อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17/4 วันที่ 24 มี.ค. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17/4 วันที่ 24 มี.ค. 56

“ก็เห็นปกติไม่ญาติดีกัน”
กรวิกซึมลง
“ฉันก็แค่อยากให้เขาเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ แต่ไม่ได้อยากให้เป็นอะไรร้ายแรงขนาดนี้ ตอนที่รู้ข่าว ฉันใจหายหมดเลย”
คณิตยิ้มพอใจ
“ยิ้มอะไร”

“คุณนี่ถึงจะปากร้าย แต่ก็ใจดีเหมือนกันนะ”
“ว่าหรือชมกันแน่”
“ชมสิคุณ”
กรวิกไม่สบายใจเรื่องอนุช

ลลิตากระวนกระวายใจ มาปรึกษาเชิดที่ห้องขัง
“จะทำยังไงดี นังนุชมันยังไม่ตาย แล้วถ้ามันบอกตำรวจว่ามันไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่เป็นฝีมือฉันล่ะ
โอ๊ย ฉันไม่อยากติดคุก”

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แกถอยไม่ได้ ต้องเดินหน้าอย่างเดียว”
“จะทำยังไงล่ะ”
“ปิดปากอนุชซะ ก่อนที่จะบอกคนอื่นว่าเกิดอะไรขึ้นวันนั้น”
“จะทำยังไงล่ะ นังอรกับนายชายธงผลัดกันไปเฝ้าไม่ยอมห่างเลย แค่จะเข้าห้องยังไม่ได้”
“ก็ต้องหาทางเข้าถึงตัวอนุชก่อน”

ลลิตานึกถึงอสิต
ลลิตาร้องห่มร้องไห้เกาะขาอสิตที่ยืนโดยใช้ไม้ค้ำยัน อสิตหน้าตาเย็นชา

“สิตขา ลิต้าขอโทษ ลิต้าผิดไปแล้ว ตอนนี้ลิต้าสำนึกผิดแล้ว คุณจะให้ลิต้ากราบขอโทษกี่ร้อยครั้งก็ได้”
ลลิตาทำท่าจะก้มกราบเท้าแต่อสิตชักเท้าหนีออย่างเย็นชา
“ไม่จำเป็น”
อสิตเดินหนี ลลิตาตามไปกอดอสิตจากด้านหลังอ้อนวอน
“ใจคอคุณจะใจดำกับลิต้าได้ลงคอเหรอคะ เราเป็นสามีภรรยากันนะคะ ยกโทษให้ลิต้าเถอะนะคะ
ลิต้ารู้ว่าคุณไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ”
อสิตผลักออก
“ที่ผ่านมาผมใจดีกับคุณมากเกินไป จนเกือบเอาชีวิตไม่รอด สิ่งที่คุณทำกับผม กับน้องๆ ของผม มันไม่ใช่เรื่องที่จะยกโทษให้กันง่ายๆ”
ลลิตาตามเกาะแกะ อสิตผลักลลิตาล้มลง
“ออกไปจากบ้านผมเดี๋ยวนี้ ไปให้พ้นหน้าผม ไม่งั้นอย่าหาว่าผมใจร้าย”
“สิต”
อสิตจะเดินหนี ไม่ไยดี ลลิตาตะโกนไล่หลัง
“ที่ลิต้าทำไปทั้งหมดเพราะโดนคุณกร้าวบังคับให้ทำลิต้าไม่มีทางเลือก สิตก็รู้ว่าคุณกร้าวเป็นคนร้ายกาจขนาดไหน แม้แต่นุชที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา ยังทนอยู่ไม่ได้ ต้องฆ่าตัวตายเลย”
อสิตชะงัก ตกใจมาก หันมา
“ว่าอะไรนะ”
อสิตมาเขย่าตัวลลิตา
“นุชเป็นอะไร ไอ้กร้าวมันทำอะไรนุชอีก บอกมา ไอ้กร้าวมันทำอะไรนุช”
ลลิตางง
“นี่สิตไม่รู้เรื่องจริงๆ เหรอ”
อสิตหน้าเครียด ห่วงอนุช

อสิตรีบร้อนเข้ามาในโรงพยาบาล ลลิตาไม่กล้าเจออนุช
“สิตขา ลิต้าว่าลิต้ารออยู่ข้างนอกดีกว่า”
“ทำไมล่ะ”
“ลิต้าไม่รู้ว่ายายอรหายโกรธลิต้ารึยังสิคะ ลิต้าไม่อยากมีเรื่องกับยายอรตอนนี้”
“ตามใจ”
อสิตไม่สนใจใยดีลลิตามากนัก เดินออกไป ลลิตาแอบโล่งอก

อสิตเข้ามาในห้อง อรชาและปรารภเฝ้าอยู่ เห็นอสิตก็ต่างตกใจ
“พี่สิต มาได้ยังไงคะเนี่ย”
อสิตไม่ได้ตอบอรชา รีบเข้าไปหาอนุช ห่วงมากจับมือน้องสาว
“นุช เป็นไงบ้าง”
อสิตมองดูใบหน้าอนุชที่ยังซีดเซียว สภาพที่ยังอ่อนแรงแล้วยิ่งแค้นใจ
“ฝีมือไอ้กร้าวใช่มั้ย มันทำร้ายนุช พี่จะไปฆ่ามัน”
อสิตใจร้อน ออกจากห้องไป อนุชตกใจ ยกมือตามอสิตพูดเบา
“พี่สิต อย่าค่ะ”
อรชาและปรารภรีบตามอสิตออกจากห้องไป
“พี่สิตคะ”
อสิตรีบร้อนออกมาจากห้อง อรชาและปรารภตามมา ดึงไว้
“อย่าครับพี่สิต”
“ปล่อยพี่ พี่จะไปสั่งสอนไอ้กร้าว มันทำเกินไปแล้ว”
“อรขอร้อง อย่าไปยุ่งกับคนพรรค์นั้นเลยนะคะ ไม่คุ้มกันหรอก อย่าลืมว่าเราเป็นหนี้เขาอยู่ ถ้าเขาเรียกร้องจากเรา จะยิ่งไปกันใหญ่นะคะ ตอนนี้ก็มีเรื่องมากพออยู่แล้ว”
อสิตทำอะไรไม่ได้ ชกกำแพง เจ็บใจ
“พี่มันไม่เอาไหน ปกป้องน้องไม่ได้ ถ้าวันนั้นพี่ไม่ปล่อยให้นุชกลับไปกับไอ้กร้าว ก็คงไม่เกิดเรื่อง”
อรชาและปรารภต่างเสียใจ
“อรก็รู้สึกผิดไม่น้อยไปกว่าพี่สิตหรอกค่ะ แต่ยังไงตอนนี้นุชก็ปลอดภัยแล้ว”
“แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ใครช่วยบอกพี่ที”
“อรก็ไม่ทราบค่ะ นุชยังไม่แข็งแรงพอที่จะตอบอะไรมาก หมอให้พักผ่อน อีกอย่างอรกลัวสะเทือนใจเลยไม่กล้าถาม”
ปรารภออกความเห็น
“ผมก็ว่าช่วงนี้อย่าเพิ่งคาดคั้นนุชมากนักเลยครับ รอให้หายดีก่อน ค่อยว่ากัน ถ้านุชอยากพูด ก็คงจะบอกเราเอง”
“แล้วพี่สิตรู้ได้ยังไงคะว่านุชเข้าโรงพยาบาล”
อสิตอึกอัก
“ลิต้าบอกพี่”
อรชาตกใจ
“พี่ลิต้า พี่สิตยังติดต่อผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอคะ”
“เขาไปที่บ้าน แต่ไม่ต้องห่วงนะอร พี่ไม่ใจอ่อนกับลิต้าอีกแล้ว สิ่งที่เขาทำกับพวกเรามันมากเกินกว่าจะให้อภัย”
อรชาโล่งอก

อสิต อรชาและปรารภกลับเข้ามาในห้อง อนุชยื่นมือไปหา อสิตจับมือน้องสาวไว้ ยิ้มให้ เขาลูบผมของน้อง
“พักผ่อนให้เต็มที่ ทำใจให้สบาย ไม่ต้องคิดอะไรมากนะ เอาไว้หายดีแล้วพี่จะพานุชกลับไปอยู่บ้านเรา พี่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายนุชได้อีก พี่สัญญา”
อสิตกุมมือนุช สงสารน้อง อรชาก็มาจับมืออสิตและอนุชด้วย
“พี่ด้วย”
อรชานั่งลงข้างอสิต อสิตโอบอรชาไว้ ทั้งสามพี่น้องยิ้มให้กัน รักกัน ปรารภซาบซึ้งใจกับความรักความผูกพันของสามพี่น้อง

ลลิตาแอบแง้มประตูมองอยู่ ปิดประตูเบาๆ ยิ้มโล่งอกที่ไม่มีใครรู้ความจริงว่าเป็นฝีมือเธอ
ค่ำคืนนั้น กร้าวอยู่ในชุดนอน ล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างเศร้าสร้อย เขาหันไปมองข้างกาย ตรงที่ที่ควรจะมีอนุชนอนอยู่ลูบเตียงที่ว่างเปล่าอย่างใจหาย คิดถึงอนุช

นึกถึงตอนที่เขาและเธอกอดจูบกันยิ่งเจ็บปวดใจ เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุข

อนุชนอนบนเตียง เหม่อมองออกไปนอกประตูกระจก นึกถึงกร้าวเช่นกัน แต่แล้วก็นึกถึงคำพูดของลลิตา
“เขาวางแผนให้แกรัก ให้แกยอมเป็นของเขา”
อนุชนอนน้ำตาไหล สะอื้นเบาๆ เจ็บปวดใจ

วันใหม่...ชายธงดีดกีตาร์ร้องเพลงกลายเป็นรักให้อนุชฟัง อนุชยิ้ม มีความสุข ชายธงร้องเพลงจบ
“นุชอยากฟังเพลงอะไรอีก”
ชายธงคิดๆ แล้วนึกออกดีดกีตาร์ร้องเพลงต่อ ธารินมองชายธงร้องเพลงให้อนุชฟังเพลินๆ
“พี่ชายธงคะ ริน...”
ชายธงมัวแต่ร้องเพลง มองแต่อนุช ไม่สนใจธาริน เสียงเพลงดังกลบเสียงธาริน จึงไม่ได้ยินที่เธอพูด ธารินเศร้า รู้สึกเป็นส่วนเกิน จึงออกจากห้องไปเงียบๆ ชายธงมัวแต่สนใจอนุช ไม่ทันสังเกตว่าธารินออกจากห้องไป

ธารินปิดประตูเบาๆ ยืนนิ่ง เศร้า น้ำตาคลอ แล้วจึงออกไป...ลลิตาแอบมองอยู่มุมหนึ่ง หงุดหงิดที่ไม่มีจังหวะเล่นงานอนุชเพราะมีคนเฝ้าอยู่ตลอด ลลิตาคิดแผน
ชายธงดีดกีตาร์จนจบเพลง อนุชหลับชายธงวางกีตาร์เบาๆ กลัวอนุชตื่น โทรศัพท์มือถือของชายธงดังขึ้น ชายธงมองอนุชที่หลับอยู่ แล้วไม่อยากรบกวน เลยรีบออกจากห้องไป

ชายธงออกมาจากห้อง รับโทรศัพท์
“ครับ”
ไม่มีเสียงตอบ ชายธงคิดว่าไม่มีสัญญาณเลยเดินไป
“ฮัลโหล ฮัลโหล”
ลลิตาใช้โทรศัพท์สาธารณะโทรหาชายธงยกหูวางอยู่

ลลิตาเข้ามาในห้อง เห็นอนุชนอนหลับอยู่บนเตียง ไม่รู้ตัว เธอมองอนุชด้วยสายตาชิงชัง
“แกเป็นมารขัดขวางความสุขฉัน อย่าอยู่เลยนังนุช”
ลลิตาใส่ถุงมือยาง เดินเข้าไปใกล้ ทำท่าจะดึงสายออกซิเจนออก อนุชยังนอนหลับไม่รู้ตัว มือลลิตาจับสายออกซิเจน ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น ลลิตาตกใจ พยาบาลเข้ามา
“เปลี่ยนน้ำเกลือค่ะ”
ลลิตาซ่อนมือที่มีถุงมือไว้ข้างหลัง พยาบาลยิ้มให้ ลลิตาก็ยิ้มตอบ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พยาบาลเช็คโน่นนี่ไป ลลิตาจึงออกจากห้องไป

วันใหม่... กร้าวคิดถึงความทรงจำเกี่ยวกับอนุช ภาพในอดีตแว่บเข้ามาในห้วงคำนึง...กร้าวช่วยอนุชจากพวกนักเลงทวงหนี้ แล้ววิ่งหลบคนร้ายจนหน้าเกือบชนกัน...อนุชกับกร้าววิ่งไล่กันอย่างมีความสุขตอนไปเที่ยวน้ำตกท้ายไร่...กร้าวกับอนุชจูบกัน ก่อนที่จะมีอะไรกันในคืนนั้น...กร้าวมาพบอนุชหมดสติ ขวดยาตกลงมา...เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาของเขากับเธอ กร้าวสะเทือนใจ น้ำตาไหล

อสิตนั่งข้างเตียง เฝ้าอาการอนุช ครู่หนึ่ง อนุชค่อยๆรู้สึกตัวตื่น ยังสะลึมสะลือ ไม่ค่อยมีแรง อสิตคว้ามือน้องสาวมาบีบเบาๆ
“นุช...เป็นยังไงบ้าง...”
อนุชหันมองอสิต พยามยามจะพูด แต่ไม่มีเสียงได้แต่ขยับปาก
“พี่สิต...”
“นุช ไม่ต้องกังวลอะไรนะ พักผ่อนให้มากๆ”
พยาบาลเข้ามาวัดความดัน
“ขอวัดความดันคนไข้หน่อยนะคะ”
อสิตขยับให้ พยาบาลเข้ามาใส่เครื่องวัดความดันที่แขน อนุชเหมือนมีอะไรจะบอกอสิต
“คุณพยาบาลครับ...ทำไมป่านนี้น้องสาวผมยังพูดไม่ได้”
“คิดว่าคอคนไข้คงบาดเจ็บจากการใส่ท่อล้างท้องนะคะ แล้วก็สายออกซิเจนทำให้พูดไม่สะดวกน่ะค่ะ”
พยาบาลจดบันทึกความดัน แล้วเก็บเครื่องมือออกจากห้องไป อสิตเข้ามาบีบมืออนุชอย่างสงสารเห็นใจ
“ทนหน่อยนะนุช”

อนุชยังอ่อนเพลีย หลับตาลงอีก
ลลิตาแอบมาชะเง้อมอง พอดีพยาบาลออกมาจากห้อง ลลิตาแกล้งยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไร แล้วเดินเลยห้องอนุชไป พอเดินมาพ้นหน้าห้อง ลลิตาก็หันกลับไปมองอย่างกังวลใจ

“ไม่มีโอกาสลงมือซะที ปล่อยไว้อย่างนี้นังนุชคงมีโอกาส ฟ้องใครต่อใครแน่...จะทำไงดี”
ลลิตาหันกลับมาแล้วต้องตกใจ เห็นกร้าวเดินเข้ามา กร้าวเห็นลลิตาก็แปลกใจ
“ลิต้า...”
ลลิตาแกล้งยิ้มให้
“คุณกร้าว มาเยี่ยมนุชเหรอคะ”
“แล้วคุณมาทำอะไร อย่าบอกว่ามาเยี่ยมนุชเหมือนกัน”
กร้าวมองไม่เชื่อ
“ลิต้ามากับสิตค่ะ ตอนนี้สิตทำใจได้แล้ว เราเลยกลับมาเป็นเพื่อนกัน”
กร้าวมองทางห้องอนุช
“นุชเป็นไงบ้าง”
ลลิตาคิดแผน
“คุณคงเป็นห่วงนุชมากเลยนะคะ ลิต้าก็อยากให้คุณเข้าไปเยี่ยมนุช แต่สิตต้องไม่ยอมแน่...เอาอย่างนี้ดีไหมคะ ลิต้าจะลองไปคุยกับสิต ให้สิตยอมมาเจรจากับคุณ”
กร้าวไม่เชื่อใจ
“คุณช่วยผมทำไม”
“ลิต้าแค่อยากให้คุณให้โอกาสลิต้าอีกครั้ง... ลิต้าทำได้แค่ให้สิตยอมไปเจอคุณ ที่เหลือต้องแล้วแต่คุณน่ะค่ะ ว่าจะพูดให้สิตยอมให้คุณเยี่ยมนุชไหม”
กร้าวไม่รู้จุดประสงค์ของลลิตา แต่คิดว่าไม่เสียหายถ้าลลิตาสามารถให้เขาเจรจากับอสิตได้ กร้าวพยักหน้ารับ ลลิตาทำหน้าเห็นใจ แต่พอหันมาก็แอบยิ้มร้าย

ในห้อง อสิตนั่งกุมมืออนุชที่หลับไม่ได้สติ ครู่หนึ่งมือถือสั่น มีสายเข้า อสิตหยิบมาดูแปลกใจ
“ลิต้า...” เขาตัดสินใจรับสาย “มีอะไรลิต้า”
“สิตคะ ลิต้ามีเรื่องจะเตือน เกี่ยวกับคุณกร้าวน่ะค่ะ”
“ไอ้กร้าวมันทำไม”
“ลิต้าหลอกถามคุณกร้าวเรื่องนุช...เขาหลุดปากว่าจะหาทางไปหานุช จะไปทำร้ายจิตใจนุชอีก”
อสิตรำพึงแค้น
“ไอ้กร้าว”
“เขาจะไปดักอยู่ที่ลานจอดรถค่ะ ถ้าเห็นสิตกับอรกลับไปเมื่อไหร่เขาก็จะแอบเข้าไปหานุช จะทำไงดีคะสิต ให้ลิต้าโทรแจ้งที่โรงพยาบาลไหมคะ”
“ไม่ต้อง ผมจะจัดการเอง”
อสิตวางสาย มองอนุชที่ยังหลับอยู่ เจ็บใจที่กร้าวทำกับน้องตน ลุกออกไป

อสิตหุนหันออกมา ใช้ไม้เท้าเดินยังไม่คล่องแคล่วนัก มุมหนึ่งลลิตาแอบซุ่มดูอยู่ เห็นอสิตเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินไปทางหนึ่งยิ้มสะใจ
“หน้าโง่”
ลลิตาหลบมุม สวมแว่นดำ หยิบผ้ามาคลุมผม แล้วหันมองทางห้องอนุช

กร้าวรออยู่ที่ลานจอดรถ คิดว่าจะได้เจรจากับอสิต...อสิตออกมาเห็นกร้าวก็เชื่อตามคำใส่ร้ายของลลิตา เดินปรี่เข้ามาหา ถึงแม้ขาจะไม่แข็งแรงนัก กร้าวหันมาเห็นอสิตก็จะเดินเข้าไปเจรจา
“คุณอสิต...”
อสิตไม่พูดพร่ำทำเพลง เงื้อไม้เท้าในมือ หวดใส่กร้าวทันที กร้าวหลบทัน แต่เซไป
“คุณอสิต นี่มันอะไรกัน”
อสิตไม่ตอบ ได้แต่หวดไม้เท้าใส่กร้าว

อนุชหลับอยู่ ค่อยๆลืมตารู้สึกตัวเห็นภาพเบลอๆของใครบางคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง อนุชเขม้นมอง
ภาพชัดขึ้น เป็นผู้หญิงสวมแว่นดำ คลุมผ้าคลุมผม เดินมาใกล้ ยื่นหน้าเข้ามาที่เตียง ลลิตาดึงผ้าคลุมผมลง ถอดแว่นออก อนุชเห็นชัดว่าเป็นลลิตาก็ตกใจ ลลิตายิ้มแย้ม

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17/4 วันที่ 24 มี.ค. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager