อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16/2 วันที่ 18 มี.ค. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16/2 วันที่ 18 มี.ค. 56

หมอไสย์รวบรวมแรงฮึดวิ่งเข้าไปหาระพี แต่จังหวะนั้นหมอไสย์ตกวูบลงไปในหลุมกับดักสัตว์ หมอไสย์ถูกคมไผ่แทงทะลุร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดดังลั่น
“ข้าตาย...ไม่ได้”
หมอไสย์พยายามปีนขึ้นมาจากหลุมด้วยความทรมาน แต่ทันใดนั้น กับดักสัตว์แหลมคมพุ่งลงมาจากด้านบน หมอไสย์เงยหน้ามองแล้วร้องด้วยความช็อก!

“อ๊าก!”
ภายในห้องนอน ระพีหัวเราะออกมาเพียงชั่วครู่แล้วก็เศร้าสะอื้นน้ำตาไหลคล้ายคนฟั่นเฟือน จวงนั่งมองอย่างสงสาร

“น่าสงสารเหลือเกินแม่คุณ เกิดมาไม่รู้อีโหน่อีเหน่ กลับต้องมารับเคราะห์ โดยพ่อตัวเองทำร้าย”
ที่หน้าห้อง คุณพระไวกำลังจะเข้าห้อง ได้ยินจวงพูดลอยๆก็หยุดฟัง
“นี่ถ้าได้เกิดเป็นลูกคุณพระไวจริงๆ ก็คงดี”
คุณพระไวนิ่วหน้าผลักประตูเข้าไป
“เอ็งหมายความว่ายังไงนังจวง”
จวงสะดุ้งโหยง
“จะ..เจ้าคะ อะไรหรือเจ้าคะ”
“ที่เอ็งพูดเมื่อกี้ว่า ระพีไม่ใช่ลูกข้า เอ็งหมายความว่ายังไง”
จวงรีบหลบสายตา
“จะ...จวง ไม่ได้พูดอะไรนี่เจ้าคะ”
คุณพระไวพุ่งเข้ามาคว้าจวงหมับ
“เอ็งจะบอกข้าไหมนังจวง!”
จวงยิ่งตกใจ ทำท่าจะร้องไห้ด้วยความกลัว
“จวงไม่ได้พูดอะไรจริงๆ นะเจ้าคะ จวงสาบานให้ตายในสามวัน เจ็ดวันเลยก็ได้เจ้าค่ะ”
“ถ้าเอ็งไม่พูด เอ็งได้ตายสมใจแน่ !”
คุณพระไวกระชากจวงไป จวงร้องกรี๊ดดังลั่น ระพียังเหม่อลอยไม่รับรู้ใดๆ

ในเวลาเดียวกัน รำพึงกลับขึ้นเรือนมาพอดี ก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อจวงถูกลูกน้องคุณพระไวโยนเข้าลงกับพื้น เนื้อตัวบอบช้ำ จวงร้องไห้พูดกับคุณพระไว
“บ่าวไม่รู้จริงๆเจ้าค่ะ”
รำพึงปราดเข้าไปหาจวง
“จวง ! เอ็งเป็นอะไร”
“เป็นหมารับใช้ที่กำความลับไว้โดยที่มันไม่ยอมปริปากยังไงล่ะ”
รำพึงสังหรณ์ใจวูบแต่ทำใจดีสู้เสือ
“คุณพี่ ! นี่มันเรื่องอะไรกันคะ”
คุณพระไวแววตาเย็นชาเดินเข้ามาใกล้รำพึง
“นังจวงต้องพูดว่า ถ้าระพีได้เกิดเป็นลูกพี่ก็คงจะดี มันพูดแบบนี้ พี่ควรจะเข้าใจว่ายังไง”
รำพึงตกใจ พยายามหาทางแก้
“คุณพี่จะไปเอาความอะไรกับนังจวง มันเพ้อเจ้อ”
คุณพระไวจับแขนสองข้างของรำพึงบีบแน่นคาดคั้น
“ระพีไม่ใช่ลูกของพี่ใช่ไหม”
“คุณพี่ถามน้องอย่างนี้ คุณพี่ไม่ให้เกียรติน้องเลยนะคะ”
“เพราะพี่ให้เกียรติน้อง พี่ถึงต้องการได้ยินความจริงจากปากน้อง พูดมา!”
รำพึงอยู่ในสภาพอึดอัดหนัก
“ถ้าน้องไม่พูด พี่จะเปิดปากนังจวงเอง ไม่แน่พี่อาจจะรู้ความลับอะไรอีกมาก เอาตัวนังจวงไป !”
ลูกน้องสองคนเข้ามาลากจวงออกไป คุณพระไวผลักรำพึงและตามจวงออกไป รำพึงอึ้งตัวสั่น ไม่คิดว่าคุณพระไวจะเอาจริงขนาดนี้

เช้าวันใหม่ ที่โถงเรือนคุณพระเกิด น้อยเดินลงมา คุณพระเกิดเห็นเข้าพอดี
“แม่น้อยจะไปไหน”
“น้อยจะไปตามหาคุณแม่กับลุงทัดค่ะ”
“แม่น้อยไม่ต้องไป พ่อจะไปตามหาเอง”
“แล้วถ้าคุณพ่อเจอลุงทัด คุณพ่อจะไปบอกคุณพระไวให้มาจับลุงทัดอีกหรือเปล่า”
“แม่น้อย พ่อไม่ทำแบบนั้นแล้ว พ่อสัญญา”
น้อยนิ่ง คุณพระเกิดกอดน้อย
“ถ้าพ่อทำอีก ขอให้พ่อ...”
น้อยรีบเบรก
“คุณพ่อคะ น้อยเชื่อตั้งแต่คุณพ่อให้คำสัญญาแล้วค่ะ”
คุณพระเกิดผละตัวออกมาเห็นน้อยยิ้ม คุณพระเกิดยิ้มอย่างโล่งใจ
“แล้วนี่ลูกจะไปตามหาแม่กับลุงทัด รู้หรือว่าเขาหนีไปอยู่ที่ไหน”
“ไม่รู้ค่ะ”
“อ้าว...”
คนใช้เดินเข้ามาหา
“คุณน้อยคะ คุณอัฐมาขอพบค่ะ”

น้อยหน้าบึ้ง ยังงอนอัฐอยู่
อัฐนั่งคอยอยู่ที่ศาลาในสวน น้อยกับคุณพระเกิดออกมาจากด้านใน น้อยสีหน้าเมินเฉย อัฐยกมือไหว้คุณพระ คุณพระรับไหว้

“มาแต่เช้า มีธุระอะไรหรือพ่ออัฐ”
“ผมจะมาบอกคุณน้อยว่า คุณน้านวลกับนายทัดพักอยู่ที่กระท่อมเก็บฟืนของชาวบ้าน”
น้อยชะงักไป
“พี่รู้ว่าคุณน้อยต้องเป็นห่วงน้านวล”
น้อยยิ้มออก
“ขอบคุณนะคะพี่อัฐที่ช่วยแม่นวลกับลุงทัด”
อัฐกับน้อยยิ้มให้กัน

ในเวลาต่อมา คุณพระเกิดกับน้อยเดินมาถึงหน้ากระท่อม
“คุณพ่อเข้าไปก่อนนะคะ เดี๋ยวน้อยจะไปเก็บดอกไม้มาให้คุณแม่”
“อย่าไปนานนะลูก”
“น้อยจะรีบกลับมาค่ะ”
น้อยแยกตัวออกไป คุณพระเกิดเดินไปที่กระท่อม

คุณพระเกิดเข้ามาในกระท่อม เจอนวลป้อนข้าวให้ทัดอยู่
“คุณพี่ ! รู้ได้ยังไงคะว่าพวกเราอยู่ที่นี่”
“พ่ออัฐเป็นคนบอกพี่ พี่มาที่นี่เพื่อมาขอโทษแม่นวลกับนายทัด”
นวลแปลกใจ คุณพระเกิดพูดต่อ
“ที่พี่เป็นต้นเหตุให้คุณพระไวตามล่าตัวนายทัด”
“คุณพี่!”
“ความเห็นแก่ตัวมันสิงใจพี่ พี่ถึงคิดถึงแต่ตัวเอง จนทำให้พี่เกือบจะฆ่าคนบริสุทธิ์ พี่ขอโทษ..ขอโทษจริงๆ”
“มันไม่ใช่ความผิดของคุณพระหรอกขอรับ มันเป็นกรรมของกระผมกับชุ่มที่ทำร่วมกันมากับคนเหล่านั้น ที่ผ่านมากระผมต้องกราบขอบคุณในน้ำใจของคุณพระด้วยซ้ำที่ดูแลชุ่มเป็นอย่างดี กระผมเสียอีกที่ไม่มีปัญญาปกป้องลูกเมียของตัวเอง”
คุณพระเกิดมองทัด การให้อภัยของทัดทำให้คุณพระเกิดซึ้งในน้ำใจ
“แต่ความรักของนาย ปกป้องแม่นวลไว้เสมอ แม่นวลไม่เคยปันใจให้ใครอื่นนอกจากนาย”
ทัดแปลกใจ มองคุณพระเกิดในคำพูดที่มีความนัย
“ฉันขอยืนยันด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่เคยแตะต้องแม่นวล เพราะหัวใจของนวลมีแต่นายเพียงคนเดียวเท่านั้น”
ทัดยิ่งแปลกใจหนัก
“แล้วคุณน้อย”
“ยัยน้อยไม่ใช่ลูกที่เกิดจากฉันและแม่นวล”
ที่หน้ากระท่อม น้อยถือดอกไม้เพิ่งเดินเข้ามาหยุดชะงักฟัง
“ยัยน้อยคือเด็กที่ฉันรับมาเลี้ยงจากครอบครัวคนไข้ที่ตายโดยไร้ญาติ แม่น้อยไม่ใช่สายเลือดของฉันกับแม่นวล!”
ดอกไม้ในมือน้อยตกไปที่พื้น นวลหันไปเห็นน้อยพอดี
“แม่น้อย !” นวลกับคุณพระเกิดโพล่งขึ้นพร้อมกัน
น้อยช็อกจนเป็นลมล้มไป นวลกับคุณพระวิ่งไปหาน้อย ทัดไปไม่ได้เพราะเจ็บแผล น้อยเป็นลมอยู่ในอ้อมกอดของนวล

นวลดูแลน้อยอย่างเป็นห่วง น้อยลืมตาขึ้นมา เห็นหน้านวลกับคุณพระเกิดที่จับมือตนอยู่ น้อยน้ำตาไหล
“แม่นวล/คุณพ่อ”
“แม่น้อย”
น้อยร้องไห้โฮอย่างคนที่ทำใจยอมรับไม่ได้ นวลกอดน้อย คุณพระเกิดจับมือน้อยอย่างสุดสงสาร
“น้อยฝันร้ายใช่มั้ยคะ เรื่องที่น้อยไม่ใช่ลูกของคุณพ่อกับแม่นวล มันเป็นแค่ฝันใช่ไหมคะ”
นวลน้ำตาริน
“ถึงแม่น้อยลูกจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพ่อกับแม่ แต่พวกเราก็รักลูกที่สุด”
“ลูกคือดวงใจของพ่อกับแม่นะแม่น้อย”
น้อยค่อยๆยิ้มได้ คลายกอดจากนวล ก่อนก้มลงกราบคุณพระเกิดกับนวล
“พระคุณที่แม่นวลกับคุณพ่อเลี้ยงดูน้อย น้อยจะไม่มีวันลืม น้อยหวังว่าจะได้มีโอกาสตอบแทนพระคุณของแม่นวลกับคุณพ่อเหมือนลูกแท้ๆสักคนนะคะ”
“ลูกแม่!”
น้อยยิ้มทั้งน้ำตา ทัดมองภาพครอบครัวคุณพระเกิดด้วยความรู้สึกผิด
“คุณพระพาคุณนวลกับคุณน้อยกลับเรือนไปก่อนเถอะครับ”
“ท่านขุน!”
“อยู่ที่นี่กันนานๆ จะไม่ปลอดภัย”
นวลมองทัดอย่างไม่สบายใจ รู้ว่าทัดมีอะไรในใจ ทัดหลบสายตาของนวล
“ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าจะอยู่กับท่านขุนที่นี่ คุณพี่พาแม่น้อยกลับไปก่อนเถอะนะคะ ไม่ต้องห่วงดิฉัน”
คุณพระเกิดเห็นอาการของทั้งสองก็ไม่สบายใจไปด้วย

ที่ระเบียงโถงบ้านคุณพระไว รำพึงยืนอยู่ที่หน้าต่าง เสียงของคุณพระไวยังดังอยู่ในหัว

“ระพีไม่ใช่ลูกของพี่ใช่ไหม”
“ถ้าน้องไม่พูด พี่จะเปิดปากนังจวงเอง ไม่แน่พี่อาจจะรู้ความลับอะไรอีกมาก”

“ทูนหัวของบ่าวนี่เป็นจอมวางแผนจริงๆเจ้าค่ะ เอาลูกคนอื่นมาเป็นลูกท่านขุนไวได้อย่างแนบเนียน”
“หุบปากให้สนิทนะนังจวง ถ้าอยากอยู่กับข้าไปจนตาย ก็อย่าให้เรื่องนี้แพร่งพรายเด็ดขาด จำไว้”

รำพึงกำมือแน่น
“ถ้าคุณพี่รู้ความจริงว่าระพีเป็นลูกไอ้หมอไสย์ คุณพี่ต้องไม่เอาเรากับตาอัฐไว้แน่!”
รำพึงตัดสินใจครั้งใหญ่เพื่อทำอะไรบางอย่าง!!
จวงนอนสภาพสะบักสะบอมอยู่ในห้องขัง ประตูถูกเปิดออก เท้าของรำพึงก้าวเข้ามา จวงค่อยๆลืมตาและยิ้มออกมาเมื่อเห็นรำพึง
“ทูนหัวของบ่าว! ทูนหัวมาช่วยจวงแล้ว”
จวงคลานเข้าไปกอดขารำพึง
“เจ็บมากมั้ย นังจวง”
จวงน้ำตาไหลออกมาเพราะคิดว่ารำพึงมาด้วยความเป็นห่วง

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 16/2 วันที่ 18 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager