อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 16/3 วันที่ 23 มี.ค. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 16/3 วันที่ 23 มี.ค. 56

“คุณรภคะ อรขอโทษ อรก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงยังไม่ลืมคุณกร้าวทั้งๆ ที่เขาทำร้ายครอบครัวอร”
“คงเพราะคุณอรรักคุณกร้าวมาก”
“อรก็ไม่รู้คะ อรรู้แค่ว่า คุณกร้าวเป็นเหมือนไฟ เวลาที่อยู่ใกล้ๆ เขาอรรู้สึกเหมือนจะละลาย แต่คุณรภเป็นเหมือนน้ำ อรรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่มีคุณรภอยู่ข้างๆ” อรชาถอนใจ “อรรู้ว่าอรไม่ควรรักคุณกร้าว
แต่อรคงต้องใช้เวลาที่จะลืมเขา”
ปรารภกุมมือ

“ผมจะรอครับ ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ”
ทั้งสองยิ้มให้กัน ต่างรู้สึกดีต่อกัน ท้องฟ้ายามค่ำคืนสวยงาม

พระอาทิตย์ขึ้นยามเช้าสวยงาม...อนุชนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ในอ้อมกอดของกร้าว ด้วยสีหน้าแววตาครุ่นคิดสงสัยไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันคืออะไร รักจริงหรือแค่หลอกให้หลงเสน่ห์ กร้าวขยับตัวจะกอดอนุชให้แน่นขึ้น แต่กลับถูกเธอผลักไส เขาแปลกใจ
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ทำอย่างนี้ทำไม”
อนุชอยากได้ยินคำว่ารัก แต่กร้าวบื้อ ไม่เข้าใจ
“ก็คุณเป็นเมียผม”
“แค่นั้น”
“อือ”
อนุชงอนน้อยใจ
“จริงสินะ คุณเสียเงินตั้งร้อยล้าน ขอบคุณนะคะที่ตีค่าตัวฉันสูงขนาดนั้น”
อนุชหยิบเสื้อคลุมมาสวมก่อนจะเดินออกไปด้วยความน้อยใจ กร้าวมองตามด้วยความงง ๆ

พร้อมกับขำเดินถือตะกร้าผ้ามาตามทางเดินจะเก็บไปซัก พร้อมกำชับขำ
“อย่าลืมไปเก็บผ้าที่ห้องคุณกร้าวด้วย”
ทันใดนั้นก็เห็นอนุชที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เดินหน้าบึ้งออกมาจากห้อง กร้าวที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเช่นกันตามมาติด ๆ
“เป็นอะไรไปคุณ”
อนุชงอน
“อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉัน”
“ก็เมื่อคืน...”
อนุชสวนแรง
“ถ้าคิดจะแบ็คเมล์ฉันก็เอาเลย” เธอร้องไห้ออกมา “ฉันไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้แล้ว”
อนุชวิ่งออกไปทั้งน้ำตา ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ กร้าวจะรั้งไว้
“เดี๋ยวก่อนสิคุณ...คุณ...เป็นอะไรของเค้า หรือว่าเราทำอะไรผิด”
พร้อมยืนมองดูอยู่อีกมุมหนึ่ง หันไปถามขำ
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นนังขำ”
“ฉันจะไปรู้เหรอป้า ไม่ได้นอนใต้เตียงเค้า”
“นังนี่วอนซะแล้ว”
“ขอโทษ” ขำคิดได้ “หรือว่า คุณกร้าวจะกินตับคุณนุช”
“อาจเป็นได้...เฮ้ย จะบ้าเหรอ คุณกร้าวเป็นคนไม่ได้เป็นปอบ แกนี่พูดไปเรื่อย ไป ๆ ไปทำงาน”
ขำเดินไป พร้อมอดมองกร้าวที่ยืนงงอยู่ด้วยความสงสัยไม่ได้

ที่โต๊ะอาหารเช้า...พร้อมกับขำ ช่วยกันเสิร์ฟอาหาร ชาติกับอนุชนั่งอยู่ด้วยกัน
“ว่าไงคราวนี้บอกป๋าได้หรือยัง ไอ้เจ้ากร้าวมันรังแกอะไรหนูอีก”
อนุชรู้สึกอาย ไม่รู้จะพูดยังไงดี
“คือ...คือว่าคุณกร้าว...คุณกร้าว...”
ชาติมองหน้า
“หรือว่ามันบังคับไม่ให้หนูพูด”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะป๋า”
“งั้นมันเรื่องอะไรล่ะ”
“คือว่า...”
“คงถูกมันขู่อีกล่ะสิ” ชาติโกรธ “ไม่ไหวเลย แสดงว่าไอ้สิ่งที่ป๋าพร่ำสอนไม่เคยเข้าหูมันเลย ไม่เป็นไร เดี๋ยวป๋าจัดการเอง”
อนุชรีบรั้งไว้
“อย่าค่ะป๋า ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะค่ะ นุชขอร้อง”
ชาติถอนหายใจ
“ถ้าเจ้ากร้าวรู้จักให้อภัยคนอื่นได้แบบหนู ป๋าจะดีใจมาก แต่ในเมื่อเตือนแล้วไม่ฟัง ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”

ชาติพูดจบรีบเข็นรถออกไป อนุชจะห้ามแต่ไม่ทัน ทั้งอายทั้งขัดใจ
กร้าวเดินกลับไปกลับมาด้วยความกังวลว่าไปทำอะไรให้อนุชไม่พอใจ พอหันมาก็เห็นชาติเข็นรถเข้ามาพอดี

“อยู่นี่เองเหรอเจ้ากร้าว”
“มีอะไรเหรอครับ”
“เมื่อคืนแกไปทำอะไรหนูนุช”
“ผมเปล่านะครับ”
“แล้วทำไมเค้าถึงได้กลัวแกขนาดนั้น”
“ผมไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ นะครับ”
“ไม่ต้องมาโกหก นุชเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว”
กร้าวเหวี่ยงทันที
“งั้นมาถามผมอีกทำไมล่ะครับ”
“เพราะฉันอยากได้ยินจากปากแกยังไงล่ะ แกทำอะไรหนูนุช”
กร้าวอึกอักลังเลไม่แน่ใจว่าควรเล่าดีหรือเปล่า
“ผม...ผม...”
ทันใดนั้นอนุชก็เข้ามา
“พอเถอะค่ะป๋า อย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลย”
ชาติไม่พอใจ
“ไม่ได้ เพราะป๋าสัญญากับพี่สาวหนูแล้วว่าจะดูแลหนูให้ดีจนกว่าหนูจะกลับบ้าน ...บอกมาแกทำอะไรหนูนุช”
กร้าวอึกอัก
“ผม...”
“เห็นมั้ยหนูนุชหน้าซีดหมดแล้ว”
“ผม...”
อนุชทนอับอายไม่ไหววิ่งหนีไป ชาติหันมาตำหนิหลานชาย
“ยิ่งทำอย่างนี้ลุงก็ยิ่งอยากรู้ว่าแกทำอะไรเค้า เค้าถึงได้เสียใจขนาดนี้”
“ผม...ปล้ำอนุชครับ”
ชาติตะลึง
“ว่าไงนะ”
กร้าวรู้สึกผิด
“ผมปล้ำอนุช...”
ชาติบันดาลโทสะตบหน้ากร้าวอย่างแรง
“บัดซบที่สุด แกมันเลว ประณามคนอื่น แต่สุดท้ายก็เป็นซะเอง”
กร้าวอึ้งไปรู้สึกสำนึกผิด
“แกเคยคิดถึงความรู้สึกหนูนุชมั้ย ถ้าหนูนุชคิดสั้นเหมือนแม่แกจะทำยังไง”
คำพูดของชาติทำให้กร้าวใจหาย
“อนุช”
กร้าวรีบวิ่งออกไป ชาติโกรธหลานชายมาก

กร้าววิ่งเข้ามาในห้อง เห็นอนุชถือเชือกขนาดยาวอยู่ก็ตกใจ
“อย่านะนุช”
กร้าวรีบเข้าไปรวบตัวเธอแย่งเชือกจากมือมาถือ อนุชงงๆ
“คุณจะทำบ้าอะไรขึ้นมาอีกคุณกร้าว”
“ยังไงผมไม่ยอมให้คุณทำอย่างนี้แน่ ๆ”
“แล้วฉันทำอะไร”
“ก็เชือกนี่ไง”
“ก็เชือกแล้วไง”
“คุณไม่ได้จะผูกคอตายเหรอ”
“ฉันจะเอามัดของฝากพี่อร...”
กร้าวงง
“เรื่องเมื่อคืน...”
อนุชทั้งโกรธ ทั้งอาย
“ถ้าจะพูดเรื่องนี้อีกไปพูดที่อื่นเลย”
เธอจะเดินหนี เขารีบสวนไป
“ผมขอโทษ”
อนุชหันมาคิดไม่ถึง
“ขอโทษงั้นเหรอ...คุณพูดยังกับว่าเดินเหยียบเท้าฉันบนรถเมล์”
“แล้วจะให้ผมทำยังไง”
“เรื่องแค่นี้ต้องถามด้วยเหรอ ฉันเกลียดคุณ คุณมันพวกฉวยโอกาส เอาแต่ได้”
อนุชพูดเสร็จเดินออกไปทั้งน้ำตา กร้าวงงว่าเกิดอะไรขึ้น

ชายธง อรชา ปรารภเดินเข้ามาในโถงบ้านชาติ อนุชเดินถือกระเป๋ามาพอดีเห็นทั้งสามคนก็ดีใจ
“พี่อร”
อรชารีบเข้ามาดูน้อง
“เป็นยังไงบ้างนุช”
“นุชไม่เป็นไรค่ะพี่อร”
อรชาเห็นรอยถลอดแดงตามแขนขาก็ถามน้องด้วยความเป็นห่วง
“แล้วรอยตามแขนขานี่ล่ะ”
ชายธงโกรธ
“ไอ้กร้าวมันทำอะไรนุช บอกเรา”
อนุชห้าม
“อย่าชายธง เรื่องมันแล้วไปแล้วให้มันจบไป อย่ามีเรื่องกันอีกเลย”
ชายธงฮึดฮัดไม่พอใจ แต่ก็ยอมอ่อนลงตามคำขอของอนุช อรชาโล่งใจ
“นุชไม่เป็นไรพี่ก็โล่งอก”
“แล้วพี่อรคิดว่าคุณกร้าวจะทำอะไรนุชเหรอคะ”
อรชาคิดถึงตอนที่กร้าวหลอกตนไปปล้ำ เธอกระดากไม่กล้าพูด
“คือว่าพี่คิดว่าคุณกร้าวจะ...จะ...”
ชายธงโพล่งออกมา
“จะทำมิดีมิร้ายกับนุช”
อนุชหน้าสลด
“แล้วทำไมทุกคนถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ”
“ก็เพราะว่าพ่อเรา...” อรชาอึกอัก “ไปข่มขืนแม่เค้า”
อนุชตกใจ
“ข่มขืน”
ปรารภหันมาบอก
“คุณลุงเป็นคนเล่าเรื่องนี้ให้พวกเราฟังเอง”
กร้าวตามมาถึงพอดี อนุชมองเขาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ คิดว่าเขาทำทั้งหมดเพราะต้องการแก้แค้นเธอ อนุชเสียงสั่นน้ำตาคลอ
“ที่แท้เรื่องเมื่อคืนก็...”
ชายธงถามทันที
“ก็อะไรนุช”
กร้าวเห็นชายธงเข้ามาแสดงความเป็นห่วงเป็นใยอนุชก็ฮึดฮัดไม่พอใจ อนุชตัดใจกลัวจะมีเรื่องขึ้นมาอีก
“ไม่มีอะไรชายธง...กลับกันเถอะค่ะ นุชจะไม่อยากจะเหยียบที่นี่อีก”

อนุชมองกร้าวอย่างน้อยใจก่อนจะเดินไป กร้าวหน้าตึงขึ้นมาเพราะหึงอนุช
ขณะที่เชิดนอนกอดผู้หญิงอยู่บนเตียงในโรงแรม เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปลุกทั้งสอง เชิดงัวเงียอารมณ์เสีย

“ใครวะมาเคาะแต่เช้าอย่างนี้”
ผู้หญิงเดินไปเปิดประตู ทันใด พวกตำรวจก็บุกเข้ามารวบตัวเชิด
“เฮ้ย ปล่อยกู ปล่อย”

ลลิตาเดินออกมาจากโรงแรมเล็กๆ อยู่ๆตำรวจก็เข้ามาประกบ
“คุณลลิตา ผมต้องขอเชิญคุณไปให้ปากคำที่โรงพัก”
ลลิตาหน้าตื่นตกใจ
“เรื่องอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”
“คนร้ายคดีวางแผนฆ่าคุณอนุช ศุภกาญจน์ซัดทอดว่าคุณเป็นคนจ้างวาน”
ลลิตาอึ้ง ตกใจ

กร้าวเดินโมโหเข้ามาในโรงพัก ไหนครับคุณตำรวจ ไอ้คนร้ายที่มันจะฆ่าเมียผม”
เชิดที่นั่งหันหลังอยู่ หันมายิ้มให้อย่างกวนๆ กร้าวเข้าไปกระชากเชิดขึ้นมาต่อยกองไปที่พื้นทันที ตำรวจเข้ามาห้าม
“คุณ ควบคุมอารมณ์หน่อย”
“ทำร้ายร่างกายโดนปรับเท่าไหร่ครับ”
กร้าวเปิดกระเป๋าหยิบเงินให้ปึกหนึ่ง
“นี่ครับคุณตำรวจ”
เชิดเพิ่งลุกขึ้นมาได้ โดนกร้าวต่อยล้มโครมลงไปอีก
“พอแล้ว แกจะทำก็ไปทำนังตามันซี่ มันเป็นคนสั่งให้ฉันทำ”
“เขาสั่งให้แกไปตายแกจะไปไหม อย่าเอาคำนี้มาอ้าง แกมันเห็นแก่เงิน แกเกือบจะฆ่าคนดีๆไปคนนึงแล้ว”
ตำรวจพยายามห้าม
“คุณกร้าวครับ เรารู้ครับว่าคุณรักภรรยา”
กร้าวชะงักไป มีอีกคนที่ทักว่าเขารักอนุช
“แต่เราขอให้คุณควบคุมอารมณ์หน่อย อย่ามีเรื่องชกต่อยที่นี่”
ตำรวจอีกชุดคุมตัวลลิตาเข้ามา พอเห็นกร้าวเธอก็โผเข้าหา
“คุณกร้าว ลิต้าไม่ได้ทำนะคะ มันปรักปรำลิต้า ลิต้าไม่ได้บอกให้มันฆ่านุช แค่จะให้มันขู่นุช”
เชิดโมโห
“ถ้าแกไม่สั่งแล้วฉันจะทำได้ไง เรื่องอะไรฉันถึงอยากฆ่าคนสวยๆอย่างนั้น...คุณตำรวจครับ นังนี่แหละ
มันหลอกให้ผมทำ”
ลลิตาโกรธ
“แก ไอ้ชั่ว แกปรักปรำฉัน”
ลลิตากระโดดเข้าตะปบหน้าเชิด ทั้งสองยื้อ จะทำร้ายกัน ตำรวจคอยห้าม กร้าวเห็นแล้วเอือม เดินหนีออกไป ลลิตาหันมาเห็น
“อ้าว คุณกร้าว อย่าเพิ่งไปสิคะ คุณกร้าว...คุณตำรวจคะ อย่าเพิ่งจับฉันนะคะ ฉันขอตกลงกับคุณกร้าวก่อน”

กร้าว ชาติ กรวิกอยู่ด้วยกันที่บ้าน ตำรวจพาลลิตาเข้ามา กร้าวถามอย่างสงสัย
“คุณตำรวจจะพาเขามาที่นี่ทำไมครับ”
ลลิตาเข้ามากอดแข้งกอดขา เสแสร้งขอร้องไห้
“คุณกร้าวคะ เชื่อลิต้าเถอะนะคะ ลิต้าไม่คิดว่าเรื่องจะเลวร้ายขนาดนั้นจริงๆ”
กรวิกเบ้หน้า
“จ้างวานฆ่าอย่างนั้นเนี่ยนะ”
ลลิตาแอบทำหน้าเจ็บใจ หันไปอ้อนกร้าวต่อ
“เรื่องราวมันไปไกลกว่าที่ลิต้าคิดจริงๆนะคะคุณกร้าว ลิต้าไม่เคยคิดจะให้นุชตาย”
กร้าวมองหน้า
“แล้วที่จะเอาปืนไปยิงนุชล่ะ”
ลลิตาสะอึก

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 16/3 วันที่ 23 มี.ค. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager