อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16/3 วันที่ 19 มี.ค. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16/3 วันที่ 19 มี.ค. 56

“เจ็บมากมั้ย นังจวง”
จวงน้ำตาไหลออกมาเพราะคิดว่ารำพึงมาด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บแค่นี้ อีจวงทนได้เจ้าค่ะ...คุณรำพึงไม่ต้องกลัวนะเจ้าคะ อีจวงสาบานว่าจะปิดปากให้สนิท ไม่บอกความลับนี้กับใครเด็ดขาด”
รำพึงน้ำตาซึม ค่อยๆลูบหัวจวง
“เอ็งจงรักภักดีกับข้าเหลือเกิน”
จวงยิ้มทั้งน้ำตา

“ชีวิตของจวงเป็นของคุณรำพึง ต่อให้ต้องตาย จวงก็ไม่มีวันหักหลังทูนหัวของบ่าวแน่นอนเจ้าค่ะ”
รำพึงมองหน้าจวง ทาสผู้ซื่อสัตย์

“เอ็งยอมตายเพื่อข้าได้จริงนะ”

จวงชะงักกึก
“คุณรำพึง”
“ถ้าภักดีต่อข้า เอ็งต้องพิสูจน์ให้ข้าเห็น”
รำพึงยื่นกระบอกยาพิษให้จวง
“กินยาพิษนี่ซะ ข้าจะได้มั่นใจว่าความลับของข้าจะตายไปพร้อมกับเอ็ง!”
จวงร้องไห้โฮออกมาเพราะไม่คิดว่ารำพึงจะทำกับตนถึงขนาดนี้
“ทูนหัวของบ่าว!”
“คุณพี่จะไม่มีวันได้รับรู้เรื่องชั่วๆของข้าจากปากของเอ็ง”
รำพึงพูดทั้งน้ำตา
“ไหนบอกว่ารักข้าไง ข้าสั่งให้เอ็งตายเพื่อข้า เอ็งทำได้มั้ย”
จวงกัดฟันตอบด้วยความเจ็บปวด
“ชีวิตของจวง...เป็นของคุณรำพึงเจ้าค่ะ”
จวงค่อยๆยื่นมือไปรับถ้วยยาแล้วยกถ้วยยาเข้าปาก น้ำตาไหลเป็นทาง พลางคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่ก่อไว้

จวงบีบคอแจ่มเพื่อให้อ้าปาก แจ่มดิ้นรนสุดชีวิต

รำพึงมองจวงที่กรอกยาใส่ปาก รำพึงน้ำตาไหลเป็นทางเมื่อนึกถึงภาพที่จวงทั้งหัวเราะ ร้องไห้ ที่โดนรำพึงกระทำต่างๆนานา … สาหัสเพียงไร จวงก็ทน!

กระบอกยาพิษตกลงพื้น จวงจับหน้าอกเหมือนมีไฟเผาอยู่ภายใน จวงดิ้นทุรนทุรายอยู่ที่พื้น
“ ขอบใจในความภักดีของเอ็ง”
จวงน้ำตาไหล น้ำลายฟูมปาก ตะเกียกตะกายมาจับขารำพึง
“ทูนหัว...ของบ่าว!”
สิ้นคำ จวงก็สิ้นใจตาย รำพึงลงนั่งลูบหัวจวงแล้วร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่ หมดสิ้นแล้ว..คนที่ซื่อสัตย์ที่สุดในชีวิตรำพึง

บริเวณสวนหน้าเรือนคุณพระเกิด เวลากลางวัน เทิดยืนรอน้อยด้วยความกระวนกระวาย สักพักน้อยเดินออกมาจากเรือน
“คุณน้อย...”
น้อยนิ่ง
“คุณเทิดกลับไปเถอะค่ะ น้อยไม่มีอะไรจะพูดด้วย”
“คุณน้อยพูดแบบนี้ เห็นไอ้ทัดมันดีกว่าพี่ใช่มั้ย”
น้อยพูดอย่างชัดเจน
“ลุงทัดใจคอไม่เหี้ยมโหดเหมือนคุณเทิด”
เทิดเสียใจ
“คุณน้อย พี่รักคุณน้อยมากนะครับ”
เทิดพุ่งเข้าจับตัวน้อย น้อยถอยแล้วผละออกทันที
“พี่ขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับคุณน้อย แต่ทั้งหมดนั้นก็เพราะพี่ไม่อยากให้คุณน้อยรัก ไอ้อัฐ คุณน้อยจะให้พี่ทำยังไงถึงจะยอมยกโทษให้พี่ พี่จะทำให้ทุกอย่าง”
“กลับไปซะ อย่ามาให้น้อยเห็นหน้าอีก แล้วน้อยจะยกโทษให้”
น้อยพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป ทิ้งให้เทิดหน้าชา เสียใจอยู่ตรงนั้น

บริเวณโถงเรือนที่ว่าการ พระยาสุรินหน้าเสีย หลังจากอ่านเอกสารราชการ ข้าราชการบอกว่า
“ในเอกสารฉบับนี้ระบุว่า ท่านกับกลุ่มพ่อค้าร่วมกันฉ้อโกงทรัพย์สินแผ่นดิน แล้วพ่อค้าเหล่านั้นก็สารภาพหมดแล้วว่าท่านเป็นคนวางแผนทั้งหมด”
พระยาสุรินโวยวาย
“จะมาเอาผิดข้าได้ยังไง ข้าเป็นถึงพระยา คนอย่างข้าไม่เคยผิด”
“กระผมต้องคุมตัวท่านเพื่อไปสอบสวนเพิ่มเติมขอรับ”
“อย่ามาแตะต้องตัวข้า ออกไป..ออกไป!”
ข้าราชการพยักหน้าส่งสัญญาณ เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าจับตัวพระยาสุรินที่ดิ้นขัดขืนสุดชีวิต
“ปล่อยข้า...ปล่อยสิวะ”
เจ้าหน้าที่ลากตัวพระยาสุรินออกไป

ภายในเรือน เทิดนั่งซึมอยู่ ลูกน้องวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเทิด
“เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับคุณเทิด”
“อะไร”
“ท่านเจ้าคุณถูกจับขอรับ”
เทิดตกใจบอก
“เจ้าคุณพ่อ!”
ภายในกระท่อมเก็บฟืน นวลป้อนข้าวให้ทัด แต่ทัดไม่กิน
“เจ้ามีครอบครัวที่ดีรอเจ้าอยู่ ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องลำบากเพราะข้า”
“ข้าจะไม่ทิ้งท่านไปไหน ข้าอยู่ไม่ได้ถ้าท่านเป็นอันตราย ถ้าไม่อยากให้ข้าตายก็อย่าผลักไสข้าให้ไปจากท่าน”
นวลวางจานข้าวด้วยความน้อยใจ และเดินออกไป
ที่หน้ากระท่อม อัฐเดินมาถึง ในมืออัฐถือกริชอยู่ เป็นจังหวะที่นวลออกมาจากในกระท่อม
“ตาอัฐ!”
“ผมเอากริชมาคืนคุณน้าครับ”

นวลนึกถึงคำพูดของทัด
“เพราะตาอัฐ คือลูกของเรา!”

นวลโผเข้ากอดจนอัฐตกใจ
“ตาอัฐลูกแม่!”
อัฐตกใจ
“คุณน้านวล”
นวลถอนกอดอัฐออกมา
“อัฐคือลูกของแม่!”
อัฐนิ่งอึ้ง
“คุณน้าคงเข้าใจผิด”
“แผลเป็นที่แขนซ้ายของลูก มันเกิดขึ้นในวันที่เราพรากจากกัน คุณรำพึงจะฆ่าลูก แม่พยายามปกป้องลูกด้วยกริชเล่มนั้น”
อัฐจับแผลที่แขน แต่ยังยืนช็อกอยู่
“ไม่จริง...แม่รำพึง คือแม่ของผม”
“ฟังแม่นะตาอัฐ แม่..คือแม่ของลูก!”
“ไม่จริง!”
ทัดออกมาจากกระท่อม

“จริง! แล้วข้าก็คือพ่อของเจ้า คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าตอนนี้...คือพ่อแม่ที่แท้จริงของเจ้า”
อัฐมองทัดอย่างช็อก!
“เลือดในตัวเจ้ามาจากพ่อที่ชื่อพิทักษ์ และแม่ที่ชื่อชุ่ม รำพึงต้องการทำร้ายให้พ่อกับแม่เจ็บปวด จึงใช้เจ้าเป็นเครื่องมือ...พ่อขอโทษที่ทำให้บาปของพ่อต้องตกไปอยู่ที่ลูก”
นวลจะเข้าไปหา แต่อัฐผละหนี
“ไม่จริง! ไม่จริง”
อัฐตั้งรับความจริงไม่ทันจึงวิ่งหนีไป!
“ตาอัฐลูกแม่!”
นวลตะโกนตามหลังไปจนเกือบจะเป็นลม ทัดที่เจ็บอยู่เข้าไปประคองนวล


เวลาเย็น ที่บริเวณที่คุมขัง ศพจวงถูกคลุมด้วยผ้า คุณพระไวนิ่งอึ้ง
“นังจวงมันตายเพราะกินยาพิษเข้าไปขอรับ” คนงานบอก
คุณพระไวกัดฟันพูด
“เอาศพมันไปฝัง”
คนงานบ้านคุณพระไวยกศพจวงออกไป คุณพระไวมองไปที่เรือนก่อนจะเดินฉับๆออกไป

บริเวณโถงเรือน รำพึงน้ำตาคลอเบ้า พยายามข่มอารมณ์กลัว เศร้า ทุกข์ ปะปนกันไปหมด คุณพระไวเดินขึ้นบันไดมา รำพึงรีบปรับสีหน้าทันที
“นังจวงมันตายแล้ว”
รำพึงทำเป็นตกใจมาก
“อะไรนะคะ คุณพี่ฆ่านังจวงเหรอ ทำไมคุณพี่โหดร้ายแบบนี้”
“ใครกันแน่ที่โหดร้ายกว่ากัน”
รำพึงชะงักกึกถาม
“คุณพี่หมายความว่ายังไง”
“อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ ว่าเจ้าทำอะไรกับนังจวง” คุณพระไวเดินเข้าไปพูดใส่ หน้านิ่งๆ แต่มีพลังสุดๆ
“มือของเจ้าเปื้อนเลือดมามากพอแล้วนะ ต้องให้มีคนตายอีกกี่คนมันถึงจะสาแก่ใจของเจ้า”
รำพึงน้ำตาคลอ แต่ยังไม่ยอมแพ้
“คุณพี่…ปรักปรำน้อง”
“ เจ้ารู้อยู่แก่ใจว่าเจ้าทำอะไร การตายของนังจวงมันยิ่งทำให้พี่แน่ใจในคำตอบ...ว่าระพีไม่ใช่ลูกของพี่!”
“คุณพี่!”
“ที่ผ่านมา พี่ยอมหูหนวกตาบอดเพราะความรักของพี่ที่มีให้กับเจ้า แต่เจ้าก็ยังไม่ยอมหยุด ฆ่าได้แม้กระทั่งทาสที่จงรักภักดี ศพรายต่อไปคงจะเป็นพี่ใช่มั้ยรำพึง”
รำพึงอึ้งไป
“พี่จะไม่ทนให้น้องใช้พี่เป็นเครื่องมืออีกต่อไป พี่จะบอกให้ไอ้อัฐมันได้รับรู้ว่ามันเป็นลูกนอกไส้ ให้มันได้รู้ว่าแม่ที่มันเทิดทูนนักหนาฆ่าพ่อแม่ที่แท้จริงของมัน”
ที่ด้านนอกอัฐได้ยินทุกสิ่ง อัฐได้แต่ช็อก รำพึงไม่ยอมแพ้
“ถ้าคุณพี่บอกตาอัฐ น้องจะไม่ไว้หน้าคุณพี่ อย่าคิดเป็นศัตรูกับน้อง ถ้าคุณพี่ไม่อยากเสียใจ” รำพึงพูดสายตาเหี้ยม

รำพึงจ้องคุณพระไวไม่วางตา สงครามกำลังเกิดขึ้นระหว่างคุณพระไวกับรำพึง
ภายในห้องนอน ระพีนั่งเหม่อลอย โยกตัวไปมาเหมือนคนสติฟั่นเฟือน คุณพระไวลงมานั่งที่เตียง แล้วใช้มือปาดผมลูกสาว
“พ่อ...จ๋า”
คุณพระไวน้ำตาหยดเผาะ คุณพระไวโผเข้าไปกอดระพี แล้วนึกถึงภาพลูกสาวหน้าตาสดใส ออดอ้อนใส่คุณพระไว
“คุณพ่อขา คุณพ่อช่วยระพีด้วย”
“พ่อจะไม่ทิ้งระพีไปไหน ระพีจะเป็นลูกของพ่อไปจนวันตาย”
คุณพระไวนั่งกอดลูกสาวของคนอื่นที่เขารักสุดหัวใจ

ในเวลากลางคืน ภายในห้องนอน อัฐนั่งมองกริชที่อยู่ตรงหน้าตัวเองแล้วนึกถึงนวล

นวลโผเข้ากอด อัฐตกใจ
“ตาอัฐลูกแม่!”
อัฐช็อกหนัก
“ไม่จริง!”
“จริง! แล้วข้าก็คือพ่อของเจ้า คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าตอนนี้ คือพ่อแม่ที่แท้จริงของเจ้า” ทัดบอก

คุณพระไวพูดกับรำพึง
“พี่จะบอกให้ไอ้อัฐมันได้รับรู้ว่ามันเป็นลูกนอกไส้ ให้มันได้รู้ว่าแม่ที่มันเทิดทูนนักหนาฆ่าพ่อแม่ของมัน!”

ด้านนอกห้อง รำพึงเห็นอัฐนั่งนิ่งจากประตูที่แง้มน้อยๆ รำพึงก้าวเข้าไปในห้อง
“นั่งคิดอะไรอยู่เหรอตาอัฐ”
อัฐหันขวับไปมองรำพึง
“ทำไมมองแม่อย่างนั้น”
อัฐมองรำพึงนิ่งค้าง รำพึงเข้าไปจะเอามืออังหน้าผาก
“ไม่สบายหรือเปล่าลูก”
อัฐลุกหนีจนรำพึงแปลกใจ
“ท่าทางแปลกๆแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ บอกแม่มาเถอะตาอัฐ”
อัฐกำหมัดแน่นมองรอยยิ้มของรำพึง อัฐตัดสินใจถาม
“คุณแม่รู้จักคนชื่อ พิทักษ์ กับชุ่ม มั้ยครับ”
รำพึงไม่อยากจะเชื่อหูที่ได้ยินคำถามนี้จากอัฐ
“ตาอัฐ”
“ที่คุณพ่อไม่เคยรักผม เพราะผมไม่ใช่ลูกของคุณพ่อกับคุณแม่ใช่มั้ยครับ”
รำพึงส่ายหน้า
“ไม่นะตาอัฐ...ลูกคือลูกของแม่”
อัฐถลกแขนเสื้อขึ้นเห็นรอยแผลเป็น

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16/3 วันที่ 19 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager