าห้องฉุกเฉิน นึกถึงเหตุการณ์ในอดีต ตอนนั้นเขาเห็นแม่น้ำลายฟูมปาก หมอออกมาส่ายหน้าแทนคำตอบว่าแม่ไม่รอด...กร้าวใจคอไม่ดี กลัวมากว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย หมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน กร้าวลืมตัว ไปเขย่าตัวหมอ
“หมอครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ หมอ”
“ยังไม่พ้นขีดอันตราย ต้องรอดูอาการก่อนครับ”
กร้าวมือไม้อ่อน ปล่อยมือจากหมอ ใจคอไม่ดี หมอออกไป กร้าวพิงผนังห้องฉุกเฉินอย่างหมดเรี่ยวแรง

ลลิตามาเยี่ยมเชิดที่โรงพัก เชิดตื่นเต้น
“เป็นไง ได้เรื่องมั้ย”
ลลิตายิ้มร้าย
“ก็เกือบไปเหมือนกัน นังนุชมันร้ายไม่ใช่เล่น”
ลลิตายิ้มสะใจก่อนจะพูดเบาๆ
“ฉันจับมันกรอกยา ทำให้เหมือนฆ่าตัวตาย”
“แกนี่เก่งจริงๆ ได้ดีแล้วอย่าลืมส่งเงินมาให้ใช้บ้างละกันนังตา”
“แกเรียกผิด เรียกใหม่”
เชิดงง
“ต่อไปนี้แกต้องเรียกฉันว่า ลลิตา ศุภกาญจน์”
ลลิตายิ้มพอใจ ที่กำจัดอนุชไปได้

ลลิตาออกมาจากสถานีตำรวจ มองกลับเข้าไปแล้วเบ้หน้าใส่

“แก่ตายในคุกไปเถอะไอ้เชิด”
ชาติรีบร้อนมาที่โรงพยาบาล พร้อมและขำมาด้วย กร้าวรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน พอเห็นชาติมาก็มานั่งคุยกับชาติที่ใจคอไม่ดี

“นุชเป็นไงบ้าง”
“หมอบอกว่ายังไม่พ้นขีดอันตราย รอดูอาการอยู่ครับ”
ชาติโกรธมาก ตบหน้ากร้าวอย่างแรงจนหน้าหัน พร้อมตกใจ
“ว้าย คุณชาติ”

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17/2 วันที่ 24 มี.ค. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager