อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/4 วันที่ 12 มี.ค. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/4 วันที่ 12 มี.ค. 56

“รักษากิริยาบ้างสิน้าจวง เดี๋ยวพี่เทิดคิดว่าบ้านเราไร้มารยาท”
ระพีปราดเข้าไปเกาะแขนเทิดอย่างออดอ้อน
“พี่เทิดขา พี่เทิดเป็นอะไรไปคะ ใครทำให้พี่เทิดไม่สบายใจบอกระพีสิคะ”
จวงเอือมระอา
“คุณหนูของบ่าวมารยาทง๊ามงาม”
เทิดกระชากแขนออกจากมือระพี

“ใครว่าพี่ไม่สบายใจ พี่กำลังมีความสุขอยู่ต่างหาก”
“ความสุข เรื่องอะไรคะ”
“เจ้าคุณพ่อพี่ได้ฤกษ์แต่งงานของพี่กับคุณน้อยมาแล้ว”

ระพีอึ้ง
“ไม่จริง”
“จริง ! ถ้าเจ้าคุณพ่อกลับจากราชการที่หัวเมืองเมื่อไหร่ ท่านจะไปสู่ขอคุณน้อยให้พี่ทันที ระพีคิดว่าพี่ควรจะมีความสุขไหม พี่กำลังจะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่พี่รัก อ้อ...แล้วระพีก็อย่าลืมบอกข่าวดีนี้ให้อัฐรู้ด้วยนะ ฝากบอกด้วยว่า ถ้าอัฐไม่ไปงานแต่งของพี่กับคุณน้อย พี่คงเสียใจน่าดู”
ระพีกำมือแน่น

ภายในห้องนอน อัฐจับกริชที่ด้ามหลวมๆ แล้วห่อผ้าไว้ เหน็บกับเอว จู่ๆ เสียงกรี๊ดของระพีดังแว่วมาจากนอกห้อง อัฐหันขวับไปทางเสียง

ระพีกรีดเสียงร้องปาข้าวของกระจาย จวงหลบเป็นพัลวัน รำพึงกับคุณพระไวออกมาจากในห้องนอน
“ระพี ! ระพีเป็นอะไร” ขุนไวถาม
“เป็นลูกคุณรำพึงไงเจ้าคะ เวลาของขึ้นถึงเหมือนกันเปี๊ยบ”
“หุบปากนังจวง”
ระพียังปาของไม่หยุด คุณพระไวสั่ง
“ระพีหยุด ! ระพี พ่อสั่งให้หยุด”
ระพีหยุดโผกอดคุณพระไว
“คุณพ่อขา คุณพ่อช่วยระพีด้วย”
“ใครทำอะไรลูก”
“พี่เทิดกำลังจะให้ท่านพระยาไปสู่ขอนังน้อย ระพีไม่ยอมนะคะคุณพ่อ ระพีรักพี่เทิด พี่เทิดต้องแต่งงานกับระพีคนเดียวเท่านั้น”
คุณพระไวเหนื่อยใจ
“โถ...ระพี”
อัฐวิ่งออกมาจากในห้อง
“ระพีเป็นอะไร”
“พี่อัฐ พี่อัฐรู้ไหมว่าพี่เทิดกำลังจะไปสู่ขอนังน้อย”
“เรียกคนอื่นแบบนั้นไม่ดีเลยนะระพี”
“แทนที่จะด่าระพี พี่อัฐต้องช่วยระพีสิ พี่อัฐต้องไปทำให้นังน้อยเป็นของพี่อัฐ พี่เทิดจะได้หันมามองระพี พี่อัฐรับปากสิว่าจะช่วยระพี รับปากสิๆๆๆ”
แรงกระชากจากระพีทำให้ห่อกริชที่อัฐเหน็บหลังไว้หล่นลงพื้น แต่ยังไม่มีใครเห็น รำพึงเข้าไปขวางระพีกับอัฐ

“ระพี หยุด !”
รำพึงผลักระพีกระเด็นไปหาคุณพระไว

“หยุดบ้าได้แล้ว โวยวายไปใช่ว่าแกจะได้พ่อเทิดมา ไม่รู้จักคิดอย่างนี้ไง พ่อเทิดถึงไม่มองแก”
“รำพึง ทำไมพูดกับลูกแบบนี้”
“หรือว่าไม่จริงคะ คุณพี่อบรมสั่งสอนลูกคุณพี่ด้วยนะคะ”
“แล้วทำไมเธอไม่สั่งสอน ระพีไม่ใช่ลูกเธอหรือไง”
คุณพระไวโอบลูกสาว
“ระพี ไปกับพ่อ”
คุณพระไวพาระพีเข้าไปในห้อง รำพึงมองตามคุณพระไวอย่างเคืองๆ
“ให้ท้ายกันเข้าไป ต่อไปมันก็คงได้ทำเรื่องงามหน้าให้ขายหน้ากันไปทั้งบางแน่”
อัฐก้มหยิบห่อผ้าขึ้น รำพึงหันไปมองตาม
“อะไรน่ะ”
“กริชครับ”
รำพึงเห็นปลายกริชโผล่พ้นผ้า
“ขอแม่ดูหน่อย”
รำพึงแย่งมาจากมืออัฐ คลี่ผ้าออกถึงเห็นกริชเต็มๆ
รำพึงและจวงตกตะลึง
“เหมือนมาก” รำพึงว่า
“อย่าเรียกว่าเหมือนเจ้าค่ะ เรียกว่าเป็นอันเดียวกันเลยดีกว่าเจ้าค่ะ” จวงว่า
“อัฐ ลูกไปเอากริชนี้มาจากไหน”
“ของคุณน้านวลครับ ผมทำของเขาเสียหาย นี่ผมก็กำลังจะออกไปซ่อมที่ตลาด”
“อย่าเพิ่งเอาไปซ่อมวันนี้เลย แม่อยากให้อัฐไปกับแม่ก่อน”
“ไปไหนครับ”
“ไปหาคุณนวล”

ระพีร้องไห้ซบอกคุณพระไว
“คุณพ่อขา คุณพ่อต้องช่วยระพีนะคะ ระพีไม่ยอมให้พี่เทิดแต่งงานกับใคร พี่เทิดต้องแต่งงานกับระพีคนเดียวเท่านั้น”
“แต่พ่อเทิดไม่ได้รักระพี”
ระพีไม่ยอม
“ระพีจะทำให้พี่เทิดรักระพีเอง”
“เชื่อพ่อเถอะลูก ความรักมันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างงั้น ตอนนี้ลูกยังตัดใจทันก็ตัดใจเสียเถอะ เพราะถ้าลูกถลำลึกมากไปกว่านี้ ลูกจะตัดใจจากเขาไม่ได้ แล้วลูกก็จะกลายเป็นทาสหัวใจเขาไปตลอดชีวิต”
คุณพระไวเจ็บปวด เมื่อนึกถึงชีวิตรักของตัวเอง

บนศาลาริมน้ำ นวลกำลังพับดอกบัวอยู่ลำพัง ทัดถือทลายมะพร้าวมาหยุดยืนมองนวลอย่างเป็นสุข นวลหันไปเห็นทัด
“อ้าว...ทัด มาหาแม่น้อยหรือจ๊ะ”
“ขอรับ”
“แม่น้อยไปเก็บดอกไม้อยู่ในสวน ประเดี๋ยวฉันจะให้คนไปตามให้”
“ไม่เป็นไรขอรับ กระผมเอามะพร้าวน้ำหอมมาฝากคุณน้อย วันก่อนได้ยินคุณน้อยบ่นว่าอยากกิน แล้วคุณนวลล่ะขอรับ เป็นอย่างไรบ้างขอรับ”
“ฉันสบายดีแล้ว ขอบใจนายทัดอีกครั้งนะ”
ทัดยิ้ม
“นายทัด ฉันถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไรหรือขอรับ”
“ทำไมนายทัดถึงเรียกฉันว่าชุ่ม”
ทัดอึ้ง ! นึกถึงที่เกลียวเตือน
“ถ้าเมียพี่จำได้ก็เท่ากับว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงสองผัว ชาวบ้านก็จะติฉินนินทา”
ทัดหนักใจ

ภายในสวน น้อยเก็บดอกไม้ คนใช้เดินเข้ามา
“คุณน้อยเจ้าคะ มีแขกมาเจ้าค่ะ”
รำพึง อัฐ จวงเดินเข้ามา
“คุณน้ารำพึง พี่อัฐ”
น้อยยกมือไหว้รำพึงกับอัฐอย่างนอบน้อม

ทัดอึกอัก ไม่รู้จะตอบหรือไม่
“ว่าอย่างไรล่ะนายทัด ชุ่มเป็นใคร”
“ชุ่มเป็นเมียกระผมที่ตายไปแล้ว บังเอิญว่าคุณนวลหน้าละม้ายคล้ายชุ่ม กระผมต้องกราบขออภัยด้วยที่บางครั้งกระผมก็เผลอคิดไปว่าคุณนวลเป็นชุ่ม”
นวลยังไม่เชื่อ รู้สึกว่าทัดมีอะไรปิดปัง
“ที่นายทัดเล่าป็นความจริงเหรอ”
ทัดอึดอัด คนใช้เดินถือถาดวางดอกไม้ยังไม่พับเข้ามา ทัดถือโอกาสปลีกตัวไป
“กระผมขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะขอรับ”
ทัดลุกออกไปเลย นวลยังมองตามไปอย่างค้างคาใจ เสียงน้อยดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่ง
“คุณแม่คะ คุณน้ารำพึงมาหาค่ะ”
นวลหันไป รำพึงยืนห่างออกไปพอสมควร รำพึงกับจวงตาโตเหมือนเห็นผี แต่นวลยิ้มปกติจำรำพึงกับจวงไม่ได้
“นังชุ่ม !” รำพึงกับจวงอุทานพร้อมกัน
จวงคว้ามืออัฐวางบนแขนต้น
“คุณอัฐช่วยหยิกน้าแรงๆ หน่อยเถอะค่ะ น้าจวงกำลังฝันใช่ไหม”
“ผมบอกแล้วว่าคุณน้านวลสวยเหมือนนางฟ้า”
นวลเดินเข้ามาหารำพึง อัฐยกมือไหว้นวล นวลรับไหว้
“คุณแม่ติดใจขนมของคุณน้านวลมาก ก็เลยอยากมาขอตำรับจากคุณน้าน่ะครับ”
“ยินดีค่ะ”
นวลมองหน้ารำพึง ขณะที่รำพึงมองนวลแต่ยังอึ้งไม่หาย

ภาพรำพึงสมัยก่อนแว่บเข้ามาในหัวนวล

นวลกระพริบตาถี่ๆ
“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าคะ”
รำพึงแปลกใจ
“ต้องขอโทษด้วยค่ะ ดิฉันมักจะหลงๆ ลืมๆ อยู่บ่อยๆ บางทีจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร ตกลงเราเคยพบกันมาก่อนไหมคะ”
รำพึงมองลึกเข้าไปในแววตาของนวล ไม่เห็นร่องรอยเคลือบแฝงใดๆ จึงบอก
“ไม่เคยค่ะ”
น้อยหันไปเห็นทลายมะพร้าวที่วางอยู่
“มะพร้าวของใครคะคุณแม่”
“ของนายทัดจ้ะ”
น้อยดีใจ
“ลุงทัดมาหรือคะ”
“จ้ะ เพิ่งกลับไปเมื่อตะกี้นี้เอง”

น้อยยกมือไหว้รำพึง
“ขอประทานโทษนะคะ น้อยขอไปหาลุงทัดสักครู่”
น้อยรีบร้อนจะวิ่งไป ทำให้สะดุดก้อนหินล้มลง
“โอ๊ย !”
นวลกับอัฐร้องพร้อมกัน
“แม่น้อย / คุณน้อย”

ทัดกำลังเดินกลับได้ยินเสียงน้อยร้อง จึงหันหลังกลับไปทางเสียง
“คุณน้อย”
ทัดวิ่งกลับไป นวลและอัฐปราดเข้าไปดูน้อย
“น้อย น้อยเป็นยังไงบ้างลูก” นวลถาม
“น้อยไม่เป็นอะไรค่ะ”
น้อยหันไปสบตากับอัฐพอดีก็หลบสายตาเอียงอาย ทัดวิ่งกลับมา มัวแต่มองน้อยจึงไม่ทันเห็นรำพึง
“คุณน้อย”
รำพึงกับจวงเห็นทัด ยิ่งอึ้งตะลึงงัน
“คุณพี่”
“วันนี้มันวันอะไรกันวะเนี่ย” จวงพูดลอยๆ
ทัดปราดเข้าไปดูน้อย และถามนวล
“คุณนวล คุณหนูเป็นอะไรขอรับ”
“หกล้มน่ะ ดูสิ โตเป็นสาวแล้วยังไม่ระมัดระวังอีกแม่น้อย น่าขายหน้าคุณรำพึงเสียจริง”นวลว่า
ทัดมองตามนวลจนเห็นรำพึงที่มองมา คราวนี้ทัดเป็นฝ่ายอึ้ง รำพึงจึงแน่ใจว่าทัดคือขุนพิทักษ์ของเธอ
“รำพึง!”
อัฐกับนวลมัวแต่ช่วยกันประคองน้อยขึ้น จึงไม่มีใครสังเกตเห็นอาการปกติของรำพึงและทัด
“ลุงทัดอย่าเพิ่งไปนะคะ น้อยขึ้นไปทำแผลเดี๋ยว เดี๋ยวน้อยลงมาคุยด้วย”
“แม่น้อย ลุงทัดจะรีบกลับไปทำงาน... วันหลังค่อยมาใหม่ก็แล้วกันนะ ฉันจะได้ทำขนมไว้ให้”
“ขอรับ”
รำพึงมองภาพความอบอุ่นที่เกิดขึ้นระหว่างทัด นวล น้อยก็ช้ำใจ มือจิกกำแน่น
“ขึ้นบนเรือนกันดีกว่าค่ะ ตรงนี้ร้อน”
“เห็นด้วยเจ้าค่ะ ร้อน...ร้อนมาก”
รำพึงยังมองทัดอย่างไม่วางตา อัฐเรียก
“คุณแม่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีจ้ะ”
“ขึ้นเรือนเถอะครับ”
รำพึงยอมเดินตามอัฐไป แต่มิวายเหลียวหลังกลับมามองทัดที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมเช่นกัน

ภายในสวน ทัดยืนคอยรำพึงด้วยใบหน้านิ่งสงบ เพราะรู้ว่ารำพึงต้องมาแน่ แล้วรำพึงก็เดินมาจริงๆ
รำพึงชะเง้อมองหา พอเห็นทัดยืนหันหลังอยู่ก็เดินเข้าไปหา หยุดยืนมองเขา...น้ำตารื้น ด้วยความคิดถึงจับใจ
ทัดพูดขึ้นโดยที่ไม่หันไปมอง ราวกับรู้ว่ารำพึงกำลังร้องไห้
“สบายดีไหมรำพึง”
รำพึงซ่อนความอ่อนแอปาดน้ำตา เชิดหน้ากลับมาเป็นคนเดิม
“คุณพี่ถามถึงตัว หรือหัวใจของน้องล่ะคะ”
“เจ้ายังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง”
“ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนน้องได้หรอกค่ะ คุณพี่เองก็คงเป็นเหมือนกัน คุณพี่กับนังชุ่มถึงยังได้อยู่ใกล้กันในที่ที่ไกลแสนไกลแบบนี้ ทั้งๆ ที่คุณพี่กับมันน่าจะตายจากกันไปได้แล้ว”
“หยุดคิดร้าย คิดอาฆาตให้ใจเป็นทุกข์เถอะรำพึง แล้วเจ้าจะค้นพบความสุขที่แท้จริงในชีวิต”
“คุณพี่ไม่ต้องมาสอนน้อง น้องรู้ดีว่าความสุขของน้องคืออะไร”
รำพึงมองทัดอย่างอาฆาต ทัดรู้สึกได้เลยว่า รำพึงกำลังจะประเคนความเดือดร้อนมาให้เขาอีกครั้ง

เวลากลางคืน บนเรือนคุณพระไว จวงเปิดประตูห้องนอนด้วยท่าทางรีบร้อน ปิดประตูแล้วปรี่เข้าไปหารำพึง
“คุณรำพึงเจ้าคะ ได้ความเรื่องไอ้ทัด เฮ้ย ขุนพิทักษ์แล้วเจ้าค่ะ”
รำพึงหันมาผลักหน้าจวงคว่ำ
“ว้าย !”
“นังจวงโง่ ไหนวันนั้นเอ็งบอกว่าหาคุณพี่ไม่เจอ ข้าอยากจะฆ่าเอ็งให้ตายคามือนักเชียว”
“ฮือๆๆ อย่าทำจวงเลยเจ้าค่ะ ถ้าจวงตาย คุณรำพึงก็อดรู้เรื่องท่านขุนพิทักษ์ที่จวงไปสืบมานะเจ้าคะ”
“รีบพูดมา”
“คนที่เรือนท่านพระยาสุรินบอกว่า ท่านขุนพิทักษ์อยู่ที่เรือนท่านพระยาตั้งแต่ยังไม่เลิกทาส พระยาสุรินไปฉุดตัวนังคุณเกลียวมาเป็นเมีย ตอนนั้นท่านขุนอยู่กับนังเกลียวก็เลยติดร่างแหมาด้วยเจ้าค่ะ”
“ทำไมคุณพี่ถึงไปอยู่กับนังเกลียว”
“ไม่มีใครรู้เจ้าค่ะ ส่วนตอนนี้เลิกทาสแล้ว แต่ท่านขุนก็ยังไม่ยอมไปไหน สงสัยจะเป็นห่วงนังคุณเกลียว แล้วพักหลังมานี่ ท่านขุนไปเรือนคุณพระเกิดบ่อยๆ จวงว่าก็คงไปหานังชุ่มนั่นแหละเจ้าค่ะ”
“พวกมันมีความสุขกันมามากพอแล้ว”
“นี่คุณรำพึงคิดจะทำอะไรเจ้าคะ”
จวงคิดได้แล้วสยอง
“โถ ... ทูนหัวของบ่าวเจ้าขา พักกายพักใจ คิดเข้าวัดทำบุญดีกว่าไหมเจ้าคะ”
รำพึงตวาด จวงหุบปากหมับ

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/4 วันที่ 12 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager