อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 15 วันที่ 14 มี.ค. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 15 วันที่ 14 มี.ค. 56

คุณพระไวทั้งอึ้ง ทั้งงงถาม
“ใครขอรับ”
“เจ้ากรรมนายเวรของเจ้า แต่ตาอยากขอให้เจ้าอโหสิกรรมให้เขา เอาความดีชนะความชั่ว อย่าอาฆาตพยาบาทต่อกัน ให้ทุกอย่างจบสิ้นกันเพียงชาตินี้”
คุณพระไวยังอึ้งอยู่
“ได้ไหมเจ้าไว” หลวงตามั่นพูดด้วยเสียงอ่อนแรงเต็มทน
“ขอรับหลวงตา”

หลวงตามั่นหลับตาลง มือตกลงที่ข้างตัว มรณภาพอย่างสงบ
“หลวงตา !”
คุณพระไวกอดหลวงตาแน่น

คุณพระไวก้มกราบเท้าหลวงตามั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม
บริเวณแถวเรือนคนงาน ภายในเรือนพระยาสุรินเวลากลางคืน ลูกน้องเทิดโยนกองเสื้อผ้าของทัดลงบนกองไฟ เทิดมีผ้าพันรอบหัวยืนสั่งอยู่ ส่วนลูกน้องเทิดทั้งสองคนก็มีใบหน้าฟกช้ำเพราะโดนทัดเล่นงานมาเมื่อตอนกลางวัน
“เผาให้หมด อย่าให้เลือกซาก”
ลูกน้องเทิดโยนของลงไปอีก เกลียววิ่งเข้ามาผลักลูกน้องเทิดออก
“หยุดเดี๋ยวนี้ ! นี่มันเรื่องอะไร ทำไมจะต้องเอาข้าวของของพี่ทัดมาเผาด้วย”
“ไอ้ทัดมันคิดกำแหงกับข้า มันจะต้องชดใช้เยี่ยงหมาตัวนึง ! เผา !” เทิดบอก
ลูกน้องเทิดจะโยนของลงกองไฟ แต่เกลียวขัดขวาง
“ใครแตะต้องของพี่ทัด ข้ามศพฉันไปก่อน”
เทิดกระชากแขนเกลียว
“ถ้าเธอไม่ใช่เมียเจ้าคุณพ่อ เธอได้กลายเป็นศพสมใจแน่”
เทิดผลักเกลียวกระเด็นล้มกระแทกพื้น
“โอ๊ย !”
ลูกน้องโยนของทัดลงกองไฟ ลูกน้องอีกคนวิ่งเข้ามาบอก
“คุณเทิดขอรับ ไอ้ทัดมันกลับมาแล้วขอรับ”
“กลับมาวอนหาที่ตายแท้ๆ !”
เทิดกับลูกน้องคนที่สองเดินออกไป เกลียวลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ
“พี่ทัด !”

ทัดกำลังเดินเข้าไปในเรือน จู่ๆ ทัดก็ถูกไม้ฟาดจากด้านหลังจนล้มลง ยังไม่ทันได้ตั้งหลัก ลูกน้องเทิดก็เข้าไปกระหน่ำตีทัด
“อย่าเพิ่งให้มันตาย คนที่คิดเป็นศัตรูกับข้า มันต้องทรมานอย่างแสนสาหัสถึงจะสาสม !”

มุมหนึ่งที่โถงเรือนพระยาสุริน เกลียวนั่งคุกเข่าเกาะขาพระยาสุริน อ้อนวอน
“ที่ผ่านมาดิฉันไม่เคยขอสิ่งใดจากท่าน ครั้งนี้ท่านให้ดิฉันได้ไหมคะ ได้โปรดช่วยพี่ทัดด้วย”
พระยาสุรินยิ้มเจ้าเล่ห์ถาม
“ถ้าข้าช่วยไอ้ทัด ข้าจะได้อะไรตอบแทน”
เกลียวส่งสายตายั่วยวน
“ดิฉันให้ท่านได้ทุกอย่าง และจะให้สมใจท่านยิ่งกว่าที่ผ่านมา”
พระยาสุรินกระตุกยิ้มตาวาวด้วยความเจ้าชู้

ภายในเรือนพักคนงาน ทัดถูกจับมัดมือห้อยสูง ใบหน้าปูดบวดเต็มไปด้วยเลือด สลบเหมือด ลูกน้องเทิดเอาน้ำสาดหน้า ทัดรู้สึกตัว ลูกน้องเทิดชกทัดต่อ เทิดนั่งดูอย่างสะใจ
“จะเอามันให้ตายเลยหรือไง”
พระยาสุรินเข้ามา ลูกน้องรีบถอยฉากออก
“ปล่อยมัน!” พระยาสุรินสั่ง
“แต่ไอ้ทัดมันกำแหงกับลูก”
“แค่นี้มันก็ไม่กล้าอีกแล้ว ปล่อยมัน!”
“นังเมียบ่าวบังคับเจ้าคุณพ่อให้มาที่นี่ใช่ไหม”
“คนอย่างพ่อไม่มีใครบังคับได้ แต่พ่อไม่อยากให้ใครมาตายในบ้าน ปล่อยไอ้ทัดซะ ถ้าใครไม่ฟัง ข้าจะเฉดหัวออกไปจากที่นี่ ไม่ว่าหน้าไหนทั้งนั้น!”
เทิดโกรธแต่ขัดคำสั่งพ่อไม่ได้

ทัดนอนสลบจมกองเลือดอยู่บนพื้น เกลียวเข้ามาประคองอย่างสงสาร
“พี่ทัด ! โถ...พี่ทัด พี่อยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัยแน่”
เกลียวคิดอะไรบางอย่าง

ในเวลากลางคืนต่อเนื่องมา เกลียวประคองทัดที่หน้าตาปูบวมมานั่งที่ม้านั่งบนศาลาหน้าเรือนคุณพระเกิด เกลียวตะโกนที่หน้าเรือน
“คุณพระเกิด คุณพระเกิดคะ”
นวลกับน้อยออกมาจากในเรือน
“คุณนวล ช่วยพี่ทัดด้วยค่ะ”
“ลุงทัด !”
น้อยกับนวลรีบวิ่งลงบันไดมาดูทัด นวลย่อตัวลงดูก็ตกใจเมื่อเห็นสภาพของทัด
“ใครทำลุงทัดคะ”
“คุณเทิดค่ะ”
น้อยชักสีหน้าไม่พอใจ
“น้อยบอกลุงทัดแล้วว่าอย่าเพิ่งกลับเรือน ลุงทัดน่าจะเชื่อน้อย”
“อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลยลูก รีบไปตามคุณพ่อมาเร็ว”
“ค่ะ”
น้อยวิ่งกลับเข้าไปในเรือน
“คุณนวลคะ ฉันต้องกลับเรือนไปรับหน้าท่านเจ้าคุณไว้ก่อน ฉันฝากพี่ทัดด้วยนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ นายทัดมีบุญคุณกับพวกเรา พวกเราไม่ปล่อยให้เขาเป็นอะไรแน่”
เกลียวสบายใจขึ้น

ที่เรือนคนใช้ ในเรือนคุณพระเกิด ทัดนอนหลับอยู่บนเตียง คุณพระเกิดทาสมุนไพรแผลที่หน้าให้ เสร็จแล้วก็ส่งชามสมุนไพรคืนให้น้อย นวลนำผ้าชุบน้ำเช็ดคราบเลือดตามลำตัวให้ทัด
“พรุ่งนี้ทัดอาจจะมีไข้ ยังไงให้เขารักษาตัวอยู่ที่นี่ก่อน”
“ค่ะ”
“น้อยสงสารลุงทัดเหลือเกินค่ะ ลุงทัดต้องมาเจ็บเพราะน้อย คุณพ่อไปขอลุงทัดจากท่านพระยาสุรินให้มาอยู่กับเราตลอดไปได้ไหมคะ ขืนลุงทัดอยู่ที่นั่นต่อไป ต้องโดนคุณเทิดเล่นงานจนตายแน่”
“เอาเป็นว่าเรารักษานายทัดให้หายก่อนแล้วกัน แล้วจะเอายังไงต่อไปค่อยว่ากัน”
นวลบิดผ้าเช็ดเลือดแถวลำคอ ทำให้หน้านวลใกล้หน้าทัด นวลมองหน้าฟกช้ำของทัด แล้วภาพในอดีตก็แว๊บเข้ามาในหัว

ภาพของชุ่มดูแลขุนพิทักษ์ที่ร่างกายบอบช้ำ

นวลจ้องหน้าทัดเหมือนตกอยู่ในภวังค์ จึงไม่ได้ยินเสียงเรียกของคุณพระเกิด
“แม่นวล แม่นวล”
คุณพระเกิดกับน้อยมองนวลที่เอาแต่จ้องหน้าทัดกันอย่างแปลกใจ น้อยจับแขนนวล
“คุณแม่คะ”

นวลสะดุ้งอย่างแรง
“คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

“ปะ...เปล่าจ้ะ”
“น้อยช่วยค่ะ”
น้อยช่วยนวลเช็ดตัวให้ทัด นวลพยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่คอยลอบมองทัดคล้ายกับมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ คุณพระเกิดเห็นสายตานั้นของนวล

ภายในห้องนอน นวลล้างมือในอ่าง คุณพระเกิดส่งผ้าให้เช็ดมือ นวลรับผ้ามา
“ขอบคุณค่ะ”
“แม่นวลไม่ต้องลงไปดูแลนายทัดก็ได้นะ พี่ไม่อยากให้แม่นวลเหนื่อย”
“ดิฉันอยากตอบแทนผู้มีพระคุณบ้างค่ะ”
คุณพระเกิดตัดสินใจถาม
“แม่นวล...ถ้าเกิดวันหนึ่งแม่นวลจำได้แล้วว่า ตัวเองเป็นใคร แม่นวลอาจจะมีคนรักอยู่แล้ว แม่นวลจะยังยอมให้พี่รักแม่นวลต่อไปอีกได้ไหม”
“คุณพี่...”
“ได้ไหมแม่นวล”
นวลอึดอัด ไม่รู้จะตอบยังไง
คุณพระเกิดรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“แม่นวลไม่ต้องตอบพี่ก็ได้ แต่ถ้าวันนั้นมีจริง ถึงแม่นวลจะไม่อนุญาต พี่ก็ยังจะรักแม่นวลอย่างนี้ตลอดไป”
“คุณพี่...”
“นอนเถอะ ดึกมากแล้ว พี่จะไปเตรียมยาไว้ให้นายทัด”
คุณพระเกิดออกไปจากห้อง นวลมองตามสงสาร ที่หน้าห้อง คุณพระเกิดปิดประตูมองเข้าไปในห้องอย่างเศร้าสร้อย

วันใหม่ เวลากลางวัน คุณพระไวหน้าเศร้าเดินถือพานวางผ้าขาวห่อกระดูกมาจากทางเมรุ ลูกน้องตามหลัง
หมอไสย์แอบมองคุณพระไวอยู่มุมหนึ่ง เห็นสร้อยตะกุดที่คอคุณพระไว และอดหงุดหงิดไม่ได้
“คิดว่ามีของดีแล้วจะช่วยเอ็งได้ตลอดไปเหรอ”
คุณพระไวหันมาสั่งลูกน้อง
“เอ็งกลับไปเตรียมข้าวของ ข้าเสร็จธุระเรื่องเก็บอัฐิหลวงตาแล้วจะได้ออกเดินทางกันทันที”
“ขอรับ”
ลูกน้องเดินมาทางที่หมอไสย์ยืนมองอยู่ หมอไสย์รีบหลบหลังต้นไม้ ลูกน้องเจอกับเพื่อนทหารเก่าเข้าพอดีก็ทักทายกัน
“อ้าว...เฮ้ย กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“หลายวันแล้ว คุณพระไวมาเรื่องหลวงตามั่น นี่ก็กำลังจะกลับแล้ว สงสัยคุณพระไวจะคิดถึงคุณรำพึงมาก”
หมอไสย์หูผึ่งแล้วยิ้มร้าย
“นังรำพึง ข้าก็คิดถึงเอ็ง !”

โถงเรือนคุณพระเกิด รำพึงคุยกับคุณพระเกิด มีจวงนั่งอยู่ด้วย
“ดิฉันแวะมาขอยาสมุนไพรให้ตาอัฐค่ะ แกนอนซมตั้งแต่วันที่ไปช่วยแม่น้อย”
“ตาอัฐต้องเดือดร้อนเพราะยัยน้อยแท้ๆ”
“ตาอัฐเต็มใจค่ะ แกบอกกับดิฉันว่า ต่อให้ต้องเจ็บมากกว่านี้ แต่เพื่อแม่น้อย แกก็ยอม”
คุณพระเกิดยิ้มอย่างรู้สึกดี
“ถึงตอนนี้คุณพระคงจะแน่ใจแล้วใช่ไหมคะ ว่าตาอัฐของดิฉันรักแม่น้อยมากแค่ไหน เรื่องที่ดิฉันเคยทาบทามแม่น้อยไปเป็นสะใภ้ คุณพระจะว่าอย่างไร”
“ถ้าเขาสองคนรักกัน ผมก็ไม่มีอะไรขัดข้อง”
รำพึงดีใจบอก
“ขอบพระคุณคุณพระเกิดมากที่เมตตาลูกชายดิฉัน ถ้าตาอัฐรู้ ตาอัฐจะต้องหายป่วยเป็นปลิดทิ้งแน่ๆค่ะ”
เกลียวถือตะกร้าใส่อาหารและผลไม้เข้ามา
“อ้าว...คุณเกลียว”
เกลียวกับรำพึงเจอหน้ากันก็คอแข็งใส่กัน
“พี่ทัดเป็นยังไงบ้างคะ”
“ดีขึ้นแล้ว แต่ตัวยังรุมๆ อยู่”
รำพึงเป็นห่วง
“เอ่อ...คุณพระคะ นายทัดเป็นอะไรหรือคะ”

บริเวณเรือนคนใช้ นวลกับน้อยช่วยกันเช็ดตัวให้ทัดที่นอนสลบไม่รู้เรื่อง น้อยยกหลังมือขึ้นแตะหน้าผากทัด
“ลุงทัดไข้ขึ้น น้อยไปบดสมุนไพรมาให้ลุงทัดก่อนนะคะ”
น้อยเดินออกไป ประตูเปิดทิ้งเอาไว้ นวลยกกะละมังใส่น้ำเช็ดตัวไปวางห่างๆ ทัดเพ้อ
“น้ำ...น้ำ...”
นวลรินน้ำใส่ขันประคองหัวทัดขึ้น ทัดปรือตา
“ชุ่ม...”
“ฉันไม่ใช่ชุ่ม”
“เจ้าคือชุ่ม ชุ่มของข้า...”
นวลอึ้งแล้วก็เกิดภาพในหัว เห็นภาพชุ่มที่ดูแลขุนพิทักษ์ซึ่งร่างกายบอบช้ำ

นวลจ้องหน้าทัดไม่วางตาคล้ายตกอยู่ในภวังค์ ทัดยกมือจับแก้มของนวล
“ท่าน...”
นวลจับมือทัดที่แก้ม สองคนประสานสายตากันนิ่งเนิ่นนาน
เกลียวยืนอึ้งอยู่ด้านนอกในมือถือตะกร้าของฝาก สั่นเทาด้วยความเสียใจ อีกมุมหนึ่ง ทางด้านนอกของห้อง รำพึงทั้งน้อยใจและเสียใจ กำมือแน่น ก่อนจะหันไปเห็นเกลียวยืนน้ำตาร่วงอยู่อีกมุมหนึ่ง รำพึงเข้าใจได้ทันทีว่าเกลียวหึงนวล
“เข้าไปขัดขวางเลยไหมเจ้าคะ เรื่องเป็นก้างขวางคอ จวงถนัด หรือจะไปฟ้องคุณพระเกิดดีเจ้าคะ” จวงว่า
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”
“ทำไมล่ะเจ้าคะ”
เกลียวทิ้งตะกร้าของฝากและวิ่งร้องไห้ออกไป รำพึงยิ้ม
“เพราะข้ามีวิธีที่ดีกว่านั้น”

ทัดกับนวลยังคงสบตากัน เสียงน้อยดังเข้ามา
“ยามาแล้วค่ะ”
นวลรีบผละออกจากทัด แล้วนวลก็ปวดหัวจี๊ดจนทรงตัวไม่อยู่ น้อยเข้ามาเห็นพอดี
“คุณแม่ ! คุณแม่เป็นอะไรคะ”
“แม่ไม่เป็นอะไรหรอกจ้ะ แม่เวียนหัวนิดหน่อย”
ทัดมองนวลอย่างห่วงใย

เกลียววิ่งเข้ามาหยุดร้องๆไห้ที่บริเวณถนนหน้าเรือนคุณพระเกิด รำพึงกับจวงตามมา ปั้นหน้าด้วยความห่วงใย รำพึงปราดเข้าไปประคองเกลียว
“เกลียว ! เจ็บมากไหมจ๊ะ”
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน !”
เกลียวผลักรำพึงจนเซ แต่จวงรับรำพึงไว้ทัน

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 15 วันที่ 14 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager