อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/5 วันที่ 12 มี.ค. 56
“โถ ... ทูนหัวของบ่าวเจ้าขา พักกายพักใจ คิดเข้าวัดทำบุญดีกว่าไหมเจ้าคะ”รำพึงตวาด จวงหุบปากหมับ
“นังจวง ข้าอุตส่าห์เลี้ยงลูกคุณพี่มาเป็นสิบปี เอ็งคิดว่าข้าไม่ควรจะได้รับรางวัลตอบแทนบ้างรึ ยังไง”
รำพึงยิ้มร้ายมีแผนชั่วอยู่ในใจ
เวลากลางวัน คุณพระไวคุยกับพระยาสุรินอยู่บนเรือน
“กระผมได้โสมมาจากเมืองจีน เห็นเขาว่ากินแล้วกำลังวังชาเพิ่มขึ้นดีนัก กระผมก็เลยนำมาฝากท่านเจ้าคุณขอรับ”
“ดีเหลือเกินคุณพระ ช่วงนี้ฉันมีงานราชการมากโข จะกลับมาทำงานเรือนต่อก็ไม่ค่อยจะมีแรง คงจะไม่เหมือนคุณพระ ยังหนุ่มยังแน่น แม่รำพึงก็งามเหลือหลายต่อให้เหนื่อยงานแค่ไหน งานเรือนก็คงไม่เคยขาด”
“แม่รำพึงไปไหนเสียเล่า ทำไมไม่มา”
“มาขอรับ แต่รำพึงขอแวะไปหาคุณเกลียว เห็นว่ามีผ้าทอมาฝาก”
เกลียวยกน้ำมาให้
“คุณเกลียวได้พบรำพึงหรือยัง”
“ยังค่ะ ดิฉันเพิ่งมาจากเรือนครัว”
คุณพระไวแปลกใจ
“รำพึงหายไปไหน”
ภายในสวน ทัดกำลังพรวนดิน รำพึงเดินเข้ามาหา
“ไม่น่าเชื่อ ว่าขุนพิทักษ์ผู้สูงศักดิ์จะตกต่ำได้ถึงเพียงนี้”
“แต่แปลกนะ ทุกวันนี้พี่มีความสุขกว่าเมื่อก่อนมาก”
รำพึงทำเป็นถามใสซื่อ
“คุณพี่คะ คุณพี่คิดว่าแม่น้อยรักพ่ออัฐเหมือนที่พ่ออัฐรักแม่น้อยไหมคะ”
“ถามทำไม”
“น้องอยากได้แม่น้อยเป็นลูกสะใภ้ค่ะ”
“ต้องให้พี่ขอร้องเจ้าถึงขนาดไหน เจ้าถึงจะยอมเลิกยุ่งกับ...”
รำพึงพูดตัดบท
“ถ้าตาอัฐกับแม่น้อยรักกันจริง น้องก็อยากให้พวกเขามีความสุข หรือคุณพี่ไม่อยากเห็นลูกคุณพี่มีความสุขคะ”
“อย่ายุ่งกับคุณน้อย”
“น้องไม่ได้พูดถึงแม่น้อยค่ะ น้องพูดถึงลูกคุณพี่...ซึ่งหมายถึงตาอัฐต่างหาก”
ทัดงง
“เจ้าหมายความว่ายังไง”
รำพึงไม่ตอบ แต่ทำหน้าร้ายให้ทัดสงสัยมากๆ แล้วหันหลังเดินไป ทัดเดินตาม
“รำพึง”
รำพึงเดินไปทางหน้าเรือนเห็นคุณพระไวเดินเข้ามา รำพึงมองด้วยหางตาเห็นว่า ทัดกำลังตามมา รำพึงยิ้มร้ายแล้วปรี่เข้าไปหาคุณพระไว
“คุณพี่คะ”
ทัดเห็นคุณพระไวรีบผลุบหลบหลังต้นไม้
“รำพึงไปไหนมา คุณเกลียวอยู่บนเรือน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้องฝากผ้าทอไปกับคนใช้แล้ว คุณพี่คะเมื่อกี้น้องเจอพ่อเทิดตีไก่อยู่ทางโน้น เด็กหนุ่มไม่เอาการเอางานแบบนั้น ถ้าคุณพระเกิดยกแม่น้อยให้พ่อเทิดก็คงโง่เต็มทน รับรองว่าตาอัฐได้สมหวังกับแม่น้อยแน่นอนค่ะ ทีนี้ระพีก็จะหมดเสี้ยนหนาม”
“งั้นถ้าเรายกระพีให้พ่อเทิด เราก็คงโง่ใช่ไหม”
“แต่ลูกของเรารักพ่อเทิด คุณพี่ขัดใจลูกได้หรือคะ”
“รำพึง...น้องหวังดีกับระพี หรือกับตาอัฐกันแน่”
“น้องก็ต้องหวังดีกับทั้งคู่ เพราะทั้งระพีและอัฐเป็นลูกของเรา”
“ไม่ใช่! อัฐเป็นลูกของไอ้พิทักษ์”
ทัดอึ้ง !
“คุณพี่อย่าพูดไปสิคะ ประเดี๋ยวใครได้ยินเข้า”
“ที่จริง น้องน่าจะฆ่าตาอัฐให้ตายตามพ่อแม่มันไปเสียตั้งแต่วันนั้น ไม่น่าเก็บมันมาเลี้ยงให้ทิ่มแทงใจพี่อยู่จนทุกวันนี้”
“แต่ตอนนี้ตาอัฐกำลังจะตอบแทนบุญคุณให้คุณพี่ เมื่อตาอัฐแต่งงานกับแม่น้อยลูกคุณนวล ระพีก็จะได้สมหวังกับพ่อเทิด แค่คิดก็มีความสุขแล้ว กลับเรือนกันเถอะค่ะคุณพี่”
รำพึงกับคุณพระไวออกไป ทัดยังอึ้งไม่หาย
“อัฐลูกพ่อ”
ภายในห้องนอน จวงรู้แผนของรำพึง
“คุณอัฐเป็นลูกท่านขุนพิทักษ์กับนังชุ่ม คุณน้อยเป็นลูกนังชุ่มกับคุณพระเกิด งั้นคุณอัฐกับคุณน้อยก็เป็นพี่น้องกัน ! ถ้าสองคนนี้แต่งงานกันก็เท่ากับว่า...หา!”
“เอ็งคิดดูแล้วกัน ว่าหัวใจของคุณพี่จะชอกช้ำแค่ไหน จากนั้นข้าจะบอกความจริงกับนังชุ่ม ถึงเวลานั้นมันจะต้องทุกข์ทรมานกว่าข้าหลายร้อยเท่า”
“ที่ผ่านมาจวงคิดว่าคุณรำพึงรักคุณอัฐจริงๆ เสียอีกนะเจ้าคะ”
“ข้าเลี้ยงตาอัฐมา ทำไมข้าจะไม่รักเขา แต่ในเมื่อคุณพี่กับนังชุ่มมันยังมีชีวิตอยู่ทำให้ข้าช้ำใจ ตาอัฐก็ต้องรับผิดชอบ”
“แล้วคุณรำพึงไม่กลัวท่านขุนพิทักษ์จะไปบอกคุณพระไวหรือเจ้าคะ”
“คุณพี่ไม่โง่ทำแบบนั้นหรอก เชื่อข้าสิ”
ภายในเรือนคนใช้ ทัดกราบหมอนสามครั้ง
“คุณแม่ขอรับ ลูกจะช่วยลูกชายของลูกกับคุณน้อยอย่างไรดี”
ทัดไม่สบายใจ
เวลากลางวันของวันใหม่ ระพีนอนร้องไห้กระซิกๆ อยู่บนเตียง คุณพระไวเปิดประตูเข้ามา มองสภาพลูกก็ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ
“ระพี พ่อมีข่าวดีมาบอก”
“ถ้าไม่ใช่เรื่องพี่เทิด ระพีไม่ฟัง”
“งั้นก็ตั้งใจฟังพ่อซะคนดีของพ่อ”
คุณพระไวดึงระพีลุกขึ้น
“เรื่องที่พระยาสุรินจะไปสู่ขอแม่น้อยให้พ่อเทิดไม่เป็นความจริงเลยสักนิด พ่อเทิดโกหกลูก พระยาสุรินกำลังยุ่งกับงานราชการ ไม่มีแก่ใจตบแต่งลูกชายตอนนี้แน่นอน”
ระพียิ้มดีใจ
“คุณพ่อไม่ได้โกหกลูกใช่ไหมคะ”
“พ่อเคยโกหกลูกด้วยรึ”
ระพีกอดคุณพระไว
“ถ้างั้นคุณพ่อกับคุณแม่ก็ไปสู่ขอแม่น้อยให้พี่อัฐเลยสิคะ พี่อัฐจะได้สมหวัง ระพีก็จะได้หมดเสี้ยนหนาม นะคะคุณพ่อ นะคะๆๆ”
คุณพระไวยิ้ม
รำพึงลุกพรวด ตกใจ
“คุณพี่จะไปสู่ขอแม่น้อย”
“เจ้าค่ะ คุณพระบอกให้คุณรำพึงแต่งตัว เพราะคุณพระจะไปสู่ขอวันนี้ เดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ”
“คุณพี่จะไปเจอนังชุ่มไม่ได้ !”
“ทำไมล่ะเจ้าคะ คุณรำพึงก็อยากให้คุณอัฐกับคุณน้อยสมสู่ เฮ้ย สมหวังกันอยู่แล้วมิใช่หรือเจ้าคะ”
“ถ้าคุณพี่เจอนังชุ่ม คุณพี่ต้องรู้แผนของข้า ข้าเกรงว่าคุณพี่จะขัดขวาง”
“แหม...เรื่องกล้วยๆ คุณรำพึงก็ใช้มารยาสาไถกล่อมคุณพระไวให้ทำตามแผนเหมือนเดิมสิเจ้าคะ”
“ข้าอยู่กับคุณพี่มาสิบห้าปีแล้วนะนังจวง วิธีนั่นใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว ตอนนี้คุณพี่อยู่ไหน”
“รอคุณรำพึงอยู่ข้างนอกเจ้าค่ะ”
รำพึงรีบลุกออกไปทันที จวงตาม
รำพึงออกมาจากในห้อง จวงเดินตามมา คุณพระไว ระพี อัฐคอยอยู่แล้ว
“คุณแม่มาแล้ว รีบไปกันเถอะค่ะ พี่อัฐตื่นเต้นใจจะขาดอยู่แล้ว”
อัฐส่ายหน้าไม่ได้คิดอะไรอย่างที่ระพีพูดเลย
“คุณพี่คะ น้องคิดว่าเราไม่ควรไปวันนี้”
“ทำไม”
“น้องเกรงว่าจะไม่เหมาะสมถ้าจู่ๆ เราบุ่มบ่ามไปไม่ให้ทางโน้นรู้ตัว แล้วถ้าเกิดเราถูกปฎิเสธกลับมา จะเสียหน้ากันหมด ให้น้องไปทาบทามดูท่าทีทางฝ่ายนั้นก่อนดีกว่าค่ะ”
“ไม่ต้องดูแล้วค่ะคุณแม่ พี่อัฐออกจะรูปงามเป็นถึงลูกชายคุณพระไวเดชาชาญ ใครๆ ก็อยากดองด้วยทั้งนั้น ไปวันนี้เลยนะคะคุณพ่อ”
“หยุดเดี๋ยวนี้ระพี”
ระพียอมหยุดแต่มองแม่อย่างเคืองๆ
“ตาอัฐว่ายังไงเห็นด้วยกับแม่ใช่ไหม”
“ครับ ผมเองก็อยากจะแน่ใจว่าคุณน้อยคิดยังไงกับผม ผมไม่อยากให้คุณน้อยมาแต่งงานกับผม ทั้งๆ ที่ไม่ได้รักผม”
“ได้ วันนี้ฉันจะยังไม่สู่ขอ”
รำพึงสบตากับจวงอย่างโล่งใจ
“แต่ฉันจะไปทาบทามเอาไว้ก่อน” คุณพระไวพูดต่อ รำพึง , จวง หันขวับ
“คุณพระเกิดจะได้ไม่กล้ายกแม่น้อยให้คนอื่น”
รำพึงกับจวงอึ้ง คุณพระไวกำลังจะออกจากเรือน คนใช้ชายวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“คุณพระขอรับ ทางสุพรรณส่งข่าวมาบอกว่า หลวงตามั่นอาพาธหนักมากขอรับ”
“หลวงตา !”
รำพึงได้ทีรีบบอก
“คุณพี่รีบกลับไปเยี่ยมหลวงตาเถอะค่ะ ท่านชราภาพมากแล้ว”
“อ้าว...แล้วเรื่องพี่อัฐ” ระพีถาม
รำพึงพูดกับคุณพระไว
“เรื่องนั้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของน้องเองค่ะ”
คุณพระไวพยักหน้ายอม รำพึงสบตากับจวงโล่งใจอีกครั้ง ระพีชักหงุดหงิด
บนเรือนคุณพระเกิด เวลากลางวัน นวลนั่งแกะสลักผลไม้อยู่ รำพึงกับจวงเข้ามา จวงถือโหลใส่กลีบลำดวน นวลหันไปเห็นลุกขึ้นต้อนรับ
“อ้าว...คุณรำพึง”
“ดิฉันลองทำกลีบลำดวนตามที่คุณนวลแนะนำก็เลยจะนำมาให้ลองชิมค่ะ”
“ยินดีค่ะ”
นวลรับโหลมาแล้วส่งให้คนใช้
“เอาไปจัดใส่จาน แล้วก็หาน้ำหาท่ามาให้คุณรำพึงด้วยนะ”
“จวงไปช่วยด้วยคนนะเจ้าคะ”
จวงกับคนใช้ออกไป เหลือรำพึงกับนวลอยู่กันตามลำพัง
“คุณน้อยไปไหนหรือคะ”
“ตามไปช่วยคุณพระรักษาชาวบ้านค่ะ เห็นว่าจะแวะเข้าป่าไปหาสมุนไพรเตรียมไว้ด้วย เผื่อมีโรคระบาดค่ะ”
ระหว่างนั้นรำพึงจ้องมีดปากผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะ มือเลื่อนขึ้นไปจับมีดขึ้นมากำแน่น สายตามองชุ่มด้วยความเกลียดชัง นวลหันหน้ามา รำพึงวางมีดลง ปั้นหน้าเป็นปกติ
“แหม...หนูน้อยน่ารักจิตใจดีเช่นนี้เอง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตาอัฐของดิฉันถึงได้หลงรัก คุณนวลคะ ที่ดิฉันมาวันนี้ก็เพราะว่าอยากจะมาทาบทาบหนูน้อยให้ตาอัฐค่ะ”
คุณพระเกิดกับน้อยเดินถือตะกร้าใส่สมุนไพรออกมาจากในป่า แล้วเจอทัดยืนคอยอยู่
“ลุงทัด ! ลุงทัดมาทำอะไรที่นี่จ๊ะ”
“กระผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณพระขอรับ”
น้อยรู้งานบอก
“งั้นน้อยไปเก็บฟ้าทลายโจรตรงนั้นนะคะคุณพ่อ”
คุณพระเกิดยิ้มรับ น้อยเดินออกไป
“นายทัดมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันรึ”
สีหน้าทัดไม่สบายใจ
บนเรือนพระยาสุริน เทิดถือดาบไล่ฟันคนใช้ชาย คนใช้วิ่งหนีกันอุตลุด คนที่โดนฟันแล้วนอนร้องครวญครางกันระนาว
“ไอ้พวกขี้ครอก คิดว่าจะหนีข้าพ้นเรอะ !”
เทิดไล่ฟันไม่ยั้งเหมือนคนบ้า พระยาสุรินกับเกลียวเข้ามา
“ผีบ้าตัวไหนเข้าสิงแก เจ้าเทิด”
“คุณเทิดโกรธที่รู้เรื่องว่าบ้านคุณพระไวไปทาบทามคุณน้อยให้คุณอัฐแล้ว” เกลียวบอก
“เหลวไหลสิ้นดี เทิดหยุดเดี๋ยวนี้ !”
“ลูกไม่หยุดจนกว่าเจ้าคุณพ่อจะไปสู่ขอคุณน้อยให้ลูกเดี๋ยวนี้”
เทิดไล่ฟันคนที่นอนเจ็บอยู่อย่างทารุณ
“เกลียว ไปตามคุณพระเกิดมาพบฉัน”
เทิดหยุดฟัน ยิ้มพอใจ
นวลจัดขนมแห้งใส่ขวดโหล คนใช้เดินนำเกลียวเข้ามา
“คุณนวลเจ้าคะ มีคนมาขอพบคุณพระเจ้าค่ะ”
นวลหันมายิ้มให้เกลียว ผู้หญิงตรงหน้าคือคู่แข่งหัวใจ เกลียวนึกถึงคำพูดของทัด
“นี่หมายความว่า คุณนวลภรรยาคุณพระเกิดก็คือเมียของพี่”
“ใช่!”
เกลียวมองหน้านวลเหมือนตกอยู่ในภวังค์ และต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงนวล
“เชิญนั่งก่อนนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเรียนคุณพระให้”
เกลียวรับคำ “ค่ะ”
นวลหันหลัง เกลียวยังมองตาม
“ผู้หญิงคนนี้เหรอ..คือเมียพี่ทัด”
คุณพระเกิดออกมาจากในห้องพร้อมนวล
“อ้าว...คุณเกลียว มีอะไรหรือถึงได้มาถึงที่นี่”
อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/5 วันที่ 12 มี.ค. 56
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียาละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager