อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 15/5 วันที่ 21 มี.ค. 56
“แต่ถ้าคุณอยากดับอนาคตตัวเองด้วยเรื่องโง่ๆ ผมก็ห้ามไม่ได้ จะทำอะไรก็เชิญตามสบาย”กร้าวแกล้งหันหนี ทำไม่สนใจ ลลิตางงว่าจริงหรือหลอก
ทันใดนั้นกร้าวก็กระโจนเข้ามาแย่งปืนลลิตาปืนลั่นอีกหนึ่งนัด อนุชก้มหลบอย่างตกใจ ลลิตาสู้แรงเขาไม่ได้ โดนแย่งปืนไป
“คุณกร้าว”
กร้าวเงื้อมือจะตบลลิตา อนุชห้ามไว้
“อย่า คุณกร้าว”
กร้าวกับลลิตาหันมอง คิดว่าอนุชไม่ถือโทษ แต่แล้วอนุชกลับพูดขึ้นเสียงเข้ม
“ฉันเอง”
ทันใดนั้น อนุชตบหน้าลลิตาฉาดใหญ่ด้วยความโมโห
“อย่าถือว่าชีวิตคนอื่นเป็นแค่ผักปลา จะทำอะไรกับใครก็ได้ ถ้าเห็นว่าชีวิตตัวเองมีค่า ชีวิตคนอื่นก็มีค่าเหมือนกัน”
ลลิตาโดนโยนออกมาที่หน้าบ้านอีกครั้ง แต่พอตั้งหลักได้ ก็จะลุกขึ้นมา คนงานเข้ามาล็อคตัวไว้ กร้าวสั่งพวกคนงานที่มาออดูกันอยู่
ลลิตาอึ้งตะลึงคาที่
“คุณกร้าว คุณทำอย่างนี้กับลิต้าไม่ได้นะ”
“เสียใจลิต้า ผมทำไปแล้ว”
ลลิตาแค้น
“ได้...งั้นอย่าหวังเลยว่าจะอยู่ดีมีสุข ฉันจะเป็นพยานให้พวกสิต เอาคุณเข้าคุก”
กร้าวหน้านิ่ง เดินเข้ามาหาลลิตา
“รู้ไหมลิต้า...” เขาตวาดใส่หน้า “ผมไม่แคร์ อยากทำอะไรก็เชิญ” เขาหันไปสั่งคนงาน “เอาตัวออกไปได้แล้ว”
กร้าวพูดจบก็หันกลับเข้าบ้าน คนงานลากลลิตาที่ดิ้น ไม่ยอมออกไป
“คุณกร้าว กลับมาก่อน คุณจะทำแบบนี้กับลิต้าไม่ได้ คุณกร้าว กลับมา”
ลลิตาดิ้นหลุดจากคนงาน จะวิ่งเข้ามาในบ้าน กรวิกออกมา พร้อมถังน้ำ สาดน้ำใส่ลลิตาเปียกไปทั้งตัว
กรวิกยิ้มกวน
“หายบ้าหน่อยไหม”
ลลิตาโกรธ
“แก อีนกแร้ง”
“ช่วยไม่ได้ ก็อากร้าวบอกเองว่าจะใช้วิธีไหนไล่หมาบ้าอย่างเธอก็ได้”
“แกอย่าอยู่เลย”
ลลิตาจะเข้ามาทำร้ายกรวิก คนงานดาหน้าเข้ามาขวาง หน้าเหี้ยม ลลิตาชะงัก
“พวกเรา ได้ยินใช่ไหม อากร้าวบอกว่าใช้วิธีไหนไล่นังนี่ก็ได้”
ลลิตามองคนงานอย่างกลัวๆ คนงานก้าวเข้าหาลลิตาอย่างข่มขู่ ลลิตาตื่นกลัว
“อย่าเข้ามานะ” เธอถมน้ำลายใส่ “ถุย อย่าเข้ามานะ”
พวกคนงานก้าวเข้าหา ลลิตาจนแต้ม วิ่งหนีออกไป กรวิกยืนหัวเราะอย่างสะใจ
คณิตออกมา กร้าวหันมาถาม
“ลุงชาติเป็นไงมั่ง”
“แค่ฟกช้ำนิดหน่อย ไม่เป็นไรมาก”
กร้าวโล่งใจ
“ค่อยยังชั่วหน่อย”
“กร้าว ลุงแกอายุมากแล้วนะ แกน่าจะหาเรื่องเครียดๆมาให้ท่านน้อยกว่านี้”
“เรื่องวันนี้มันสุดวิสัยจริงๆ แต่ยังไงฉันก็ไล่ลลิตาออกไปแล้ว”
“มันไม่ใช่แค่เรื่องวันนี้นะกร้าว แต่การล้างแค้นของแกมันทำให้ลุงชาติไม่สบายใจ เมื่อไหร่แกจะจบเรื่องนี้”
กร้าวเครียดไป ไม่มีคำตอบ
กร้าวเข้ามาที่หน้าห้องอนุชอย่างลังเลเห็นประตูแง้มอยู่ เขาผลักเบาๆ แอบมองเข้าไปเห็นอนุชอยู่กับขำที่ตื่นตกใจ
“คุณลิต้าจะเข้ามายิงคุณนุชเหรอคะ”
อนุชพยักหน้าอย่างเหนื่อยๆ
“โถคุณนุช จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ โดนล่ามโซ่อย่างนี้ดีนะคะ คุณกร้าวมาช่วยคุณนุชไว้ทัน”
“ดีเหรอขำ อย่าลืมสิ คนที่ล่ามนุชไว้นี่ก็คือคุณกร้าวนะถ้านุชตาย ก็ฝีมือเขานั่นล่ะ”
กร้าวที่แอบมองอยู่ รู้สึกผิด
ชายธงนอนอยู่ที่เตียง ค่อยๆรู้สึกตัวพยุงตัวลุกขึ้นมองเห็นธารินนอนฟุบหน้าอยู่ข้างเตียงก็ชะงัก
“ริน...”
ธารินสะดุ้งตื่น
“พี่ชายธงเป็นอะไร ลุกขึ้นมาทำไม จะเอาอะไรบอกรินสิ”
ชายธงมองเห็นอ่างน้ำ ผ้าขนหนู
“เช็ดตัวให้พี่จนผล็อยหลับอยู่นี่เลยเหรอ”
“ก็รินทำอะไรไม่ถูก พี่ชายธงตัวร้อนมากเลย รินกลัวพี่จะช็อคไป”
ชายธงยิ้ม
“ขอบใจนะ”
“พี่ชายธงหิวรึเปล่า ไม่ได้กินอะไรเลย”
ชายธงยิ้มๆ
ธารินยกชามข้าวต้มมาป้อนชายธงอย่างเป็นห่วง
“ระวังร้อนนะคะ ค่อยๆเคี้ยวนะ”
ชายธงหัวเราะ
“พี่โตแล้วนะริน ไม่ต้องห่วงพี่ขนาดนั้น”
“คนป่วยก็เหมือนเด็กนั่นแหละ พี่ชายธงไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าพี่ชายธงไม่ยอมให้รินดูแล รินจะไปฟ้องคุณลุง”
ชายธงยิ้มๆ พยักหน้ารับ ธารินตักข้าวต้มอีก แต่ท้องร้องเสียเอง ชายธงชะงัก
“ท้องร้องเหรอ”
ธารินยิ้มแหยๆ
“มัวแต่กังวลเรื่องอาการพี่ชายธง รินเลยลืมกินข้าว”
ชายธงมองธารินอย่างซึ้งในน้ำใจ เธอจะป้อนต่อ แต่เขารับช้อนมาด้วยมือข้างที่ไม่โดนยิง แล้วยื่นช้อนให้ ธารินมองงง
“กินสิ พี่จะป้อนให้รินบ้าง”
ธารินยังอึ้งๆ
“เดี๋ยวไม่มีแรงไปฟ้องพ่อพี่นะ”
ธารินยิ้ม ยอมกิน ทั้งสองยิ้มให้กัน
ทางด้านอสิตอยู่ที่โต๊ะทำงานภายในบ้าน เขานั่งดูรูปถ่ายพ่อแม่ พูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ก็คงเหลือทางเดียวที่ผมจะช่วยน้องได้”
เขามองปืนกระบอกหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ”
ขณะที่กร้าวกำลังนั่งตอบอีเมล์เรื่องงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน ทันใดนั้น มือถือของเขาดังขึ้น อสิตพูดสาย
“ผมเอง อสิต ผมอยากเจรจากับคุณเรื่องอนุช”
“คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ต่อรองงั้นเหรอ”
“ผมรู้ว่าสิทธิ์ผมหมดไปนานแล้ว แต่ผมอยากเจรจากับคุณตัวต่อตัว แบบลูกผู้ชาย”
“ไม่จำเป็น”
“ทำไม หรือว่าพวกศุภกาญจน์ดีแต่รังแกผู้หญิง”
กร้าวไม่พอใจ
“อย่าคิดว่าคนอื่นจะสันดานเหมือนพ่อคุณ”
“งั้นกลัวอะไร”
“ก็ดี ผมอยากรู้เหมือนกันว่าจะมาไม้ไหนอีก”
กร้าวยิ้มเยาะ
อรชากำลังจัดบ้านทันใดนั้น มือก็เผลอไปโดนกรอบรูปตกลงพื้น เธอหยิบรูปขึ้นมาดู เห็นรูปอสิตแตกเป็นเสี่ยง ๆ อรชาตกใจ
“พี่สิต”
อรชารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ได้...อรชาเดินหาอสิต แหวนเดินสวนมาพอดี
“เห็นคุณสิตมั้ยแหวน”
“คุณสิต เพิ่งออกไปเมื่อกี๊นี้เองค่ะคุณอร”
“ไปไหน”
“คุณสิตไม่ได้บอกค่ะ”
อรชาเป็นห่วง...อรชาโทรหาอสิต จังหวะเดียวกันนั้นปรารภก็เดินเข้ามาพอดีถามด้วยความสงสัย
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับคุณอร”
อสิตไม่ยอมรับสาย อรชาบอกปรารภ
“พี่สิตออกไปไหนก็ไม่รู้ โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย อรสังหรณ์ใจไม่ดีเลยค่ะ”
“คุณสิตเอามือถือไปหรือเปล่า”
“คิดว่านะคะ”
“ลองใช้โปรแกรมติดตามเครื่องดูสิครับ”
อรชาทำตามคำแนะนำของเขาแล้วหันมาตอบด้วยความดีใจ
“เจอแล้วค่ะคุณรภ”
หน้าจอมือถือเห็นสัญญาณติดตามเครื่องแสดงผลว่าอสิตไม่ได้อยู่ในกรุงเทพ
“พี่สิตไม่ได้อยู่ในกรุงเทพ ไปไหน”
ปรารภจำได้
“นั่นมันทางไปไร่ทานตะวันนี่ครับ”
อรชาตกใจ
“พี่สิตไปทำไม”
อรชาถามปรารถด้วยความสงสัย
ปากทางเข้าไร่ทานตะวัน...กร้าวเดินมาหาอสิตที่นั่งรถเข็นรออยู่ข้างรถเก๋งคันงามของบ้านวิชเวทย์
“มีอะไรว่ามา”
“ปล่อยน้องสาวผมเถอะ ผมขอร้อง ผมยินดีชดใช้ทุกอย่างด้วยชีวิต”
กร้าวหันมา เห็นอสิตหยิบปืนที่เตรียมมาวางบนกระโปรงหน้ารถก็ยิ้มเยาะ
“พี่น้องวิชเวทย์เหมือนกันทั้งตระกูล ชอบเอาตัวเข้าแลก”
“หมายความว่ายังไง”
กร้าวกวนๆ
“อนุชยอมแต่งงานกับผม คุณอรก็ยอมมีอะไรกับผม แล้วผมจะเอาตัวคุณไปทำไม”
อสิตโกรธเจ็บใจ
“ในเมื่อคุณได้ทุกอย่างแล้ว ยังต้องการอะไรอีก”
“ความสะใจ”
“งั้นผมจะให้คุณเดี๋ยวนี้”
อสิตหยิบปืนจะยิงตัวเอง กร้าวเห็นอย่างนั้นก็ตกใจรีบเข้าไปแย่งปืน
“จะทำบ้าอะไร หยุดเดี๋ยวนี้”
อสิตตกลงจากรถเข็น นอนอยู่ข้างเท้ากร้าว
“โอ๊ย” อสิตร้องไห้ออกมา “ผมหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว ไม่เหลืออะไรแล้ว ปล่อยน้องสาวผมไปเถอะครับ
ผมขอร้อง”
ภาพชื่นพนมมือ อ้อนวอนแว่บเข้ามาในหัวกร้าว
“ขอร้องเถอะค่ะ อย่าทำอะไรฉันกับลูกเลย”
กร้าวถามอสิต ที่คลานอยู่บนพื้น
“รู้มั้ยผมเคยได้ยินอะไรคล้าย ๆนี้จากปากผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อ 20 กว่าปีก่อน รู้มั้ยผลเป็นยังไง...”
อสิตส่ายหน้าไม่รู้ กร้าวโมโหตะคอกใส่
“ผลก็ยืนอยู่ตรงหน้านี่ไง ถ้าศักดิ์ศรีเป็นสิ่งที่วิชเวทย์ภูมิใจนักภูมิใจหนา งั้นก็กราบขอขมาผมสิ ไม่แน่ ผมอาจจะใจอ่อน ไม่เหมือนพ่อคุณก็ได้”
อสิตลังเลนิดหนึ่ง
“ก็ได้ ถ้าคุณอยากได้อย่างนั้นจริงๆ”
อสิตคลานศอกเข้าไปหากร้าวที่ยืนอยู่ จะกราบเท้า กร้าวแววตาหวั่นไหววูบหนึ่ง ไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองทำ ทันใดนั้น อรชาปรารภก็เข้ามาห้าม
“อย่าไปเชื่อคุณกร้าวนะพี่สิต” อรชาจ้องหน้ากร้าว “คุณมันสารเลว”
อรชาจะเข้าไปตบ แต่กร้าวจับข้อมือไว้ได้แล้วเหวี่ยงตัวเธอออกไป ปรารภรีบเข้าไปประคองตัวอรชาไว้
“คุณอร” ปรารภโกรธมาก “แกไอ้ชาติชั่ว”
กร้าวยกปืนอสิตที่ตัวเองแย่งได้ขึ้นมาจ่อ
“ก็เอาสิ ถ้าคิดว่ากะโหลกหนากว่าลูกปืน”
อสิตตกใจ
“อย่าทำอะไรทุกคน ผมบอกแล้วไง ผมยินดีทำตามที่คุณขอทุกอย่าง”
อสิตคลานศอกไปที่กร้าว อรชาเห็นจะเข้าไปห้ามแต่ปรารภดึงตัวไว้
“อย่านะคะพี่สิต อย่า...อย่า”
อสิตกราบเท้ากร้าว อรชาร้องไห้ออกมาสุดเสียงหมดสิ้นแล้วศักดิ์ศรีวิชเวทย์
“ปล่อยน้องสาวผมเถอะครับคุณกร้าว”
“นี่เหรอศักดิ์ศรีของพวกวิชเวทย์...”
กร้าวยิ้มเยาะ อสิตอ้อนวอน
“ปล่อยนุชได้หรือยัง”
“แต่แกทำรองเท้าฉันเปื้อน ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
อสิตอึ้ง
“คุณกร้าว”
“หักหลัง...เหมือนที่พ่อแกชอบทำไง”
กร้าวพูดจบเดินหัวเราะไป อสิตโกรธจะคลานไปทำร้ายกร้าว อรชากับปรารภต้องดึงตัวพี่ชายไว้
“อย่าค่ะพี่สิต...อย่าค่ะ”
อสิตโกรธโวยวาย
“แกมันไอ้ชาติชั่ว ไอ้สารเลว”
สองคนพี่น้องกอดกันร้องไห้อย่างน่าเวทนา เหมือนคนที่หมดสิ้นแล้วทุกอย่าง
เมื่อกลับมาถึงบ้าน อรชากับปรารภ ช่วยกันประคองอสิตลงนอนบนเตียง อสิตร้องไห้อย่างสิ้นหวัง
“พี่ผิดเองอร พี่ไม่น่าไปให้มันดูถูกถึงที่เลย”
“ไม่ใช่ความผิดของพี่สิตหรอกค่ะ อรรู้พี่สิตทำดีที่สุดแล้ว”
“พี่สัญญาต่อไปนี้พี่จะไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนมาดูถูกเราได้อีกเป็นอันขาด...วันนึงแกต้องชดใช้ ไอ้กร้าว”
อสิตเจ็บใจ
กร้าวคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น หน้าเครียด คำพูดของอนุชเมื่อครู่ยังดังก้องในหัว
“อย่าลืมสิ คนที่ล่ามนุชไว้นี่ก็คือคุณกร้าวนะถ้านุชตาย ก็ฝีมือเขานั่นล่ะ”
กร้าวไม่สบายใจ กรวิกถือจานใส่ขนมเค้กเข้ามา ท่าทางร่าเริง
“อากร้าวคะ...มาฉลองกันเถอะค่ะ นกไล่นังหมาบ้านั่นออกไปได้แล้ว มันนะคะ
อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 15/5 วันที่ 21 มี.ค. 56
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager