อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 13 วันที่ 14 มี.ค. 56
กร้าวไม่ตอบ แต่ฉุดกระชากลากถูเธอออกไปกร้าวฉุดลากอนุชมาที่มุมหนึ่งในบริษัท
“กลับเข้าไป”
“ไม่!”
อนุชขัดขืนแล้วตะโกน
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
กร้าวรีบปิดปากอนุช ไม่อยากให้ใครสงสัย แล้วขู่
“อย่าลืมว่าคุณสิตอยู่กับผม ถ้าอยากให้พี่ชายคุณปลอดภัย คุณต้องทำตามที่ผมสั่งทุกอย่าง!”
“คุณขู่ฉันเหรอ”
“ผมไม่ได้ขู่”
อนุชห่วงอสิต จึงจำต้องหยุดร้อง
“อย่านะ ฉันขอร้อง อย่าทำอะไรพี่สิต อย่าขายรัตนกิจ ฉันขอร้อง”
“คุณขอผมมากเกินไป ผมให้คุณได้ข้อเดียวเท่านั้น เลือกเอาระหว่างชีวิตของพี่ชายคุณกับรัตนกิจ คุณจะเลือกอะไร”
อนุชเครียด
“ฉันเลือกไม่ได้!”
กร้าวดุ
“คุณต้องเลือก!”
“ไม่!”
“งั้นผมเลือกให้”
กร้าวทำทีเป็นโทร.สั่งให้ลูกน้องทำร้ายอสิต เป็นแค่การโกหกหลอกอนุช
“ฮัลโหล”
อนุชรีบกดวางสาย
“อย่า! ฉันยอมแล้ว ตกลง ฉันจะกลับเข้าไป”
อนุชร้องไห้ เจ็บใจ จะออกไป
“เดี๋ยว!”
กร้าวเช็ดน้ำตาให้ ใจอ่อนยวบ แต่ทำเป็นปากแข็ง
“เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย ถ้าเห็นน้ำตาคุณ!”
อนุชนั่งนิ่ง หน้าเศร้า เจ็บปวดใจที่สุดที่ต้องมาลงชื่อเป็นพยานในการซื้อขายบริษัทรัตนกิจ คู่ค้าเซ็นก่อนแล้วเลื่อนเอกสารไปตรงหน้ากร้าวและลลิตา กร้าวและลลิตาเซ็น แล้วเลื่อนเอกสารไปตรงหน้าอนุช เธอหยิบปากกา จ้องเอกสารตรงหน้าอย่างสะเทือนใจมองกร้าวด้วยความโกรธเกลียด เจ็บใจ
อนุชจรดปากกา กำลังจะเซ็นเป็นพยาน
อสิตเข็นรถมาพร้อมอรชาและปรารภมาถึงบริษัท ทั้ง 3 คนรีบร้อนเข้าไปในบริษัท รปภ. ซึ่งเป็นคนของกร้าวเห็นพวกอสิต ก็รีบโทร.รายงานกร้าว
อนุชเซ็นเป็นพยาน กร้าวและลลิตายิ้มให้คู่ค้า เลขากร้าวเก็บเอกสารสัญญา ทุกฝ่ายลุกขึ้นจับมือกัน โทรศัพท์ดัง กร้าวรับสายตกใจ
“มาที่นี่เหรอ ขอบใจ”
กร้าววางสาย
“เสร็จธุระแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ลลิตารีบถาม
“จะรีบไปไหนล่ะคะ”
กร้าวกระซิบลลิตา
“อสิตกำลังขึ้นมาที่ห้องนี้”
ลลิตาตกใจมาก กร้าวหันไปหาอนุช
“ไปกันเถอะ”
กร้าวแตะแขน อนุชสะบัด โกรธเดินออกไปเอง กร้าวตามไป ลลิตาหน้าเสีย แล้วนึกได้ แกล้งทำท่าจะเป็นลม ผู้ถือหุ้นคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ รีบประคอง
“คุณลิต้า!”
“เอ่อ ลิต้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย”
ผู้ถือหุ้นจึงประคองลลิตาออกจากห้องไป
อสิต อรชาและปรารภรอลิฟต์อย่างกระวนกระวายใจ พอลิฟต์มา อสิต อรชา ปรารภรีบเข้าลิฟต์
แต่พอลิฟต์ปิด ลิฟต์อีกตัวก็เปิดออก กร้าวและอนุชออกมาจากลิฟต์ คลาดกันจนได้
อสิต อรชาและปรารภมาถึงห้องประชุม พวกผู้ถือหุ้นที่เหลืออยู่ต่างฮือฮาแปลกใจที่อสิตมา
“ไอ้กร้าวกับลิต้าอยู่ที่ไหน!”
“กลับไปแล้วครับ”
อสิตมองไปเห็นเอกสารบนโต๊ะก็คิดว่าเป็นสัญญา รีบเข็นรถไปที่โต๊ะประชุม
“ไหน สัญญาบ้านั่นอยู่ไหน”
อสิตอาละวาดฉีกทำลายกระดาษบนโต๊ะทั้งหมด พวกพนักงานและผู้ถือหุ้นต่างตกใจ เข้ามาห้าม อสิตดิ้นรน ไม่ให้ใครจับตัวได้ จนล้มลงจากรถเข็น
“ผมไม่ขายรัตนกิจ ผมไม่มีวันขายบริษัทของพ่อผม”
อรชาและปรารภมาห้ามอสิต อรชาเจ็บปวด
“พอเถอะค่ะพี่สิต เรามาไม่ทัน”
“ไม่! รัตนกิจต้องเป็นของวิชเวทย์! เอารัตนกิจคืนมา เอาคืนมา...”
อสิตทำใจไม่ได้ โวยวายเสียงดังลั่น
ลลิตารีบร้อนเก็บของออกจากบ้าน กลัวความผิดที่วางยาอสิต
“อยู่ไม่ได้แล้ว!”
กร้าวดึงอนุชกลับมาบ้าน อนุชสะบัด
“คุณร่วมมือกับพี่ลิต้าขายรัตนกิจ คุณทำแบบนี้ทำไม รัตนกิจมีคุณค่าสำหรับพวกเรา เป็นบริษัทที่คุณพ่อสร้างมากับมือ แต่คุณทำลายมันหมดสิ้น”
อนุชทุบตีเขาด้วยความโกรธ กร้าวจับมือเธอไว้
“สร้างมากับมือเหรอ พ่อคุณไม่ได้สร้างรัตนกิจมาคนเดียว”
“หมายความว่าไง”
“พ่อคุณกับพ่อผมเคยเป็นเพื่อนรักกัน เป็นหุ้นส่วนสร้างรัตนกิจมาด้วยกัน แต่พ่อคุณใช้วิธีสกปรก โกงรัตนกิจไปคนเดียว”
อนุชตกใจ ไม่อยากเชื่อ
“ไม่จริง คุณโกหก”
“ผมพูดเรื่องจริง”
“พ่อฉันไม่ใช่คนอย่างนั้น”
“ไม่ใช่แค่นี้หรอก มากกว่านี้พ่อคุณก็ทำได้ พ่อคุณไม่ใช่คนดีอย่างที่คุณคิดหรอก”
“อย่ามาว่าพ่อฉัน คุณไม่มีสิทธิ์”
กร้าวเขย่าตัวอนุช
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ พ่อคุณมันเห็นแก่ตัว ทำได้ทุกอย่างแม้แต่หักหลังเพื่อน”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากฟัง หยุด!”
อนุชตบหน้า กร้าวชะงัก อนุชเสียใจ รีบหนีออกไป กร้าวเจ็บปวดเมื่อพูดถึงเรื่องในอดีต
อนุชร้องไห้เข้ามาในห้องนอน เธอเสียใจและตกใจกับเรื่องที่เขาบอก
“ไม่จริง คุณพ่อไม่ใช่คนแบบนั้น”
อสิต อรชาและปรารภมาถึงบ้าน บริเวณหน้าบ้าน มีชายหญิง 2-3 คนซึ่งเป็นเจ้าของใหม่ที่ซื้อบ้านจากลลิตา กำลังดูบ้าน อสิตเข้าไปถาม
“พวกคุณเป็นใคร มาทำอะไรในบ้านผม”
“ฉันซื้อบ้านนี้จากคุณลิต้า”
อสิต อรชาและปรารภต่างตกใจ
“พี่ลิต้าขายมโนรมย์!”
“โกหก ออกไป ผมไม่ขาย ไป๊”
อสิตไปเปิดสายยางฉีดน้ำไล่ชายหญิงกลุ่มนั้นจนกระเจิงออกจากบ้านไป
อรชา อสิต ปรารภและทนายนั่งคุยกันในห้องรับแขกบ้านวิชเวทย์ อสิตตกใจ
“ต้องย้ายออกภายในหนึ่งเดือน!”
อสิตเครียด อรชาพยายามแย้ง
“แต่พวกเราไม่รู้เรื่องด้วย พี่ลิต้าทำโดยพลการ”
ทนายน้ำเสียงจริงจัง
“คุณลลิตามีเอกสารทุกอย่าง รวมทั้งเอกสารมอบอำนาจจากคุณอสิต”
“ลิต้าหลอกให้พี่เซ็นเอกสารทั้งหมด พี่ผิดเองที่หลงเชื่อลิต้า พี่ผิดเอง”
อสิตเสียใจ เอาแต่โทษตัวเอง อรชาสงสารพี่ชายจับใจ
อรชากับปรารภช่วยกันประคองอสิตมานอนบนเตียง
“พี่สิต เป็นยังไงบ้างคะ”
“พี่ไม่เป็นไรแล้ว อรกับรภออกไปเถอะ”
อรชาชะงักเป็นห่วง
“แต่...”
อสิตสวนทันที
“ออกไปเถอะอร พี่ขออยู่คนเดียว”
อรชามองอสิตอย่างเป็นห่วง ปรารภพยักหน้าชวนอรชาออกไป พอทั้งสองออกไปแล้ว อสิตอาละวาดทำลายข้าวของใกล้ตัวด้วยความเจ็บใจที่โดนคนที่รักหักหลัง
อรชาเดินมองบ้านอย่างอาลัย ปรารภตามมาด้านหลัง มองอย่างเห็นใจ
“อรโตมาที่นี่ อยู่ที่นี่มาตลอด...” เธอเอามือแตะเสาบ้าน แตะต้นไม้ “อรรักทุกอย่างที่นี่...แต่วันนี้ อรไม่ใช่เจ้าของมันแล้ว”
อรชาซบหน้าลงกับเสาตรงระเบียงบ้าน ร้องไห้ ปรารภสงสารเข้ามาจับไหล่เธอหันมา ทั้งสองสบตากัน อรชารู้ถึงความห่วงใย ซบหน้าร้องไห้กับอกเขา ปรารภลูบผมเธอปลอบ
“คุณรภ...อรไม่เหลืออะไรแล้ว”
“คุณอรอาจจะไม่เหลือบ้าน ไม่เหลือบริษัท...แต่คุณอรพูดไม่ได้หรอกครับว่าไม่เหลืออะไร”
อรชาผละออกมา มองสบตาปรารภ
“คุณอรยังเหลือชีวิตที่ต้องสู้ต่อ คุณอรยังเหลือผม ที่จะไม่ไปไหน...ผมจะอยู่เคียงข้าง จะดูแลคุณอรอย่างนี้ตลอดไป”
อรชาอึ้ง
“คุณรภ...”
“แต่งงานกับผมนะครับ ให้โอกาสผมได้ดูแลคุณอร”
อรชาอึ้งไป ค่อยๆ ผละหันหลังจากเขา
“คุณยังไม่ลืมคุณกร้าว...” ปรารถนึกรู้
“อรรู้ว่าเขาเป็นคนเลว ที่ผ่านมา เขาแค่ต้องการใช้อรเป็นเครื่องมือล้างแค้น...แต่อรเป็นมนุษย์ มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ...จะให้อรลืมเขาง่ายๆ อรทำไม่ได้ค่ะ”
ปรารภผิดหวัง แหวนมาแอบมองอยู่มุมหนึ่ง
ลลิตาอยู่ที่บ้านกร้าว คุยมือถือที่แหวนโทร.มารายงาน
“แล้วสิตเป็นยังไงบ้างนังแหวน ช้ำใจตายไปรึยัง”
อนุชเดินเข้ามาได้ยินพอดี ลลิตาฟังมือถือแล้วหัวเราะสะใจ อนุชทนไม่ไหว เข้ามากระชากมือถือลลิตาปาทิ้ง
“ยัยนุช ทำบ้าอะไร!”
“พี่ลิต้าต่างหาก เป็นบ้าอะไร ฟังความทุกข์ของคนเคยรักแล้วยังหัวเราะหน้าตาเฉย!”
“ใครบอกว่าฉันเคยรักพี่ชายเธอ”
อนุชอึ้ง
“พี่ลิต้า...”
“ฉันแค่ต้องการคนโง่ๆ สักคนมาเลี้ยงดูฉัน...แล้วที่ผ่านมา พี่ชายเธอก็เป็นชายโง่คนนั้น”
อนุชโกรธ กำมือแน่น...ด้านหลังอนุช กร้าวเข้ามายืนมองอยู่ ลลิตาเห็นกร้าวยืนเฉย ไม่เข้ามาปกป้องอนุชก็ยิ่งได้ใจ ยิ่งยั่ว
“ทำไม รับไม่ได้เหรอ เอาซี่ ตบเลย ดูว่าถ้าคุณกร้าวมาเห็นเขาจะเข้าข้างใคร”
“ฉันไม่อยากเปลืองมือ ไปแตะต้องผู้หญิงอย่างเธอ!”
อนุชหันกลับไปจึงเห็นกร้าวยืนมองอยู่ กร้าวสีหน้าเฉยชา ไม่คิดจะปกป้องเธอเหมือนทุกครั้ง อนุชยิ่งน้อยใจ ทั้งโกรธลลิตา วิ่งออกไป
อนุชเข้ามาในสวนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดใจที่ตัวเองไม่มีค่าอะไรสำหรับเขา กร้าวเป็นห่วงอนุช แต่ต้องฝืนใจตัวเอง ทำเป็นไม่สนใจ ลลิตายิ้ม คิดว่าตัวเองเป็นผู้ชนะ เข้ามากอดคลอเคลียเขา
“ลิต้าช่วยคุณขายรัตนกิจสำเร็จแล้ว ไม่คิดจะตอบแทนกันบ้างเหรอคะ”
ลลิตายื่นหน้าเข้ามาจะจูบ กร้าวดึงตัวเธอออก
“คุณได้ส่วนแบ่งของคุณแน่ แต่วันนี้คุณกลับไปก่อนนะลิต้า”
ลลิตาไม่ยอม ยื้อกอดเขาไว้
“ทำไมต้องกลับด้วย...ตอนนี้ทุกอย่างเป็นของเราแล้ว สิตแพ้คุณราบคาบ เราสองคนไม่จำเป็นต้องปิดบังใครแล้ว”
“ผมรู้ แต่หลายวันมานี่ผมเหนื่อย อยากพัก ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น”
กร้าวผละหนี เดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา หลับตานิ่งๆ ลลิตามองอย่างหงุดหงิดใจ
“ก็ได้ค่ะ ไม่มีอารมณ์ก็ไม่มีอารมณ์ งั้นลิต้าก็จะไปพักบ้าง”
ลลิตาคว้ามือถือของตัวเองที่อนุชปาทิ้งขึ้นมาแล้วเดินขึ้นบันไดไป กร้าวลืมตามาเห็นก็หน้าเครียด รีบตามไป
“เดี๋ยวก่อนลิต้า จะไปไหน ลิต้า!”
ลลิตาไม่ฟังเสียง เดินฉับๆขึ้นบันไดไป
กร้าวรีบร้อนเปิดประตูห้องนอนเข้ามา
“ลิต้า...”
ลลิตาไม่ได้อยู่ในห้อง เขาแปลกใจ เดินเข้ามามอง ลลิตาที่แอบอยู่หลังประตูย่องเข้ามากอดเขาผลักตัวไปที่เตียง กร้าวเสียหลักล้มลงบนเตียง จะลุกขึ้น ลลิตาเข้ามานั่งข้าง กดตัวเขานอนลง
“ไม่เอาน่ะ ลิต้า”
“คุณอยากพักไม่ใช่เหรอคะ นอนไปสิคะ”
ลลิตาลูบไล้ กร้าวปัดมือลลิตาออก ลุกขึ้นนั่ง
“ผมพูดชัดแล้วนะลิต้า คุณจะกลับไปดีๆไหม”
ลลิตางอน สะบัดหน้าหนี แต่ยังนั่งอยู่ที่เตียง
“ลิต้าไม่กลับค่ะ ลิต้าจะอยู่ที่นี่!”
“คุณจะอยู่ได้ยังไง ในเมื่ออนุช...”
ลลิตาสวนขึ้นทันที
“ทำไมคะ อย่าบอกนะว่าคุณเกรงใจมัน!”
กร้าวอึกอัก พอดีมือถือลลิตาดังขึ้น เธอไม่รับสาย จ้องหน้าคาดคั้นกร้าว
“ว่ายังไงคะ หรือคุณแคร์มันจริงๆ”
“ผมไม่ได้แคร์ แค่ไม่อยากให้มีเรื่องทะเลาะกันในบ้าน”
ลลิตาจ้องเขาอย่างจับพิรุธ กร้าวรำคาญ
“จะรับไหม สายนั่นน่ะ ผมรำคาญเสียง”
ลลิตาหยิบมือถือมาดูแล้วหน้าตื่น เห็นว่าเชิดโทรมา กร้าวเห็นท่าทีของลลิตาก็แปลกใจ
“ใครน่ะ!”
ลลิตาฝืนยิ้ม
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” เธอกดตัดสาย “ไม่อยากให้ลิต้าอยู่ด้วยก็ตามใจคุณ วันนี้ลิต้ากลับก่อนก็ได้”
เสียงมือถือดังขึ้นอีก ลลิตาสะดุ้ง ต้องกดรับสายอย่างรำคาญ
“รู้แล้ว ฉันติดธุระอยู่ เดี๋ยวโทร.กลับ!” เธอกดวางสาย “ลิต้าไปนะคะ”
ลลิตายิ้มให้ ก่อนจะลนลานออกไป กร้าวมองตามอย่าสงสัย
ลลิตาแอบเดินมามุมหนึ่งของบ้าน ดูโทรศัพท์ที่เป็นชื่อเชิดโทร.เข้ามา เธอกดตัดสายแล้วปิดเครื่อง เจ็บใจที่เชิดตามจองล้างจองผลาญ...กร้าวลงมา เห็นขำกำลังเก็บแก้วน้ำที่เอามารับรองลลิตา
“ลิต้ากลับไปแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ”
กร้าวถอนใจ แล้วนึกถึงอนุชเป็นห่วง
“คุณนุชล่ะ”
พอดีอนุชเดินกลับเข้ามา กร้าวเห็นอนุชก็ตีหน้าขรึม ขำยกถาดน้ำออกไป
“ถามหาฉันทำไม”
“ไม่มีอะไร แค่จะเช็คว่าหนีกลับบ้านไปรึยัง”
“คุณได้ทุกอย่างที่ต้องการไปแล้ว ยังจะให้ฉันอยู่ที่นี่ทำไม”
กร้าวกวาดสายตามองทั่วเรือนร่างของเธอ
“รู้ได้ยังไงว่าผมได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว”
อนุชเห็นสายตากร้าว ทั้งอึดอัดทั้งหวาดหวั่น
“คุณนี่มันหยาบช้า น่าทุเรศที่สุดเลย!”
อนุชสะบัดหน้าหนี กร้าวกระชากกลับมา
“เดี๋ยวซี่...ผมยังไม่ได้บอกเลย ว่าผมดีใจแค่ไหนที่เห็นอสิตมันเป็นเหมือนที่พ่อผมเคยเป็น”
อนุชทั้งโกรธทั้งเสียใจ สะบัดหนี กร้าวจับแขนไม่ปล่อย กระชากกลับมาอีก
“หวังว่ามันจะไม่ตรอมใจตายไปซะก่อนนะ จะได้ทนอยู่กับความทุกข์ทรมานนานๆ”
“คุณมันใจร้ายที่สุด! ฉันขอให้ไฟแค้นในใจคุณ เผาผลาญตัวคุณเองให้มอดไหม้ ให้พินาศย่อยยับ เหมือนที่คุณทำกับคนอื่น!”
อนุชสะบัดออกไป เจ็บปวด กร้าวอึ้ง รู้ว่าเธอแค้นเขา เหมือนที่เขาแค้นครอบครัวเธอ...แล้วเมื่อไรเรื่องมันจะจบ กร้าวยุ่งยากใจ
ด้านกรวิกนั่งจ๋อยๆ มองเหม่อไปที่ประตูห้องทำงานกร้าว คิดถึงเขามาก คณิตเดินเข้ามา
“เจ้านายคุณอยู่ไหม เจ้ากร้าวน่ะ”
กรวิกส่ายหน้า
“วันนี้ไม่เข้าออฟฟิศค่ะ”
“เอ้อ...ดีเหมือนกันนะ เป็นเจ้าของกิจการ อยากมาทำงานก็มา ไม่อยากมาก็นอนกอดเมียอยู่ที่บ้าน”
กรวิกไม่พอใจ ตวัดสายตามองค้อนทันที คณิตรู้ตัวว่าไม่น่าพูด หน้าเจื่อนไป
“ขอโทษครับ ผมลืมตัว คิดว่าพูดกับเพื่อนผู้ชาย”
กรวิกยิ่งโกรธ
“ฉันเหมือนผู้ชายตรงไหนห้ะ!”
อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 13 วันที่ 14 มี.ค. 56
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager