อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 12/2 วันที่ 12 มี.ค. 56
กร้าวหนีเข้ามาในห้องน้ำ ยืนอยู่ใต้ฝักบัว ปล่อยให้น้ำราดรดเรือนร่างแกร่งกำยำ เพื่อชำระความแค้นในใจ แต่มันก็ไม่หายไปได้ กร้าวกำหมัด ทุบกำแพงดังปัง“เราสมควรล้างแค้นให้แม่ไม่ใช่เหรอ แต่ทำไม...ทำไม”
กร้าวแค้นตัวเองที่ทำร้ายอนุชไม่ลง
เช้าวันใหม่หมอมาตรวจอาการทั่วไปของอสิต เปิดเปลือกตา ส่องไฟฉาย อรชาเข้ามายืนใกล้ๆ เป็นห่วงพี่ชายมาก
“คุณหมอคะ ทำไมป่านนี้พี่สิตยังไม่ฟื้นอีกคะ”
“สภาพคนไข้แย่มาก อาจต้องใช้เวลาฟื้นตัว แต่อาการทั่วไปจัดอยู่ในเกณฑ์ดี ไม่ต้องห่วงนะครับ”
อรชาพยักหน้ารับแล้วไหว้ขอบคุณหมอ
“ค่ะคุณหมอ ขอบคุณนะคะ”
หมอรับไหว้แล้วออกไป อรชาหันกลับมามองอสิต แล้วทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง
“พี่สิต...อรอยากให้พี่สิตฟื้นเร็วๆ อรมีเรื่องมากมายที่ต้องบอกพี่สิต...”
อรชารู้สึกเศร้าว้าเหว่ จนน้ำตารื้นขึ้นมา ซบหน้าลงที่เตียงพี่ชาย ร้องไห้สะอึกสะอื้น มือข้างหนึ่งเข้ามาแตะไหล่ เธอเงยหน้ามอง ปรารภยิ้มให้กำลังใจ
ปรารภกับอรชาอยู่ที่ห้องอาหารในโรงพยาบาล พนักงานวางจานอาหารตรงหน้า อรชาเงยหน้ามองปรารภ หน้าเบ้ไม่อยากกิน
“ทานซักหน่อยนะครับคุณอร”
“แต่อรไม่อยากกินอะไรเลยค่ะ”
“ตอนนี้ทั้งพี่สิตทั้งนุชอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ถ้าคุณอรเป็นอะไรไปอีกคนคงแย่...”เขายิ้มอบอุ่นให้ “ทานหน่อยเถอะนะครับ”
อรชาฝืนใจหยิบช้อน แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อน เธอหยิบมาดูแล้วเงยหน้าบอกปรารภ
“ชายธง...”
ชายธงคุยมือถือกับอรชาอยู่ที่บ้าน
“ผมจะบุกไปที่บ้านนายกร้าววันนี้ นายกร้าวออกจากบ้านเมื่อไหร่ ผมจะเข้าไปช่วยนุช”
อรชาเป็นห่วง
“จะดีเหรอชายธง ถ้าคนของคุณกร้าวเจอเข้า...” อรชาหันมาบอกปรารภ “ชายธงจะบุกเข้าไปช่วยนุชวันนี้ค่ะ”
ปรารภหน้าเครียดเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะระวังตัว”
ปรารภบอกอรชา
“บอกให้ชายธงรอก่อน เดี๋ยวผมจะรีบตามไป”
ชายธงได้ยินรีบบอกมาทางโทรศัพท์
“ไม่ต้องครับ ผมไปคนเดียวดีกว่า ถ้าพลาดพลั้งอะไรไปจะได้เดือดร้อนคนเดียว”
เธียรมายืนแอบฟัง หน้าเครียด
ชายธงเดินออกมา พอดีกับที่ธารินถือตะกร้าขนมกำลังเข้ามาที่บ้าน
“พี่ชายธง...ทำอย่างกับรู้ว่ารินจะมา ออกมาต้อนรับ”
“พอดีพี่มีธุระ ต้องรีบไป ตามสบายนะ”
ชายธงจะเดินออกไป ธารินรีบดึงแขนไว้
“เดี๋ยวก่อนสิคะ พี่ชายธงจะไปไหน” ธารินชูตะกร้าขนมขึ้นมา “รินทำขนมมาฝากพี่ชายธงตั้งเยอะ”
“รินกินไปก่อน เดี๋ยวพี่กลับมา”
ธารินเห็นชายธงไม่ใส่ใจเธอเลยก็หมดความอดทนโพล่งออกมา
“จะไปหาอนุชใช่ไหมคะ!”
ชายธงชะงัก
“พี่เลิกยุ่งกับพวกวิชเวทย์ซะทีเถอะค่ะ!”
“พี่ขี้เกียจทะเลาะ”
ชายธงสะบัดแขน เดินออกไป ธารินมองตามอย่างน้อยใจ เธียรมองอยู่ทีประตูบ้านอย่างหนักใจ ก่อนจะผลุบกลับเข้าไปในบ้าน
กร้าวเดินเข้ามาหยุดที่หน้าโต๊ะเลขา หยิบเอกสารและซองจดหมายต่างๆขึ้นมาดู กรวิกเข้ามา เห็นกร้าวก็ชะงัก แกล้งทำหน้าเย็นชาใส่ กร้าวยิ้ม ส่ายหน้า
“อย่าบอกนะ ที่ไม่มาทำงานหลายวันเพราะยังโกรธอา”
“นกเป็นแค่เลขา มีสิทธิ์โกรธเจ้านายด้วยเหรอคะ”
กร้าวจับมือกรวิกขึ้นมากุมไว้ หญิงสาวอึ้งๆ ใจอ่อนยวบ
“ใครบอกว่านกเป็นแค่เลขา...นกยังเป็นนกน้อย หลานที่น่ารักของอาเสมอ”
กรวิกผิดหวัง
“เป็นได้แค่นั้นเหรอคะ”
“ถึงจะเป็นแค่อาหลาน แต่นกก็เป็นคนสำคัญของอาเสมอนะ”
กรวิกเจ็บปวด เบือนหน้าหนีซ่อนน้ำตา พอดีโทรศัพท์ออฟฟิศดังขึ้น กรวิกกลั้นน้ำตา พยายามทำเสียงให้ปรกติตอนรับสาย
“สวัสดีค่ะ...ใช่ค่ะ...ใครต้องการเรียนสายด้วยคะ...”
กรวิกทำหน้าฉงน กร้าวแปลกใจ
“ใครเหรอนก”
กรวิกเอามือปิดโทรศัพท์บอกกร้าว
“เสียงผู้ชายค่ะ บอกว่าเป็นผู้หวังดี...”
กร้าวแปลกใจ รีบดึงโทรศัพท์มาคุย
“สวัสดีครับ ผมกร้าว ศุภกาญจน์...”
เธียรโทรมาบอกว่าชายธงกำลังบุกไปที่บ้านกร้าวเพื่อพาอนุชออกมา
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ก็ขอบคุณมากที่โทรมาบอก”
กร้าววางสาย หน้าเครียด กรวิกสงสัย
“มีอะไรรึเปล่าคะอากร้าว”
กร้าวฝืนยิ้ม ส่ายหน้า
“ไม่มีอะไร อามีธุระต้องรีบไป อาไปก่อนนะ”
กร้าวหันมาจากกรวิกสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นขึ้งเครียดอีกครั้ง เดินออกไป
ปรารภเดินมาส่งอรชาที่ หน้าบ้านมโนรมย์ เสียงมือถือปรารภดังขึ้นเขากดรับสาย
“ว่าไง มีอะไร”
อรชาหยุดมองปรารภ
“ได้...ไม่เป็นไร มีปัญหาอะไรนายตัดสินใจแทนฉันได้เลย”
ปรารภวางสายหันมาบอกอรชา
“ไม่มีอะไรครับ งานมีปัญหานิดหน่อย”
อรชาเป็นห่วง
“ช่วงนี้อรรบกวนคุณมากเหลือเกิน”
“ผมเต็มใจครับ”
“แต่อรควรจะเข้มแข็งกว่านี้ จะได้ไม่ต้องรบกวนคุณ”
ปรารภหัวเราะ
“ไม่เป็นไรครับ ผมบอกแล้วไงว่าผมเต็มใจ”
อรชายังเกรงใจ
“คุณรภจะกลับไปทำงานเลยก็ได้นะคะ”
ปรารภชะงัก คิดว่าโดนไล่
“ครับ...ถ้าคุณอรอยากอยู่คนเดียว”
อรชาตกใจ เพราะไม่ได้คิดจะไล่
“คุณรภ...!”
ปรารภฝืนยิ้ม
“ผมรู้ครับ ว่าคุณอรอ่อนโยนเกินกว่าจะไล่ใครตรงๆ ผมแค่อยากดูแลคุณอร...แต่ถ้าคุณอรเห็นว่าผมเกะกะ ผมก็เข้าใจครับ”
ปรารภหันกลับ เดินออกไป อรชามองตาม อึ้ง ค้าง
ปรารภเดินคอตกกลับออกมา แต่อรชารีบตามมาคว้ามือดึงไว้
“อรไม่เคยเห็นคุณรภเกะกะเลยนะคะ”
ปรารภชะงัก หันกลับมา อรชาสบตาตัดสินใจบอกเผยความอ่อนแอในใจ
“คุณรภอยู่ด้วยอรรู้สึกอบอุ่น...ตอนนี้ที่นี่ไม่เหลือใครแล้ว ไม่รู้ว่าชายธงจะช่วยนุชออกมาได้ไหม แต่อรไม่อยากให้คุณรภต้องกลุ้มใจไปด้วย”
ปรารภดีใจ กุมมืออรชา
“ผมยินดีกลุ้มใจไปกับคุณอรครับ”
ทั้งสองสบตากัน มีรอยยิ้มอบอุ่นใจ ทันใดนั้นเสียงลลิตาสั่งแหวนดังเข้ามา
“ขนไปทิ้งให้หมด”
อรชาและปรารภแปลกใจ...ลลิตาสั่งแหวนให้เอาของอรชามาทิ้งหน้าบ้าน อรชาและปรารภเข้ามา
“นี่มันของอร พี่ลิต้ามีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับของๆ อร”
“บ้านนี้เป็นของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ ต่อไปนี้แกไม่ต้องมาเหยียบบ้านนี้อีก”
“ไม่ อรไม่ไป ที่นี่บ้านอร”
ลลิตาโกรธตบหน้าอรชา
“โอ๊ย”
“พูดดีๆ ไม่ชอบ อยากเจ็บตัวใช่มั้ย”
ลลิตาเงื้อมือจะทำร้ายอรชาอีก ปรารภจับมือลลิตาไว้
“ปล่อยฉันนะ”
ปรารภตบหน้า ลลิตาตกใจโกรธ
“ไอ้รภ แกตบหน้าฉันทำไม ฉันเป็นญาติแกนะ แกต้องเข้าข้างฉันถึงจะถูก”
“ถึงเป็นญาติ ถ้าทำผิด ผมก็ไม่เข้าข้าง ลิต้าทำแบบนี้มันเกินไปแล้ว”
“ออกไปจากบ้านฉันให้หมด ออกไป” ลลิตาหันไปสั่งการ์ด “ไล่พวกมันออกไปให้หมด”
ปรารภรีบพาอรชาออกจากบ้านไป
ปรารภพาอรชามาในสถานที่แห่งหนึ่ง อรชาสะท้อนใจร้องไห้น้ำตาไหลพราก
“แม้แต่บ้านตัวเอง อรยังกลับไปไม่ได้”
ปรารภปลอบ
“ผมว่าช่วงนี้คุณอรพักที่โรงพยาบาลไปก่อนดีกว่าครับ คุณอรจะได้เฝ้าคุณสิตและเพื่อความปลอดภัยของคุณอรเองด้วย”
“แล้วจะปล่อยให้พี่ลิต้าครอบครองบ้านวิชเวทย์เหรอคะ”
“ถอยหนึ่งก้าวมาตั้งหลัก ไม่ได้หมายความว่าเรายอมแพ้นะครับค่อยๆ คิดหาทางแก้ปัญหากันดีกว่า”
อรชาคล้อยตาม
“ขอบคุณนะคะ”
ปรารภและอรชาสบตากัน อรชาซึ้งใจที่ปรารภคอยอยู่ข้างๆ เธอเสมอ
ชายธงกระโดดเข้ามาในรั้วบ้านกร้าว ลูกน้องสองคน กำลังเดินมาทางนั้น ชายธงรีบหลบ ลูกน้องได้ยินเสียงสวบสาบ หันมอง
“อะไรวะ”
ชายธงที่แอบอยู่รู้ว่าลูกน้องรู้ตัว ก้มหยิบก้อนหินแล้วปาไปอีกทาง ลูกน้องได้ยินเสียงอีกทางก็หันมอง แต่ไม่เห็นอะไร ลูกน้องหันไปถามเพื่อน
“ทำไมได้ยินเสียงเหมือนมีใคร”
“ก็นกหนูตามเรื่องล่ะวะ จะมีใคร”
ลูกน้องทั้งสองเดินออกไปอย่างไม่ติดใจสงสัย ชายธงออกมาจากที่ซ่อน รีบหลบเข้าบ้านไป
ชายธงแอบเข้าบ้านมาอย่างรีบร้อน แต่ต้องเบรกเอี๊ยดเมื่อได้ยินเสียงคนกำลังเดินมา เขารีบหาที่ซ่อน ขำเดินผ่านไป ไม่เห็น ชายธงออกมาจากที่ซ่อน รีบขึ้นบันไดไป...ชายธงขึ้นมา มองรอบๆอย่างระวังตัวที่ประตูห้องอนุช เห็นว่ามีสายยู คล้องกุญแจไว้ เขาเดินไปที่ห้องนั้น คอยหันมองอย่างระวังตัว
อนุชนั่งกอดเข่าอยู่ในห้อง ทั้งเบื่อทั้งเศร้า ได้แต่ครุ่นคิด เสียงประตูเปิด อนุชหันไปมองแล้วต้องตกใจ ชายธงเข้ามา
“ชายธง มาที่นี่ได้ยังไง!”
“เราแอบพวกลูกน้องของนายกร้าวเข้ามา นุชต้องหนีจากที่นี่!”
“เกิดอะไรขึ้นชายธง รู้เรื่องที่ให้สืบแล้วรึยัง ตกลงคุณกร้าวต้องการอะไร!”
“อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยนุช รีบหนีไปจากที่นี่ก่อน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า!”
ชายธงดึงมืออนุช รีบพาออกไป
ชายธงกับอนุชหนีลงมาด้านล่าง แต่ดันเจอขำที่เดินกลับมาพอดี อนุชเข้าไปหา
“ขำ! มาตั้งแต่เมื่อไร”
“คุณชาติให้ขำมาช่วยงานที่นี่ค่ะ แล้วนี่คุณนุชจะไปไหน!”
ชายธงรีบเข้ามาล็อคตัว ปิดปากขำไว้ อนุช ตกใจ
“ชายธง จะทำอะไรน่ะ!”
“จะให้ขำไปบอกพวกลูกน้องนายกร้าวหรือไง!...ขอโทษนะขำ แต่พวกเราจำเป็น”
ชายธงลากขำกลับขึ้นไปชั้นบน อนุชมองตามอย่างเป็นห่วง
“ชายธง อย่าทำอะไรรุนแรงนะ!”
“ไม่ต้องห่วง แค่จะพาขำไปไว้ที่ห้องนุช มันมีกุญแจล็อคจากด้านนอก”
อนุชมองตามชายธงที่พาขำขึ้นบันไดหายไป อนุชรำพึง
“ขอโทษนะ ขำ...”
อนุชหันกลับมาแล้วต้องตกใจ กร้าวพาตำรวจ2คนเข้ามา กร้าวมองอนุชด้วยสีหน้าขึงขัง
ส่วนชายธงรีบร้อนลงบันไดมา แต่ไม่เห็นอนุชก็แปลกใจ จึงเดินออกไปมองหา
“นุช...นุช...”
จู่ๆ ตำรวจก็เข้ามารวบตัวชายธงล็อคไว้จากด้านหลัง ขณะที่กร้าวพาอนุชเดินออกมา ชายธงแค้นที่หลงกล
“ไอ้กร้าว!”
กร้าวแจ้งกับตำรวจทันที
“นายนี่มาดูลาดเลาที่บ้านผมหลายหนแล้ว คงจ้องขโมยเมียผมอยู่ รบกวนคุณตำรวจช่วยพาออกไปทีเถอะครับ”
ตำรวจรับทราบ แล้วลากชายธงออกไป อนุชตามไป อ้อนวอนขอร้องด้วยความเป็นห่วง
“คุณตำรวจ ขอร้องเถอะค่ะ อย่าทำอะไรรุนแรงนะคะ”
กร้าวตามมาดึงอนุชไว้ พูดเหน็บด้วยความหึงหวง
“เป็นห่วงกันจริงนะ!”
กร้าวเข้ามานั่งในห้องรับแขก อนุชเดินมากับขำ เธอเป็นคนไปปล่อยขำออกมา
“ขอโทษนะขำ”
อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 12/2 วันที่ 12 มี.ค. 56
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager